Terugval

 

Het is nu bijna een jaar geleden dat ik met ontslag ben gegaan in de eetstoorniskliniek in Zeist: Rintveld. Al ruim 4 jaar strijd ik tegen anorexia, een ontzettend moeilijke, en vaak onbegrepen ziekte. Nadat ik ruim 3 jaar bij vele instellingen ben geweest, die me ''van het kastje naar de muur'' stuurde ben ik na een lange ziekenhuisopname opgenomen in Zeist, het ging langzaam aan wat beter met me.

Ik heb erg lang in Fase 0 moeten blijven omdat mijn lichamelijke toestand maar niet wou verbeteren (in fase 0 is het belangrijk dat je lichamelijke toestand stabiel is en dat je het voedingsadvies volgt). Na een aantal weken mocht ik dan eindelijk naar fase 1, waar ik lang naar uit had gekeken: ik wilde genezen van anorexia; ik wilde ervoor gaan! 

fighter

Natuurlijk waren er momenten dat ik even dacht; wat wil ik nu, wil ik echt van de anorexia af, is dit niet te eng; heb ik dan nog wel controle over iets, wat zou er gebeuren als ik weer gewoon zou eten wat ik wou; zou ik dan niet te dik worden enz. enz..? Allemaal vragen die vaak door m'n hoofd gingen, maar met de nodige begeleiding ben ik er toch doorheen gekomen en ging het langzaam aan beter met me.

Ik ging door naar volgende fase's en ik zette grote stappen vooruit! Na 6,5 maand kliniek mocht ik in December 2009 met ontslag, ik was er echt klaar mee; de eetstoornis was er wel nog maar heel erg op de achtergrond, ik was weer 'mezelf', ik had m'n streefgewicht bereikt en kon weer genieten van dingen en van eten! Heerlijk was dat! Ik was er van overtuigd dat ik nooit meer in dat ene gat zou vallen, dat gat waar je zo moeilijk uit komt, dat gat waar alles draait om eten, niet eten en calorieen.

Ik ging weer lekker naar school, ging weer gezellig dingen doen met vrienden, begon weer mijn hobby's op te pakken etc. Totdat het opeens steeds slechter ging met mijn opa, waar ik een erg goede band mee had. Ik zag hem gewoon achteruit gaan, en wist dat de kans erin zat, dat het niet meer goed kwam. De dokterer hadden ons verteld dat ze opa niet meer beter konden maken, dat we langzaam afscheid zouden moeten nemen van opa. Ik ging er iedere dag op bezoek en heb hem nog zoveel mogelijk liefde proberen te geven tot op zijn laatste uren.. Opa was er niet meer, en dit kwam bij mij aan als een ontzettend harde klap.. waarom moest dit gebeuren? waarom mijn opa, waar ik altijd zo goed mee kon praten, waar het altijd gezellig mee was, die ik alles kon vertellen? Waarom moest hij nu al gaan?

Ik had het er erg moeilijk mee en onbewust ging ik weer steeds minder eten.. het ging weer steeds slechter met me, ik werd depressief en viel weer steeds meer kilo's af. zoveel dat ik uiteindelijk weer met spoed opgenomen ben in het ziekenhuis. Ik MOEST aankomen, ik MOEST meer gaan eten, m'n lichaam had het echt nodig, ik was erg zwak en m'n lichaam was er niet goed aan toe. Met veel pijn en moeite heb ik geprobeerd om weer wat meer te gaan eten, maar ondanks al mijn inzet was het niet genoeg, ik bleef nog afvallen. De dokteren besloten dat ik aan de sondevoeding moest, er was geen andere optie.

Dit was iets waar ik echt heel bang voor was, wat ik echt afschuwelijk vond, ik wou het niet, ik wou niet 'volgepompt' worden met calorieen. Toch heb ik uiteindelijk sondevoeding toegedient gekregen, omdat ik na lang praten en 'denken' heb ingezien dat het gewoon niet anders kon en dat m'n lichaam het écht heel hard nodig had. Langzaam kwam ik weer wat aan en ging het lichamelijk ook weer wat beter. Na ruim 2 maanden mocht ik uit het ziekenhuis en had ik ''lekker zomervakantie''. Het punt was alleen dat ik niet naar het buitenland mocht, omdat ik daar nog echt te zwak voor was, en dat ik niet veel leuke dingen kon doen i.v.m. mijn lichamelijke conditie.

