Mijn vriendin heeft een eetstoornis

 

Charlotte en Maarten

Door Maarten

Nu al een jaar ken ik mijn lieve vriendin Charlotte. En van dat jaar zijn wij al 10 maand een gelukkig stel. Ik heb haar leren kennen bij een vriend thuis.

Al snel raakten we goed bevriend en kwam ik regelmatig bij haar thuis en hadden we de grootste lol met z'n tweeën. Na ongeveer 2 a 3 maanden werd het serieus tussen ons.

Mijn vriendin heeft al zeven jaar een eetstoornis. Het is natuurlijk niet altijd even makkelijk, maar daardoor houd ik absoluut niet minder van haar. Ik denk dat het juist onze band hechter heeft gemaakt, juist door wat wij allemaal in een korte tijd hebben meegemaakt.

Al gauw kwam er een opname in een kliniek aan... ‘verschrikkelijk'. Ik moest nu mijn vriendin door de week gaan missen. Ik heb haar er heengebracht en het deed verschrikkelijk pijn om haar daar achter te laten. Ook heeft ze al een paar ziekenhuisopnames gehad, elke avond was ik bij haar te vinden.

Het klinkt raar allemaal, maar het heeft ons echt sterker gemaakt. Je weet nu wat je aan elkaar hebt, en dat je op elkaar aankan. Het moeilijkste van mijn kant af, is dat ik er niet met iemand anders over kan praten, Dit omdat de meeste mensen het gewoon niet begrijpen. Niet begrijpen wat een eetstoornis inhoudt en altijd wel een oordeel klaar hebben.

Ook ik snapte in het begin ook niet wat precies een eetstoornis inhield, maar ben me er in gaan verdiepen en heb ook heel veel gepraat met Charlotte. Ik heb heel erg respect gekregen voor mensen met een eetstoornis. Het is echt een gevecht met jezelf 24 uur per dag, 7 dagen in de week.

Ik heb van het begin al met mezelf afgesproken dat ik haar vriend ben en niet haar hulpverlener. Natuurlijk wil ik haar helpen en het is soms heel frustrerend om mijn vriendin zo te zien. Maar ik kan er alleen maar voor haar zijn en een luisterend oor bieden en mijn mening geven, de keuzes die gemaakt moeten worden kan zij, maar ook zij alleen maken.

We zijn eerlijk naar elkaar toe, zodat ze niks voor mij hoeft te verzwijgen en ik ook niet naar haar. Wat mij er nu doorheen sleept zijn alle mooie momenten die we samen meemaken, de eerlijkheid, de openheid en natuurlijk de liefde voor elkaar. Dat geeft me elke dag weer kracht om door te gaan.

Toch blijf ik altijd hoop houden dat het ooit een keer goed komt, dat ze er goed mee kan omgaan. Dat we ons later weer op onze toekomst kunnen richten. Ik vind het ontzettend knap van haar dat ze als maar doorzet, en doorvecht.

Nu ze eindelijk een juiste psycholoog heeft gevonden die haar echt snapt, heb ik nog meer hoop gekregen. Als ik naar de toekomst kijk, zie ik ons lekker met z'n tweeën samenwonen, kinderen. Een gelukkige toekomst met ons tweeën.

Blijf hopen, geef de hoop niet op. Een West-Fries gezegde is: Het moet eerst slechteren, wil het beteren.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

mick - Donderdag 10 maart 2011 20:35
wat je schrijft herken ik heel erg want ik heb zelf namelijk ook 1 jaar een relatie die een eetstoornis heeft.
ik ben alleen benieuwd of je nooit boos bent geworden?
mijn vriendin zegt dat ik dat moet doen als ze een vreetbui heeft gehad maar ik kan dit gewoon niet!!
in mijn ogen heeft ze alleen maar liefde nodig! hoe ben jij hiermee omgegaan? ben benieuwd hoe het nu gaat?
R. - Dinsdag 12 juli 2011 15:57
Bedankt gast, je hebt geen idee hoe erg dit verhaal mij geholpen heeft. Ik ben zelf verliefd geworden op een meisje met anorexia, zij ziet mij ook wel zitten. En hoewel ze het op dit moment heel moeilijk heeft, hebben we toch een klik en groeit het misschien uit op meer.... Maar ik was bang, dat anorexia een zodanige druk op een relatie zou leggen dat het onmogelijk zou zijn, maar jouw verhaal bewijst het tegendeel. Als je nog tips voor me hebt in mijn situatie, graag!!

Verder wil ik nog even zeggen dat ik zwaar respect voor jullie beiden heb, en wens jullie veel liefde en geluk in de toekomst!!
B. - Woensdag 3 augustus 2011 13:34
Hoi Maarten,

Prachtig geschreven, je verhaal geeft mij moed en vertrouwen voor de toekomst.

Ik voel me wel eens machteloos en het liefst zou ik de eetstoornis en de demonen die de ziekte in stand houden willen overnemen zodat mijn vriendin er geen last meer van heeft. Ben benieuwd of jij dit ook wel eens hebt ervaren en hoe je hier meer om bent gegaan.

Hoop dat het goed gaat met jullie!

