Zwanger en anorexia

 

Zwanger en anorexia, hoe is dat?

Anne Jet

Door Anne Jet

Al 8 jaar ben ik eetgestoord zoals ik dat zelf noem. Met periodes van opnames in klinieken en periodes dat het heel goed met me ging, of te wel op en af dus. Sinds december 2006 heel gelukkig met mijn vriendje Rob met wie ik sinds augustus 2008 samenwoon.

Rob is wat ouder dan ik en dus logisch dat je eerder over kinderen gaat nadenken. Ik zit in het 2e jaar van mijn opleiding pedagogiek en ben 26 en dus wat ouder dan mijn klasgenoten, maar heb het heel leuk op school.

Toch houdt de gedachte aan een kind me niet tegen het nu te doen en niet te wachten tot ik klaar ben met studeren. Januari 2009 gaat de pil de prullenbak in en maar eens zien of ik wel vanzelf ga menstrueren. Op dit gewicht heb ik dat nooit gedaan, dus ik zou het heel raar vinden als dat nu wel weer gebeurt. Ik heb ook in mijn achterhoofd dat ik echt niet snel zwanger zal zijn, al helemaal niet gezien mijn gewicht op dat moment en mijn geschiedenis. Ik zat ook alweer een tijdje in een dip, eten ging niet fantastisch, kortom genoeg redenen dat ik dacht niet snel zwanger te zijn.

Ik had veel leuke en drukke weekenden met veel drank en sigaretten en totaal niet bezig met het feit dat ik zwanger zou kunnen worden. Begin maart liep ik in de HEMA langs een zwangerschapstest en kocht hem toch maar voor de zekerheid; voelde me ook wel wat eigenaardig; wat misselijk, heel moe en last van mijn borsten.

Thuis de test gedaan en die gaf 2 streepjes! Nee, dit was een grap, meteen nog een test gedaan en die was ook positief en toen naar de huisarts vertrokken met de mededeling dat dit toch echt niet waar kon zijn! Ik had helemaal geen menstruatie gehad, hoe kon dat dan? Ook bij de huisarts was de test positief, dus ik in de auto op weg naar Rob zijn werk. Ook hij wist niet wat hem overkwam en we waren geheel overdonderd, maar wel heel blij. Er moest wel een hoop geregeld worden, want ik slikte nog behoorlijk wat medicijnen, rookte, dronk en at niet echt goed.

Die eerste weken waren heel erg afzien, ik moest beter gaan eten, kwam vrij rap aan in gewicht, wat logisch is als je nog behoorlijk ondergewicht hebt. Je lijf gaat dan "hamsteren" omdat het toch goed voor jou en de baby moet zorgen.

Na de eerste echo hebben we het ook aan de familie en de vrienden verteld en iedereen was super verrast, maar vooral heel blij en dankbaar dat we zo snel zwanger zijn.
En dan breekt er een periode van heel veel angst en paniek aan; gaat het niet mis, zorg ik wel goed voor de baby, wat als ie nou een afwijking heeft? Ik was en ben nog steeds compleet de controle kwijt en dat is vreselijk. Ook heb ik altijd tegen mezelf gezegd dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen, dat dat me vast niet gegund zou zijn en nu ben ik zwanger en ben ik bang dat het misgaat.

Toen mijn vader 16 jaar geleden stierf was ik heel bang om dood te gaan en die angst verplaatst zich nu naar mijn kind. Moeilijk om dit met mensen te bespreken, want zwanger zijn word toch nog steeds gezien als iets fantastisch' waar je van moet genieten, nou ik vind er niets aan.

Het eten gaat nu redelijk goed,omdat ik dus nooit mijn kind iets te kort zal laten komen, maar ik denk nu al aan na de bevalling als ik de controle zelf weer terug heb. Vrii snel toen ik wist dat ik zwanger was heb ik weer contact gezocht met de Ursula. Ik wilde graag PMT en gesprekken met een socio, zodat er wel mensen waren met wie ik de problemen op eet gebied kon bespreken. Dat deed ik al heel lang met niemand meer.

Het was raar en confronterend om daar weer te zijn na 2 jaar met ontslag te zijn en ergens, diep in mij, een verlangen daar weer te mogen zijn en weer even uit het dagelijkse leven te ontsnappen, met lotgenoten te zijn, een ritme en structuur te hebben en vooral de veiligheid. Soms mis ik dat nog steeds en schaam me er voor dat ik dan ook wel weer even terug zou willen, maar weet ook dat ik nooit meer zo diep wil gaan als toen ik daar werd opgenomen.

Goed, inmiddels ben ik 25 weken zwanger en doet "frits" ( projectnaam van de baby) het heel erg goed en wijst niks erop dat er nu nog wat mis kan gaan. Toch blijven de paniekaanvallen eens per week er zijn en blijf ik ontzettend angstig.

Uiteraard zijn er meer mensen met een gecompliceerde zwangerschap en daarom is er een speciale polikliniek opgericht, vanuit de vakgroepen Psychiatrie, Obstetrie en pediatrie, de POP poli in het Lucas Andreas ziekenhuis in Amsterdam. Hier word je als zwangere begeleidt in je medicijngebruik, en word je na je bevalling begeleid. Je verblijft 2 weken na de bevalling in het ziekenhuis, zodat ze jou en de baby goed kunnen observeren. Ook kunnen ze zo direct goed handelen als je in een depressie, psychose, of iets van die aard, schiet.

Ik zal daar gaan bevallen en het geeft me rust dat ik dan de juiste mensen om me heen heb. Ik ga er niet vanuit dat er iets gebeurt, maar ik ben liever op alles goed voorbereid. Waar ik ook veel tegenaan loop is dat mensen nu denken dat de anorexia wel weg is en ik dus genezen ben. Nou, zo simpel werkt het allemaal niet. Tuurlijk, ik voel me nu wel wat vrijer in alles, hoef niet bij elke hap na te denken en een koekje bij de thee nemen gaat nu even iets makkelijker, maar ik kan nog elke week keihard janken als ik op de weegschaal sta en zie dat ik weer ben aangekomen.

Die controle die ik nu niet op het eten heb, mis ik en dus heb ik weer heel veel last van dwanghandelingen, en dan met name gericht op eten en alles wat daarmee te maken heeft; ik was mijn handen 100 keer per dag, check eindeloos de houdbaarheidsdatum van eten, bij elk product denk ik na of ik het wel mag( ik mag nu geen rauw vlees en kazen die van rauwe melk zijn gemaakt, maar die zijn in Nederland bijna niet meer te koop) en sta mijn groenten zo grondig te wassen dat daar echt geen bacterie meer op kan zitten.

Ik word helemaal gek van mezelf, durf zelfs niet meer bij mensen te eten, want dan weet ik niet of alles nog wel goed is, of alles gewassen is enzovoort. Kortom; ik vertrouw alleen mezelf nog maar en niemand anders.

Rob mag bijna geen dropje meer aan me geven, want weet niet of hij zijn handen wel heeft gewassen, echt heel erg van mezelf vind ik dat. Toch moet ik gaan leren vertrouwen dat ik in november een kleintje in mijn armen heb en dat het me allemaal echt wel gegund is.

Gelukkig heb ik een hoop lieve mensen en therapeuten om me heen die me steunen en natuurlijk mijn lieve Rob!

Ik denk aan de zin van mijn broer die hij tegen me zei toen ik 7 jaar voor het eerst werd opgenomen: ,, Uiteindelijk zal alles goedkomen".


 

Gerelateerde blogposts

Reacties

anoniem - Vrijdag 4 juli 2014 22:42
Wow! Ik hoop dat alles goed is nu!