Monique Rosier met Monster & Mo

 

Monique RosierMonique Rosier is actrice, model en zelfstandig ervaringsdeskundig therapeut. Monique werd vooral door haar rol als Pien in de serie Zeg 'ns AAA. In 1997 presenteerde ze het autoprogramma De Zesde versnelling. Later speelde ze de rol van Annemarie in de bekende soap Onderweg naar morgen.

Monique is geen mietje.... Tot 2 jaartjes geleden deed ze aan autoracen! Na het behalen van haar race- en rallylicentie (hoe stoer!?) reed ze als enige vrouw het Nederlands rallykampioenschap.

Monique kent helaas het door haar omschreven "Monster" dat Eetstoornis heet.

"Tot in het diepst van mijn ziel weet ik hoe heftig het is om verslaafd te zijn. Ik leed acht jaar aan een zeer ernstige eetverslaving waarin ik boulimia afwisselde met anorexia, overeten, diëten en uithongeren. Inmiddels ben ik al twintig jaar geheel vrij van deze complexe, eindeloos hardnekkige verslaving."

Proud2Bme mocht haar interviewen....

Monster en Mo. Kan je me iets meer vertellen over het monster?
Monster is een deel van mij. Het is wilskracht die zeer hardnekkig kan knokken. En die kracht is of voor je of tegen je. Als ik wil of moet eten, dan gaat Monster lopen drammen dat hij dat juist niet wil. En wil ik juist niet eten dan wil Monster het juist wel. Hoe stelliger ik iets vind, hoe stelliger hij het tegendeel gaat bewijzen. Het gaat overigens voor veel meer op dan voor eetkwesties. Als ik vind dat ik minder hard moet werken, of niet bang moet zijn... dan wordt Monster meteen wakker.

Je spreekt over eetverslaving in jouw boek, waarom niet over eetstoornis?
Ik zie het als verslaving en als kracht van de wil. In mijn geval richtte die wil zich op het eten. Volgens mij is het heel verwarrend dat het in de reguliere hulpverlening wordt opgedeeld in meerdere 'soorten' eetstoornissen. Volgens mij komt het allemaal voort uit één en hetzelfde. Bovendien vind ik het woord ‘stoornis' negatief, iets waar je vanaf moet. Je kan niet van jezelf of van een deel van jezelf af is mijn ervaring. Het heeft je iets te leren, ook al legt het je in een knoop. Maar ik weet ook al zo'n 23 jaar, dat je weer helemaal uit de knoop kan komen.

Monique RosierOp je 15de acteerde je al voor televisie. Wat voor impact had dit op jouw zelfwaardering én zelfbeeld?
Wat ik heel erg fijn vond was dat ik me zo op mijn plek voelde bij de groep mensen waarmee ik in aanraking kwam. Vanaf mijn zeventiende, toen ik echt helemaal vastliep in het eten, werd het juist heel lastig. Je wordt zo verschrikkelijk onzeker van je eigen gevecht en onbetrouwbare wilskracht. Ik kon me niet meer voorstellen dat ik 'goed genoeg' was. Iedere verslaafde weet wat ik bedoel met dit angstige gevoel dat je krampachtig probeert te verdoezelen, in de hoop dat niemand ziet wat voor een mislukkeling je bent, of liever: denkt te zijn.

Op welke manier is de eetverslaving (het monster) in jouw leven geslopen?
Door mijn gevoeligheid en sterke wilskracht had ik het gevoel ontwikkeld nooit goed genoeg te zijn. Ik zal zo'n 13 jaar geweest zijn, toen ik voor het eerst besloot een beetje te gaan diëten. De controle die dat gaf voelde toen heilzaam. En net zoals iemand doorwerkt tot hij er bij neervalt of een burnout krijgt, pakte ik het op latere leeftijd in onzekere tijden weer op en gaf het mij steun. Ik wilde het gewoon heel erg goed doen, maar raakte al meer verstrikt in mijn eigen web.

Als je nu iets opnieuw mocht doen in jouw jeugd, wat zou dit dan zijn?
Ik denk nooit in termen van ‘opnieuw doen'. Mijn leven gaat zoals het gaat en dat is goed. Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik heb meegemaakt, het maakt me tot wie ik ben. Ik heb me wel vaak afgevraagd hoe ik zou zijn geworden als ik in een schoolsysteem terecht was gekomen waarin ik als ‘heel' zou zijn gezien en waarbinnen ik in mijn eigen tempo mijn eigen kwaliteiten had kunnen ontwikkelen. Zoiets als het iederwijs-systeem dat uit Amerika naar Nederland is komen overwaaien. Ook kan ik me voorstellen dat ik het geweldig had gevonden als ik me vier jaar lang in een 'echte' acteeropleiding had kunnen onderdompelen. Maar ja, er zijn er velen die lang en lekker gestudeerd hebben en knetter maf zijn, dus het is ook weer een idee-fixe dat het me gelukkig had kunnen maken.

