Prozac is mijn paracetamol van Charlie Bee

 

prozac_is_mijn_paracetamolCharlie is 14 en woont bij haar ouders, zit op het gymnasium, heeft veel vrienden en wil later rechten studeren. Kortom, ze lijkt een normale, gelukkige puber. Dan besluiten haar ouders te scheiden en staat haar leven op zijn kop. In de twee jaar daarna gaat het steeds slechter met Charlie en als ze 16 is, constateert de huisarts dat ze depressief is. Een periode volgt van pillen, psychologen, paniekaanvallen, zichzelf snijden, een zelfmoordpoging en uiteindelijk opname in een kliniek....

Charlie Bee (een pseudoniem, niet haar echte naam) woont, na haar verblijf in een kliniek, nu weer thuis. Ook gaat ze weer naar school. Ze doet nu havo 4/5 in één jaar en is van plan daarna psychologie op HBO-niveau te doen.

Het boek is eenvoudig geschreven en hiervoor makkelijk leesbaar voor een zeer brede doelgroep. De vraag is in hoeverre het boek werkelijk taboe-doorbrekend op het gebeid van depressiviteit is, daar het verder gaat dan enkel gedrag dat bij een depressie hoort. Tóch zullen veel thuiswonende meiden zich waarschijnlijk in het verhaal herkennen. Hopelijk zorgt dit bij hen voor meer zelf-inzicht én een snellere stap richting de hulpverlening.

‘Zestig miligram antidepressiva en veertig miligram antipsychotica, zestien jaar ben ik. Heb je het dan even voor elkaar? Nee. Het gleed langzaam in me. Waarom glijdt het er niet weer langzaam uit?'

Proud2Bme interviewt Charlie:

Er wordt niet zo snel een depressie verwacht bij iemand zo jong als jij. Wat heeft volgens jou tot een depressie geleid bij jou?
Ik voel me enorm verantwoordelijk voor het geluk van anderen, dat maakt dat ik me dus ook verantwoordelijk voel voor hun ongeluk. Daarbij komt ook een grote angst kijken om te falen. Op een gegeven moment zag ik alleen maar mislukkingen in mijn leven en de dingen die goed gingen, die zag ik niet. 

Ook heb ik een ontzettend laag zelfbeeld, was heel erg bezig met wat anderen mensen van me dachten. Als ik iemand hoorde lachen, dacht ik dat diegene om mij lachte. Nu kan ik meer schijt hebben aan wat mensen van me denken. Het is veel belangrijker wat ik van mezelf denk en of ik gelukkig ben met wie ik ben en wat ik doe.

Er zijn natuurlijk ook gebeurtenissen, zoals de scheiding van mijn ouders en de nare seksuele ervaring op veertienjarige leeftijd, die het me moeilijk hebben gemaakt. Maar depressie is een ziekte en er zijn mensen die vele ergere dingen hebben meegemaakt en hier niet deperessief van worden.

prozac is mijn paracetamolJe schrijft dat je dmv dit boek een taboe wil verbreken. Waarom denk je dat er een taboe ligt op een depressie?
Mensen voelen zich niet uitgenodigd om te zeggen dat het slecht met ze gaat. Er zijn maar heel weinig mensen die dit doen. We leven in een maatschappij die natuurlijk ontzettend prestatie gericht is en daarin is eigenlijk weinig ruimte om je slecht te voelen, dat mag niet, alles moet perfect zijn. Als mensen op straat vragen hoe het met je gaat, hoort negen van de tien het antwoord niet eens.

Het maakt dus eigenlijk niet uit of je zegt dat het goed of slecht gaat, je krijgt vaak toch niet meer terug dan: 'Oké, nou ik ga weer door.' Mensen met een depressie hebben vaak ook last van schuldgevoelens en een zeer groot verantwoordelijkheidsgevoel, ze willen mensen in hun omgeving dan ook niet belasten met hun negatieve gevoelens.

Antidepressiva hebben een groot effect gehad op je tijdens jouw depressie?
Toen ik zonder overleg stopte met Prozac, omdat ik dacht dat ik het zelf wel zou kunnen, dat ik geen pilletje nodig had, ging het heel snel bergafwaarts.
Later hebben de pillen me wel geholpen om er boven op te komen, maar er is veel meer nodig dan alleen medicatie. De medicatie was alleen een hulpmiddel, die wat rust om mijn hoofd creëerde, zodat ik weer wat kracht had om te vechten.

Ik heb ook een tijdje antipsychotica geslikt. Nu gebruik ik geen antipsychotica meer, alleen zo nodig. Ik slikte dipiperon om minder angstig te zijn en beter te kunnen slapen.

