Ik ben een parel

 

flickr.com/photos/mikebairdAl op de basisschool begonnen zich bij mij steeds meer zorgen op te stapelen, die er voor zorgden dat mijn zelfbeeld verschrikkelijk naar beneden werd gehaald. Tot groep zes zat ik op een hele fijne basisschool. Toevallig hadden wij en hele kleine groep met zeven leerlingen. We waren zeven vrienden, en ik had een fijne schooltijd tot toen toe.

Toen ik in groep zes zat gingen we verhuizen naar een dorp verderop. Niet dat het nodig was geweest, maar ik veranderde toch van basisschool. Ik ging van de vrijgemaakte school naar een openbare school in het dorp. Mijn klasgenoten vonden mij raar omdat ik geloofde, en noemde mij ‘dat strenggelovige meisje'. Ik kwam alleen maar uit waarvoor ik geloofde. Als snel begreep ik dat dat hier niet kon.

Ook was ik mollig in die tijd. Als ik nu terug kijk op hoe ik er toen uit zie was ik gewoon een schattig klein meisje, een beetje vol, zoals de meeste kinderen op die leeftijd. Maar ik was toen al zo erg met mijn uiterlijk bezig dat ik mezelf dik vond. Ik lag ook uit de groep, ik had absoluut geen leuke klas. Ik was een leuk kind, lief, spontaan, eerlijk. Maar in mijn klas werd ik niet geaccepteerd om wie ik echt was. Daarom besloot ik mezelf te veranderen. Ik wilde er zo graag bijhoren. En ging me net zo gedragen als de ‘populaire meisjes'.

Ik begon te roddelen en make-up te dragen. Ik werd gemeen. Mijn klasgenoten zeiden dat ik dikkig was. Ik vatte dit op als dik, en gaf ze geen ongelijk. Afvallen lukte me niet, ook al wilde ik dit dolgraag. Ik wilde mooi slank zijn! Ik zei wel eens tegen mijn moeder dat ik graag iets slanker zou willen zijn. Ze begreep dat nooit maar zei wel tegen me ‘als je echt wilt afvallen, doe het dan gezond en eet gewoon geen snoepjes en koekjes meer.' maar ik was kind, ik hield van snoepjes en koekjes. Natuurlijk werd het niets met afvallen. Wel stelde ik mezelf steeds deadlines. Als ik wist dat de zomer bijna begon en ik weer in bikini zou moeten verschijnen, stelde ik mezelf de eis om dun te zijn over een maand. (dan begon de zomer weer.) en meer van dat soort dingen. Ik deed het in de praktijk nooit, maar het begon steeds meer in mijn gedachten te kruipen.

Eerste liefde
Toen ging ik naar de eerste klas. Opeens was ik populair. Maar soms voelde ik me nog steeds buiten de groep vallen. Ik bleek knap te zijn. Zo had ik mezelf nog nooit bekeken. Ik kreeg jongens achter me aan. Natuurlijk genoot ik met volle teugen van deze aandacht. Ik had de een na het andere vriendje, wat me niet populair maakte bij mijn vrienden en klasgenoten. Ik raakte vrienden kwijt. Toen ontmoette ik mijn eerste echte liefde. Ik was hiervoor nog niet zo verliefd geweest, en we hebben het erg leuk samen gehad. Negen maanden lang. Ik bloeide helemaal op. Ik had alleen maar tijd voor hem, ik was verblind van verliefdheid, en liet mijn vrienden in de steek. Toen hij het uitmaakte was ik helemaal stuk. Ik had geen vrienden meer, niemand meer. Ik begon aan mezelf te twijfelen, en zocht de oorzaak van de break-up bij mezelf. Ik dacht dat hij mij niet mooi vond, en begon te lijnen. Ik belandde in een diepe depressie en ging nog minder eten. Ik werd pro-ana en spuugde het eten, dat ik dus eigenlijk niet eens had gegeten, ook nog uit.

Afscheid nemen
Jaren lang heb ik gekampt met een eetstoornis en zelfmoordneigingen. Ik was mezelf zo zat dat ik mezelf verwondde en uithongerde. Het niet eten en het steeds meer af willen vallen zorgde ervoor dat ik niet zoveel tijd meer besteedde aan God. Het stond tussen God en mij in. Ik durfde me niet maar te onderwerpen aan zijn leer, omdat ik dacht dat ik daarvoor te ver in zonden was gevallen. Ik voelde me schuldig. Zo schuldig dat ik zelfmoord wilde plegen. Ik zag het niet meer zitten en op de terugreis in de auto van een muziekrepetitie naar huis, zei ik alles in gedachten gedag. De bomen, de vertrouwde plekjes waar ik elke dag langs fietste, mijn ouders, mijn muziek. Toen ik even later in bed lag sloeg het idee helemaal door, met een mes in mijn hand lag ik te huilen op bed. Klaar om mijn pols door te gaan snijden.