Mijn vader en broer zijn daarom alleen op vakantie gegaan en ik ben met mama 2 daagjes naar zee geweest, waarna ik helemaal OP was.. het was heel gezellig maar wel vermoeiend.. Toch heb ik een superleuke 'vakantie' gehad met mama! Ik zou naar een andere school gaan omdat regulier onderwijs momenteel geen optie meer was, door het vele ziek zijn en afwezigheid kon ik de stof niet allemaal in halen en bleef ik telkens zitten.

De arts heeft daarom een aanvraag gedaan voor Rec.3 (dat is voor langdurig zieke kinderen).. maar jammer genoeg duurt het ontzettend lang voor dat je weet of dit 'geaccepteerd' is door de mensen die beslissen of jij 'zo'n school nodig hebt'.. er kunnen soms wel maanden overheen gaan en dit was bij mij dus ook het geval.. er was voor mij dus veel onzekerheid wat me te wachten stond na de zomervakantie?!

Wat kon ik verwachten, hoe ging het verder met school enzovoort? Veel onzekerheid.. wat een erg moeilijk punt voor mij blijft. Ik ging wel steeds meer dingen ondernemen en steeds meer activiteiten doen, omdat ik me lichamelijk beter voelde, en dus ook meer energie had om uberhaubt iets te doen.

Het lukte me jammer genoeg niet om voor al deze activiteiten meer te gaan eten omdat ik dus eigenlijk ook meer verbrandde. En ik had het erg moeilijk met de onzekerheid die er nog was.. kan ik wel of niet naar die andere school? ....en ja hoor, je raadt het wel; ik viel weer meer kilo's af.. en wéér belandde ik in het ziekenhuis. Nu, 5 weken later, is het me gelukt om weer wat aan te komen en m'n lichamelijke toestand weer een beetje omhoog te krijgen! Ik heb ook de uitslag gekregen van de school en ik ben toegelaten dus als ik uit het ziekenhuis ben kan ik starten op de nieuwe school, voor langdurig zieke kinderen.

Ik heb hier een goed gevoel bij, en weet zeker dat ik er doorheen ga komen! Er zullen altijd tegenslagen blijven komen, maar ooit komt er een tijd dat ik die hele eetstoornis helemaal achter me kan laten!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Aardbeifreak - Donderdag 21 oktober 2010 12:32
Je hebt veel mee gemaakt zeg!
Hopelijk heb je het naar je zin op je nieuwe school en kun je weer een beetje genieten van het leven.

ik wacht ook op een intake voor Rintveld.
Hopelijk doet het mij ook zoveel goeds als bij jou!


'B. - Donderdag 21 oktober 2010 12:37
Wat een heftig verhaal!
Ik hoop dat je niet nog eens in het ziekenhuis belandt.
Heel veel sterkte met alles!

Hoe gaat het nu op je nieuwe school?

xxx
lil - Donderdag 21 oktober 2010 12:45
wat heftig!! heel veel succes op je nieuwe school!!!! je verdient het echt!!!!!!!!!!!!! laat die rotziekte zien dat jij sterker bent! jij bent veeeeeeel sterker dan die rotanorexia!!!
xx
Willemijn - Donderdag 21 oktober 2010 13:24
Oh meissie toch! Wat hoop ik dat je gauw weer 'jezelf' vind, zoals je weer was na je opname in Zeist. Heel veel sterkte in je strijd! Misschien kan proud je helpen om niet steeds weer terug te grijpen naar die controle over het eten op momenten dat het even moeilijk is.

Liefs!
Willemijn - Donderdag 21 oktober 2010 13:25
Mooie foto's trouwens! Wees goed voor jezelf!
Marieke - Donderdag 21 oktober 2010 18:38
[i] Meid ich laes dit noe veur het eerst
ich vin j het knap wiej detse er euver
kins kalle hiel erg knap meid .
het luktj dich waal doe kums
er wel weer boaven op
meid doe wits als er get is
kumse maar ..

xxxxxx
michelle - Donderdag 21 oktober 2010 18:43
't kumtj good meid,
kheb vertrouwe in dich

kusjes, & tot snel!
Ninamaria - Donderdag 21 oktober 2010 19:20
Wat een kracht, moed, lef, dapperheid. Je komt er wel. Dank voor je mooie verhaal.
xxlittle - Donderdag 21 oktober 2010 19:43
Meid ut kumpt good.
Blief vechte en doe kums dr!

