Brief van een pro-ana bezoekster

 

Hai meiden,sad girl

Ik heb al een tijdje niets meer gepost op het p.a. forum, mede door het slinken in leeftijd van de meiden hier en mede door de hoop die ik had te veranderen, gezond(er) te leven en blijer te leven. Ik had plannen mezelf te laten opnemen, hoopte zelfs aan te komen (er blijft een gezonde sporter in mij!) Maar dan wel zonder dat ik van mezelf walgde, mezelf lelijk vond.

Ik hoefde van mezelf mijn streefgewicht niet te halen, ik wist dat ik die toch wel zou halen! Nog 4 kilo is voor mij, jippie! En dan? Zou ik dan gelukkig zijn? Nee. Zou ik dan eindelijk mooi zijn? Wat lelijk is zou lelijk blijven. Zou ik dan eindelijk het gevoel hebben Iets bereikt te hebben in mijn waardeloze leventje? Nee, want je kan altijd nog verder. In principe tot je aan de sonde ligt (wat ik me niet zou laten verplichten) dus waarschijnlijk in principe tot ik dood zou gaan.

...omdat ik stiekem ergens nog hoop had in een carrière, een toekomst, een leven. Dit 'beter leven' plan scheen niet te werken, de redenen waren er te veel. Uiteindelijk kwam het er bijna altijd op neer dat ik mezelf te dik vond, dat ik niet tussen meisjes wilde zitten die het veel erger hadden dan ik, ik wilde geen hulp VRAGEN voor iets dat nog zelf opgelost kon worden. 

Uiteindelijk nadat veel lieve mensen mij hadden aangeraden toch naar de dokter te gaan, heb ik een afspraak gemaakt. Vanaf mijn minimale gezond gewicht, heb ik x kilo ondergewicht. Heel dubbel, ging ik erheen trok, veel kleding aan, niet omdat ik verwacht had te moeten wegen, maar dan leek ik "nog dikker".

Kleding met schoudervulling, want dan leek ik breder (ja, jullie tips hebben mij de laatste maanden wel geholpen). Maar aan de andere kant, wilde ik niet dikker 'lijken' ik was al zo dik, toch? Ik wist best beter. Maar ik moest het horen. Ik wilde dat mijn dokter me zei dat ik te dun was en het beter was als ik erheen ging. Dan had ik mezelf immers niet doorverwezen en had ik zelf niet om hulp gevraagd. (Want hulp = opgeven, toch?).

Nou ik was 1 grote grap, werd behandeld als een kind van 5 en hij heeft me uitgelegd dat mijn spiermassa en vetpercentage niet in verhouding stonden. Spieren waren alleen nog over: grote, dikke, stomme spieren die ik in al mijn jaren training had opgebouwd en mijn lichaam niet wilde verlaten.

Normaal eten? Probeer het eens.. omdat je er altijd zo bewust mee bezig bent geweest, denk je (net als met roken) ik kan stoppen wanneer ik wil, tot je het probeert en het niet werkt.

Die 1ste streef die ik voor mezelf had gesteld was xx mijn uiteindelijk voor toen 2 kilo lager...en heeeel misschien deed ik dan nog een 3 kilo lager. Uitteraard deed ik de 4, 5, 6, 7 8 kg....nja ga zo maar door tot een uiteindelijke streef van xx (gestoord laag dus), mijn eindstreef is altijd xx (erboven) geweest, maar dit werkte zo verslavend dat, hoe gestoord die streef ook was, ik het risico wel wilde nemen.

Ik weeg nu xx en ben diep ongelukkig, ik heb overal pijn, letterlijk en figuurlijk, de meeste pijn in mijn hart. Verder ben ik bij elk beetje inspanning gesloopt, mijn organen zijn naar de klote. Wat als pro-ana (jullie keuze, een levensstijl, zoals jullie t zeggen) begint en anorexia met je lichaam doet weten jullie maar al te goed. Maar sociaal? Want je houd niks meer over, je lichaam niet, maar ook alles eromheen verlies je.

Ik ben mijn leuke baan verloren, mijn opleiding en daarmee mijn diploma en mijn droomopleiding. Op school vonden ze me altijd een interessant meisje, ze vonden me knap, leuk, ik hoorde bij het 'populaire groepje' maar toch niet arrogant had genoeg inspraak om het op te nemen voor sommige mensen die dat zelf niet konden/durfde en daardoor vonden ze (niet mijn woorden) me ook lief en sociaal.

Maar die reputatie verloor ik en ik werd dat rare, zielige, vreemde meisje die elke week flauw viel..' Deed ze het voor het neppie, wilde ze aandacht, kon ze niet gewoon normaal doen en eten'. De ene helft vond me zielig omdat ik schijnbaar aandacht tekort kwam en de andere helft vond me zielig omdat ik iedereen om heen verloor en zij wel even mijn vriendin wilden zijn.

Nou ja, ik had t niet naar mijn zin, zou mijn examens toch niet halen en stopte. Vrienden gingen nog wel naar school, ouders werkten, relatie ging uit, sporten kon niet meer, daar zat ik dan, 24/7 achter de laptop met afslankpillen, laxeerpillen, aspirines etc etc. Iedere zoveel kcal heeft een andere regel van compenseren, bizar en een oneindige strijd van willen leven, willen afvallen....

Ik heb een lang verhaal geschreven omdat enkel 'pro ana heeft mijn leven gesloopt' te vaak gezegd word en toch geen effect heeft.

