Geen dag zonder eetbui

 

LisanneIk was als tienermeisje niet zo populair. Ik had wel vriendinnen, maar uiteindelijk viel ik overal net buiten. Ik had ook nooit een vriendje, voor zover je in de tweede klas echt een vriendje kan hebben. Ik vond mijzelf niet lelijk, maar echt knap was ik ook niet. Wel was ik regelmatig verliefd, obsessies waren het soms, typische puberliefdes.

In de vierde klas van de Havo kreeg ik een hele lieve beste vriendin, een meisje dat net als mij was. Qua humor waren wij precies hetzelfde, en ook zij was niet lelijk, maar ook niet superknap. Allebei werden we verliefd op twee jongens, maar uiteraard, zij niet op ons. We gingen uit frustraties vaak naar de stad en daar aten we midden in de winter bevroren taart of bevroren tompouce. Dit deden we elke week, soms vaker dan één keer. En daarom kwam ik ook aan.

Ik stond nooit op de weegschaal, maar toch ging ik er eens op staan, ik schrok er van, want ik was xx kilo. Ik ben 1.68 en ik was gewend om onder de xx kilo te zijn. Ik bepaalde voor mijzelf dat ik maar minder moest gaan snoepen, en dat deed ik. Inmiddels werd het april en ik bedacht me plotseling dat de zomer eraan zat te komen. Ik had nog steeds nooit een vriendje gehad, en daarom ging ik mezelf ineens heel anders bekijken, was ik misschien te dik?

Ik praatte mijzelf allerlei dingen aan en beloofde mijzelf om er alles aan te doen om slank te worden, perfect te worden. Dan zou ik in de zomer vast een vriendje krijgen. Ik had die avond chips gegeten, en voelde me ineens schuldig. Als ik wil afvallen, dan gaat dat vanaf dat moment in, dus die chips moest eruit. Deze zaterdagavond in April was de eerste keer dat ik mijn vinger in de keel stak, om over te geven. Het ging heel moeilijk, maar uiteindelijk lukte het wel.

De weken die volgden gingen niet veel beter, ik ging steeds vaker overgeven, complete maaltijden gooide ik eruit. Tegelijkertijd verbood ik mijzelf allerlei snoeperijen, en als ik iets ‘moest' snoepen door verjaardagen, dan moest dat eruit zodra ik thuis was. Ik viel af, ik voelde me goed, ook al had ik weinig energie. Ik was moe, lusteloos, en als ik op stond dan tintelde alles om me heen. Ik kon het heel goed verbergen. In de zomer woog ik xx kilo, maar dat was niet genoeg voor mij. ik ging een dagboekje bijhouden, zodat ik precies wist wat ik allemaal at.

Ik wilde xx kilo zijn, ik stelde steeds hogere eisen en mijn doelen werden steeds verlaagd in kilo's. In de zomer kreeg ik wat ik al die tijd wilde, een vriend! Ik was dolgelukkig. Onze eerste date was naar het zwembad, ik vergeet nooit de spanning, tranen en angst die het bracht, ik moest immers mijn ‘dikke' lichaam laten zien. Toch kreeg ik een gelukkige relatie met hem, voor mij was hij de ware!

In November 2005 kwamen mijn ouders erachter dat ik hevig lijnde. Mijn moeder vond mijn dagboekje, waarin stond hoe ik walgde van mijn lichaam, hoe weinig ik at, en hoe ik avondeten eruit gooide. Kwaad en verdrietig waren ze, ik beloofde te stoppen en dat probeerde ik ook. Het ging redelijk goed, de ene maand at ik goed, de andere maand ging het slechter, en zo gingen er 2 jaren voorbij.

LisanneInmiddels ontdekte mijn moeder in 2007 afslankdruppels van 100 euro. Een hoop geld voor een product dat niet eens deed wat het zei.

Ik ging met mijn moeder naar de huisarts en werd doorverwezen naar een psycholoog. Hier gingen ze een uitgebreid onderzoek bij me doen, waaronder een onderzoek waarbij uiteindelijk het Syndroom van Asperger werd vastgesteld. (In minder sterke mate, maar toch.)

Ik had één keer per 2 weken een gesprek van een uurtje. Achteraf stelde het niets voor. Het was nog geen behandeling, maar het onderzoek duurde gewoonweg 3 maanden.

Ondertussen had ik al 2 jaar een relatie, ik was gelukkig, nooit meer zou ik bij hem weg gaan. Toch ging ikzelf dramatisch de fout in, ik begon veel aandacht te krijgen tijdens het uitgaan, ik voelde me sexy, knap, populair. Ik werd iemand die ik al die jaren wilde zijn. Ik genoot van de aandacht, want voor eventjes voelde ik me prachtig! Ik ging dan ook vreemd, puur en slechts om het geweldige gevoel dat het me gaf. Ik was eindelijk het mooie meisje, terwijl de jongen waar ik vreemd mee ging verre van liefde aan mij gaf.

