Eetstoornis overwonnen

 

he zelfhulpMiriam en Anneloes werken beiden voor Hé Helpdesk Eetstoornissen. HÉ is een zelfhulporganisatie in de regio Utrecht, die vanuit ervaringsdeskundigheid informatie, voorlichting en hulp biedt aan mensen met een eetstoornis en hun omgeving.

Anneloes is coördinator van HÉ. Ze is verantwoordelijk voor de ontwikkeling en coördinatie van de(zelfhulp)groepen, voorlichting, e-mailcoaching en andere projecten. Verder coacht ze de vrijwilligers van HÉ in al hun activiteiten. Miriam begon als vrijwilligester en is nu medewerkster.

Miriam en Anneloes zijn beiden ervaringsdeskundig. Miriam heeft lange tijd aan boulimia geleden en Anneloes aan anorexia. Proud2Bme mocht hen interviewen:

AnneloesAnneloes

Waren er signalen uit je omgeving die ervoor zorgde dat je je zo onzeker voelde waardoor je troost zocht in eten?
Ik was altijd een erg onzeker meisje. Ik vond iedereen knapper, mooier en slimmer. Naar mijn idee vonden anderen dat ook. Als iemand langs mij heen liep zonder me te groeten dan dacht ik: Zie je wel, ze moet me niet. Of als iemand stond te lachen dacht ik: kijk ze lacht me uit. Ik vulde dus altijd in wat anderen van mij zouden denken of vinden. Terwijl het ook heel goed zou kunnen dat iemand mij helemaal niet gezien heeft en daarom langs me loopt of dat ze om iets heel anders lachen dan om mij.
Wel werd ik veel gepest door mijn broer, hij maakte altijd stomme grapjes over mij en over hoe ik er uit zag. Dat vond ik vreselijk. Achteraf gezien was ik ook wel heel kwetsbaar. Dus ja, meer een combi van gevoeligheid, karakter, onzekerheid en de omgeving. Pff lastig uit elkaar te halen hoor.

Lijnen en eetbuien gaan toch niet echt samen. Maar toch had je die op een gegeven moment wel waardoor je je daarna schuldig voelde over hetgeen wat je had gegeten.

Waar kwamen die eetbuien vandaan?

Goeie vraag :-) Enerzijds waren het lichamelijke eetbuien. Daarmee bedoel ik dat ik mezelf zolang had uitgehongerd dat een eetbui bijna onvermijdelijk was. Als je maar lange tijd te weinig suiker e.d. krijgt dan wordt de kans op een eetbui steeds groter.

Maar er waren ook periodes dat er veel meer achter de eetbuien schuil ging. Ik voelde me eenzaam en onbegrepen, ik voelde me verlaten. Steeds als deze gevoelens naar boven kwamen ging ik eten, als ik at was ik in een soort roes en hoefde ik niet na te denken over alles wat ik zo moeilijk vond. Alles wat me pijn deed.

Wanneer begonnen mensen uit je omgeving in te zien dat je met een eetprobleem zat?
Toen mensen zagen dat ik in een korte tijd erg veel af viel, weinig at en het kleine beetje dat ik at ging er soms ook nog uit. Maar dat laatste wisten mensen natuurlijk niet. Eerst kreeg ik veel complimentjes dat ik afviel, maar later kregen mensen wel in de gaten dat het te ver ging. Mensen uit mijn directe omgeving merkten ook dat ik veel minder contact maakte. En mezelf terugtrok. Ik werd chagrijniger en was obsessief bezig met eten.

Wanneer begon jij het zelf te beseffen dat je met een eetprobleem zat?
Ik heb heel lang ontkent dat ik een eetprobleem of eetstoornis had. Ik dacht altijd: Mensen met een eetstoornis zijn dun, maar ik ben dik (was niet zo maar zo voelde het wel) dus ik heb het niet. Ook dacht ik dat mensen met een eetstoornis helemaal niks aten en ik vond dat ik zelf veel te veel at (ook dat was helemaal niet zo, maar ik vond alles wat ik at teveel) Kortom bij mij was er niets aan de hand, bij anderen was het allemaal veel erger. In de loop van de tijd voelde ik me steeds eenzamer en ook wanhopig en somber. Op een avond kwam een vriend van mij met een papier met alle kenmerken van anorexia.

