RIAGG staat voor Regionale Instelling Geestelijke Gezondheidszorg. Het is dus een instelling waar je vele verschillende soorten hulp kunt krijgen. Een verschil met een GGZ is vooral het feit dat een RIAGG alleen ambulante hulp biedt. Bij een GGZ zijn er vaak ook opname afdelingen en dag-/deeltijdbehandelingen. door Anoniem

Zelf kwam ik bij de RIAGG na een verwijzing van de huisarts. In eerste instantie kwam ik op de wachtlijst, maar na een telefoontje van de schoolarts kon ik binnen een week terecht. Ik kreeg 2 intakegesprekken, waarbij besproken werd wat de rede was dat ik me had aangemeld. Aan de hand hier van werd bekeken wat ik nodig had aan behandeling. Ik kwam op de afdeling jeugd, welke een behandelaanbod heeft voor kinderen van 0 tot 19 jaar en hun ouders.

Eens per week had ik een gesprek met een SVP'er, oftwel een Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige. Dit is iemand die je kan helpen om te onderzoeken waarom je bepaald gedrag vertoont en wat je kunt doen om dit te veranderen. Vaak werkten wij met G-schema's. Ook bespraken we altijd hoe de week was verlopen en waar ik tegen aan gelopen was. De gesprekken waren heel erg leerzaam en ik had er veel aan, zeker ook omdat ik mijn SVP'er vetrouwde.

Na enige tijd werd duidelijk dat alleen therapie niet genoeg was en werd er geregeld dat ik diezelfde week nog langs de kinder- en jeugdpsychiater kon, welke ook verbonden was aan de RIAGG. Dit was erg goed geregeld, zeker ook omdat de psychiater en de svp'er regelmatig met elkaar de stand van zaken besproken. Zo hoefde ik niet alles 2 keer te vertellen en kon ik ook geen dingen ‘achterhouden.' Mijn ouders werden, nadat ik toestemming had gegeven, ook bij de behandeling betrokken. Zo had ik samen met mijn moeder en de psychiater een gesprek over mijn medicatie en werd er in gezinstherapie besproken hoe mijn ouders mij thuis konden helpen.

Toen na een half jaar bleek dat de hulp bij de RIAGG niet voldoende was, zijn zowel mijn psychiater als svp'er voor mij opzoek gegaan naar een geschikte behandelplek. Hier bleek echter een lange wachtlijst voor te zijn, zodat ze net zo lang door hebben gezocht totdat ik op een geschikte plek opgenomen kon worden. Hier ben ik ze nog altijd erg dankbaar voor, want dankzij hen ben ik niet op de eerste beste crisisafdeling gekomen, maar zat ik ergens waar goede begeleiding was en ik ook daadwerkelijk even bij kon komen.

Na een jaar waarin ik opgenomen werd en een deeltijdbehandeling volgde, keerde ik weer terug bij de RIAGG. Helaas bleek dat mijn SVP'er zou gaan emigreren, zodat ik therapie van iemand anders zou krijgen. Dit werd allemaal goed geregeld: ik kreeg een kennismaking terwijl mijn oude behandelaar er ook nog was en de psychiater was er als vangnet. Dit bleek helaas ook nodig, waarna besloten werd dat ik beter tijdelijk crisisgesprekken kon gaan hebben, dan dat ik psychotherapie had. Uiteindelijk ben ik toen weer opgenomen en doorverwezen naar de afdeling Sociale Psychiatrie binnen de RIAGG.

Hier kreeg ik eens per week oplossingsgerichte therapie. Deze therapie is vooral gericht op het functioneren in het dagelijks leven en op de positieve dingen die er nog zijn. Zo bekeken we aan het begin van de therapie altijd de gehele week en keken we naar welke positieve stappen ik gedurende de week had gezet. Vaak hielp dit me om even te relativeren en erachter te komen dat niet alles alleen maar ‘slecht' was.

Ook leerde ik in deze therapie om in snel in te grijpen wanneer ik het gevoel had om ‘weg te glijden in verdriet.' Toen bleek dat het toch steeds slechter met me ging, is er direct ingegrepen. Ik kreeg een spoedgesprek met een psychiater en er werd overlegd wat mij zou helpen. Zo werd ik uiteindelijk niet opgenomen, omdat mijn behandelaren (net als op de jeugd) niet wilden dat ik op een crisisplek zou komen. Uiteindelijk ben ik doorverwezen naar een centrum voor psychotherapie, omdat ik graag écht aan mezelf wilde werken en het met 1 gesprek per week niet lukte.

Al met al ben ik er tevreden over de RIAGG. Vaak lees ik negatieve verhalen, over gebrek aan ervaring, maar ik denk dat ik oprecht kan zeggen dat dit onzin is. De behandelaren die ik heb gehad, waren stuk voor stuk kundig én ervaren, op vrijwel alle gebieden die bij mij van toepassing waren (en dat zijn er een hoop, variërend van een eetstoornis tot dissociatieve stoornissen). Ook kon ik altijd wel iemand bereiken, zij het per e-mail of per telefoon. Ook mijn ouders konden altijd terecht voor tips en vragen, iets wat zeker ook belangrijk is tijdens een behandeling. En toen bleek dat ik niet verder kwam, werd er direct actie ondernomen, waarbij ook daadwerkelijk gekeken werd naar wie IK ben. Dit heeft er voor gezorgd dat ik altijd goed terecht gekomen ben en daar ben ik de RIAGG dan ook erg dankbaar voor.

Naast de individuele gesprekken, zoals ik hierboven beschreven heb, zijn er vaak ook groepstherapieën en cursussen te volgen bij de RIAGG. Zo zijn er speciale cursussen voor meiden met een (beginnend) eetprobleem, een negatief zelfbeeld of een (beginnende) depressie. Deze cursussen zijn er leerzaam en zeker de moeite waard. Schrijf een RIAGG niet meteen af, maar ga de uitdaging aan. Kijk naar jezelf en vraag hulp, dat kunnen ze je er zeker bieden!

Heb JIJ ook ervaring met het Riagg?

foto: www.flickr.com/photos/dimi3/ & www.flickr.com/photos/jp-/