xx
(L)
Irma Toskic - Donderdag 21 oktober 2010 19:44
Hi Schat!,

Ik heb je verhaal over de enorme strijd gelezen en ik begin steeds meer te begrijpen hoe het kan dat het zover met je is gekomen. Het was zeler niet makkelijk voor je en de tijden van nu kunnen ook weer omslaan in verdriet en depressie, je kunt alles om je heen weer gaan haten en weer een hele donkere, zwarte vlek voor je zien en daardoor geheel in jezelf zitten... Weet dan dat er wellicht iemand zal zijn die over je schouder mee kijkt, je het goede pad probeert te wijzen en je uit je lijden zal verlossen! Je hand zal diegene met je verbinden en zo al jouw lusten en lasten meemaken alsof-ie dag en nacht bij je is! Je tranen zullen langzamerhand bevroren worden met een woeste blaas tot een grote blok ijs die na een lange tijd diep in een zee met hoge golfen die dat blok ijs doet stollen en meenemen als water met een betekenis die lang gelden is verbroken!

Meisje, ik hou echt ontzettend veel van je! & een ding is zeker!: Vanaf nu hoef jij je droevige, boze en moeilijke momenten niet meer in jezelf te stoppen, want je zal altijd iemand hebben die aan je zijde staat, iemand die jou in het hart draagt en met je mee voelt & iemand die graag leuke maar ook de momenten die pijn bezorgen, met je doet delen!

Kus, Irma.
Kim Roest - Donderdag 21 oktober 2010 21:58
meid,
t' kumptj allemoal good!
doe wits g bun der altied veur dig!(L)
ig vonj het vandaag echt super gezellig!
snel nog get aafspreake.
bus speciaal meid(L).
Xily(L)
Joyce - Vrijdag 22 oktober 2010 19:17
Meid,
Wat een verhoal!
Een deil wis ich waal,
mer noe ich het precies weit snap ich het veul beater!
Ich hoap echt desse der helemaol baovenop kums,
en desse het veur altied achter dich kens laote!
Ich wins dich en natuurlijk ouch dien familie echt super veul sterkte!
kom op, de kens het!
xxx
Jannie - Zaterdag 23 oktober 2010 15:42
Beste meid,

Ik heb gezien wat het met je doet en ik hoop dat je er snel overheen komt je bent er al zo lang mee bezig.
Heel veel succes op die nieuwe school!!
Blijf vechten dan komt alles goed!

Dikke kus Janneke.
Anke - Zaterdag 23 oktober 2010 17:16
Hee lieve meid.

Echt super heftig allemaal.
je komt er wel
Rens Raemakers - Zaterdag 23 oktober 2010 18:42
Respect!
Anorexia is voor veel mensenn een moeilijk te begrijpen ziekte, want de meeste mensen hebben moeite om niet te dik te worden in plaats van juist te dun zijn. Ik kan me voorstellen dat je je daardoor onbegrepen voelt. Daarom is het goed dat je erover schrijft! Ik hoop dat het nu beter met je blijft gaan en dat je geen eetstoornissen meer krijgt!
Mindy - Zondag 24 oktober 2010 09:53
Gisteren had ik al een berichtje geplaatst, maar ik zie dat die er niet bijstaat.
Ik vind het super knap dat je hier je verhaal doet! Zet 'm op! Je kunt 't!
Marjolein Rinkens - Zondag 24 oktober 2010 10:22
Hi Meid.

Je hebt je verhaal super mooi geschreven.
Ik heb respect voor je en weet zeker dat het goed gaat komen.

Veel Liefs,

Marjolein
Selina Wolfs - Donderdag 4 november 2010 16:37
Eey Danielle!

Ik vind dit echt een mooi verhaal!
En vind het knap dat je het zo verteld.

Als er wat is ik ben er voor je & heb respect voor je!
Je kan altijd bij me terecht Danielle.

Xxx Selina
Vincent Wetzels - Woensdag 19 januari 2011 20:35
Respect voor jou, Danielle. Hoe jij je er doorheen slaat, dat is toch iets om trots op te zijn!

Een erge ziekte, veel allergieėn, een nieuwe school... 't is me toch allemaal wat, hé?! Maar, je slaat je er echt doorheen.

Liefs en sterkte van mij.

Vincent
ilse - Vrijdag 25 maart 2011 21:54
hey

super goed dat je alles hebt opgeschreven
echt knap
ik hoop dat je niet al te veel terugvallen krijgt
en als je die krijgt, stevig terug knokt.
je kunt het
Geef de moed niet op