Veranderd door pesterijen

 

pestenanorexiaDaar sta ik dan, klaar om verder te gaan met leven zoals ik dat ooit eerder ook heb gedaan.  Het gelukkige meisje in mij wat verdwenen was, dat zich verstopt hield, heeft de weg terug gevonden. Nee, ik heb haar teruggevonden. En met dat meisje vond ik nog veel meer. Ik vond een paradijs van geluk en fijne gevoelens die ik jaren geleden kwijt was geraakt.

De hele ellende begon voor mij rond groep 6. Ik zat op een openbare jenaplanschool en was dat jaar in een nieuwe klas terecht gekomen. Helaas kwam ik net niet bij mijn vriendinnen in de klas. Ik kwam in een klas terecht waar ik me niet prettig voelde én ik had  altijd ruzie met de juffrouw. Overstappen naar de andere klas was geen optie, wel mocht ik iedere donderdag een uurtje daar aan de groepstafel gaan werken. Maar ja, dat was natuurlijk geen oplossing.

Samen met mijn ouders heb ik toen besloten naar de aangrenzende Rooms-katholieke school te gaan. Ik kwam daar in een klas terecht waar ik meteen vanaf dag 1 als indringer werd gezien. Mij werd wel goed duidelijk gemaakt dat ik niet welkom was. Helaas was er geen weg terug meer naar de andere school en moest ik me er maar doorheen bijten.

In groep 7 heb ik voor het eerst kennis gemaakt met afvallen. Ik kreeg van een meisje te horen dat ik moest afvallen om geaccepteerd te worden. Hoe langer ik daarover nadacht, des te logischer dat leek voor mij. Ik vond mezelf tenslotte al niet de dunste, maar achteraf gezien liep ik wat voor in de groei vergeleken met de andere meiden uit mijn klas. Maar zo begon ik dus rond mijn 11e voor het eerst met lijnen. Mijn ouders werkte tussen de middag en mijn zus zat op de middelbare school in de stad.

Ik was dus tussen de middag altijd alleen thuis en hoefde zo niks te eten. Ik viel vrij snel wat kilo's af, maar toen het stabiel bleef, moest ik van die "vriendin" gaan braken. Toen is er een alarmbelletje gaan rinkelen. Waar was ik mee bezig?! Tenslotte werd ik ook niet ineens geaccepteerd zonder die paar kilo die er vanaf waren gegaan. Ik heb mezelf door de laatste paar jaar basisschool heen gesleept en was blij toen ik een nieuwe start kon maken op de middelbare school.

In het begin ging het allemaal heel erg goed op school. Ik maakte nieuwe vrienden en mensen leken me te accepteren. Totdat ik na een halfjaar aan mijn teen moest worden geopereerd. Dit was voor een groep mensen het signaal om me te kunnen laten stikken. Weer was ik het pestpaaltje geworden in de klas en werd ik niet geaccepteerd. Ik had nog wel wat vrienden nu, in tegenstelling tot de basisschool. Maar de vriendschappen die ik had, leken te verdwijnen tegen de pesterijen die iedere dag tot de orde van de dag hoorde. Ik was bang om naar school te gaan. Ik was bang om de mensen van de basisschool tegen te komen op de fiets en was bang voor wat er op school zou gaan gebeuren.

De opmerking dat ik moest afvallen om geaccepteerd te worden, is altijd door mijn hoofd blijven spoken. Ik deed weer een poging om af te vallen, maar dit lukte me niet. Ik bleef stabiel op gewicht, wat ik ook deed. Daarbij vond ik het eten te lekker om echt te laten staan. Toch moest ik mezelf straffen en ben in de tweede klas begonnen met het maken van krassen op mijn huid. Het begon met kleine krassen, maar al gauw werden ze groter en dieper.