Hij zei: lees het nou eens. Ik las het en zag dat het over mij ging. Toen wist ik dat ik hulp moest zoeken (diep in mijn hart wist ik dat eigenlijk al) maar ik durfde niet en ik wilde niet. Uiteindelijk toch de stap genomen om me aan te melden bij Rintveld, maar na een week heb ik me weer afgemeld. Een jaar later heb ik wederom aan de bel getrokken. Toen was ik nog een stuk zieker. Eerder durfde ik niet aan de bel te trekken. Wel jammer want dat had heel veel ellende gescheeld.

Je werd opgenomen in Rintveld. Daar leer je toch te eten en aan te komen, wat best tegenstrijdig is voor iemand met een eetprobleem. Wanneer begon je het toch positief in te zien?
Dat heeft lang geduurd en dat ging ook met vallen en op staan. In het begin was het doodeng en wilde ik het liefst niet naar huis. Maar ik wist ook dat als ik beter wilde worden ik er iets aan moest doen. En alleen lukte dat me niet. Buiten Rintveld werd ik gek van het niet eten, van de gedachten, van de angst van de wanhoop, van het niet mogen en het moeten. Maar binnen Rintveld werd ik gek van het wel eten, van de angst voor het eten/ aankomen, van mijn gedachten enz. Het was dus om het even, beide waren vreselijk zwaar. En toch wist ik dat ik alleen door te vechten en door tegen de anorexia gedachten in te gaan eruit zou kunnen komen. En dat heeft héél wat tranen gekost.

Hoe was het leven na de opnamen? Hoe pakte je de draad weer op zonder hulp?
Heel moeilijk. Toen ik uit de kliniek ging moest ik nog een aantal kilo aankomen. En dat was best pittig. Maar toch vond ik het ook fijn om weer in de maatschappij te zijn, om weer te kunnen doen en laten wat ik zelf wilde. Dat gaf enerzijds een gevoel van onzekerheid en angst, nu moest ik het zelf doen, nu moest ik zelf kiezen wanneer ik wel of niet at. Anderzijds bood het ook afleiding en een toekomstperspectief. En dat is in een kliniek heel lastig te zien, toen vroeg ik me regelmatig af: Waar doe ik het eigenlijk voor? Toen ik eruit was wist ik meer waar ik het voor deed, dat hielp.

Na de kliniek heb ik nog wel lange tijd één maal per 14 dagen een afspraak met de diëtist en éénmaal per 14 dagen een afspraak met de psycholoog gehad. Dat was een goede stok achter de deur. Als je weer thuis bent dan is het allemaal je eigen verantwoordelijkheid en dat werkte bij mij ergens ook stimulerend. Ik wilde laten zien dat ik het kon, aan mezelf en aan m'n omgeving. Deze gesprekken zijn langzaam afgebouwd, trouwens er was een periode dat het weer slecht ging, toen zijn beide gesprekken wekelijks geworden. Dus afhankelijk hoe het met me ging had ik vaker of minder vaak een gesprek.

Veel mensen zeggen dat je nooit 100% kan genezen van een eetprobleem. Hoe denk jij daarover?
Ik geloof dat je wel kunt genezen. Ik ben er van overtuigd dat ik geen eetstoornis meer heb. En dat ik genezen ben wil niet zeggen dat ik niet af en toe baal als ik voor de spiegel sta of dat ik niet onzeker ben als k voor t eerst na de winter weer in m'n bikini loop. Maar dat hebben al mijn vriendinnen (zonder eetstoornisverleden) ook.
Ik geloof wel dat het voor mensen een gevoelige plek kan blijven. Dat is ook persoonsgebonden. De één geneest, de ander verbeterd en de ander zal (helaas) altijd ziek blijven. Waarom de één wel en de ander niet? Ik weet het niet, zou 't graag weten!