Wat mij te vaak gezegd werd en waar ik nooit naar geluisterd heb: dit is een strijd die alsmaar door blijft gaan, waar je uiteindelijk helemaal niet meer zelf de controle over hebt en uiteindelijk geen uitweg meer inziet.

Zoek AUB hulp voordat het te laat is.

Pro-ana: 'I hope the leaving is joyful; and hope never to return'

Ontvangen van de (anonieme) schrijfster

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

susanne - Dinsdag 1 juni 2010 22:42
heel mooi geschreven, geen woorden van troost...
maar wil je gewoon heel veel hoop geven..
Iedereen kan het, als ze maar een klein beetje willen loslaten...

zet hem op!
Debbie - Dinsdag 1 juni 2010 23:47
Dapper meis...

Dat je dit schrijft... en sterkte met alles wat nog komt...
Maar ga door en geef niet op !

En kwa pro ana ... ben je denk ik groot voorbeeld voor VELE... HOE HET OOK KAN... en dat ze er WEL vanaf kunnen komen of er een weg is om hulp te vinden, wat voor ieder verschillend kan zijn of na de vorm die mensen nodig hebben... en weet niet hoe nu gaat... maar ik hoop dat je er komt... daar waar je wilt zijn:) en dingen beter blijven gaan ...

Anoniem - Woensdag 2 juni 2010 10:11
Ik ben geen pro ana en ik doe er ook niet aan mee, maar ik ben momenteel net zo ziek als je beschrijft, van met aspirines achter je laptop zitten enzo.
Jouw verhaal geeft mij kracht om mijn zoveelste terugval te overwinnen, je bent dapper en ik bewonder je, omdat er lef voor nodig is om zo,n verhaal te typen. Heel veel sterkte en succes verder. Veel liefs van moi.
F - Donderdag 3 juni 2010 21:34

Tenx! willen loslaten idd ;) af en toe best moeilijk, maar gaat u VELE malen beter als toen ik deze brief schreef, het gaat zelfs best lekker wat pro-ana/eten etc betreft.

@amadesha fijn dat ik door deze brief mensen zoals jij motiveer, naar van je terugval en ik hoop echt dat je erboven komt ;)! jij ook heel veel sterkte;)!
Robyn - Zondag 20 juni 2010 11:04
Wauw, volgens mij -ondanks alles- ben jij een ongelooflijk sterke / krachtige meid! Hpu dat vol en geef niet op!

Dit 'verhaal' geeft mij ook weer moed!

X
anissa - Dinsdag 12 april 2011 21:16
Haaaii,
Ik ben anissa en ik vind anorexia verschrikkelijk.
Ik zag het eens op tv en ik vond het wel interessant en wou er meer over weten nu ben ik bezig met een spreekbeurt erover.
Ik vind het erg schokkend ik wist niet dat het zo erg was ik ben 12 jaar en zit in groep 8. als je nog informatie hebt zou ik het graag willen weten (voor mijn spreekbeurt).
Je kunt het mij dan mailen mijn email is oromoprincess@hotmail.com
groetjes Anissa
Ps. het zou erg fijn zijn!
miranda - Vrijdag 21 december 2012 12:24
Ik heb het ook alleen gedaan, en het is me gelukt. :)
in 2010 zijn mijn ouders en mijn beste vriendin overleden en heb het er nog elke dag moeilijk mee. Ik woon nu bij een 'pleeg' gezin met twee oudere pleeg broers. ze zijn 19 en 21 en wonen hun leven al samen.
Toen ik er bij kwam, dacht ik dat ik hun leven had verstoort, maar dat was niet zo.

mijn pleegmoeder ontdekte dat ik 'stiekem' op pro-ana's site zat, en heeft ze geblokt zonder dat ze dat aan mij vertelde.

Ze heeft mijn dagboek - het enige in dit huis wat écht van mij was - gelezen en daarna verbrand...

uiteindelijk lag ik aan de sondevoeding en ben ik 's nachts stiekem uit het ziekenhuis gegaan. Ik lag vlak voor het kerkhof waar mijn ouders en beste vriendin lagen, flauwgevallen. Pas rond 6:00 uur de volgende ochtend heeft iemand me gevonden..

Nu ben ik van mijn eetstoornis af, schrijf ik geen dagboeken meer, verwijder ik elke dag me geschiedenis en woon ik nog steeds in dit pleeg gezin. Ik ben nu 17 jaar en gelukkig. :)

want mijn pleegmoeder wilde geen kwaad, maar had mij lief.
Ze was niet boos, maar bezorgd.
mijn echte papa en mama zijn onvervangbaar, maar ik houd
wel van mijn pleegouders.
Liv - Zondag 16 november 2014 18:45
Heey allemaal ,
Ehm het is niet normaal erg maar ik ben verslaafd aan een pro Anna site en ik weet niet wat ik moet doen !
romy - Zondag 28 december 2014 13:05
Ik denk dat je anorexia het best kunt omschrijfen als een reis. Een lange slopende reis. Zodra je eruit bent gekomen kun je het een stukje ervaring noemen. Zelf heb ik ook anorexia gehad maar heb er nooit zo die in gezeten als sommige meisjes hier. Is het een geluk dat ik hier optijd mee kon stoppen? Ja zeker weten. Maar ik ben wel blij (klinkt gestoord, sorry) dat ik het mee heb gemaakt. Hierdoor ben ik mezelf gaan waarderen, ik mag er zijn net als iedereen! Ik vind het ontzettend dapper dat je je verhaal deelt, en je hebt het ontzettend mooi verwoord!