Het gevaar van Boulimia

 

DeborahAls mensen mij vragen waardoor of wanneer mijn eetstoornis is begonnen, zwijg ik. Het antwoord wil ik ook nog niet weten, dat stuk durf ik nog niet aan te gaan. Maar, waar en hoe is het dan wel begonnen? Precies weten doe ik het niet, maar ergens diep van binnen zit iets wat het wél weet..

Ik heb een prima jeugd gehad, voor zover ik weet. Ik woonde samen met mijn ouders en 2 oudere zussen. Ik had een leuke tijd op de basisschool, had vriendinnen en een passie voor turnen en acro. Ik ging naar school en bijna elke dag na school had ik wel een training. Elke zomer gingen we met het hele gezin wel op vakantie. Geen enkel probleem aan de lucht dus.

Mijn leven begon pas te veranderen op de middelbare school. Ik zat in de 1e klas van de HAVO en begon me onzekerder te voelen. Inmiddels was ik al gestopt met sporten, zodat ik tijd had voor mijn vriendinnen. Ik bleef hetzelfde eten en ik kwam aan, logisch ook want ik bewoog een stuk minder.

Ik maakte me nog geen zorgen over mijn lichaam, maar ik wilde er gewoon bij horen. Ik haalde goede cijfers en ging over naar de 2e klas van de HAVO. Ik kwam in een andere klas terecht en dat was wel even wennen. Ik voelde me steeds meer alleen en werd steeds onzekerder, zonder een echte aanleiding. Ik had nog wel vriendinnen.

Op een gegeven moment voelde ik me zo alleen dat ik begon met in mijn armen te snijden. Een vriendin kwam daar achter en ik vertelde haar dat ik me alleen voelde. Samen kwamen we op het idee om met eten te rotzooien. Niks ernstigs, gewoon iets minder. Op een gegeven moment begon ik met braken: De domste keuze ooit. Ik had het niet verder doorgezet, want ik wist dat het slecht was voor mijn lichaam. Zo stopte ik ook weer ermee, maar ik begon me toen wel zorgen te maken over mijn lichaam.

Mijn klas kwam erachter dat ik littekens op mijn armen had, en dat was voor hun een reden om mij te pesten. Zo ging ik elke dag met tegenzin naar school toe. Uiteindelijk heb ik de laatste 2 maanden van het schooljaar thuis gezeten en ging naar een andere school toe, alleen dan een niveau lager. Dat was zonde volgens mijn omgeving, ik ben namelijk een slimme meid met een goed stel hersens, volgens hun.

Zo kwam ik op een nieuwe school terecht, ik had daar al een vriendin, dus zo kreeg ik steeds meer vriendinnen. Ik voelde me gewaardeerd, alsof ik iets betekende. Toch bleef ik me ergens onzeker voelen. Zo begon ik spanningen op te zoeken, op school was ik het "irritante meisje". Ik zocht verkeerde vrienden en kwam in aanraking met blowen. Ik voelde me rot, maar kon nergens mijn gevoelens in kwijt. Als ik thuis kwam begon ik met eten, niet veel, een zak chips was al voldoende, ik voelde mijn gevoelens een stukje minder. En dat is wat ik wilde. Ook sneed ik steeds meer in mijn armen.

Op een gegeven moment bleef een week lang een vriendin bij mij slapen, omdat haar ouders in het buitenland zaten. Ik werd geschorst van school en kreeg erge ruzie thuis. Zo zijn wij samen van de een op de andere dag weggelopen. Binnen een halve dag zaten wij in Parijs, na een aantal dagen werden wij gevonden. (hier wil ik niet te ver op in gaan) Maar mijn problemen werden er niet minder om, ik nam ze mee, overal naar toe. In Nederland of in Parijs, het maakte niets uit. Eenmaal thuis begonnen de problemen pas echt: Ik kreeg een leerstraf vanwege mijn gedrag en te veel spijbelen en ik moest 1x per week met een vrouw met jeugdzorg praten.