Op je 17de kreeg je een rol in Zeg eens Aaa, wat voor impact had dit op jouw leven?
Het werd mijn toneelschool, maar dan wel één waar ik het meteen goed moest doen. Heel Nederland kende me en daar had ik me niet op voor kunnen bereiden. Ik voelde het destijds wel als een verantwoordelijkheid om te moeten voldoen aan andermans verwachtingen. Ik ging gebukt onder de knellende vraag: ben ik wel goed genoeg? Maar ik nam deze buitengewone kans omdat ik graag wilde acteren en ik ben nog steeds dankbaar dat ik dat allemaal heb mee mogen maken.

OUD: vanaf 4:19 min                                            NIEUW: vanaf 2:00 min

Hoe heb je jouw eetstoornis in die periode verborgen weten te houden en waarom? Wist niemand er in die periode van? Thuis?
Ik schaamde me heel erg en dacht al die jaren: morgen stop ik ermee. De enige die er wel van wist was mijn vriend David met wie ik toen samenwoonde. Maar zelfs voor hem hield ik het zo veel mogelijk verborgen. Mensen om mij heen wisten wel dat ik altijd in de weer was met eten en diëten, maar omdat je aan mijn buitenkant niet kon zien hoe erg ik er aan de binnenkant aan toe was, leek het niet alarmerend. Vergeet niet dat er over eetverslavingen in die tijd, 30 jaar geleden, nog heel erg weinig bekend was.

Later ben je meer achter de schermen gaan werken, was het een verlossing om niet meer in de schijnwerpers te staan of had je die ook nodig voor je eigenwaarde?
Het was voor mij heel erg moeilijk om voor de camera te staan nadat ik uit mijn eetverslaving kwam, dus in zekere zin was het een verlossing ja. Ik vond mezelf dik en was erg kwetsbaar en onzeker. Langzamerhand bouwde ik mijn leven weer op na de verslaving en door achter de camera te werken kon ik toch aan de slag in de tv en filmwereld. Ik kon daarmee mijn creativiteit en ervaring inzetten en, ook niet onbelangrijk, ik kon er mijn geld mee verdienen, zodat ik mijn leven weer op poten kon zetten. Ik haalde sowieso al geen eigenwaarde uit het in de schijnwerpers staan. Nu nog steeds niet; het brengt me eerder in verlegenheid. In het woord ‘schijnwerper' komt niet voor niets ook het woord ‘schijn' voor.

Maar goed, om samen met elkaar hard te werken en iets moois te maken, dat geeft wel veel voldoening. Mijn vrijheid zoeken in het durven spelen, het echt in verbinding mogen staan met mezelf en de ander en op die manier met aandacht iets nieuws creëren, ja, dat kan me wel gelukkig maken; hoe onzeker ik ook vaak ben. Als ik het resultaat zie valt het vaak weer reuze mee en kan ik soms tevreden zijn omdat het er 'echt' en ‘natuurlijk' uitziet. Helemaal mooi is het als het lukt om met het resultaat een ander te raken.

Eigenwaarde kun je trouwens denk ik alleen ervaren door aandacht en liefde te voelen in ieder levend moment. Dat gaat voor alles op in je leven. Net zoals ik nu opkijk van deze lettertjes en geniet van de geurende hyacinten op tafel en het zonlicht dat weerkaatst in mijn glas thee. Ik heb mijn eigen schijnwerpers liever naar buiten toe gericht, dan moet je eens zien hoeveel je dan ziet! Als jij een ander ziet, ziet de ander jou vanzelf ook. Alles gaat over verbinding maken.

Monique Rosier - AdHoe kom je erbij om, wanneer je een eetstoornis hebt, modellenwerk te gaan doen?
Toen ik gevraagd werd om modellenwerk te gaan doen was ik me nog niet bewust van mijn eetverwarring. Ik had toen geen eetverslaving, speelde op mijn 15e al in een tv-serie en een beetje modellenwerk leek me wel leuk. Bovendien kon ik met het geld dat ik verdiende in Amerika mijn opleidingen betalen. Mijn dieetgekte ontstond kort daarna wel tijdens dat modellen werk. Twee jaar later vroegen ze me drie kilo af te vallen. Hoe kon ik weten dat die paar kilo's mijn leven zo kapot zouden gaan maken?

Maar goed, of dat beroep hierin van belang was? Ik vermoed dat ik ook de eetjunk zou zijn geworden als ik ander werk had gehad. Als therapeut heb ik de laatste twintig jaar nog nooit gewerkt met iemand uit 'dat wereldje'. Ik ben trouwens wel van mening dat die dunne en gefotoshopte modellen in de bladen van nu vrouwen tot wanhoop drijven. Welk beetje normaal mens kan aan dat beeld voldoen?

Je schrijft dat paranormale geneeskunde en spirituele ontwikkeling een rol hebben gespeeld bij jouw genezing. Dat klinkt nogal zweverig... kan je ons duidelijk maken wat dit inhoudt?
Zweverig als in hogere sferen? Zwierige Mo in een fladderjurk die een beetje vaag doet? Ha! Ik dacht dat we daar al overheen gegroeid waren en dat er inmiddels wel meer bewustwording is over een ander bewustzijn dan alleen het denken dat wetenschappelijk kan worden weerlegd? Voor mij is het van kinds af aan al (para-)normaal. Er is gewoon meer tussen hemel en aarde. Dat klinkt als een cliché maar zo is het voor mij.

