De eetstoornis was mijn wereld

 

IlonaeetstoornisWaar mijn verhaal precies begint weet ik niet, want ik wil wel van alles de schuld gaan geven maar dat doe ik liever niet. Ik ben ervan overtuigd dat een eetprobleem met heel veel factoren te maken heeft. Wel kan ik een korte beschrijving geven van hoe het er langzamerhand in kan zijn geslopen.

Toen ik klein was hadden mijn ouders veel ruzie, dat had ook met drankgebruik te maken. Dit werd altijd naar de buitenwereld verzwegen, dit wist ik en daarom heb ik ook nooit wat verteld. mijn verantwoordelijkheidsgevoel was groot, en ik probeerde altijd alles op te lossen en er voor mijn beiden ouders te zijn ookal werd ik op zulke momenten als een stuk oud vuil gezien, ik moest op mijn 6e wel beter weten, en snappen dat het niet door mijn persoonlijkheid kwam.

Als alles goed ging wilden mijn ouders voor mij zorgen terwijl ik dat niet kon verdragen. Ik kon wel voor mezelf zorgen. Het ene moment moest ik volwassen zijn, en het andere moment werd er voor me gezorgd. Ik heb nare ervaringen meegemaakt, we zijn bijvoorbeeld wel eens gevlucht van een een week lang en daar gestalkt en bedreigd. En ik voelde aan dat ik er met niemand over mocht praten. Dit was een familiegeheim.

Op de basisschool voelde ik me anders, ik was niet het knapste meisje. Op de middelbare, 1 vwo was dat nog zo. Ik werd ook wel een beetje gepest. toen het zich in de tweede klas herhaalde minderde ik eten. Ik at niks meer op school en klasgenootjes gaven me namen als: anorexia. Maar ik kreeg ook gewoon niks meer naar binnen. Ik zat bij ze aan tafel en zei geen woord. Ik was in mezelf gekeerd en zette ze van me af. Het was nog niet eens zo zeer dat ik dunner wilde worden, maar gewoon dat ik mezelf geen eten gunde. Ik zat dat jaar bij een psycholoog die niet ingreep en vrijwel niks deed.

Halverwege derde klas havo begon de hele ellende. Ik liep elke dag hard, automutileerde, nam veel te veel x, begon wat met braken. Ik had de controle en viel opzich niet eens zoveel af volgens mij, Maar "ana" viel langzaamaan binnen. Ik begon mezelf anders te zien in de spiegel. Dat jaar erop moest ik de derde klas opnieuw doen, daar ging het nog meer mis. Ik at en dronk soms meerdere dagen niks, en het was een soort verslaving om het uiterste van mezelf te vragen en steeds verder te gaan en mezelf te verbeteren.

Ik kreeg opmerkingen dat ik steeds dunner werd en de mentor maakte zich zorgen. Ik slikte inmiddels x en braakte zo'n x per dag. Vreetbuien maakten me heel ongelukkig en ik voelde me mislukt. Toen mijn moeder er achter kwam dat ik automutileerde zei ze dat alleen mensen die gek in hun hoofd zijn dat doen en noemde ze me ziek. Ze was boos en ik was niet van plan mijn gevoelens nog met haar te delen.

Mijn beste vriendin in de klas deed met me mee, en zo hadden we steun aan elkaar. We vertelden elkaar tips en gaven elkaar complimentjes als het goed ging maar we deelden ook onze vreetbuien als we weer samen inkopen deden bij de albert heijn. Pijnlijk hoe we daar helemaal in paniek in de winkel liepen en het liefst alles wilden grijpen. We hadden elkaar en de buitenwereld telde niet meer.

Zij, anorexia, en eten was mijn wereld. ik was totaal gebrainwashed.

IlonaanorexiaIk kreeg een vriend en voelde weer enigszins wat geluk. ik vraag me nog steeds af wat hij in me ziet en zag. Hij weet wat er allemaal met me is en accepteert het. Hij is er voor me en luistert heel lief. Door hem ging ik weer uit en deed ik 'leuke' dingen ookal had ik geen zin. Ik wilde zelf graag proberen gelukkig te worden en had door dat dat makkelijker lukte als ik een beetje at.