Bij mijn leerstraf leerde ik veel, ik leerde hoe ik met mijn gevoelens om moest gaan. Ik heb daar echt veel aan gehad. Maar ik wilde er niks mee doen. Het was een hele aardige man waar ik veel tegen kon vertellen. Maar ik durfde niets met mijn gevoel te doen, dat vond ik te eng.Tegen die vrouw van jeugdzorg ben ik nooit eerlijk geweest.. Ik zei wat zij wilde horen, ik wilde er zo snel mogelijk vanaf. Ik ben niet gek! Was het enige wat er in me omging.

Inmiddels was ik al heel wat kilo's aangekomen van elke keer mijn emoties wegeten. Ik kwam tot een besluit: Afvallen. Van de een op de andere dag stopte ik met eten. Alleen avondeten, dat was mijn doel. Het lukte me en ik voelde me eigenlijk goed. Ik kon eindelijk écht iets goed doen.

Maar dat strenge lijnen hield ik niet lang vol: Ik kreeg last van eetbuien. Ik haatte het, ik voelde me daarna zo walgelijk. Ik wist dat ik kon braken, maar wilde het niet doen. Ik wilde mijn lichaam niet kapot maken. Maar toch begon ik er weer mee: een keertje maar, daarna niet meer. Dat was mijn domste keuze ooit..

Op een gegeven moment vertelde mijn vader tegen mij dat papa en mama uit elkaar zouden gaan. Alsof mijn hart uit mijn lichaam werd gerukt. Zo, van de een op de andere dag. Ik zag het totaal niet aankomen. Terwijl mijn zussen zich opsloten in hun kamer, fietste ik naar de supermarkt om eten te halen, wat vervolgens weer in de wc belandde.

Die tijd daarna was moeilijk. Mijn vader kreeg een nieuwe vriendin, maar we woonden nog wel met z'n allen in één huis. Zo was mijn vader steeds vaker bij zijn vriendin. Ik voelde me eenzaam en in de steek gelaten. Ik voelde me verlaten door mijn vader. Ik wilde net als andere meiden van mijn leeftijd ouders hebben die van elkaar hielden. Elke dag had ik wel een eetbui en braakte ik het uit. Ik wilde mijn gevoelens niet voelen, maar ik wilde ook dun zijn. Mijn eetprobleem kwam steeds meer op de voorgrond, maar niemand die het door had.

Toen ik in de vierde klas zat kreeg mijn moeder een huis. Ik had weer hoop: misschien kwam alles toch nog goed. Ik was blij voor mijn moeder en ging dan ook graag mee verhuizen. Eindelijk een einde aan deze rottijd: de scheiding was voorbij. Maar ook nam ik mezelf voor om weer normaal te gaan eten, ik wilde een nieuwe start maken. Het normale eten was heel erg moeilijk, ik hield het dan ook nog geen week vol.

Elke dag had ik wel een eetbui. Ik keek er naar uit, een eetbui was voor mij het enige waar ik nog voor leefde. De hele dag dacht ik aan eten, wat mag ik eten? Wanneer mag ik eten? Hoeveel moet ik bewegen? De hele dag was mijn dag en gedachtes er mee gevuld. In mijn hoofd was er altijd een eetbui bezig. Doordat het eten het enige was in mijn leven, verwaarloosde ik mijn school, maar ik haalde nog net aan mijn diploma.

De zomervakantie, een regelrechte hel was dat. Ik sprak bijna niets af met vriendinnen, ik voelde me niet op mijn gemak. Ik was bang dat ze me niet mochten, dat ik niet gezellig genoeg ben.

Elke dag zag ik als een dag teveel. Ik isoleerde me steeds meer, ik zag en sprak bijna niemand. Mijn hele leven draaide om eten en niet eten. Zo werd ik wakker met een eetbui en ging ik er mee slapen. Op een gegeven moment braakte ik gemiddeld x per dag. Ik maakte mezelf kapot, ik voelde me zwak en ziek, maar tegelijkertijd voelde ik me sterk. Maar ik wilde niet dat iemand van mijn geheim afwist, ik wilde niet dat iemand zich er mee ging bemoeien, het was van mij, alleen van mij. Hoe erg ik het soms ook haatte, voelde het altijd als een opluchting.

