Hoe is het om jouw lichaam te hebben? Wat betekent gewicht voor jou en hoe ga je met je lichaam om? 'Het lichaam van...' is de wekelijkse blogreeks die je iedere maandag op Proud2Bme kan tegenkomen. In Het lichaam van... vragen we bekende en minder bekende mensen naar de relatie met hun lichaam. Vorige week kon je het verhaal lezen over het lichaam van Edith Dohmen. We vervolgen de serie met het lichaam van een andere cultuur.

Joyce is een zeventienjarige Drentse. Haar roots liggen zowel in Nederland als in Azië. Haar vader is een Chinees uit Maleisië. Van moederskant draagt ze zowel Nederlands als Indonesisch bloed. Joyce zit in het eindexamenjaar van het VWO en hoopt volgend jaar te kunnen beginnen aan de studie Criminologie. Ze heeft een bijbaantje bij het plaatselijk theater, gaat graag naar de sportschool om gewicht te heffen en heeft een hele lieve vriend.

Hoe is het om jouw lichaam te hebben?

Mijn kijk op mijn lichaam is met de jaren veranderd. Van jongs af aan vond ik dat ik er ‘dikker’ uitzag als de rest. Dit kwam zowel door mijn vroege puberteit, als de verzorging van mijn oma en opa. Op de basisschool kreeg ik altijd tussen de middag warm eten bij hen, iets wat in de Aziatische cultuur normaal is. Dus ik was zeker wel wat voller dan de rest, maar absoluut niet dik, wat ik pas achteraf inzag. Mocht je je afvragen of ik dan ’s avonds nog een keer warm at, het antwoord is ja: ik at zowel ’s middag als s’ avonds warm. Van de Indische kant van mijn familie zul je geen opmerkingen krijgen over je lichaam. Nou ja, ik heb van mijn oma terecht heel vaak moeten aanhoren dat ik er tijdens mij eetstoornis HEEL anders uitzag. Indo’s vinden lekker eten en gezelligheid namelijk belangrijker dan je uiterlijk.

Ik was bekend met het schoonheidsbeeld uit bepaalde delen van Azië. Onze maat S wordt daar gek genoeg gezien als mollig of dik. Je kunt dan wel dun zijn, maar dun genoeg ben je dus nooit. Van mijn vader heb ik nooit gehoord dat hij mij er mollig vindt uitzien. Hij vindt me mooi zoals ik eruitzie. Toen er een keer familie langskwam uit Azië heb ik toch wel gemerkt dat ze een iets andere kijk hebben. Een nicht grapte dat mijn zus en ik er dikkig uitzagen op een foto van het jaar ervoor. Dat hakte er wel in, helemaal omdat ik toen al last had met eten.

Hoe het is om mijn lichaam nu te hebben, kan ik je ook vertellen... Ik vind het mooi zoals het is. Sporten doe ik nu alleen om spieren te kweken en dus sterker te worden. Ik ben alleen maar 1,55 meter, dus ik vind het wel fijn dat ik tenminste een beetje weerstand kan bieden tegen wie dan ook. Mijn lichaam kan op dat gebied ook best veel hebben en ik ben trots op hoe ik en mijn lichaam kunnen presteren nu ik weer goed eet. Als ik in de spiegel kijk, ben ik wel tevreden met mijzelf. Mijn buik zou ik iets platter willen zien, maar het stoort me niet.

Hoe voed jij jouw lichaam?

Ik voed mijn lichaam met voornamelijk ‘echt’ eten. Wij vinden het thuis allemaal leuk om te koken, dus eten afhalen komt zelden voor. Vaak genoeg komt er ook wat lekkers voorbij en dan het liefst iets in de vorm van chocolade. Goed voor de ziel en voor mijn examenstress, haha. Toevallig moest ik gister een horecadienst draaien. Hierbij mochten we ondertussen de hapjes proeven, zodat we wisten wat we weggaven. Van bonbons tot bladerdeeghapjes en ze waren allemaal hemels. Terwijl ik dat deed besefte ik me wel dat ik dit een paar jaar geleden niet had gekund.

In de tijd van mijn eetstoornis heb ik mezelf niet goed behandeld. Ik mocht veel niet van mezelf, bijvoorbeeld de Indische hapjes van mijn oma. Ze maakt(e) regelmatig pasteitjes en andere lekkernijen. Zo veel dat je bij wijze van een weeshuis zou kunnen voeden. ‘Ik wil genoeg te eten hebben,‘ zegt ze dan. Ik heb heel lang niet gedurfd om een pasteitje te eten. Gelukkig kan ik nu echt genieten van zo’n zelfgemaakt pasteitje met extra liefde.