Ieder mens is met dit zesde zintuig toegerust maar zoals met alles waar we in kunnen verschillen en waarin een ieder uniek is, zal de één er gevoeliger voor zijn dan de ander. Als we allemaal hetzelfde waren zou het een chaos worden. Ik noem het ook liever intuïtie, want dan snappen we allemaal ineens wèl waar we het over hebben. Door mijn enorme behoefte aan het vinden van antwoorden in het leven en aan het begrijpen van mijn gevoelswereld, ben ik me er heel erg in gaan verdiepen. Het heeft mij geleerd dat niet alles wat je denkt ook waar is en dat de helende krachten die er vrijkomen mij enorm goed doen. Toen ik het eenmaal begon te ontwikkelen en het al sterker werd, was het een natuurlijke stap om het ook door te geven aan anderen om mij heen.

Ook ben je in therapie geweest in Amerika voor je eetstoornis. Dit was een 12 stepped care program voor verslavingen. Hoe zie jij deze vorm van therapie in verhouding tot de therapieen die in Nederland worden geboden voor eetstoornissen?
Mijn therapeut was niet gespecialiceerd in eetverslaving, maar stuurde me wel naar het 12-stappen-programma. En zoals alles in Amerika een beetje veel is, raadde ze me aan om het programma zo'n 2 keer per dag te volgen. Ik deed het. Het mooie vind ik dat het programma over de hele wereld het zelfde werkt voor iedere verslaving. Of je je nu verdoofd met drank, sex, gokken of eten, er is geen verschil in aanpak.

Het is ruim 25 jaar geleden dat ik in Amerika in therapie was dus ik heb geen idee wat op dit moment de verschillen zijn. Voor mij werkte het programma, alleen heb ik een andere manier moeten ontwikkelen wat betreft het eten. Het was voor mij onmogelijk om te eten volgens een plan of een richtlijn en ik wilde al helemaal nooit meer op een dieet. Ik vind dat er in Nederland nog weinig bekend is over wat ik ‘vrij eten' noem. Met drank kun je stoppen maar met eten natuurlijk niet en daar zit het probleem. Ik zie dat een eetverslaving vaak nog krankzinniger wordt door de behandelmethodes van straf en beloning.

In 1997 kwam je terug op tv in de rol van Annemarie de Graaf in ONM. Hoe was het nu om voor televisie te werken en hoe verhoudt zich dit met eerder?
Het was confronterend. Een dagelijkse soap wordt heel snel gemaakt en het is ongelooflijk heftig om effe hoppa 27 scenes per week op te nemen met nauwelijks repetitie- of voorbereidingstijd. Voor mij was het een persoonlijke uitdaging om het voor elkaar te krijgen, zonder terug te kunnen vallen op de verdoving van mijn eetverslaving. Het was heel leerzaam om zo weer in het diepe te springen. Ik weet wel dat ik de eerste week dacht dat ik een bezem had ingeslikt, zo verkrampt was ik. Maar uiteindelijk heeft het me het vertrouwen teruggegeven dat als je maar liefdevol durft te gokken, je ook weer ‘heel' in het leven komt te staan. En dan kan je groeien.

Monique rosier Onderweg naar morgen ONM

Vroeger at je nare gevoelens weg, wat doe je nu met nare gevoelens?
Hoezo mogen we nare gevoelens niet wegeten? Dat vind ik zo'n misvatting. Ik heb geleerd heel goed voor mezelf te zorgen en lekker eten is zalig en troost mij ook. Ik ben er gelukkig achter gekomen dat als ik het MAG, ik niet overeet. Dus ik zit regelmatig in mijn zachte jogbroek op de bank met bakjes met 'lekkers' op mijn schoot. En als ik meer heb gegeten dan wat nog lekker voelt dan maakt het ook niet uit. Zolang ik het maar niet ga bijsturen lost mijn lijf het vanzelf op. Het grote verschil is dat ik vroeger bleef malen met mijn ellende doordat ik maar bleef rotzooien met dat eten. Doordat ik niet word afgeleid door eetstress mag ik genieten en blijft er tegelijkertijd ruimte over om te voelen wat me dwarszit. Het is heel belangrijk om nare gevoelens te erkennen en deze het liefst ook nog te delen met een ander. Dat doen we niet als we ons verschuilen in onze eetstrijd.

Je hebt twee kinderen, ben je nooit bang geweest jouw eetstoornis "over te dragen" op één van hen?
Nee, want ik ben al 22 jaar totaal uit mijn verslaving en heb er alle vertrouwen in dat ik het goede voorbeeld leef en geef.