Ruben - Donderdag 24 november 2011 11:12
Heey man.
Ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn vriendin, kortom het is een hel om je meisje naar het ziekenhuis te brengen en daarna naar de kliniek. nou is het over vanwege mijn ex alchaholisten als ouders hebben en ze de keuze kreeg op ouders of vriend.
Heb recpect voor je.
Gr Ruben
Koffie - Zaterdag 21 januari 2012 16:47
Bedankt om dit te delen.
Ik ga het zeker aan mijn vriend vertellen. Hij vertelt zelf wel over het voelt voor hem tegen mij, en ik herken zijn(ons) verhaal in het jouwe.
Bedankt
x
R. - Woensdag 25 januari 2012 11:56
Maarten,

Als ik een artikel mocht schrijven zou ik dezelfde woorden gebruiken zoals jij hier heb gedaan. Ik heb precies hetzelfde en ga er op dezelfde manier mee om zoals jou.

Hou vertrouwen erin, ook al is zij soms erg onzeker. Het probleem ligt veel dieper als alleen eten.

Elke dag heb ik het gevoel dat het een stuk beter gaat met haar. Vanavond ga ik er weer bezoeken.

Succes jongen!

Gr R

LadieMagpie - Zondag 29 april 2012 10:34
Hoi hoi,

Mijn beste vriendin had in het verleden 3 jaar lang anorexia. Gisteren vertelde ze me dat ze nu aan Boulemie lijdt..
Ik heb signalen ontvangen ervoor.. maar onze vriendschap heeft een ongeschreven regel.. Als de een met een probleem zit, zal die zelf wel beslissen wanneer die er klaar voor is om erover te spreken.. we trekken niets uit elkaar want dan is het toch maar tegen de goesting. Het heeft 6 maand geduurd eer ze de moed bij elkaar heeft kunnen sprokkelen, ze het zelf heeft ingezien en het me verteld heeft. Dat vind ik al 1 grote stap.
Haar vriendje waarmee ze bijna 2 jaar mee samen is kan er allesbehalve mee omgaan.. Ze liet weten dat ze weer wou afvallen en hij zei bruut 'doe dat dan, eet wa minder..' dat is natuurlijk ook niet echt bevorderend natuurlijk.
Kheb haar beloofd dat ik haar ga helpen.. dat ik haar uit het dal zal trekken. Maar ik weet niet of ik dat weer 3 jaar ga kunnen uithouden. Of ik daar mentaal wel sterk genoeg in ben...
heb je raad? Ze wilt gewoon 5 kg afvallen.. maar ze heeft vaak boefkicks. En dan eet ze alles op haar weg op. En na een halfuur gaat ze gaan lopen en buikspieroefeningen gaan doen! kwil niet dat ze weer wordt opgenomen..
Ik wil haar helpen. Wat kan ik doen buiten luisteren naar haar en haar steunen?

Ik wens jou en iedereen die dit meemaakt heel veel succes toe!

Met vriendelijke groetjes
LadieMagpie
Team Proud2bme - Zondag 29 april 2012 17:21
Hee LadieMagpie,

Misschien heb je er wat aan om te kijken op https://www.proud2bparents.nl/
Hier zijn ook een forum en artikelen te vinden voor omstanders.

Lees ook eens: https://www.proud2bparents.nl/Artikelen_en_media/Hoe_help_je_iemand_met_een_eetstoornis?

Liefs
Maarten - Dinsdag 17 juli 2012 14:03
Heej super leuk al die reacties ik heb een lange tijd niet meer naar dit artikel gekeken.
En leuk/bemoedigend om te lezen dat ik niet de enige ben met een vriendin met een eetstoornis.

als iemand contact wil kan je contact opnemen via het forum zoek me maar op: netraam88
Nice busdriver! - Woensdag 4 januari 2017 08:39
Hallo!
Ik vind het heel dapper van je dat je er voor haar zijt en dat je haar steunt, en moet inderdaad niet makkelijk zijn om haar naar het ziekenhuis brengen. Sinds kort (nu bijna 3maanden) heb ik een vriendin met boulemia. Ik heb hier weinig of geen ervaring mee. We hebben een lange afstandsrelatie (250km) en ze is Duitse. Dus we zien mekaar niet zo heel vaak. Ikzelf heb een spierziekte CMT en heb onlangs een operatie ondergaan waardoor ik meerdere maanden thuis zit ( en het mentaal ook wel vrij moeilijk heb daardoor). Maar we horen ons wel dagelijk via whats app (bellen en berichten). We houden beiden van mekaar , maar momenteel verloopt alles moeizaam. Ik wil er voor haar zijn (wat ik ook wel ben) maar denk dat er altijd tips welkom zijn. Telkens als we een serieus gesprek aangaan (ongeacht van het onderwerp) klapt ze dicht. Ze heeft ook enorme humeurswisselingen en vermijd alle mogelijke hulp. Als vlucht uit de realiteit zoekt ze haar vrienden op (deze weten maar deels van haar problemen, maar doen alsof ze er niet zijn) gaat ze uit, drinkt ze teveel (bij het uitgaan). Zij werkt als verpleegster 24dagen op een maand, dus ook vrij zwaar werk. Savonds neemt ze slaappillen, smorgens cafeine tabletten gewoon om die werkdag rond te komen. Ik weet het. Desondanks alles wil ik er voor haar zijn . Maar begin beetje hopeloos te worden :(
mvg