Mijn moeder ontdekte dat ik vreemd ging, en mijn relatie werd verbroken. Ik had nog nooit zo'n pijn gevoeld, ik had nog nooit als een klein kind trillend van de pijn in bed gelegen, ik kon niet zonder hem. Langzaam kregen we dan ook weer een relatie, ik had geleerd van mijn fouten, ditmaal zou ik onze toekomst niet verpesten. Echter, een maand later ging het weer fout. De jongen waar ik mee vreemdging nodigde me weer uit, en opnieuw zocht ik de bevestiging die ik nodig had. Mooi zijn.

In februari vertrokken de ouders en broertjes en zusjes van mijn vriend naar Canada, en dit gaf voor mij de doorslag. Ik had in mijn leven al vaak afscheid moeten nemen van mensen (Mensen die overleden zijn aan ziekten, waaronder de dood van mijn oom, daar zal ik het altijd erg moeilijk mee hebben.) maar dit kon ik niet aan. Het was mijn tweede huis, ik heb vaak gehuild om het gemis. Ik maakte het een maand later uit met mijn vriend, want alles was naar mijn idee weg. Mijn tweede huis was weg, en de bevestiging die ik nodig had in deze tijd kon ik alleen vinden bij andere jongens.

Ik kwam steeds vaker bij de jongen waar ik al die tijd mee vreemd ging, en ik dacht dat wij misschien een relatie konden krijgen. Dat hij me kansloos noemde, en trio's wilde, dat hij tegen me zei dat hij met andere meisjes wilde rommelen gaf natuurlijk wel aan dat een relatie nooit iets zou worden. Ik kreeg geen bevestiging meer dus, en daarom ging ik weer hevig lijnen. Ik meldde me aan bij een pro-ana site, en er ging een wereld voor me open.

Ik kocht dieetpillen, laxeermiddelen, andere tabletten, en at heel weinig. Ik zakte weg, zelfs mijn school leed eronder, ik spijbelde, leerde nauwelijks en ontdekte dat ik zwanger was in april 2008.

Ik zou haar weg laten halen, ik kon geen kind gebruiken, ik zou perfect worden die zomer, niet zwanger, geen dikke buik. De afspraak was gemaakt en alles zou goedkomen. Echter, het was mijn moeder die mij benaderde, ze wist dat ik zwanger was en alles kwam goed volgens haar. Ik was opgelucht, want diep van binnen wilde ik altijd al moeder worden.

Ik stopte met lijnen, en ging ‘normaal' eten. Ik vond het prachtig om een dikke buik te krijgen, ik werd moeder! De vader van mijn dochter mocht niets meer met mij te maken hebben, ik kon hem niet gebruiken. Hij deed aan sexdates, en dat getuigde niet van respect naar mij. Eigenlijk begon nu ook tot mij door te dringen wat ik mijn ex-vriend had aangedaan, en daar zal ik eeuwig spijt van hebben.

Lisanne en dochter3 december 2008, A... werd geboren! Dolgelukkig was ik, mijn prinsesje was ter wereld gekomen. Het jaar hierna heb ik gevochten voor mijn studie en heb ik de avondhavo gehaald. Alles ging goed, zelfs het eten. Inmiddels had ik allerlei gesprekken bij het Riagg gehad, maar ik vond dat ik wel genezen was, ik at immers normaal.

In Januari 2010 kwam er een omgangsregeling met de vader van A. En het kwam zelfs zo ver, dat we probeerden om een relatie op te bouwen. Ik studeerde inmiddels aan de Pabo op Windesheim in Zwolle, het ging fantastisch. In de zomer kwam ik door ruzie met mijn moeder terecht bij mijn inmiddels weer vriend (=vader A). Hij woont op zichzelf, dus ik kon bij hem terecht, ik voelde me er veilig. Echter, op zijn laptop kwam ik erachter dat ik opnieuw bedrogen was, al die tijd. Ik heb wijnglazen kapot gegooid, ik was woedend, radeloos, en voelde me opnieuw dat tienermeisje dat nooit een vriendje had gehad.

Waarom was ik niet goed genoeg? Ik had zo'n pijn, mijn hart deed zo'n pijn. Dit was het moment dat ik opnieuw moest streven naar perfectie. Het is nu bijna November 2010, en ik kan geen dag doorkomen zonder een gigantische eetbui, en elke dag opnieuw gooi ik alles eruit, ook het avondeten, ook de lunch. Opnieuw ben ik aan de laxeertabletten, opnieuw stort ik in.

En nu besef ik dat ik al 5 jaar niet van mijzelf houd, ik heb een groot probleem, een heel groot probleem. En vandaag, 25 Oktober 2010, is de dag dat ik een specialistische kliniek in Eetstoornissen heb gebeld, ik heb mijzelf aangemeld.

Een kleine stap voor de wereld, een grote stap voor mijn leven.