Je hebt nu een eigen praktijk waarin je mensen helpt met o.a. eetverslavingen. waarin verschilt jou aanpak van de reguliere behandelingen?
We werken aan het ‘heel' worden; los van welke eetwijze of richtlijn dan ook. Geen gewichtscontrole, geen bmi. Opnieuw leren eten gaat gelijk op met opnieuw leren in het leven te staan.
Hoe ziek je er ook van kunt worden, ik zie een eetverslaving niet als een ziekte, maar als een verwarring die voortkomt uit een heel krachtige en gevoelige bron. Als je niet ergens van af moet komen maar leert leven met wie je al bent, dan hoef je niet tegen jezelf te vechten. Op die manier gebruik je dezelfde kracht om moedig te worden vóór jezelf in plaats van tegen jezelf.

Naast eetproblemen behandel je ook andere klachten, als trauma, relatieproblemen, rouwverwerkingen, paniek. Hoe kan het dat die éne aanpak voor al deze problemen effectief is?
In de afgelopen 20 jaar kwam ik er achter dat het in principe allemaal hetzelfde werkt. Het is een natuurlijke maar ook aangeleerde reactie om van angst en pijn af te willen komen; wat voor angst of pijn het ook is. Door er niet vanaf te willen maar er juist naar toe te gaan, het te omarmen en er heel veel liefde en inzicht op los te laten, treedt er een helende werking op. Onze maatschappij is snel en op prestatie gericht.

Helaas is er in deze welvarende wereld nog maar weinig aandacht voor elkaar. Zo rijk als de mens is in het materiële, zo armoedig is hij in het maken van verbinding. Het één hoort bij het ander. Wij zijn gewend geraakt aan voortdurende verdoving dus is het heel normaal dat we in de war raken als dat verdoven niet meer lukt. Of die verwarring nu boven tafel komt via een eetverslaving, een rouwproces of een burnout, het maakt in mijn beleving geen verschil. Als de boel te veel pijn doet en uit elkaar klapt, gaat het stuk. Dan zoek je steun om weer ‘heel' te worden. Wat je dan nodig hebt blijkt voor elke verwarring hetzelfde te zijn.

Monster & MoOp jouw website staat "na een jarenlange strijd heb ik ontdekt hoe je dieetvrij, zonder enige dwang alles kunt eten zonder dik te worden" Dit klinkt als een gat in de markt, beter dan Sonja Bakker. Vertel...!?
Dat is volgens mij ook zo, maar dat zal tijd nodig hebben. Voorlopig kan je geen boodschap meer doen zonder op het pakje te lezen hoe 'dik' je er van wordt, dus zitten we voorlopig in een heel andere groove. Maar wacht maar: what goes up must go down.

Mijn intentie is niet om een gat in de markt te zijn, maar het voelt als een plicht om te laten zien hoe het ook kan. Ik hoef niet meer helemaal up (zogenaamd perfect, dun en gezond) want dat helemaal down heb ik ook leren kennen en daar ben ik wel klaar mee. Wist ik veel dat het ergens in het midden aangenaam toeven is. En dat mag en moet iedereen weten: het kan! Je hoeft niet je hele leven te blijven voortmodderen; je kan er helemaal uitkomen!

Staat er in jouw huis nog een weegschaal?
Ja, net zo goed als er chocolade en chips in huis zijn. Ik heb er geen ruzie meer mee. Als ik heel erg graag wil wegen mag dat, maar het effect zal altijd hetzelfde zijn: ik baal als ik dikker ben, ik ben in joehoe-stemming als ik minder weeg en ik blijf me er iedere keer weer over verbazen dat het allemaal ongeveer hetzelfde is. Een wonder! En dat terwijl ik zo mag genieten van wat ik eet. Het ‘verplicht wegen' in de reguliere zorg vind ik averechts werken; verplicht ‘niet wegen' natuurlijk ook. Maar mijn ervaring is dat ‘niet wegen' op zijn minst ontspanning brengt.

Wat zou je meiden op Proud2Bme nog willen zeggen?
Ik hoop dat jullie mijn boek lezen en er net als een hoop anderen er heel veel aan zullen hebben. Maar bedenk vooral: als die Mo het kan kan ik het ook. Leven zonder je eet- of dieetobsessie is zó veel beter. Mij krijgt niemand meer terug in die hel; never nooit niet!

Monique haar boek Monster & Mo is hier bij BOL.COM voor 18,50 te bestellen.