Op het laatst zat ik gewoon zittend mijn kamer op te ruimen, want lopen ging bijna niet meer. Ik had de achterlijkste trucjes. Maar goed, zo ben ik dus weer wat gaan eten en dat voelde zo fijn. ik werd 'boos' op de anorexia/ "ana", en begon haar extreem te negeren en te vechten. en zette haar aan de kant, zomaar. Helemaal weg was ze natuurlijk niet. Ik kwam ook heel veel aan opeens, ook dat negeerde ik. Ik wilde alleen maar proeven van geluk.

Opeens kreeg ik mijn honger gevoel weer terug en kon ik eten zonder een eetbui te krijgen. En om nou te zeggen dat ik extreem gelukkig ben is een beetje overdreven. Ik heb nog steeds mijn mindere dagen en het eetprobleem speelt nog steeds in mijn hoofd, ik durf ook niet te zeggen of het niet meer terug komt.

Het is sowieso minder met periodes. En sommige dingen durf ik nog steeds niet, bijvoorbeeld snoep dat in een zakje zit eten. Ik vind het zo raar dat je een zakje moet openscheuren om er een snoepje uit te pakken en dat te nemen.

Maar ik ben zoveel gelukkiger nu! En ik wilde dat ik hoe dan ook tot, al was het maar 1 iemand, kon doordringen en iemand dit vertellen.

Het leven is zóóveel fijner nu. 

Mooi ben je door te stralen 

& dat doe je door lekker gezond en fijn te eten!

 

Reacties

daydreamer - Donderdag 24 juni 2010 19:26
Ik vind het heel fijn dat je je nu beter voelt.
Ik hoop dat het zo blijft!
Weet dat ik er nog steeds altijd voor je ben en blijf :)
xx
Deescake - Donderdag 24 juni 2010 19:49
Heel mooi geschreven en ik hoop echt dat je gelukkig blijft meis!
xxx
Charlotte - Vrijdag 25 juni 2010 10:32
Mooi geschreven, en knap dat je er weer bovenop gekomen bent! Ik heb nu +- 2 jaar in periodes last van ana. Ik heb net 5 maanden achter elkaar aan niets anders gedacht. Maar sinds vorige week is het knopje weer om. Ik weet niet hoe en waarom, maar ik wil weer energie hebben en gelukkig worden. Het is alleen wel heel moeilijk, maar jou verhaal inspireert me om door te gaan en weer van het leven te gaan genieten!

Liefsxx.
lil - Vrijdag 25 juni 2010 13:46
wat een heftig verhaal!! fijn dat het nu beter gaat! blijf doorzettten! ik weet zeker dat er een dag komt waarop je wel kunt zeggen dat je 'extreem gelukkig' bent!
want dat je het kan en een sterk persoon bent heb je wel bewezen!
x
@ charlotte en de anderen. - Vrijdag 25 juni 2010 17:23
Bedankt voor de lieve reacties allemaal.
En Charlotte dat vind ik echt fijn om te horen, kom op meis! you can do it! kies voor leven!:D
Marloes - Zaterdag 26 juni 2010 00:02
Lieverd, wilde even zeggen dat ik er altijd voor je ben.
ik ben echt blij dat je nu weer straalt en kunt genieten en steun kunt vinden bij je vriend.
je bent sterk!
kus
Lotte - Woensdag 30 juni 2010 09:49
ik vind het echt ongelovelijk knap van jou dat je het zonder professionele hulp opgelost hebt.
Emma - Zondag 4 juli 2010 19:27
Je bent een kei knappe meid, je foto is echt mooi! Super knap dat je er zelf vanaf bent gekomen.
Ik heb zelf ook ana gehad, en ik weet wat je mee hebt gemaakt. het is een vreselijke ziekte waar je nooit helemaal vanaf komt, maar zet door he meid!
want alles komt goed!
amanda - Dinsdag 6 juli 2010 11:41
mooi geschreven, be proud.

liefs amanda
Lienxx - Zaterdag 10 juli 2010 10:54
Wouw, wat mooi geschreven, ben er stil van!!! En je bent een pracht meid, be proud!
Angel - Dinsdag 13 juli 2010 22:44
Wat mooi geschreven.... Ik herken er veel in! Dank je wel dat je dit wilde delen....
X
Lianne - Donderdag 15 juli 2010 12:16
Mooi geschreven en je bent een mooie meid! Hou vol!
xx-Tellaatje-xx - Dinsdag 27 juli 2010 21:14
Hou vol meid, je bent prachtig.

Het onderste plaatje triggert me zelfs, moet je nagaan hoe mooi je bent!