Dit had ik nooit verwacht....
Ik ben Manèl en ik ben 17 jaar. Ik woon samen met mijn twee zusjes en mijn ouders. Twee jaar terug heb ik mijn Vmbo-t diploma gehaald en nu zit ik in 5 havo. Ik ben altijd een best onzeker en verlegen meisje geweest. Op de basisschool werd ik veel gepest en voelde ik mij niet welkom. Thuis vertelde ik hier nooit iets over en zo sloot ik mij op jonge leeftijd al af van mijn omgeving, wilde ik mijn eigen problemen oplossen en was ik erg in mezelf gekeerd.
Op de middelbare school bleef dat eigenlijk zo. De eerste 2 jaar gingen nog wel goed, ik haalde hoge cijfers en ik had een paar leuke vriendinnen. In de derde begon het pesten echter weer en voelde ik mij vaak erg somber. Ik vond dat ik het niet meer waard was om te leven en wilde eigenlijk alleen maar dood.
In 2007 begon ik met automutileren. Mijn gevoelens kon ik niet uiten, ik mocht het niet van mezelf. Toen was ik al een controlefreak. Boos worden of huilen mocht ik niet, dat moest ik onder controle hebben. Maar die woede en verdriet die moest er wel uit, dat deed ik door mezelf pijn te doen...
In de zomer van 2009 was ik er helemaal klaar mee. Het automutileren hielp niet genoeg, ik werd gek van allerlei gevoelens en gedachten. Ik wilde helemaal niet meer voelen! Ik begon met afvallen en dat ging goed. Voor korte tijd was ik blij en vrolijk, eindelijk was ik ergens goed in! Ik hield mij alleen nog maar bezig met eten, hoeveel calorieën ik binnen kreeg en hoeveel ik er verbrande. Ik hoefde nergens anders meer aan te denken en dat voelde goed. Ik had ergens controle over, dacht ik...
Maar het afvallen sloeg door en mijn ouders kwamen erachter. Ik werd naar een psycholoog bij het Riagg gestuurd en daar kreeg ik wekelijks gesprekken. Ik leerde daar meer over mijn gevoelens te praten en ze ook beter te uiten, de band met mijn ouders werd ook beter, alleen het obsessief bezig zijn met eten bleef. Ik moest en zou blijven afvallen, dat was mijn enigste houvast. Als ik dat niet had, dan was ik niks, dan kon ik net zo goed dood zijn dacht ik.
Maar als snel merkte ik dat ik de controle over het eten en afvallen kwijt raakte. Als ik niet was afgevallen was ik heel erg somber en teleurgesteld. Ik kon aan niks anders meer denken dan afvallen, calorieën en (niet)-eten. Ik werd moe, sliep ontzettend slecht en had nog maar weinig energie, op school kon ik mij niet meer concentreren, met korfbal hield ik de wedstrijden niet meer vol en verder kreeg ik ook steeds meer lichamelijke klachten. Ik werd nog somberder en ik voelde eigenlijk helemaal niks meer, of ik wist in ieder geval niet meer wat ik voelde. Mijn gedachten gingen alleen maar naar het (niet)-eten en zoveel mogelijk afvallen.
Mijn psycholoog maakte zich zorgen en stuurde mij naar een kinderarts in het AMC waar ik afgelopen juli 2010 mijn eerste afspraak had. Toen vond ik het eigenlijk nog steeds allemaal onzin, ‘ik een eetstoornis? Echt niet!' Maar daar bleek na verschillende onderzoeken dat ik er lichamelijk erg slecht aan toe was.
Ik kreeg de diagnose Anorexia Nervosa en er werd eigenlijk meteen actie ondernomen. Ik werd op de wachtlijst gezet voor de kliniek van de Bascule. Totdat ik daar opgenomen zou worden moest ik ongeveer 3 keer per week naar het AMC voor bloed prikken en ECG. Ook kreeg ik gesprekken met een psycholoog en diëtiste van de Bascule.
Na lang zeuren mocht ik wel nog op vakantie, maar helaas moesten we eerder terug komen van vakantie omdat het niet goed ging. Ik kwam in Nederland aan en ik werd vrijwel direct opgenomen in het Emma kinderziekenhuis, toen ik daaruit kwam ben ik begonnen met dagbehandeling in de Bascule omdat er nog geen plek was in de kliniek, daar heb ik 4 weken gezeten en nu zit ik dan toch in de kliniek.
Dit had ik allemaal nooit verwacht. 3 Maanden geleden zei ik nog dat ik echt geen Anorexia kon hebben en dat het nooit zo ver zou komen dat ik in een kliniek of ziekenhuis zou belanden...
