Door Marjan van Abeelen, schrijfster van het boek DUN

Eet smakelijk!

Dat wens ik iedereen toe. Niet voor iedereen is dat vanzelfsprekend.
Ik weet er alles van. Jarenlang heeft (vr)eten mijn leven beheerst.

Ik heb Boulimia gehad. Lees goed: GEHAD!

Er was een tijd dat ik alleen nog maar kon denken: Wanneer kan ik (vr)eten? Waar kan ik overgeven? Ben ik al bij deze drogist geweest om laxeerpillen te kopen? Waarom? Ik wilde dun zijn. Slank zijn. Maat 36, liever 34 hebben. Want dan?? Dan zou de wereld aan mijn voeten liggen. Dan vond iedereen mij aardig. Dan kon ik alles aan.

Maar Boulimia is een gemeen spook. Het lacht je uit als jij je vol zit te proppen. Het lacht nog harder als je boven de wc hangt. En het ligt dubbel als jij schuldbewust in een hoekje kruipt.

Boulimia maakte een wrak van mij. Altijd moe, koud en ziekelijk. Dof haar, grauw gezicht, een groot geheim meesjouwen. Financieel zat ik op de bodem.

Ik heb het lang verborgen kunnen houden. Toen stortte ik in en moest! om hulp vragen. Ik durfde niet, ik haatte het. Ik had zo?n puinhoop van mijn leven gemaakt.

Toch is hulp vragen het beste wat ik ooit gedaan heb.

Over mijn ervaringen met Boulimia heb ik een fictief boek geschreven.

Hieronder een fragment:

Lies gooit een steentje in het water en kijkt naar de kringen die steeds groter worden. Ze zucht en schudt even haar hoofd.
Er is iets.
Ze kan het tegen niemand zeggen.
Lies heeft een geheim. Een bizar geheim, geeft ze zelf toe.
Geen mens mag erachter komen!
Ze geeft over!
Niet omdat ze misselijk wordt van die stomme crackers, flauwe bouillon en alle andere magere hapjes die haar de neus uitkomen. Steeds vaker voelt ze een onstuitbare drang om zich vol te proppen met alles wat ze maar stiekem te pakken kan krijgen. Chips, koeken, worst, het maakt niet uit.
Als ze de bui aan voelt komen, probeert ze hem te stoppen met een gezond tussendoortje. Maar als dat op is, lijkt het of de bodem van haar maag verdwenen is. Ze voelt een enorme leegte in haar lijf en kan er alleen maar aan denken dat die opgevuld moet worden.

Met eten. Heel veel eten.

En dan, als ze zich onbespied waant, gaat ze eten. Of beter gezegd, vreten tot haar maag zowat uit elkaar barst. Telkens na een vreetbui klimt ze schuldbewust naar de tweede verdieping van het huis. Het toilet daar is tot kotsplaats gebombardeerd. De eerste keer dat ze overgaf, kon ze er om lachen. Nu niet meer. Het loopt uit de hand. Lies schudt de gedachte van zich af. Ze wil er niet aan denken. Ze staat op en strijkt met haar handen over haar heupen en haar buik. Ik ben al veel afgevallen, denkt ze. Nog een paar kilo, dan stop ik er echt mee, neemt ze zichzelf voor.

Lies krijgt hulp en wil beter worden.

Ik ben beter!! En ik wens iedereen: Eet smakelijk!!

Liefs, Marjan