"Met eten uit je in deze cultuur je liefde voor elkaar"

‘Yam Cha’ is een Chinees/Cantonees fenomeen dat eigenlijk een soort theekransje is. Je drinkt thee en daar eet je dan dim sum bij. Dat zijn kleine Chinese hapjes. Of zoals wij altijd deden er een hele uitgebreide lunch van maken. We gingen dan naar de Randstad, want daar zijn de echte Chinese restaurants, en aten om een uur of 14:00 gebakken bami met allemaal lekkers. Dat maakte mij altijd wel benauwd. De hele tafel staat namelijk vol eten. Ik had voor die tijd en tijdens het eten vaak paniek in mijn hoofd, maar nu mag ik van mezelf lekker meedoen en kan ik echt genieten van de gezelligheid die hierbij hoort.

Hoe zwaar weegt jouw gewicht?

Ik heb een tijd gekend dat ik elke dag mijn gewicht woog. Dit had vaak invloed op mijn stemming van de dag. Ik stond veelal zondagochtend op om mijn gewicht te meten in de keuken met de deur dicht. Onze weegschaal vertelde namelijk het gewicht en ik wilde niet dat mijn ouders wisten dat ik mezelf alweer woog. Het getalletje was echt belangrijk. Ik had namelijk een regeltje dat zolang ik onder de x aantal kg woog ik het goed deed. 1 of 2 kg meer was voor mij een regelrechte afgang. Als ik dit nu teruglees vind ik het wel echt belachelijk. Die 1 à 2 kg meer of minder maakt echt niet uit.

Tegenwoordig is voor mij alleen de keukenweegschaal belangrijk voor bij het koken of bakken. Niet om alles op de decimaal te wegen, maar om een nieuw recept uit te proberen en dus keurig te volgen. Daarna zie je me die weegschaal niet meer gebruiken. Op het moment heb ik ook geen flauw idee hoeveel ik weeg. Ik heb wel een schatting van x kg, maar ik hoef het precieze aantal niet per se te weten. En aangezien ik graag gewichten lift weeg ik ook meer door de spieren. Dus wat de weegschaal ook weer zou geven, echt belangrijk vind ik het niet meer.

Dik en dun?

Ik zou het nog steeds onprettig vinden als iemand mij dik zou noemen. Maar ik vind zelf dat we dun en dik niet echt kunnen gebruiken. Waar begint en eindigt dik en dun? Ik vind alleen iemand dik, wanneer het ongezond is en idem als iemand dun is.

Ja, binnen de cultuur verschilt het. De Indische kant kan ik eigenlijk gewoon de leef-je-leven mentaliteit geven. Wil je wat te eten hebben? Eet! Zo gaat dat gewoon. Maar als je kijkt naar China, Zuid-Korea, Japan en dergelijke landen zie je dat ze hele slanke mensen als schoonheidsideaal zien. Echter bestaat hun ‘dun’ vaak uit ondergewicht. Dat is dus niet gezond en zeker niet de bedoeling als je het mij vraagt.

Wat heeft jou gevormd?

Als kind vergeleek ik me regelmatig met klasgenoten. Ik vond ze altijd mooier en leuker dan ik. Toen ik als tiener in contact kwam met social media heeft dat, ondanks de leuke kanten, ook een negatieve invloed op mij gehad. Foto’s van fit girls, x calories workouts en eetschema’s zag je op mijn profiel voorbij komen. Ik was heel obsessief bezig met hoe ik mezelf wilde vormen. Abs krijgen, suikervrij eten en mezelf vergelijken met al die lichamen. Zelfverzekerder werd ik er niet bepaald door.

Door mijn vriend heb ik mezelf leren waarderen. Ik was al heel lang bijna genezen, maar door mijn lage zelfbeeld kreeg ik regelmatig een terugval. Toen ik al tekenen kreeg dat hij me wel zag zitten, had ik dat niet door. Iemand die mij leuk vindt? Dat kan toch niet… Maar dat bleek dus toch zo te zijn. Ik durf te wedden dat ik zonder hem nog steeds met eten zat te kloten om het maar even grof te zeggen. Door mijn vriend ben ik pas echt weer gaan leven. Voor dat ben ik hem echt heel dankbaar, want mijn nieuwe zelfvertrouwen en zelfliefde pakt niemand me meer af...

• Heb jij een bijzonder verhaal en wil je ook meedoen aan "Het lichaam van..." mail ons dan: redactie@proud2Bme.nl
• Volgende week Het Lichaam van Sabine Metz