In het begin van de vierde klas hield het pesten ineens op. Een paar mensen waren blijven zitten en de anderen leken me niet meer interessant genoeg te vinden. Ik was blij dat ik nu eindelijk een soort van geaccepteerd werd. Alleen ik accepteerde mezelf nog niet.

watchmeeetstoornisIn die tijd heb ik op school ook hulp gezocht, maar hun zagen niet in wat voor gevolgen pesten voor een kind kan hebben.

Dus verzon ik dat het de schuld was van mijn ouders. Die zouden me niet genoeg aandacht geven en niet voor mij zorgen. Het tegengestelde was echter waar.

Ik stootte mijn ouders juist heel hard af, omdat ik niet wilde dat ze zouden zien hoe erg hun dochter was veranderd door de pesterijen.

Ik was depressief, suïcidaal, vertrouwde mezelf niet meer, accepteerde mezelf niet en vond dat ik geen plek op aarde had.

Uiteindelijk na een jaar leek bij de GGZ het kwartje dan toch eindelijk gevallen. Door alle pesterijen had ik een deuk opgelopen in mijn zelfvertrouwen, een deuk opgelopen in het vertrouwen van de mensheid en ik had PTSS opgelopen. Een stoornis die kan ontstaan wanneer een traumatische ervaring niet goed wordt verwerkt.

Eindelijk werd ik geloofd dat het pesten ervoor had gezorgd dat ik mezelf kwijt was geraakt. Door EMDR-behandeling is dit een heel stuk beter geworden. Ik werd minder bang voor de mensen uit mijn dorp, voelde me een stuk beter. Toch vond ik hier nog niet het meisje terug wat ik wilde vinden.
Ik hoopte dat meisje terug te vinden wanneer ik het gewicht had bereikt van toen. Ik ging diëten, voor de zoveelste keer en deze keer ging het wel goed.

Op school at ik niet meer, ontbijten vond ik ook niet zo nodig. Ik at dus eigenlijk 1 maaltijd per dag, slikte xx en bewoog erg veel. Het afvallen ging erg goed en niemand leek het door te hebben! Toen ik mijn laagste gewicht had bereikt, mijn hart verdomd langzaam aan het kloppen was en ik niet eens meer naar school durfde te fietsen uit angst om school niet te redden, heb ik aan de bel getrokken. Dit kon niet het meisje zijn waar ik zo hard naar opzoek was.

Dit meisje was nog ongelukkiger dan ze al was.

Mijn hulpvraag werd echter genegeerd en ik heb zelf gevochten voor mijn leven. Letterlijk en figuurlijk. Binnen een paar maanden had ik weer een gezond gewicht, had ik alle troep etc. aan de kant gezet en probeerde ik een normaal bewegingspatroon op te bouwen. In de hoopte dat ik me dan beter zou gaan voelen.

Tot ik het een paar maanden geleden helemaal zat was om op die manier te moeten leven. Letterlijk ben ik voor mijn gevoel weggefietst. Ik had een afstand van 50 km afgelegd op de fiets en heb toen bij Ziezo aangeklopt. Hier werd ik meteen geaccepteerd en het voelde ontzettend goed. Ik voelde me ook vrij in de stad. Ik hoefde niet meer bang te zijn om mensen tegen te komen die opnieuw mij zouden kunnen gaan pesten. Ik was hier iemand zoals alle anderen! Alleen dat gevoel al deed me goed.

Ik heb een week in een opvang in die stad gezeten en veel geleerd. In die week heb ik het contact met mijn ouders opnieuw opgebouwd en ik had weer een duidelijk doel voor ogen en een weg om dat doel te bereiken.

Ik ben gaan vechten om mijn examen te halen, want op die manier kon ik gaan verhuizen, zou ik weg kunnen van de stad die me ongelukkig heeft gemaakt. Het vechten is gelukt! Ik heb mijn diploma bijna op zak en een kamersleutel al een tijdje in mijn andere zak. Ik kan gaan beginnen met het opbouwen van een nieuw leven.