Een parel in Zijn hand
Ik voelde me vies, en wilde me eerst nog douchen. Toen ik onder de douche stapte, huilde ik mee met het lopen van de kraan. Alles kwam er uit. Ik voelde me zo ellendig, zo schuldig tegenover God. Ik vond mezelf niet waardig genoeg om ook maar te leven en viel op mijn knieën neer op de vloer van de douchekabine. Ik wilde me zo klein mogelijk maken voor God. Daar lag ik, in elkaar gedoken, huilend, naakt, op de koude grond. Ik denk dat ik daar een half uur zo heb gelegen.

Tot ik plots in gedachten de stem van God hoorde. God die tegen mij sprak: 'sta op Petra, je bent mijn dochter. Ik heb je gemaakt naar mijn perfecte evenbeeld! Jij bent voor mij zo waardevol, je bent een parel in mijn hand. Stap op kind, sta op.' Deze tekst schoot door mijn gedachten en vol angst en zelfafschuw stond ik op voor mijn Vader. Ik spoelde mijn haar uit en ging naar bed.

Gods aanwezigheid deed mijn zelfmoordpoging mislukken
Ik negeerde de boodschap die ik net ontvangen had, en de nare gedachten kwamen terug. Weer pakte ik het mes. Ik begon hevig te huilen en te trillen voor een hele tijd. Ik dacht mijn leven over en alles wat er gebeurd was. Steeds harder begon ik te huilen. Tot ik plots Gods aanwezigheid in mijn slaapkamer voelde.

Zo alleen als ik me voelde, wist ik nu zeker dat God om mij heen was. Ik kon hem dan niet zien, maar ik wist dat hij aan mijn bed zat, of op mijn stoel. In elk geval, dat hij er was. Dat hij niet in de hemel, ver weg was, maar om mij heen. Dat hij daar zat, en toe keek met tranen in zijn ogen, hoe ongelukkig ik daar lag. Hij had verdriet van mijn toestand. Hij zag zijn eigen dochter de dood in gaan. Opeens voelde ik hierdoor zo'n rust door mijn lichaam gaan dat ik stopte met huilen en in slaap ben gevallen. Hier weet ik weinig nog van, maar toen ik wakker werd lag het mes op mijn nachtkastje, en besefte ik dat ik in slaap was gevallen en dat de volgende dag was aangebroken.

Ups and downs
Vanaf dat moment was mijn eetstoornis in een klap voorbij. Ik begreep dat ik mooi was, dat God mij mooi vond en accepteerde dat. Ik leefde een gelukkig leven met God. Uit protest tegen mijn eetstoornis at ik veel calorierijk voedsel. het maakte allemaal niets meer uit. God had mijn lichaam perfect gemaakt. Ik werd een aantal keer gescout voor modellenwerk, maar deed hier expres niets mee omdat ik wist dat de modellenwereld slecht zou zijn voor mijn zelfbeeld. Waarschijnlijk te mooi om waar te zijn. En inderdaad na een paar maanden begon ik weer te twijfelen aan mezelf.

Vanaf toen is het echter altijd met ups en downs gegaan. De echte anorexia zoals ik die toen had is niet meer teruggekomen. Maar de vlagen blijven mij hinderen is alles wat ik doe. De ene keer gaat het heel goed met mij, maak ik me nergens druk om. En het andere moment begin ik hevig te twijfelen en walg ik van mezelf. Bezoek ik weer volop pro-ana sites en doe ik er alles aan om weer dun te worden. Hier kom ik dan ook wel steeds weer uit, en dan gaat het tijdelijk weer goed met me. Voor mij is een belangrijke gedachte altijd geweest: 'ik lijn in anorectische vorm. Zo val ik snel af, tot ik weer tevreden ben, en dan kan ik er gewoon weer mee stoppen.' Een soort kuur tegen het dikzijn. ‘Als ik weer slank ben, kan ik stoppen met de pillen' Zoiets.