 

Gerelateerde blogposts

15
MRT
Vederlicht
1

Reacties

Rowan - Maandag 29 maart 2010 14:27
ik vond het een heel goed boek!
liefs,
Rowan
Anoniem - Maandag 29 maart 2010 15:03
Ik zal ff kijken of ze t in de bieb hebben, want ik wil t boek graag lezen xx
patricia - Maandag 29 maart 2010 15:49
Heel goed boek, heeft mij heel erg geholpen!
Marjan Zevenbergen - Maandag 29 maart 2010 21:42
Dit is het boek om je verslaving aan te pakken en te gaan leven in vrijheid. Het principe is simpel, maar daarom juist een ontwikkelingsweg die ik iedereen zal aanraden. Niet een ticket rechtstreeks naar slank en mooi, maar jezelf echt gaan leven met alles erop en eraan, alles wat mooi en lelijk is omarmen, het leven is dit alles en het maakt je HEEL als het er allemaal mag zijn. Ik dacht altijd een punt te kunnen bereiken waarop je alles overwonnen hebt, IK er zou zijn, wat dat ER ook mocht zijn, maar ik ervaar dat alles omarmen de enige weg naar vrijheid is, met de hulp van het boek en sessies bij Monique wordt het leven nog mooier dan ik dacht. LEZEN dus en ervoor gaan!
In mijn praktijk als psycholoog, coach en ervaringsdeskundige krijgt het ook steeds meer vorm. Mijn eigen vormen zijn ook mooi rond en dat is steeds meer okeeee!
Saar - Maandag 29 maart 2010 22:00
Wauw, wat een geweldige vrouw! En wat een goed verhaal! Echt heel stoer!
Wies - Maandag 29 maart 2010 22:46
Dit boek is echt fantastisch!! Het boek en vooral de sessies bij monique hebben mij geleerd het leven weer volop te durven leven: voelend, proevend en om mij heen kijkend, met alles erop en eraan! Monique is een kanjer en over haar boek: Lezen!!
Annabel - Dinsdag 30 maart 2010 00:32
I began taking the gift of life seriously and gratefully
thanks to Mo! She's an inspiration for everybody...
linda - Dinsdag 30 maart 2010 08:14
Lieve Mo....dankzij jou nu al weer heel wat maanden ( jaar) helemaal clean!!!Het intensieve contact, de sessies..ik kijk er elke keer weer naar uit...en ma nu zelfs mijn eigen bijeenkomsten geven...heel veel warmte, heel veel liefde....

Marloes - Dinsdag 30 maart 2010 09:08
Het boek van Mo las ik een dag uit. Bizar hoe zeer ik mijzelf in haar verhaal herkende. Nu twee sessie gehad. Ik heb nog een heel lange weg te gaan, maar voor het eerst in mijn leven heb ik het gevoel dat ik op een weg zit die klopt. Er komt een hoop naar boven als je ontdekt dat je eigenlijk altijd in je hoofd hebt geleefd en dat je totaal niet verbonden bent met je lichaam. Dat verander je niet een twee drie. Mo is de eerste die letterlijk en figuurlijk dichtbij me is gekomen, die ik toelaat in alles wat bij me hoort. Dat is heel eng, maar vooral heel erg fijn. Ik ben zeer dankbaar dat Mo in mijn leven is gekomen!!!!
Leonie - Dinsdag 30 maart 2010 09:09
Toen ik dit boek las, dacht ik: JA...dit is DE manier om aan mijn eetverslaving te werken!
De sessies bij MO zijn ook heel fijn, je voelt warmte, liefde, en dat je goed bent zoals je bent!
Een echte aanrader dus!!!
Christiane - Dinsdag 30 maart 2010 09:43
Toen Mo mij vroeg om haar eerste pagina's getypte tekst te lezen was ik verbaasd en verrast. Haar eerlijke, rauwe en geheel eigen stijl grepen me direct. En ook voor mij (het 'drie-kilo-type) heeft het zoveel herkenbaars! Het gaat zelfs beter met mijn 40-jaar durende nagelbijtverslaving nu ik daar geen dwang meer op zet ('tuurlijk mag je ze afkluiven, maar wil je het ook echt?'). Lezen, lezen, lezen! (En naar Mo, als je er niet meer uitkomt...!)
Saskia - Dinsdag 30 maart 2010 10:14
Lieve Mo,

Wat super gaaf dat je met dit interview op Proud2bme staat, nu kun je nog meer mensen bereiken met je boek en al je waardevolle inzichten.
Dank zij een lieve vriendin van mij ben ik op Mo dr boek gewezen. Een beter kado had ik op dat moment niet kunnen krijgen.
Toen ik Mo dr boek las was het net of ik mijn eigen levensverhaal aan het lezen was. Al die pijn en verdriet om eten zo herkenbaar.
Sinds november 2009 kom ik regelmatig bij MO en ben ik met haar hulp mijn eigen Monster aan het leren omarmen. Ik kan echt op recht zeggen dat dit de beste weg voor mij is om met mijn eetverslaving en mijn leven om te gaan. Niet meer in de controle maar het leren omarmen van het onbekende. Zo eng, maar wel een echt en liefdevoller leven.

Lieve lezer, wil je jezelf een prachtig kado doen, koop dan Mo dr boek!