In het boek vertel je dat je jezelf sneed. Wat wilde je daarmee bereiken?
Ik wilde er niet echt iets mee bereiken, het was voor mij meer een uiting. Doordat ik de sneeën in mijn armen kon zien en mezelf kon zien bloeden, kon ik wat ik van binnen voelde, van buiten zichtbaar maken. Zo kon ik het relativeren, even kon ik het dan begrijpen.

Het is bij mij nooit echt een schreeuw om aandacht geweest, vaak was het meer pure wanhoop. Later, heb ik wel gehad van: Kijk, zo voel ik me nou, zo ver ben ik nou heen. Maar als mensen dan vroeger wat de sneeën in mijn arm waren, dan zei ik dat ik langs een tak was gelopen of dat de hond dat had gedaan. Je kan ermee stoppen als je dat echt wilt. Het is wel zo dat jezelf snijden verslavend werkt, het is dus wel heel erg moeilijk ermee te stoppen. Maar met voldoende motivatie en de juiste hulp, lukt het je.

Er wordt wel eens gezegd dat zelfbeschadiging een hulpkreet is. Hoe denk jij daarover?
Ik denk dat in een aantal gevallen zeker zo is. Niemand ziet hoe iemand zich van binnen voelt en iemand voelt zich zoals ik in vraag 2 al aangaf, vaak niet uitgenodigd te zeggen dat hij of zij zich slecht voelt. Als iets van buiten zichtbaar is, gaan mensen vragen stellen en dat zal voor een aantal mensen de stap minder groot maken om te vertellen wat er aan de hand is.

Charlie BeeZou het door jou beschreven gedrag ook te maken kunnen hebben met borderline-persoonlijkheids-problematiek? (woede-uitbarstingen,aantrekken en afstoten, depressiviteit, destructief gedrag)
Dat is heel goed mogelijk. Er is bij mij behalve een depressie en een dysthyme stoornis, ook een persoonlijkheidsstoornis in ontwikkeling gediagnostiseerd. Omdat ik nog geen 18 ben, kunnen ze niet met zekerheid zeggen of het borderline is.

In hoeverre was jouw zelfmoordpoging een roep om hulp?
Op dat moment wilde ik echt dood. Toen het dus niet was gelukt, was ik wanhopig voor hulp, maar de psychiaters in het ziekenhuis stuurde me naar huis, omdat ik zo goed kon verwoorden hoe ik me voelde. Alsof je met het verwoorden van je probleem, geholpen bent.

Je schrijft vaker dat het zo druk is in je hoofd. Wat gebeurde er dan allemaal in je hoofd?
Dat is heel moeilijk uit te leggen. Ik dacht vaak zoveel, dat ik niet eens meer wist wat ik nou eigenlijk dacht. Probeer maar eens aan rood, zwart, wit, geel, oranje, rose, paars, groen, goud, zilver, recht, vierkant, rond tegelijk te denken. Het lukt je nooit al die kleuren en vormen tegelijk voor je te zien. Chaos.

Hoe hebben jouw problemen invloed gehad op het "gezinsleven" ?
Mijn woedeuitbarstingen richtte ik naar mijn moeder, dit zorgde voor enorme explosies tussen mijn moeder en mij. En dit zorgde dan natuurlijk ook weer voor spanning tussen mijn moeder en mijn stiefvader.

Ben je tevreden over de behandeling in de kliniek, over de werkwijze?
Ik ben 5 maanden in de kliniek opgenomen geweest, waarvan twee weken op de crisisafdeling. Ik ben op zich tevreden over de behandelingen. Natuurlijk is het logisch dat je met de ene groepsleiding meer hebt, dan met de andere, maar het was fijn geweest als er iets meer ervaringsdeskundigen waren geweest.

Heb je achteraf spijt van dingen die je hebt gedaan?
Ik heb spijt dat ik niet eerder hulp heb gezocht. Maar dat is dus meer spijt van iets wat ik niet heb gedaan.

Vroeger wilde je rechten studeren. Nu psychologie. Vanwaar die ommezwaai?
Ik had het zelf heel fijn gevonden om met een ervaringsdeskundige te praten. Deze mogelijkheid wil ik anderen bieden. Ook vind ik psychologie gewoon ontzettend interessant. Niet alleen depressieviteit, maar ook eetstoornissen, authisme en persoonlijkheidsstoornissen etc.