Natuurlijk weet ik dat dit niet kan, en dat ik nooit tevreden zal zijn met mijn figuur. Toch haal ik steeds weer zoveel hoop uit het feit dat God mij zo mooi vindt, en zo bijzonder. Dat ik een parel (een mooie!) ben in Zijn hand. Omdat ik dat vind? Nee. Omdat God dat zegt!

foto rechtsboven: flickr.com/photos/mikebaird

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

H. - Dinsdag 19 oktober 2010 13:01
Wat knap dat je je verhaal hier zo neerzet!
En dat je weet dat God altijd om je heen is en je bewaart als je het moeilijk hebt. Mij helpt het altijd om zo'n tekst waar je troost uit haalt, op te schrijven en op mijn bureau te leggen of op m'n prikbord te prikken.. Just to remember..

Keep on going!
Liefs.
Marianne - Dinsdag 19 oktober 2010 13:11
Wauw parel, wat een indringend verhaal! Wat een strijd. Maar ook: wat een rust bij God. Soms is dat echt het enige wat helpen kan. Houd het vast en durf naar jezelf te kijken door de ogen van Jezus!

Sterkte & liefs.
daf - Dinsdag 19 oktober 2010 13:30
Hej, heel erg mooi en knap hoe je je verhaal hebt opgeschreven! En wat een zegen dat je dat kan zeggen, van dat je een parel bent in Zijn hand... Het zou zo fijn zijn als iedereen dat zo kon geloven..

Waar ik ook aan moest denken toen ik je verhaal las en wat ik bij mezelf heel erg zie: God openbaart Zich in je zwaktes en tekortkomingen..Daar laat Hij zich zien. Juist toen jij zo zwak en naakt en ten einde raad op de badkamervloer lag was Hij daar! God kwam bij je toen je op je allerslechtst was, toen je dood wilde! Daarom geloof ik ook dat Hij je wil helpen en bij je wil zijn en je niet zal veroordelen als je weer een downmoment heb en anorectisch wil afvallen. Wat ik je toebid: blijf dicht bij Hem, bidt en lees in de bijbel. God laat je niet los :)

Dankjewel voor je verhaal meisje het doet voor mij veel goeds :)
Harley - Dinsdag 19 oktober 2010 15:39
Wow, ik heb echt moeten huilen van je verhaal...

Ik herken de wanhoop die je beschrijft zo goed...
En het verlangen naar bij Hem zijn...
En alle dingen die daar tussen in staan, alle problemen, verdriet, alle wanhoop en alle foute copingsmechanisme...

Ik hoop dat ik ook ooit Hem kan ervaring zoals jij dat hebt gedaan!

Succes op je weg!
ladybabs - Dinsdag 19 oktober 2010 16:08
ik vind dit een heel mooi stukje, krijg tranen in mijn ogen. Heftig geschreven en herkenbaar. Ook al geloof ik niet zo heel sterk in God (misschien zelfs niet) ik vind het prachtig om te lezen hoeveel steun dat geloof jou kan geven!
Succes & altijd blijven vechten!

Kay - Dinsdag 19 oktober 2010 17:00
Ik vind het heel knap van je dat je je verhaal hier opgeschreven hebt! Ook ik zat hier met tranen in mijn ogen.
Ik vind het prachtig hoe God mensen op lastige momenten kan steunen!
Succes met alles meis!
Parel - Dinsdag 19 oktober 2010 19:28
Dag lieve mensen,

heel erg bedankt voor jullie super lieve reacties!
op dit moment ben ik weer erg veel bezig met lijnen, misschien nog erger dan normaal. Ook omdat het slecht gaat met mijn relatie. Het niet-eten geeft voor mij dan een houvast om niet te veel aan alle andere zorgen te denken. Maar ik weet, door alles wat er gebeurd is, gewoon zeker dat God mij hier ook weer uit zal halen, en dat ik er niet meer in blijf hangen.

Zo belangrijk is het om ergens echt veel steun aan te hebben! Het geeft niet als het even niet gaat, zolang je maar weet dat je er niet alleen voor staat!

Heel erg bedankt voor jullie sterkes en lieve woorden!

Liefs,

Petra
Willemijn - Donderdag 21 oktober 2010 10:51
Sterkte Petra, nu het even minder gaat: verlies de moed niet! Ooit komt er een dag dat alles goed is, dat de strijd voorbij is! Dat je bij God bent!

xxx
Willemijn - Donderdag 21 oktober 2010 11:00
Oh, en zorg tot die tijd voor lieve vrienden, voor fijne dingen om je heen als je je rot voelt en voor een gezond en regelmatig eetpatroon.