 

Reacties

Kikky - Maandag 1 november 2010 11:54
Wat heftig allemaal! Heel veel sterkte, ik weet zeker dat alles goed komt en dat je een geweldige moeder zult zijn!
xx
M_x1987 - Maandag 1 november 2010 11:58
Idd heel heftig. Maar ook ik denk dat jij een geweldige moeder bent. Wat knap dat je jezelf hebt aangemeld voor hulp, echt een dappere stap.

Veel sterkte met alles!

Liefs
Melissa - Maandag 1 november 2010 12:54
Wow heftig! maar ook zo veel herkenning vooral dat met jongens ik zocht ook altijd de bevestiging bij jongens om me mooi te voelen om de aandacht te krijgen die ik van anderen niet kreeg. ik wens je heel veel sterkte.
greet - Maandag 1 november 2010 13:13
ik vind het echt knap dat ge uit uw eigen hulp zijt gaan zoeken.
veel sterkte met alles
Linda17 - Maandag 1 november 2010 13:24
Wauw! Heftig zeg, ik ga je dagboekje zeker lezen!
Ik sta versteld van je!
jessica - Maandag 1 november 2010 13:43
super goed dat je je aangemeld heb!
mooie foto,s lief meisjes
sterkte met alles!
mod15 - Maandag 1 november 2010 14:15
Jeetje wat een heftig verhaal zeg! En wat een enorm moedige stap om jezelf aan te melden voor hulp, echt! Ik wens je alle kracht en geluk van de wereld toe, en hoop dat je mede door de hulp die je gaat krijgen weer een gelukkig bestaan kan opbouwen. Ik twijfel er niet aan dat je een geweldige moeder bent voor je dochter, wat een schatje is het!

Liefs,
Mod 15
nini - Maandag 1 november 2010 16:47
mooie verhaal :)! sterkte!

"wat betekend xx kilo?
Marloes - Maandag 1 november 2010 18:06
vind het hardstikkende knap dat je de stap hebt gezet om hulp te gaan zoeken, ook super mooie foto's!
liefs
Proud2Bmoderator - Maandag 1 november 2010 19:02
@Nini daar stond een getal op de plek van de XX. We staan op proud echter niet het noemen van aantal kilo's toe omdat dit negatief effect kan hebben op de meiden die het lezen.
xx-Tellaatje-xx - Dinsdag 2 november 2010 09:24
Pff, moeilijk leventje zo te horen.

Knap dat je hulp hebt gezocht.
Marjolein - Zondag 7 november 2010 23:09
Wow heftig,
Heel erg goed dat je die stap hebt gezet
Houd je motivatie vast: je kunt het!!!
Heel veel succes!
Nicole - Maandag 8 november 2010 10:07
Ik sta altijd voor je klaar!

(L)
anome - Maandag 8 november 2010 13:22
super goed dat je die stap hebt gezet!
echt!
een heel heftig verhaal!
be strong en go on!
.. - Vrijdag 12 november 2010 14:41
wauw wat een prachtig verhaal!
zit echt met tranen in mn ogen te lezen..
ik weet hoe het is om eetbuien te hebben en hoe moeilijk het is en hoe machteloos je je erna voelt.
ben nu zelf ook hard aan het werk om er vanaf te komen, het gaat niet makkelijk, maar het lukt stukje bij beetje wel.
en jou gaat het ook lukken!
dat weet ik zeker!
je bent een dappere mooie meid
heel veel liefs en sterkte!
Ailin - Donderdag 18 november 2010 14:37
ik vind het een prachtig verhaal! ik vind het super van je dat je je hebt aangemeld voor hulp. maar wat ik me wel afvraag is hoe oud je eigenlijk bent.
Lisanne - Zondag 28 november 2010 23:01
Ik word binnenkort 22 jaar,. Why =)
Sterre - Zondag 25 september 2011 19:29
Zo herkenbaar! Ik heb ook Asperger en eetbuien en boulimia. Ik kan niet overgeven dus voor mij is het vasten en sporten en weer van voren af aan beginnen. Ik ben echt radeloos. Ik ben 32 en heb al een eetstoornis sinds mn 17e.... Eigenlijk nog langer.. Niet altijd zoals nu maar een aantal jaren anorexia, dan weer extreem lijnen, extreem sporten, allemaal zoektochten naar tevredenheid en perfectie. Ik denk ook dat Asperger en een eetstoornis elkaar in de hand werken. Ik herken ook het aandacht zoeken van mannen. Ik heb dat nog steeds heel erg. Nu 10 jaar relatie en ga waarschijnlijk scheiden. Ben ook nooit trouw geweest. Ik ben heel benieuwd hoe het nu met jou gaat! Heel veel sterkte en hoop dat je eruit bent gekomen. Liefs
Sanne - Dinsdag 8 mei 2012 17:02
Wauw, heeeeeeel herkenbaar. Ik heb ook he Syndroom van Asperger en mij vorige week ook aangemeld voor behandeilng voor Boulimia..
Ik hoop dat het goed gaat met je, ik ben benieuwd hoe de behandeling is gegaan tot nu toe :)
En een lieve dochter heb je zo te zien!