Na de zomervakantie ging ik naar het MBO toe, ik koos een school ver weg. Zo reisde ik elke dag een uur heen en weer terug. Ik kende daar niemand en mijn eetprobleem werd steeds erger. Ik voelde me daar niet geaccepteerd. Met tegenzin kwam ik mijn bed uit. Mijn avonden en weekenden waren gevuld met eetbuien, het was het enige waar ik nog voor leefde.

Met school is er nog meer gebeurd, ik ben meerdere malen van opleiding veranderd, in de hoop me beter te voelen, maar het luktte niet. Nergens voelde ik me geaccepteerd en welkom. Overal voelde ik me alleen, en overal was het hetzelfde liedje.

Op een gegeven moment kreeg ik een vriend. Een foute jongen, geen opleiding, geen werk en zijn moeder wilde hem niet. Hier wil ik niet verder op in gaan, omdat dat nog te vers is. Maar voor hem liet ik al mijn vrienden vallen die ik nog had, het ging achteruit met me en mijn moeder had het door. Ze stuurde me naar een therapeut/paragnost. Daar heb ik veel geleerd, maar over mijn eetprobleem vertelde ik niets. Na een aantal maanden was ik alweer "klaar".

In de zomervakantie van 2009 ging het pas echt goed mis. De supermarkt was mijn enige uitje van de dag. Ik leefde voor de eetbuien en het braken. Elke dag werd ik wakker en maakte plannetjes wanneer ik het beste kon eten zodat ik zeker wist dat ik het uit kon braken. De eetbuien werden groter, ik had steeds meer eten nodig om "het" gevoel te krijgen. Daardoor werd het braken meer en meer, ook begon ik toen met laxeren, ook al wist ik dat het niks hielp en het mijn lichaam verwoest(te). Ik voelde me alleen en leeg van binnen, maar op mijn eetstoornis kon ik terugvallen. Het was mijn houvast, hetgeen waar mijn hele leven omdraaide. Zonder leven? Nee, dat zal ik niet kunnen en niet wíllen.

Ik viel af en mijn moeder vertrouwde het niet meer. Ik moest naar de dokter toe, ik wilde niet maar ging toch. Daar moest ik me wegen, ik had ondergewicht terwijl ik dacht dat ik overgewicht had. Hij vroeg mij naar het eten, ik zei dat ik moeite had met eten, maar over de eetbuien zei ik niks. Daar schaamde ik me teveel voor.

Elke 2 weken moest ik naar de dokter, voor controle. In het begin viel ik steeds af, maar door de eetbuien had ik veel gewichtsschommelingen. Op een gegeven moment kwam ik alleen maar aan en vond de dokter het niet meer nodig. Het voelde alsof ik faalde, ik word niet gezien, ik ben niet belangrijk genoeg, ik kan niet afvallen. Maar ook zag ik een voordeel: mijn eetbuien zijn veilig.

Op een gegeven moment trok ik het niet meer, mijn lichaam voelde aan als een wrak. Ik liet mijn moeder zien dat ik het niet meer trok en we gingen samen naar de dokter. Ik werd doorverwezen naar het GGZ. Ik loog daar weer over het eten, over de eetbuien vertelde ik niks. Daar kreeg ik de diagnose Anorexia Nervosa purgerend type. Het eerste wat ik dacht was dat die diagnose niet bij mij hoorde, maar ik hield me stil. Ik kreeg cognitieve gedragstherapie en ik moest naar de diëtist.

Bij de GGZ ben ik totaal niet eerlijk geweest. Het eten ging achteruit, maar mijn gewicht werd beter. Mijn dagen bestonden uit naar school gaan en als ik thuis kwam begon ik met eten en braken, tot diep in de nacht. Ik was kapot en kon niet meer. Ik sliep zelfs met eten onder mijn armen alsof het een kind was. Nee, de eetbuien wilde ik niet loslaten.

Ik had geen zin meer in therapie, en stopte. Dat was geen slimme keuze. Ik voelde me steeds depressiever en ondernam een zelfmoordpoging, maar ik werd weer wakker. Weer faalde ik voor mijn gevoel, maar ook ging er een knop in mij om: ik wilde mijn leven veranderen. Dit is niet het leven wat ik me voorstelde toen ik een klein meisje was. Ik ging opzoek naar een andere therapie. Ik kwam terecht bij PsyQ.