Hoe vind je het om nu zelf mensen te helpen met een eetprobleem?
Ik ben blij dat ik mensen kan helpen, dat doe ik graag. Enerzijds help ik mensen met eetstoornissen, maar anderzijds ben ik ook veel met andere dingen bezig zoals (coördinatie van groepen, gastlessen e.d., financiën, netwerkcontacten enz.) Deze afwisseling vind ik heel fijn. Naast dat ik het heel graag doe kan het soms ook behoorlijk intensief zijn, misschien wel juist omdat het iets is wat dicht bij me ligt.

beautyMedia wordt nu als een mogelijk oorzaak gezien voor eetproblemen. Hoe denk jij daarover?
Voor mij heeft de media geen rol gespeeld in het ontstaan van mijn eetstoornis, mogelijk heeft het wel een rol gespeeld in de instandhouding van mijn eetstoornis. Persoonlijk denk ik dus dat je van de bladen geen eetstoornis krijgt, als kan het natuurlijk wel ‘meehelpen' om de eetstoornis te ontwikkelen. Bijvoorbeeld als je heel onzeker bent of perfectionistisch. Maar een tijdschrift of een model alleen maken iemand niet ziek.

Zie je ook echt een toename in jongeren met een eetprobleem?
Lastig. Ik zie een toename in de hulpvraag. Maar of dat ook betekent dat er meer mensen met een eetstoornis zijn weet ik niet. Het kan ook zijn dat de toenemende aandacht voor eetstoornissen ervoor zorgt dat er meer hulpvragen zijn.
Toch ben ik ergens wel bang dat het toeneemt, alleen al omdat er zó ontzettend veel aandacht voor voeding is, ik ben bang dat we hierin doorslaan. Een kind zou geen limonade meer mogen, ook zou een broodje boterhamworst niet goed zijn. Dat gaat me echt een stap te ver. Mensen weten niet meer wat ‘normaal' is. Ik denk dat we als maatschappij ook niet meer weten wat ‘normaal' is.

Jij had vroeger ook hulp gekregen met jouw eetprobleem. Was er iets wat je daarin miste die jij nu wel toepast?
Ja, vroeger moest de tijd die een hulpverlener in mij stak altijd direct iets te maken hebben met mijn eetprobleem. Terwijl het investeren in het contact juist zo belangrijk is. Het hoeft niet altijd over het eten te gaan, ik ben juist heel benieuwd wie die persoon achter de eetstoornis is.
Ook had ik er een hekel aan dat je op een ‘vaste' tijd ‘moet' praten. Mensen ‘moeten' niets. Wat wil je zelf? Waar wil je hulp bij? Maar ja, dat kent natuurlijk ook z'n beperkingen, ik heb (helaas:-))niet 24 uur per dag en 7 dagen per week de tijd. Maar het echte contact vindt ik erg belangrijk. Wel ben ik me ervan bewust dat deze vorm van hulp niet altijd mogelijk is. Soms is het noodzakelijk dat iemand eerst gaat eten omdat het een gevaarlijke situatie is. Ook hoef ik geen behandelplan te maken enz. Onze kaders zijn daardoor veel breder en dat vind ik heerlijk.

Wat zou je zeggen tegen iemand die nu met een eetprobleem zit?
Bel of mail me even, dan maken we afspraak:-) Blijf niet waar je nu bent. Je kunt het niet alleen en je hoeft het ook niet alleen te doen. Het kan écht anders!

Hoe kwam je bij Hé terecht.
Toen ik uit de kliniek wegging heb ik me aangemeld als vrijwilliger bij HÉ. Jarenlang ben ik gastdocent en groepsbegeleider geweest. Uiteindelijk kwam er in 2007 een betaalde vacature, daar ben heb ik op gesolliciteerd en ik werd aangenomen. Dit jaar vertrok de coördinator en ben ik coördinator geworden.

MiriamMiriam

Hoe ben je voor het eerst in aanraking gekomen met boulimia?
Ik was 15 en hoewel ik niet gepest werd of ooit was, was ik erg onzeker over wie ik was. Ik was altijd bang om tekort te schieten, afgewezen te worden om wie ik was, omdat wie ik was niet goed genoeg was. Eigenlijk begon ik met lijnen omdat alle meiden dat deden en ik zoiets had van: "zo moeilijk kan dat niet zijn, dat zal ik wel even bewijzen". Dat lijnen sloeg vrij snel daarna door, alles wat ik at moest ook weer uitgespuugd worden.