Sterkte!
Hanneke - Donderdag 4 november 2010 20:37
Wauw.. Ik heb dit gelezen, en de tranen streken langs mijn wangen. zo intens is dit verhaal. super mooi. ik heb zoveel respect voor jou, en het is zo mooi, hoe jij God hebt meegemaakt. hoe jij Hem hebt gevoeld op dat moment in je. super. Ik worstel zelf ook met dit soort, op zelfmoordneigingen na, ik heb wel eens gedacht dat ik niet zo wou leven, maar er is iets dat me tegen houdt. en ik weet, God heeft het nooit zo bedoelt!

liefs,
annique - Dinsdag 16 november 2010 14:49
Je bent zo waardevol voor Jezus Petra!

https://www.youtube.com/watch?v=nbfiGQVaRA8
(nog voordat je bestond..)
YourBeautiful - Vrijdag 10 december 2010 14:19
wouw meis, prachtig verhaal! :D Hopen dat je gesterkt blijft door Gods liefde :)
Droprolletje - Maandag 10 januari 2011 19:50
Wat een mooi verhaal, en echt knap en goed dat je het hier zo neerzet
Zelf geloof ik niet in God, maar vind het eigenlijk zo mooi dat jij uit je geloof zoveel steun haalt, dat ik zelf stiekem zou willen dat ik wel gelovig was.
Volgens mij vind niet alleen God, maar ook een hele hoop andere meiden jou een parel. Omdat je hen (mij ook) met jouw verhaal inspiratie en vertrouwen geeft.

xx
Anne - Zondag 16 januari 2011 22:18
Wauw! Een mooi en open verhaal!
Graag geef ik de volgende youtube-link aan je door
'Hoe mooi je bent'
Een vriendin van mij heeft anorexia, en Elly Zuiderveld (mss beter bekend van 't duo Elly en Rikkert) schreef voor haar en ieder ander dit lied!

https://www.youtube.com/watch?v=Wj-JUCeOu6w

Veel goeds gewenst!
j89 - Dinsdag 1 maart 2011 21:08
wauw zo bijzonder
en ook zo herkenbaar
het gaat bij mij ook met ups en downs maar ik weet dat ik me er niet alleen door heen hoef te slaan. ik weet niet wat de toekomst brengt maar het gaat goed komen hoe dan ook. En ik besef me ook dat het niet over is ook niet als ik me een dag heel erg slecht voel. Blijf jezelf aan de mooie dingen herinneren.
Marianne - Vrijdag 4 maart 2011 23:55
Ik kom gauw nog eens terug om te lezen.
Heb je bij mij favo's gezet.

Wens je een fijn en gezegend weekend Marianne
Erica. - Vrijdag 19 augustus 2011 01:12
Deze tekst geeft mij enorm veel kracht, en het besef dat er echt een uitweg is samen met God!

u hebt geen beproevingen te doorstaan die niet voor mensen te dragen zijn. God is trouw en zal niet toestaan dat u boven uw krachten wordt beproefd; Hij geeft u met de beproeving ook de uitweg zodat u haar kunt doorstaan.

1 korintiërs 10:13

Je verhaal heeft me echt geraakt en ik herken mezelf er in. Hoop dat het beter met je gaat en je steeds dichter bij God mag leven. En als het moeilijk is, weet dat je zo ongelofelijk waardevol, mooi en kostbaar bent in zijn ogen.
Ik hoop dat deze tekst ook jou mag helpen en kracht mag geven.
amanda - Vrijdag 9 september 2011 18:57
zo super mooi geschreven heb er echt een traantje om gelaten, ik herken zo veel ik ben ook gelovig,. en wil er ook van af niemand om me heen weet dat ik zo vecht, niemand weet wat ik doe wat ik denk wat ik voel,. ik kan niet meer ik ben moe moe om te strijden, of te vechten, ik ga zondag naar de kerk en wil dan voor me laten bidden, n er van af komen, en op een andere manier vechten en weer gaan leven en genieten. sterkte je komt er je bent prachtig xx liefs amanda
Anoniem - Donderdag 20 oktober 2011 14:11
Lieve Petra,
Ookal geloof ik zelf niet in God en heb ik geen anorexia, ik ben erg blij dat jij zo veel hoop uit het geloof hebt gehaald. Maar onthoudt wel dat je uit eindelijk zélf over anorexia, boulimia of wat dan ook heen moet komen, en dat je geloof je er alleen maar bij kan helpen.
Veel succes met alles c:
xxxsaf - Donderdag 19 januari 2012 01:07
Dat van spugen niet maar de rest wel komt mij heel bekend voor, god is er voor je, ik ben nu in het zh maar hoe verder het gast hoe meer ik god in mijn leven ervaar! Hij heeft met alles een doel!