Lieve Mo dank je wel dat ik je in mijn leven bent!

liefs Sas
Janine - Dinsdag 30 maart 2010 21:05
Lieve,warme,eerlijke,komische en open Mo,

Toen ik je boek las, wat ik eigenlijk kocht omdat mijn nichtje anorexia heeft, dacht ik; dit is voor mij geschreven, omdat ik zelf "toevallig" ook een verslavingsprobleem heb en het eigenlijk al min of meer opgegeven had dat ik hier ooit mee zou kunnen omgaan en al helemaal niet dacht er vanaf te kunnen komen of er in iedergeval mee te kunnen leven. Tijdens het lezen herkende ik zoveel over mijzelf hierin. Vaak dacht ik; dit boek heeft Mo voor mij geschreven.Dankzij en met jou begin ik eindelijk te begrijpen dat er echt een mogelijkheid is om niet meer op de bodem van de kelder te liggen met of zonder koevoet en schroevendraaier. Met koevoet en schroevendraaier kwam ik daar, al wilde ik dit echt niet, steeds weer terecht tijdens de actieve periodes van mijn verslaving. Nu kan ik zonder probleem langs de kelder lopen en komt het er vandaag of morgen zelfs van dat ik hem
-rechtop staand- ga opruimen.Ik ben hard bezig met behulp van al jouw inzichten en verhalen,waarbij je het belang hiervan voor mij zeker niet moet onderschatten, om een heel en tevreden mens te worden. Wat je schrijft en wat je zegt is zo herkenbaar dat ik er soms van schrik. Eindelijk en dankzij jou zie ik,na 4 jaar knokken voor soberheid, weer een lichtje aan het einde van de tunnel.Bij mij is het geen eten maar alcohol maar jouw filosofie en inzichten gaan op voor elke verslaving. Ik realiseer me dat ik nog een lange weg te gaan heb, maar voor het eerst sinds heel veel jaren voel ik dat ik eindelijk op het goede perron sta, bij de goede trein en op het juiste spoor zit.Het leven met een verslaving is een hel.Ik ben je dankbaar voor alles wat je me leert en voor de lol die we samen ook hebben, want relativeren en enige zelfspot hoort ook bij het proces en bij mij. Voordat ik jouw boek las en nu met je praat wist ik alles -in theorie in mijn hoofd- over mijn verslaving, maar kon het/,ondanks alle en vele pogingen, en met hulp van diverse therapeuten, /in de praktijk totaal niet toe passen als er weer een valkuil verscheen. Pas nu leer ik van jou te accepteren wie ik ben en dat ik oke ben zoals ik ben, dat ik er mag zijn en dit ook in de praktijk te voelen en toe te kunnen passen, waardoor overleven leven aan het worden is in liefde, met warmte in alle nederigheid.

Lieve Mo, bedankt voor alles wat je me tot nu toe geleerd hebt.

Janine
Merel - Dinsdag 30 maart 2010 21:35
Ik ben zo blij dat ik het boek ben gaan lezen en de gok heb genomen. Alles heb ik geprobeerd om een normale relatie met eten en mezelf te krijgen maar niks hielp.
Mo en haar boek hebben mij weer leren genieten van al het moois wat er is. En het gaat niet alleen om eten het gaat om alles. Eten was bij mij slecht een middel.Ik heb geleerd dat ik alles mag wat ik wil waardoor er een ruimte ontstaat en dan ga JIJ voelen wat je echt wilt.
Ik heb mijn extreme stuurgedrag langzamerhand losgelaten omdat ik zag dat het me niks bracht. Ik heb geleerd dat heel veel in het leven niet te sturen is, en als je dit gaat inzien wordt het allemaal zoveel fijner.
Het is niet in een keer over het is een process dus gun jezelf ook de tijd. Maar ik heb geleerd om ten alle tijden van mezelf te houden.

Mo jij hebt mij weer leren genieten!

Tot slot: Enjoy this life and life will take care of you!

Narhea - Woensdag 31 maart 2010 00:39

Er zijn van die momenten in het leven waarop je weet ‘ja, dit komt nu precies op het goede moment op mijn pad’.
Zo’n moment had ik op 5 dec 2009 toen ik van mijn moeder het boek van Mo kreeg. Na tien jaar in de hel te hebben geleefd, en daarbinnen alles(!) te hebben geprobeerd, wist ik dat dit een nieuwe kans was.

Op dit moment zit ik nog volop in het proces, waarbij in alle heftigheid de angsten en twijfels en onzekerheden nog dagelijks naast bord staan. Toch is er ook een diep vertrouwen en durf ik (zelfs in de paniek) nu al te zeggen dat ik never terug wil naar wat voor dieet/eetlijst/weegregels of eigen gestoord gedrag dan ook. Ik wil vrij eten en ik wil vrij leven! Dit boek, met Mo daar onlosmakelijk aan vast, geeft mij de moed om dit aan te gaan.

Lees en durf het voorzichtig eens voor open te staan. Je kan altijd terug, maar ik steek er mijn hand voor in het vuur dat je dat dan niet meer wilt!!!
barbara - Woensdag 31 maart 2010 12:54
He die Mo,
Wat prachtig dat je interview te lezen is op de proud2bme site. Je boek is echt een eye-opener voor de eetverslaving. Ik heb enorm veel aan het boek gehad en breng het ook dagelijks in de praktijk (ook echt in de praktijk als arts). Het leert je weer opnieuw voelen, beleven en genieten, maar vooral jezelf te waarderen zoals je bent.
Ben monsterlijktrots op je!
Bedankt voor al het moois wat je ons leert en laat zien.
Bar
'Grote' Sanne - Woensdag 31 maart 2010 20:47
Lieve Mo,

Wat een schitterend interview en geweldige reacties!!!
Het werkt, is ontspannend, maakt liefdevol en wijs!!
Nooit meer, nooit meer moeilijk met eten, alles eten en vooral genieten!!!
ThanxXXX lieve Mo, al 12 jaar lang!!!