Veel mensen denken dat boulimia alleen gaat over eten en daarna weer overgeven. Hoe heb jij boulimia ervaren?
Boulimia is een manier om niet meer geconfronteerd te worden met dingen waar je bang voor bent, die je moeilijk vindt of niet goed aan durft te gaan. In plaats van je met die dingen bezig te houden, focus je je op eten, niet-eten of compenseren van wat je gegeten hebt.

Door zo met eten en uiterlijk bezig te zijn, lijkt het alsof je minder last hebt van die moeilijkheden, omdat ze naar de achtergrond gedrukt worden. In werkelijkheid ontneem je jezelf de kans om op een gezonde manier te leren omgaan met de moeilijke dingen die nou eenmaal ook bij het leven horen. Je problemen worden alleen maar groter, je raakt steeds meer verwijderd van jezelf, van je dromen en idealen en van iedereen waar je om geeft. En omdat de stap om echt aan de slag te gaan met jezelf steeds moeilijker wordt om te zetten, beland je in een vicieuze cirkel.

Is er meer begrip en hulpverlening voor anorexia als voor boulimia?
Alle eetstoornissen zijn voor omstanders moeilijk te begrijpen, anorexia net zozeer als boulimia of Binge Eating Disorder. Vaak wordt gedacht dat het om eten en gewicht gaat, zonder dat men begrijpt dat hier altijd andere zaken achter schuil gaan. Dat is ook moeilijk te begrijpen, als je er niet bekend mee bent. Daarom proberen wij ouders, vriendinnen en partners van mensen met een eetstoornis te betrekken, om meer begrip te creëren.
Voor eetstoornissen is best veel hulp georganiseerd, maar wat mij betreft ontbreekt het vaak aan een geïntegreerde aanpak: eetstoornissen staan nooit op zichzelf. De achterliggende persoonlijkheids-problematiek veroorzaakt niet alleen de eetstoornis, maar houdt deze ook in stand. Zonder uitgebreide aandacht hiervoor is de kans op genezing naar mijn idee klein.

Er wordt gezegd dat een eetbui een troost is voor mensen met boulimia. Waar kwam die drang naar eten bij jou vandaan?
Als een troost heb ik het nooit ervaren: eerder een manier om mezelf te straffen voor alles waarin ik vond dat ik tekort schoot. Ik had een zeer negatief zelfbeeld, vond mezelf niets waard en geloofde niet dat ik er mocht zijn zoals ik was. Omdat het ondraaglijk is om met die gedachte te leven, vluchtte ik in mijn eetstoornis.

Waren er signalen vanuit je jeugd die ervoor zorgden dat je een eetprobleem kreeg?
Of die signalen er echt waren is moeilijk te zeggen. Ik interpreteerde de boodschap vaak negatief: ik was ervan overtuigd dat ik mislukt was en dat in elk geval mijn ouders dat ook vonden. Daar spraken we niet over, en zo bleef de opvatting bestaan en in mijn hoofd groeien.

Hoe reageerde jouw omgeving op jouw eetprobleem?
Ik hield het vooral verborgen en mocht iemand iets vermoeden, dan ontkende ik alles. Thuis werd er niet over gesproken, op school wist niemand ervan en ik vertrouwde ook niemand mijn verhaal toe. Achteraf gezien natuurlijk vreselijk zonde.

Hoe ben je bij hulp terecht gekomen?
Ik ben pas hulp gaan vragen toen ik zo uitgeput was dat ik niet meer kon verder leven op dezelfde manier. Ik had toen al ruim 15 jaar een eetstoornis. Dat combineerde ik met een ‘aan de buitenkant' gewoon leven, tot ik volledig ‘op' was. Toen heb ik een intensieve psychotherapeutische dagbehandeling van een jaar gehad. Die richtte zich met name op de achterliggende problemen, met eten ging het namelijk wel redelijk. Wel maakten we strenge afspraken over eten, waren eetbuien en overgeven absoluut geen optie en werd ik regelmatig gewogen.