ANOREXIA EN EETSTOORNISSEN ZIJN DE DUIVEL IN JE, ALLEEN GOD KAN DIE OVERWINNEN


TRUST YOURE FATHER HÈ WILL HELPS YOU
xxxsaf - Donderdag 19 januari 2012 01:13
Lieve Petra,

Je hebt het nu weer even moeilijk maar hij is altijd bij je!
Succes meid
mya - Dinsdag 24 januari 2012 20:54
wauw het is echt knap van je dat je dit deelt ik ben trots ope (al ken ik je nIt)
ik wens je heel veel geluk meid
anne-wikke - Donderdag 14 juni 2012 19:41
Dit is echt een van de mooiste motivatieverhalen die ik ooit heb gelezen.
Je helpt mij ook om te vechten.
Dankje wel
Ragner - Maandag 20 augustus 2012 21:31
Heb je ooit nog contact gezocht met je klasgenootjes van je klas waar je zo gelukkig mee was?
Je hebt een zware verzoeking mee moeten maken. In een klas terecht komen met onaardige kinderen.
Lukt het je om terug te gaan naar het wezen van het kind wat je daarvoor was? In die gelukkige klas? Misschien is dat wat jij in de wereld wil brengen en ben je van je pad afgedwaald door alles wat je meemaakte.
Ik vraag me wel eens af of de mensen die zoveel lijden niet op een of andere manier een groot geschenk van god toevertrouwd gekregen hebben. Iets wat op de aarde moet komen, maar wat heel veel weerstand oproept bij anderen die het niet kennen. Juist het onbekende maakt onbemind. (en er was licht, maar het duister heeft het niet begrepen). Waarom anders heeft de duivel zoveel interesse om te kwellen en te verzoeken? Waarom doet hij zoveel moeite om op alle mogelijke manieren je ontwikkeling te dwarsbomen? Waarom probeert hij je wezen te vernietigen? Daar moet hij dan toch wel heel veel belang aan hechten? Kennelijk worden sommige mensen door God sterk genoeg geacht om het lijden te doorstaan en wordt het opgave hen toevertrouwd. En natuurlijk zal hij er zijn als het echt nodig is.
Jet - Woensdag 6 maart 2013 19:55
Hey meiss,
Echt knap dat je hier je verhaal hebt verteld, je bent zeker een parel in gods hand hij houdt van je, fijn dat dit je heeft geholpen en nog sterkte
liefs jet
Ellen - Zaterdag 9 maart 2013 22:04
Bedankt voor je verhaal. Dapper dat je dat hier neerzet.

Heel herkenbaar dat een eetstoornis tussen jou en God in kan komen te staan, maar wat onwijs gaaf dat onze God je juist dan optilt. Op je dieptepunt tilt Hij je op.
Hij draagt je door het diepe water, waar je zelf niet meer kunt staan. In Zijn armen ben je veilig, wanneer Hij je draagt als je niet verder kunt gaan. (n.a.v. opw. 581)

Sterkte meis!


framboosxx - Zondag 28 april 2013 23:03
Wauww, super mooi dat je zoveel kracht kan halen uit wat God tegen ons gezegd heeft!
Hans v B - Zaterdag 15 juni 2013 23:27
Reactie op: 'ik lijn in anorectische vorm. Zo val ik snel af, tot ik weer tevreden ben, en dan kan ik er gewoon weer mee stoppen.' 'ik lijn in anorectische vorm. Zo val ik snel af, tot ik weer tevreden ben, en dan kan ik er gewoon weer mee stoppen.'

Wees hier voorzichtig mee, je flirt zo met anorexia, er zit iets duisters aan die ziekte. Je kunt hierdoor opnieuw uit balans geduwd worden. Het is veel beter om te zien of je niet wat gematigder met voedsel om kunt gaan, minder doorschieten in extemen dus.

Groetjes en sterkte.
anna - Vrijdag 15 november 2013 10:36
ik had ook anorexia en ben nooit zo moedig geweest om te bedenken dat ik een parel ben wow !!!