Ik was mij er nooit echt bewust van geweest hoe ‘raar' ik met eten om ging, ik had mezelf zelfs wijsgemaakt dat mijn gedrag gewoon normaal was. Nu weet ik wel beter, voor je het weet zit je in die cirkel en weet je niet meer hoe je eruit kan komen. Je zakt dieper en dieper weg, maar zelf zie je de gevolgen niet... Mijn eetstoornis is langzaam mijn leven binnen gekomen en voor ik het wist had ik er geen controle meer over. Die controle die ik zo graag wilde hebben. De eetstoornis had controle over mij gekregen.
Ik zit nu nog midden in het gevecht en elke dag is een enorme strijd, maar ik ben op weg naar een echt gelukkig leven. Ik geloof erin dat ik beter kan worden en dat ik weer kan gaan genieten van de leuke dingen, want die zijn er zeker! Het zal met ups en downs gaan, maar op een dag kan ook ik zeggen:
I'M PROUD TO BE ME!
Voor iedereen:
Blijf vechten en geef niet op, want er is zoveel meer dan dat je nu misschien ziet!
Reacties
Je verhaal is zo herkenbaar!
Je weet dat je altijd bij mij terrecht kan.
Maar bid ook veel meis, Want je staat er nie talleen voor!
Ik denk aan je.
Ik hoop dat je jezelf terugvindt en tot de conclusie komt dat ook jij een mooi mens bent, van binnen en buiten, en dat je er ontzettend mag zijn.
Maar blijf volhouden, geef de moed niet op.
Je bent een ongelooflijk mooie, lieve meid en ik zal er altijd voor je zijn.
En schrikbarend wat een grote gevolgen zoiets kan hebben...
Blijven vechten meid, jij gaat er komen!
Dikke knuffel van mod6
En ook echt heel herkenbaar.
Ik hoop dat alles wat beter met je zal gaan!
Je bent heel mooi en volgens mij ook heel lief.
Sterkte meis... En een dikke knuffel.
sterkte het lukt je wel!
Heel knap en mooi geschreven.
Blijf volhouden, kanjer!
xxxxx ik denk aan je
wat ontzettend mooi en duidelijk opgeschreven...
heel herkenbaar!
ik wil even zeggen dat ik je een mooi meisje vind! en dat je het verdient om 'zorgeloos' te leven!
ik wens je veel sterkte en geluk toe...
heel veel liefs
je bent hartstikke mooi !
wens je ook veel sterkte en geluk!
your not alone.
sterkte met vechten...
soms is het wel zwaar ...
Hoop dat je er komt !
Liefs & Succes!
Dankjulliewel!
x
Ik vind je een hele mooie meid met een prachtige uitstraling en ik hoop dat je dat zelf ook snel zult gaat zien.
Ik herken erg veel van je verhaal en het is echt waar dat je op een dag zult zeggen 'I'm proud 2b me' ..
Ik was overtuigd dat ik dat NOOOOOOOOOITTTT zou kunnen zeggen en ja voor anderen had ik er vertrouwen in maar bij mij nee dat zal nooit lukken.
En ook al heeft de strijd lang geduurd, nu kan ook IK het zeggen.
Ik wens je veel sterkte en kracht toe ..
En ik zie in je ogen de kracht om dit te overwinnen ;)
Succes meisje ..
X Sanne
Wat heb je je verhaal mooi, eerlijk en direkt opgeschreven!
Voor ons ontroerend om te lezen...
We hopen, bidden en geloven dat het je lukt om beter te worden en gelukkig te zijn.
Weet dat we enorm "proud on you" zijn!!!
Dikke knuffel, Ronald & Marieke.
Heel mooi geschreven, je kan echt goed schrijven :$
Blijf vechten, ik geloof in je !
mis jou wel :(
Dikke kus je zusje, Feline
Uiteindelijk heb je er in de toekomst alleen maar voordeel mee, een gezond en fit lijf.
Als je straks vijftig bent zul je zien dat je er nog energiek en jong uit zal zien en respect zal krijgen juist van degene die jou in het verleden zo kwetsten..'Proud To Be Me' met recht!
ik herken me heel erg in jou verhaal, alleen kwam mij omgeving er meteen achter toen ik begon te lijnen, en heb ik het niet zo ver kunnen laten komen, ik heb nog steeds vaak terugvallen en dat ik geen behoefte heb aan eten, maar daar moet ik doorheen...
ik wens je heel veel sterkte met het overwinnen van deze ziekte... en je leven weer op te pakken! het verleden zal je altijd achtervolgen maar wees sterk, en laat niets de baas zijn behalve jezelf!
Xxxxxx Je mag trots zijn!
i'm proud to be me!
i'm proud to know you!
wel heftig nu ik dit zo lees,
als je wilt praten ofzo dan ben ik er voor je ,
ookal kan ik soms wel heel druk overkomen in de kliniek..
maar je bent een geweldig mooie meid, en je kan het echt.
wat stoer van je dat je hier je verhaal plaatst.
je bent echt een geweldige lieve en mooie meid en ik weet zeker dat het je gaat lukken :D
en je weet dat ik er altijd voor je ben=]
Hele dikke Kus
mike