Je schrijft onder een pseudoniem. Wat is de reden hiervan? (we zien je immers ook op tv en op foto's)
De reden hiervan is voornamelijk met het oog op de toekomst. Later wil ik niet dat de ouders van vriendjes of de vriendjes van mijn kinderen zelf, gelijk alles over mijn verleden weten. Dit kan een ontzettend vervelend effect hebben op mijn kinderen.

prozac is mijn paracetamolHet viel me op dat je in je dankwoord jouw psychologe niet noemt. Is hier een reden voor?
Ik noem in mijn dankwoord alleen mensen waarmee ik een band heb. Natuurlijk had ik met mijn psychologe in het boek een vertrouwensband, maar daar is ook alles mee gezegd, ik was haar patiënt.

Je schrijft op je blog van 18-10-2010: "Ik ben zo moe van elke dag mijn masker op moeten zetten, zo moe van mooi weer spelen als het regent, nee, stort."

In hoeverre heb je in therapie al geleerd meer jezelf te laten zien? Weten de mensen op school wel van jouw boek?
De mensen op mijn oude school weten van mijn boek en de meeste mensen op mijn nieuwe school weten er ook wel van. Het gaat me veel makkelijker af aan te geven wanneer ik mij slecht voel. Ook heb ik d.m.v. therapie geleerd beter mijn grenzen aan te geven en te bewaken.

Wat zou je meiden die depressief zijn willen meegeven?
Je bent niet raar, je bent niet gek en je bent vooral niet alleen. Zoek hulp, dat is niet zwak. Het is juist heel sterk om hulp te vragen en op die manier je 'zwaktes' onder ogen te zien.

Don't just watch it, fight it.

Proud2Bme mag zeven boek weggeven! Wil jij graag één van de boeken van Charlie winnen, mail dan jouw naam én adres naar win@proud2Bme.nl met het antwoord op de volgende vraag:

Worden er in de wereld meer anti-depressiva geslikt of meer paracetamol?

 

Reacties

Maura - Donderdag 4 november 2010 14:59
Wauw, echt heel erg om te lezen. En wat het enge is: jouw verhaal Charlie, is précies de mijne. Ik hoop dat je er bovenop komt. Een depressie is een ziekte met een erg lange nasleep.
paardengek - Donderdag 4 november 2010 15:22
Heftig
mijn ouders gaan misschien ook scheiden
en ik heb ook een vriendin die ook depresief is
sterkte
xxx paardengek
Kimberley - Donderdag 4 november 2010 15:24
Ik ben zo ongelovelijk trots op dit geweldige meisje die ik gelukkig heb mogen leren kennen!
proudx2xbexme - Donderdag 4 november 2010 16:13
Ik heb zo ontzettend veel respect voor jou. Echt, wow, wát een verhaal. Maar jij bent zó sterk. Echt respect. Ik herken mezelf er wel in.. ik wou alleen dat ik zo sterk was.
Mod15 - Donderdag 4 november 2010 16:25
Hee Charlie,

Ik heb ontzettend veel respect voor je dat je dit boek hebt geschreven, en ik ga het ook zeker lezen. Als je depressief bent, en zeker in die mate waarin jij het was, is het al zo lastig om alles op een rijtje te kunnen zetten. Om het overzicht in je leven nog een beetje te zien, en jij bokst het me even voor elkaar er een boek over te schrijven! Super! Ik denk dat jij toch wel PROUD op jezelf mag zijn hoor!

Liefs
Charlie Bee - Donderdag 4 november 2010 18:22
Hey lieve meiden,

wat een ontzettende lieve reacties!
Ik ben echt niet altijd sterk geweest, maar er zeker sterker uitgekomen en ik weet zeker dat jullie ook sterker uit komen uit waar jullie nu doorheen gaan!
Niet alleen ik mag PROUD zijn, in hoofdletters, maar ook jullie!

@maura
Ik hoop dat je het fijn vind herkenning te vinden in mijn verhaal. Ik vond dat zelf heel fijn toen ik op mijn diepst zat.
Je hebt gelijk, depressie heeft een lange nasleep en er zijn dus ook nog steeds dagen dat het gewoon slecht gaat. Ik weet nu alleen hoe ik daar mee om moet gaan en wat ik vooral niet moet doen op zulke dagen.

@proudx2xbxme
Jij bent vast ook sterk genoeg! Met de motivatie en de wilskracht die je in jezelf moet vinden, kom je zeker een heel eind!