Dikke zoen 'grote' Sanne
Carla - Woensdag 31 maart 2010 21:55
Hmm...het lijkt me wel een behandeling die niet voor iedereen werkt...het moet je wel liggen ofzo.

xxx
Sanne - Donderdag 1 april 2010 07:30
Lieve mama,
Ik ben zo trots op je dat je het boek hebt geschreven!
Ik wist natuurlijk allang dat jou manier werkt, maar nu kan iedereen die het maar wil beter worden op zijn eigen manier met jou basis.
Je bent de liefste mama die er bestaat.
Kus Sanne,



Wouter - Donderdag 1 april 2010 11:08
Indrukwekkende reacties allemaal. Is ook bekend hoeveel mensen hun eetproblemen succesvol hebben aangepakt volgens de methode van Monique? Zijn er nog meer mensen die met deze methode net als Monique al meerdere jaren van hun eetstoornis af zijn?
Saskia - Zondag 4 april 2010 14:01
Lieve Wouter,

Wat een mooie vraag. Hoeveel??? Wat iets tot een succes maakt is als het voor iemand werkt. Ten eerste heeft het voor Mo gewerkt en ik weet in iedergeval dat het voor mij nog steeds werkt en zal blijven werken. Naast mijn eetverslaving ben ik nu met allerlei andere aspecten aan de slag en mijn leven wordt alleen maar liefdevoller en echter. Dus over het aantal succesgevallen gesproken.....In iedergeval 1. IK.

Lieve Wouter, succes is er in allerlei maten, klein en groot :-)
liefs Saskia
Margriet - Woensdag 7 april 2010 12:02
Wat goed dat er aandacht is voor haar boek. Ik zag ook, dat ze 8 mei spreekster is bij de publieksdag eetstoornissen. Zwolle is beetje ver weg, maar ik ben toch wel heel benieuwd naar haar verhaal. Wat een tof mens als je haar zo hoort.
meriam - Zondag 11 april 2010 09:18
Heel erg bedankt, Monique, voor het schrijven van je boek.
Jouw verhaal had het mijne kunnen zijn, die enorme strijd om eten, zo herkenbaar. Ik voel me aan je verwant omdat we ongeveer in dezelfde tijd aan het klooien waren met eten.
Ik ben met je boek aan de slag gegaan, en met het idee dat het voor jou gewerkt heeft waarom dan niet voor mij, heb ik ook mijn monster omarmd en het werkt echt! Rust, geen strijd meer, alles mag, trust the process, en vooral: nooit meer op dieet!!!
veel liefs van Meriam
Otteline - Dinsdag 13 april 2010 13:16
Mo is one of a kind, heel bijzonder, warm en down to earth! Kan het boek en haar coaching van harte aanbevelen!
Britt - Zondag 18 april 2010 19:48
Lieve Mo,

Bij deze bedankt! Voor het schrijven van je super boek, je steun en hulp altijd en dat ik nu toch ook mijn goede dagen mag ervaren! Dit is wat ik wil, praten, voelen en genieten. Zijn wie ik ben!

Ik zou iedereen willen aanraden zeker het boek te lezen en haal eruit wat voor jou van toepassing is!

Liefs Britt
Judith van den Broeke - Zaterdag 8 mei 2010 22:50
Dit boek zou iedereen gelezen moeten hebben. Ook als je geen eetstoornis hebt. Het is zo verhelderend, zo eerlijk, zo echt. De inhoud laat je inzien dat het leven geen gevecht hoeft te zijn, zolang je het hier en nu accepteerd en stil staat bij wat jij nodig hebt. Gewoon en zo simpel. Ik hoop dat ik ooit deze natuurlijke en eigenlijk aangeboren eigenschap weer kan terugvinden. Want jammergenoeg ben ik het verleerd en verkeer ik momenteel in lastige tijden. Maar ik wil rust en ga ervoor. Misschien dat ik het boek gewoon nogmaals ga lezen want het leest zo lekker weg en is zo inspirerend. Bedankt MO en Monster......