wens hoop droomHoe ga je nu met eten om?
Het gaat met eten heel goed. Ik had niet gedacht dat ik er ooit zo goed voor zou staan als nu; eten gaat probleemloos, eetbuien heb ik zelfs in mijn hoofd niet meer. Dat heb ik bereikt door te leren stilstaan bij mij gevoel in plaats van weg te lopen, door op een constructieve manier met emoties om te gaan in plaats van mezelf te beschadigen en door anderen toe te laten als ik het ergens moeilijk mee heb in plaats van me af te sluiten. Kortom; ik heb geleerd dat ik er mag zijn zoals ik ben!

Is het moeilijk om nu anderen te spreken die met hetzelfde probleem zit als die jij had?
Nee, juist niet. Het is voor mij makkelijker omdat ik me makkelijk kan verplaatsen!

Denk je dat mensen met een eetprobleem sneller advies zullen aannemen van een ervaringsdeskundige?
Dat weet ik wel zeker, omdat ik dat vaak meemaak in mijn werk. En dat zou ik zelf ook hebben gehad, als ik toen met iemand had gepraat die wist wat ik doormaakte!

Wat zou je zeggen tegen anderen met een eetprobleem?
Blijf er niet alleen mee rondlopen! Je hebt maar één leven, en dat leven is jóuw verantwoordelijkheid, inclusief alle problemen die je misschien hebt. Neem die verantwoordelijkheid, zoek hulp en maak er wat van. Je bent het 100% waard!

Hoe kom je bij Hé terecht? Wil je er iets over vertellen?
Eerst als vrijwilliger; ik heb zelfhulpgroepen begeleid en gespreksgroepen op informatie avonden en landelijke contactdagen. HÉ was toen net opgericht. Ik deed dat in combinatie met mijn baan, toen nog bij de GG&GD. En toen er deze zomer een vacature bij HÉ vrij kwam, heb ik gesolliciteerd!

Volgende week dinsdag (14-09) kan je chatten met Miriam!

 

Reacties

Merel - Woensdag 8 september 2010 14:31
Heeeeey Anneloes! Ik heb dinsdag nog een afspraak met haar! ;)
andere Merel - Woensdag 8 september 2010 14:42
Dat is toevallig!
Ik heet ook Merel, en heb volgende week dinsdag een afspraak met Anneloes ;-)
Romy - Woensdag 8 september 2010 16:03
Ik heb ook het meest gehad aan een ervaringsdeskundige!
Goed dat jullie dit doen en dat het bestaat!
Stella - Woensdag 8 september 2010 17:01
Heel motiverend om dit soort verhalen te lezen!Idd heel goed dat dit bestaat.

Anneloes, leuk om jou hier tegen te komen! ;)
Salival - Dinsdag 14 september 2010 23:14
Respect voor allebei de meiden hoor!
Heb bewondering voor jullie open-en eerlijkheid.
Ik heb zelf ook jarenlang anorexia gehad maar merk dat ik sinds dit jaar weer in de welbekende gedachtenpatronen val, terwijl ik dacht dat ik er vanaf was....Jullie verhalen motiveren me zeker om de strijd weer op te pakken!
Dank jullie wel
Liefs
Salival
hannah - Donderdag 16 september 2010 16:42
haha, leuk om dit te lezen ;D
lisanne - Dinsdag 26 oktober 2010 10:51
hallo
ik vind het erg knap van je hoor
de complimenten
ik doe mijn spreekbeurt over anorexia en boulimia.
ik weet hoe erg het is.
niet dat ik het heb gehad hoor
maar knap dat je het op deze site hebt gezet
want niet iedereen durft dat te doen hoor

xxxlisanne 10 jaarxxx
ilse meijer - Woensdag 16 februari 2011 12:49
Hoi
Ik heb zelf al 12 jaar anorexia. Momenteel ben ik aan het afstuderen aan de universiteit voor psychologie. Weet iemand of er betaald werk mogelijk is als je een vierjarige WO opleiding hebt zonder specialisaties en als je wilt werken in een kliniek voor anorexiaopnames; kun je met een WO psychologie werken als groepsbehandelaar bijv?