DeborahIk kreeg de diagnose: Boulimia Nervosa. Ze adviseerde mij de 3-daagse deeltijd, maar er was een wachtlijst van een aantal maanden. Dat had ik niet volgehouden, zo kwam ik in de A&E groep terecht. Dat is voor "jongeren" en 2x in de week heb ik in de groep therapiën. In het begin ging het beter en had ik weer hoop op een beter leven. Ik wilde genezen, ik wilde weer leven! Doordat het steeds beter ging wilde ik niet meer naar de 3 daagse deeltijd, achteraf gezien was dat een stomme keuze.

Het ging weer achteruit. Nu, ben ik 17 jaar en ik volg geen opleiding. Ik heb nog steeds therapieën bij PsyQ. Ik heb nog steeds dagelijks eetbuien. Mijn eetpatroon is totaal ontregeld, ik wil genezen en gezond worden. Maar het is moeilijk en zwaar. Ik durf mijn eetstoornis niet op te geven, ik ben bang dat ik dan weer ga voelen en ik mijn gevoelens niet aan zal kunnen. Ook ben ik bang om te genezen, want waar moet ik dan aan denken? Wat moet ik dan doen als ik me verveel? Maar het grootste is: Wat voor een persoon ben ik dan? Ik denk wel dat ik er klaar voor ben om er nu écht tegen te gaan vechten, het heeft inmiddels al lang genoeg geduurt.

Bij psyQ ben ik nu ook bezig met een persoonlijk/psychologisch onderzoek. Om te kijken of ik een 'Persoonlijkheidsstoornis' heb.

Je zal waarschijnlijk wel denken hoe lang ik mijn eetstoornis 'verborgen' kon houden? Doordat ik nooit extreem veel ben afgevallen, was het voor mijn omgeving niet goed zichtbaar. De eetbuien hield ik verborgen en ik praatte er niet over uit schaamte.

Dat is ook hetgene wat Boulimia zo gevaarlijk maakt.

Omdat het op dit moment voor mij thuis te moeilijk is ga ik misschien tijdelijk ergens anders wonen om mijn eetpatroon op de rails te krijgen. Maar ik ben tegelijkertijd er bang voor een normaal eetpatroon. Ik ben bang om mijn eetstoornis los te laten.

In september ga ik weer beginnen met een nieuwe opleiding. Ik vind het eng en moeilijk, wat als ik geen vrienden maak en ik weer alleen ben? Ik ben bang dat ik dan achteruit zal gaan, dat ik het "normale" leven nog niet aandurf of aankan. Zelf durf ik nog niet naar school, maar ik doe het voor mijn ouders, zodat ze toch ergens trots over kunnen zijn. Het liefst had ik begonnen met de 3-daagse deeltijd, maar dan kom ik opnieuw op de wachtlijst.

Ik weet nog niet wat ik wil, maar ik wil genezen. Ik ga ervoor, hoe moeilijk en zwaar het ook is. Hoeveel obstakels er ook zijn: Ooit ga ik het halen!

 

Reacties

ikke - Dinsdag 27 juli 2010 12:34
Wat een heftig verhaal..
ik hoop echt dat het binnen kort beter met je zal gaan..

Sterkte!!
Dunya - Dinsdag 27 juli 2010 13:07
Heel herkenbaar... ik kan even niks anders zeggen...
Puck - Dinsdag 27 juli 2010 13:12
Knap dat je zo je verhaal neer hebt kunnen zetten.
Ik wens je heel veel sterkte,
je kan het!