Al dagen kan ik niet anders zeggen dan dat ik me gelukkig voel. Ik loop te stralen en krijg de lach niet meer van mijn gezicht af. En toch heb ik vandaag een nog beter gevoel gehad. Ik had pas een fijne dag gehad in mijn toekomstige woonplaats. Samen met een aantal vrienden nog in het park wat gegeten, beetje maf gedaan met foto's maken. Het voelde goed, natuurlijk, als mezelf.

Toen ik daarna terugliep naar het station bedacht ik me dat dit het gevoel is waar ik jarenlang zo hard naar opzoek ben geweest. Niet alleen een gevoel van geluk, maar ook een gevoel van zorgeloosheid, zelfvertrouwen, het idee dat ik een plekje op de wereld heb en verdien, dat ik geaccepteerd wordt door de mensen om me heen en vooral leefde ik die dag echt. Ik bedacht me dat dit een paradijsje is! Een paradijsje van gevoelens die ik zo lang mogelijk vast wil blijven houden...

Beautyanorexia

Ik weet dat dit nog niet het einde van de lange zoektocht is, maar het eind is in zicht. Nu ik weer weet hoe dit voelt, zal het makkelijker zijn daarvoor te vechten. Ik zal ervoor vechten zo hard als ik kan. In september ga ik de zelfhulpgroep van Ziezo doen. Ik hoop daarmee ook de laatste struggles die ik nog heb over het eten en mijn zelfbeeld op te lossen. Ik laat mezelf door niemand meer afpakken! Ik ben wie ik ben, ik mag er zijn zoals ik ben...  En bovenal heb ik gezocht en gevonden, mezelf!

Ik heb geleerd om bergen te beklimmen, heb gezien hoe mooi het uitzicht op de top is.

Dat is iets wat ik iedereen zou willen laten zien, maar wat je zelf moet vinden. Als je dat hebt gevonden, zul je het gevoel krijgen de wereld aan te kunnen, als een soort van superwomen. Je bent dolgelukkig en bent niet meer bang voor een eventuele tegenslag. Want die tegenslagen horen nu eenmaal bij het leven...

 

Reacties

Linda - Woensdag 30 juni 2010 20:08
Woow wat een power meid!
Echt supersuper knap dat je de draad weer hebt opgepakt!
Ik heb een beetje het zelfde moeten doen om over te kunnen gaan (in een paar weken een half jaar school missen inhalen) en het is gelukt!
Die tekst op die foto is ook echt goed!
Als je het wilt kan je het, dat heb je mooi laten zien!

SUper!!!

Ga zo door, je vind jezelf terug dat geloof ik voor 1000%!
melissa - Woensdag 30 juni 2010 20:59
Wow echt super knap meis!! Je bent echt heel sterk en ik weet zeker dat het goedkomt!! Echt héél véél respect voor jou!!!!

xx
Debbie - Woensdag 30 juni 2010 21:11
Ow WOW... THANK you SOOO much...

En at een herkenning... ik herken MEGA veel in jou... nog altijd is mijn leven niet wat ik het liefste zou willen... of dat alles over rolletjes gaat...

Maar doordat ik de tegenslagen ken... kan ik wel meer genieten als ik dadelijk wel weer op die bergtoppen sta...En ik voel gewoon er broeit iets in de lucht... En zeker ben ik er nog niet van... maar ik geloof niet in toeval ! En na ja ik heb een beetje apart gevoel... zal mijn geluk ook onderweg zijn? ... zal al mijn vechten het waard geweest zijn... dat ik eindelijk meer de zon in me leven zal zien schijnen ? ...

Volgesn mij was het allemaal meer dan waard,

het heeft me gemaakt tot wie ik nu al ben... en zal worden en zijn... en blijven... en idd ik herken dat gevoel van 'superwoman' wat je op einde beschrijft...

het allerbeste en veel liefs mij
Inge - Woensdag 30 juni 2010 23:12
Je bent geweldig meis!!!
Ik kan het je niet vaak genoeg zeggen!!
Love you!!(L)
Dunya - Woensdag 30 juni 2010 23:49
Respect.
Hatingthis - Donderdag 1 juli 2010 00:51
Hee!