@kimberley
Jij bent een topmeid!
Saar - Donderdag 4 november 2010 19:03
Echt heel knap dit!!!!
Faith - Vrijdag 5 november 2010 12:03
Ik weet niet goed hoe ik het moet zeggen, maar jij beschrijft precies hoe ik was van mijn 12e tot mijn 20e. Alles is zo herkenbaar. Ook opgenomen geweest (6maanden), ook antidepressiva en antipsychotica geslikt. Medicijnen zijn er inderdaad niet om je er van af te helpen maar om je een steuntje in de rug te bieden, om je kracht te geven om door te gaan. Toen ik zwanger raakte op mijn 21e ging er een wereld voor me open, ik stopte met mijn medicatie en ik voelde me beter dan ooit tevoren. Nu mijn zoontje er is, kan ik zeggen dat ik de gelukkigste moeder van de wereld ben. (al is niet voor iedereen weggelegd om zich beter te voelen door een kindje, vaak wordt het afgeraden)

Ik heb respect voor je. Be proud!

Veel liefs, Faith (Malou)
Aniek - Vrijdag 5 november 2010 17:38
Lieve Charlie,

Ik leerde je kennen op de crisisafdeling. Ik heb je nooit gezien als een raarpersoon of welk woord je hier ook aan wilt komen. Voor mij was je Charlie, een meisje wat ontzettend trots mag zijn opzich en op alles wat ze al bereikt heeft. Ik leerde je kennen als een meisje dat met zichzelf in de knoop zat, maar het ging verder als een eerste indruk. Je bent gegroeid tot een jonge vrouw die zo ontzettend sterk is en zo trots op zichzelf mag zijn, kijk eens wat je allemaal bereikt hebt.
Downs mag je hebben, lieverd. Dat is menselijk!
Ik ben trots op je!

liefs Aniek
Charlie Bee - Woensdag 10 november 2010 10:41
Aniek, je bent een topper! Dat ik jou heb leren kennen is één van de beste dingen die me is overkomen!
Ik ging naar een kliniek en ik vond een vriendin waarbij ik geen woorden nodig had om te vertellen hoe ik me voel. Wij begrijpen elkaar!
ikke - Vrijdag 19 november 2010 14:43
ik ben een wanhopige moeder omdat ik niet weet hoe ik mijn zoon moet bereiken. Hij is 18 jaar. Moet ik hem dwingen om naar dokter te gaan, omdat ik vind dat zijn negatitiviteit zichzelf en ons in een negatieve spiraal brengt? blijven praten met hem zonder dat je een reactie of antwoord krijgt? boos worden? lief en aardig blijven?
Charlie Bee - Zondag 21 november 2010 16:01
Hi Ikke,

ik heb toevallig net mijn nieuwe blog op mijn website geplaats, voor de mama's.
https://bit.ly/cJ2ojV
Ik hoop dat je hier je steun uit kunt halen. Er staat ook een reactie van mijn moeder onder.
Misschien dat je het hem ook eens kunt laten lezen? Ik vertel er hoe zeer ik het haatte hoe me moeder me op dat moment dwong naar de huisarts te gaan, en hoe ontzettend dankbaar ik haar daar nu voor ben.

Liefs, Charlie
marianne - Dinsdag 1 maart 2011 16:18
het is echt een indrukwekkend verhaal. Het boek is echt een aanrader. Sterkte charlie
marianne - Dinsdag 1 maart 2011 16:21
wat ik vergeten ben te zeggen
Ik vond dit verhaal zo mooi dat ik mijn boekverslag er over doe. Het is echt heel uitgebreid. Charlie je hebt echt een hartje van goud. RESPECT! STERKTE!

groetjes
Marianne
Meisje van 14
Charlie Bee - Zondag 13 maart 2011 18:42
@marianne