Groetjes Judith
Eefje - Maandag 25 april 2011 10:43
Wauw, wat een boek, vaak alsof ik mijn eigen leven daar aan het lezen ben, al die gevoelens van pijn en verdriet zo herkenbaar, en voor het eerst in jaren dat ik echt denk, JA dit is iets waar ik ECHT iets mee kan...
amy - Woensdag 13 juli 2011 01:11
ik wilde je even heel erg bedanken, ik heb vandaag in 1 avond al deel 1 van het boek uitgelezen en het raakt me echt heel erg! ik hoop dat het mij ook gaat lukken om te bereiken wat jij hebt bereikt. ik zit op dit moment nog met krampen van die stomme pillen op de bank maar ik hoop dat als ik jouw boek uit heb de kracht en de moed heb om te vechten en te kunnen genezen. het motiveert me echt en het is o zo herkenbaar...
rosalie - Maandag 13 februari 2012 12:46
Goed boek. Ik ga het ook zeker proberen, want één ding is zeker lijn werkt sowieso niet. Ik merk wel dat ik erg bang ben om nu alsnog kilo's aan te komen en de controle compleet kwijt te raken.
SanneJ - Maandag 10 september 2012 17:48
Beste boek wat ik ooit heb gekocht!
Beste stap die ik ooit heb genomen om bij Mo in therapie te gaan!
Ik heb weer een leven, een mooi leven.
Ik kan genieten van eten, Vrij eten!
Dankje Lieve Mo !

Ik kan het iedereen aanraden, lees het boek!
Het kan echt.. vrij zijn van je eetverslaving!
Renske - Dinsdag 12 augustus 2014 16:35
Ik heb het nog niet uit gelezen. Ik vond het niet heel erg herkennend voor mijn eetprobleem. Op een gegeven moment stond er in het boek vermeld dat je soms maar gewoon moet eten wat je wilt, dat je het vanzelf bijstuurt en op een gegeven moment word de trek minder omdat het 'mag'. Dat heb ik gedaan en ik ben 20 kilo aangekomen. Ik heb daar zo'n spijt van! Nu volg ik mijn eigen ding en gaat het weer beter, maar dat advies zal ik nooit meer opvolgen. Fijn als het voor andere helpt, maar voor mij heeft het averechts gewerkt.
Melissa - Zondag 24 april 2016 09:56
Deze therapie werkt naar mijn idee ook niet altijd. Niet voor alle verslavingen!!
Ilke - Maandag 25 april 2016 13:03
Mijn ervaring is helaas ook negatief. Monique heeft mij veel beloftes gedaan. Op het moment als ze het niet meer weet.. laat ze je vallen en echt gewoon stikken.. kijkt niet meer wie je echt bent.. Maakt haar niet meer uit. Als nog word je doorgestuurd naar het ggz... terwijl ze zegt hier niet voor te staan.
Hoop dat niemand dit mee maakt. Het doet onwijs veel pijn.
Ilke - Maandag 25 april 2016 13:06
Als je het goed doet.... mag je blijven!!
Lukt het juist even niet... word je weggestuurd!
F. - Zondag 1 mei 2016 11:50
Ik heb het na het boek te lezen ook geprobeerd. Te mooi om waar te zijnn. Het werkt alleen niet.
Jennifer. - Zondag 1 mei 2016 12:11
Monique is niet betrouwbaar. Mooie praatjes op de website. Maar is niet de realiteit.
pim - Woensdag 11 mei 2016 18:02
Ik vertrouw monique ook niet.
suus - Maandag 16 januari 2017 11:39
Wil graag dat ze mij uit legt wat onvoorwaardelijk is
suus - Maandag 16 januari 2017 11:39
Kan haar nog moeilijk vertrouwen.........
Elke - Zaterdag 29 september 2018 13:33
Hi,
Ik heb helaas ook slechte ervaringen met Monique. Ik ben niet blij dat ik dezelfde soort reacties lees als wat ik heb meegemaakt, maar het doet me wel geloven in het feit dat het niet alleen aan mij ligt. Veel liefde wordt gegeven en gezegd wordt dat ze je nooooooit in de steek zal laten. Als je het ergens niet mee eens bent, of je geeft aan dat er iets verkeerd gaat, wordt je als een baksteen laten vallen.

Ik wil een ieder aan raden om voorzichtig te zijn. Je ziel gaat open, en daarom is de klap die je krijgt als ze je laat vallen juist zo groot. Er staat veel herkenbaars in haar boek, maar ik herken mezelf ook heel erg in de commentaren die hier staan, en dan vooral die van Ilke.
Als er iets mis gaat heb je geen poot om op te staan. Heeel gevaarlijk.
Wat ook gevaarlijk is, is het feit dat ze trainingen geeft aan mensen die dan zelf de wereld in gaan om mensen met eetstoornissen te helpen. De kans dat er iets mis gaat is zo groot (vooral omdat Monique tijdens trainingen 80% van de tijd alleen over zichzelf praat en weinig ECHT luistert naar een ander). Daar betaal je dan wel 175 euro voor!!!!
Suus: ze weet niet wat onvoorwaardelijk is. Het betekend namelijk ook dat ze je ondersteund als je iets doet of zegt wat zij niet leuk vind, en dat kan ze niet.
Ik zie er nu al tegen op als ze straks meet in het nieuws komt als ze dat gebeuren in WOudenberg gaat uitbreiden. Het gaat zo veel pijn veroorzaken voor de mensen die ze heeft laten zakken.......