Ik moet zeggen dat mijn verhaal je raakt,
dat ik herkenning heb!

Je mag trots op jezelf zijn dat je zo hard hebt gevecht!
Dat je voor jezelf bent opgekomen, voor jezelf hebt gekozen!

Misschien is dit wat JIJ typt wel heel bijzonder:

"Ik laat mezelf door niemand meer afpakken! Ik ben wie ik ben, ik mag er zijn zoals ik ben..."

Ik vind het super dat iemand die zoveel heeft mee gemaakt, dit over zichzelf kan zeggen! Respect meid!

Liefs Hatingthis
marloes - Donderdag 1 juli 2010 06:59
Lieve meid,

Je bent dapper! Vecht voor jezelf.
Ik geloof ik je.

Liefs van mij. (je weet wel wie toch?)
M_x1987 - Donderdag 1 juli 2010 14:26
Lieve L.

Wat een ontzettend mooi geschreven verhaal. Je hebt het echt super goed gedaan en ik ben echt trots op je. Je hebt zoveel bereikt in een toch behoorlijk korte periode en daar mag je zelf dan ook echt trots op zijn. Ik vind het jammer dat je geen dagboekje meer bijhoudt maar we praten vast nog met elkaar op msn. Ik gun je alle geluk en blijf vechten lieve meid, je bent het waard! Veel plezier met je nieuwe studie en je nieuwe huisje. Geniet er van & ik hoop je snel weer een keer te spreken.

Veel liefs M_x
Schrijfster_van_dit_verhaal - Donderdag 1 juli 2010 15:27
Zo wat een reacties al! Ik had gisteren al even snel gekeken of mn verhaal er stond en toen zag ik al meteen de reacties. Doen me erg goed moet ik eerlijk zeggen!

@Linda: Wow, knap zeg dat het gelukt is een half jaar over te doen in een paar weken! Dat is heel erg veel wilskracht hebben en met die wilskracht ga je het erg ver schoppen in deze wereld!
@Debbie: Ik hoop dat je binnenkort ook de antwoorden op je vragen zult kunnen vinden! Het is je van harte gegunt hoor meid. Maar ik lees ook uit je berichtje dat je al erg ver bent gekomen! Blijf volhouden en heb vertrouwen. Daarmee gaat het helemaal goedkomen!
@Marloes: Natuuuurlijk weet ik wel wie je bent ;) Tenminste, laten we daar maar gewoon even vanuit gaan! Dank je!
@M_x1987: We zullen inderdaad nog wel contact houden en voorlopig ben ik ook nog niet helemaal weg van proud. Voor de kleine beetjes is het toch wel fijn hier nog vragen te kunnen spuien. Dank je voor je complimentjes!
@ Inge, hatingthis, dunya en melissa: Bedankt voor jullie mooie woorden!!
Rebecca - Zondag 4 juli 2010 14:57
Wat een super mooi geschreven verhaal!
Nanja bouwman - Zaterdag 14 mei 2011 22:48
Ik zit zelf midden in zo'n fase maar dan zonder afvallen ik ben midden in brugklasjaar overgestapt van plaats van school door pesten ik dacht mezelf weer te hebben gevonden k'heb vriendinnen misschien een vriend maar ik heb mezelf nooit meer terug gevonden en heb de laatste tijd weer vragen het is moeilijk maar na jouw verhaal kan ik geloven dat ik me vanzelf beter ga voelen !!! als ik maar hulp krijf en op mezelf vertrouw!!!
Manon - Woensdag 4 juli 2012 17:28
Echt goed van je er zijn teveel kinderen die gepest en buitengesloten worden, misschien geeft ze dit weer hoop en kracht om verder te gaan en terug te vechten tegen de harde wereld.