xx
diana - Dinsdag 27 juli 2010 13:19
Jeetje meid wat een verhaal. Hou vol meisje, je bent het waard. Het leven is heel mooi. Blijven vechten, hoe zwaar en moeilijk het ook is.
heel veel sterkte!!!
Deborah - Dinsdag 27 juli 2010 15:07
Thanks voor de reacties, dat doet me goed. Er is wel meer gebeurd, maar ik wilde er een niet al te lang verhaal van maken ;)

xx
Sharon - Dinsdag 27 juli 2010 18:01
Wat een vreselijk gevecht voer jij met jezelf.
Fijn dat je wil genezen an het vreselijke gevecht wat je iedere dag weer leidt.
Veel sterkte
Esther - Dinsdag 27 juli 2010 18:08
Lieve Deborah,
Blijf vechten, ik weet dat je het kan!
Kim - Dinsdag 27 juli 2010 22:29
Lieverd, ik ben zo trots op jouw X Kim
Debbie - Dinsdag 27 juli 2010 22:30
Hey meis,
wil effe zeggen dat dapper vind dat je hier je verhaal deelt... wel stukjes herkenning heb ook eetbuien gehad in mijn leven... wel al tijden terug... alleen kon ik het nooit uitkotsen ofzo... nooit gedaan...
maar wel dat ik die gedachtens dan had of me dan weer mega dik voelde en ging minderen... vooral in tijd van pesten en gevolgen van pesten... herken het naar de supermarkt gaan ook wel en dan weer erna rot voelen om wat je haalt...

Mega eetbuien heb ik gelukkig niet meer, al geloof ik wel dat het nog soms strijd is... maar ook zoals je zegt ooit ga je het overwinnen... en met mij gaat het op dat punt al stuke beter... Hoop dat een ieder het haalt.. die strijd met welke variant van ES dan ook... of je nu diagnose hebt of niet hulp of niet... ieder zijn weg... maar idd geef niet op!
lisa - Woensdag 28 juli 2010 13:57
Hee.
Wauw, ik ben sprakeloos.
Je hebt je verhaal mooi geschreven en ik hoop heel erg dat je geneest en weer aan een gezond leven kan beginnen. Ik hoop dat je dan kan genieten van de mooie en leuke dingen in het leven!

x en heel veel sterke,
Lisa
Dylan - Woensdag 28 juli 2010 21:20
Nou meid, ik heb hier heel veel van begrepen maar dit maar de verhaal voor mij ook wat duidelijker,

ik hoop snel eens langs te komen zoals heel lang gepland (jaren geleden dat ik je hebt gezien)

en zoals ik nu zie heb je hoop niet op gegeven en dat is alleen maar goed want zoals ik nu merk en lees weet ik gewoon dat jij er wel iets tegen wilt doen :)

xx Dylan
stella - Maandag 2 augustus 2010 14:27
Wat een heftig verhaal zeg! Sterkte! xx
danielle (appeltje) - Dinsdag 3 augustus 2010 10:58
lieverd, je moet weten dat je altijd je hart bij me kan luchten. ik vind het dapper dat je hier je verhaal hebt geplaatst. Ik ben er voor je! (L)
MikeGummyBear - Dinsdag 3 augustus 2010 22:52
Hey Lieve Deborah wat heftig om dit allemaal te lezen =[ ik hoor nou wel het een en ander van je, maar ik vind het best wel klote en ik hoop echt dat je er snel weer bovenop komt lieverd
jessica - Zaterdag 7 augustus 2010 11:26
heel heftig!
ik wens je heel veel sterkte
en je kan het!!
Lisaa,.. - Zaterdag 7 augustus 2010 13:03
Meid,
je weet dat ik er altijd voor je zal zijn!
Je hebt mijn nummer en daar mag je altijd gebruik van maken.
Stay strong!
Dikke kus,
Lisaa,..
Lorraine - Woensdag 11 augustus 2010 19:15
Ik ben er stil van.
Heb de tranen in mijn ogen staan. Zo herkenbaar dit.
Het bang zijn voor het echte leven, maar je doet het maar wel! weer studeren, super!
Ikw acht er nog een jaartje mee.
Blijf vechten meid! en blijf eerlijk in de theapie, dan ga je er komen..

Deborah - Donderdag 12 augustus 2010 17:28
Dankjewel voor de lieve reacties!

Alleen zit school volgen er nog niet in. Eerst keihard aan mezelf werken, en dat in een opname.
Ook al denk ik niet dat iemand dit nog zal lezen.. ;)
Julia - Vrijdag 13 augustus 2010 11:43
Nou, ik lees het lekker toch hoor :D
Ik zal je trouwens zo een mailtje sturen.
Lieverd, je kan het. Ik wéét dat je het kan. En ik ben er voor je!!