Dankjewel voor je lieve reactie!
Leuk ook dat je er je boekverslag over doet!
Liefs,
Charlie
Anoniem - Vrijdag 3 juni 2011 22:07
Echt een heel heftig verhaal dit. Ik herken veel van de gedachtes en gevoelens die in het boek beschreven zijn, toen ik het boek gelezen had was ik blij dat ik eindelijk herkenning vond, dat ik niet enige was, want dat was echt wat ik al die jaren dacht.. Het is echt een aanrader, iedereen zou dit boek verplicht moeten lezen.
Zoveel respect voor jou, meisje! Ik weet zeker dat je er heel veel mensen mee op weg hebt geholpen. En hopelijk gaat het ook al beter met jou!
Liefs
Charlie Bee - Zondag 5 juni 2011 14:56
@Anoniem
Fijn dat ik je herkenning heb kunnen bieden!
Liefs,
Charlie
Anoniem - Zondag 5 juni 2011 19:40
@charlie
Ik vind het ook echt super dat je
op deze berichten reageert. En ik
wil nogmaals zeggen dat je boek top
is, zo mooi!
Zou ik via mail nog wat kunnen vragen,
i.p.v. hier openbaar?
Liefs
Charlie Bee - Dinsdag 7 juni 2011 00:32
@Anoniem
Tuurlijk, ik reageer op berichten als ik kan!
Dankjewel voor je lieve woorden :)
Je kunt me mailen,
mijn email adres staat op mijn site, onder het kopje contact (rechtsbovenin)
www.enprozacismijnparacetamol.nl
Ik zie je mailtje wel tegemoet komen!
Liefs
Anoniem - Dinsdag 7 juni 2011 11:18
@charlie
Oké, bedankt!
Dan mail ik je snel.
Liefs
Anita - Donderdag 11 augustus 2011 22:55
Hoi Charlie ,
Wat vreselijk goed dat je dit zo allemaal gedaan hebt!
Ik vind het echt knap, en vooral de stappen die je zet, en allemaal al hebt gezet!
Ook wil ik je graag bedanken, want ik heb zelf erg veel gemeen met je boek, en nadat ik deze ongeveer 3 weken terug gelezen heb, ben ik vandaag bij de dokter geweest en weg bij m'n oude therapie omdat deze niet hielp.
Nogmaals bedankt , en veel sterkte!
Veel liefs, Anita.
Charlie Bee - Donderdag 18 augustus 2011 12:08
Hi Anita,

fijn dat ik dat voor je heb kunnen betekenen.
Sterkte.

Liefs,
Charlie
L. - Dinsdag 11 oktober 2011 19:12
Volgens mij heb ik nog nooit eerder in mijn leven een boek in één dag uitgelezen, maar voor dit boek maak ik een uitzondering! Ik herkende mezelf werkelijk in ieder woord en moest op het einde zelfs huilen (':
Charlie, ik heb echt super super superveel respect voor jou, omdat je dit allemaal zo hebt kunnen opschrijven. Ik hoop dat dit boek anderen net zo helpt als het mij heeft geholpen. En ik hoop dat het met jou nu beter gaat en blijft gaan!

xxx
Kato - Vrijdag 25 november 2011 00:01
Beste Charlie,
Hoe sterk van jou om naar buiten te komen met je depressie, ik had er ook al last van toen ik 15 jaar was maar wist niet juist wat er aan de hand was, het werd erger en erger tot ik op mijn 19de leeftijd ontdekte dat ik zwaar depressief was, ik ben terug uit het dal een beetje gekropen maar op mijn 26ste zat ik er volledig onderdoor, ik nam antidepressiva en bouwde dit af en op korte tijd zat ik weer diep. Iemand die nooit een depressie heeft gehad kan zich niet voorstellen hoe erg je als mens lijdt, je kan het gewoon niet uitleggen, het is verschrikkelijk, steeds denk je aan de dood. Ik heb er leren met leven maar het is verdorie moeilijk dat je daar een zwak voor hebt. Zoals je schrijft het is een ziekte zoals kanker. Ik weet dat ik niet meer zonder antidepressiva kan leven of ik zak weer dieper zonder dat ik een probleem heb, het is bij mij erfelijk, en steeds blijf ik geconfronteerd met dit probleem omdat er zoveel zijn in mijn familie die het hebben. Het is zo fantastisch dat je door het schrijven van jouw boek de mensen laat weten, zoekt hulp. Ik was in het begin ook beschaamd maar nu de mensen rondom mij het weten houden ze rekening met mij en daar ben ik iedereen zo dankbaar voor. Ik wens jou ook nog het allerbeste en weet dat er veel mensen met je meeleven en jou een sterke vrouw vinden die er uiteindelijk met naar buiten durft komen.
Veel liefs,
Kato
SANDRA - Vrijdag 31 oktober 2014 01:23
IK HEB ANGSTEN EN GERAAK ER NIET UIT WIE WEET RAAD AUB IK DANK JE EN HOOP DAT ME IEMAND KAN HELPEN !!!
Moniek - Donderdag 10 maart 2016 14:32
Hoihoi,

Ik weet niet of jij nog actief bent op deze site maar als ik het goed heb doet de website enprozacismijnparacetamol het niet meer.
Ik zou je heel graag iets willen vragen maar kan nergens echt in contact komen..
Ik hoop dat je nog reageert en dat ik met jou in contact zou kunnen komen (mail oid)

Je boek is echt geweldig! Zelf ook een moeilijke tijd gehad maar dan voordat mijn ouders gingen scheiden (14 jaar).

Liefs, Moniek