Dikke kus van Juul
Vera - Zaterdag 14 augustus 2010 11:49
Lieffie,

Ik ben trots op je dat je je verhaal ook hier hebt gezet!
Je bent een kanjer,
je kan het lieffie.
Ik zal er voor je zijn waar je me nodig hebt!

xxx
Manon - Dinsdag 17 augustus 2010 14:33
Ik vind het heel knap van je dat je dit hier zet. Ik hoop voor je dat je je vrienden vind op je nieuwe school, en dat je een leuke tijd tegemoed gaat! Je hoeft niet bang te zijn, want je zit op school voor jezelf. De vrienden komen automatisch wel, geloof me. Je komt altijd in contact door opdrachten waarbij je samen moet werken of andere dingentjes.
Heel veel sterkte!


xxxx
Mirte - Woensdag 18 augustus 2010 12:09
Hee meid..

Sterkte der mee, ik heb zelf ook z'n soort probleem.. Achja ik vertel der niet echt over.

Xxx.
S - Dinsdag 24 augustus 2010 23:48
Heel heel erg veel respect voor het schrijven van je verhaal en het plaatsen ervan. En ontzettend veel bewondering voor je gevecht. Ik denk dat velen hier herkenning in zullen vinden en ben blij dat je een stukje hebt willen schrijven over jouw gevecht met boulimia.

Hou vol hoor meid!
Liefs S.
xjette - Donderdag 9 september 2010 13:16
wow meid, wat een verhaal..
heel heftig inderdaad.
ik heb ook een tijd bij psyQ gelopen, fijne instelling hé!
hou je hoofd omhoog meisje!
sterkte liefs
lesley - Maandag 13 september 2010 22:42
Mooi verhaal meis!
Ik heb zelf boulimia en Borderline..
Psyq is niets voor mij, maar goed dat het jou heeft geholpen!
Sterkte!
Dorien - Zondag 13 februari 2011 20:59
Hey meisje, ik heb hetzelfde probleem, Ik heb ook boulimia,ik ben ook 17 jaar, ik raak er ook niet vanaf.
Ik wil gewoon zeggen dat ik het echt zo ongeloofelijk dapper van je vind dat je dit allemaal vertelt, ik heb echt respect voor jou, en ik begrijp het gevoel dat je hebt, want ik voel helemaal hetzelfde.
Ik denk dat we allemaal samen eraan moeten werken, het gaat ons lukken om terug gezond te leven.
Ik begrijp dat je bang bent om terug 'gewoon' te eten, want mijn eetpatroon is ook volledig ontregelt, als ik een paar dagen opnieuw 'gewoon' eet in mate,kom ik al aan en begin ik terug te braken. Maar weet je wat? na een tijd is je eetpatroon helemaal herstelt, het gaat misschien wel lang duren, maar het moet lukken toch? en wat heb je ervoor over, dood gaan of aankomen? :s ik weet het, het is zo ongelofelijk moeilijk, ik zeg het zelf nu wel, maar doe het zelf niet, weet je wat? zullen we er samen aan werken? je bent echt niet alleen meid :)
Karen - Vrijdag 17 juni 2011 12:39
Hey sterke meid ik herken veel van je verhaal in mezelf. Ik heb al jaren een soort magerzucht en boulimia combinatie ik wil dolgraag mager zijn en heb ook dagelijks een eetbui ik heb nog nooit achteraf overgegeven. De hele dag door eet ik practisch niet en tegen de avond krijg ik mijn eetbui. Ik kan deze ook niet loslaten, ben ook bang om op regelmatige tijdstippen normaal te eten.
Stefanie - Maandag 15 april 2013 18:39
Hoe herkenbaar... ik wou dat ik ook de moed kon bij elkaar rapen en mij laten helpen voor mijn eetstoornis... helaas durf ik er met niemand over te praten.. ik heb voorheen anorexia gehad, nu ben ik bang om ervoor uit te komen dat ik bouimia heb... :(
Richard - Woensdag 9 oktober 2013 22:47
Helaas moet ik jullie mededelen dat mijn nichtje Deborah is overleden, bedankt voor jullie lieve berichten en steunbetuigingen.