Een eeuwig gevecht

 

Ik heb nu al bijna 2 jaar Anorexia Nervosa. Dit woord werd van als een etiket op mijn ziel geplakt, sinds de kinderarts m'n moeder en mij de diagnose vertelde.

Op weg naar het ziekenhuis, ik kijk door het raam, niet wetend wat ik moet verwachten, niet
wetend wat me te wachten stond...

Sinsdien heb ik gevochten, maar ook gehuild, wanhopig geweest en op momenten het
leven niet meer zien zitten. Het kwam als een donderslag bij een eigenlijk toch al grauwe hemel.

Ik heb als klein kind nooit problemen gehad met m'n gewicht. Ik hield van eten en vooral het leven! Hoe ouder ik werd hoe meer ik over eten nadacht (wel allemaal heel onschuldig).

In het begin toch, zo verzamelde ik boekjes van Sonja Kimpen (de belgische Sonja Bakker) en las af en toe artikeltjes over gezonde voeding. Later maakte ik een eetlijst op de pc met wat ik iedere dag zou eten. Dat bleef een tijd gewoon gezond (geen snoep, veel fruit,...)

Natuurlijk zondigde ik vaak en dat vond ik niet erg, de volgende dag probeerde ik het gewoon opnieuw. Op een gegeven moment mocht ik van mijzelf niet meer zondigen, zo at ik eens een koekje met chocolade in waarna ik me echt heel schuldig over voelde. Toen heb ik wel langer dan een half uur de trap op en af gelopen, dat moest gewoon van mijzelf.

Het ging van kwaad naar erger en tijdens de examenperiode 'is de bom gebarsten'. Het was hartje winter en naar mijn mening IJSKOUD ( dat was dan ong -2°C). Ik had zoveel kleren aan dat je je het gewoon niet kan inbeelden, maar ik bleef het koud hebben. Ik voelde me leeg, alleen en gevangen in een wereld waar ik niet thuishoorde.

Niets interesseerde mij nog behalve het (niet-)eten. Ik verloor algauw al mijn vrienden. Enkel mijn beste vriendin heeft me nooit in de steek gelaten, en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor!

Ik at bijna niets meer. Als ik de hele dag op school bleef gooide ik al m'n eten gewoon in de vuilbak, dan voelde ik me sterk. Heel even toch... Mijn vriendin maakte er af en toe wel een opmerking over maar ik luisterde niet naar haar.

Toen ik nog maar heel weinig woog hadden mijn ouders een sterk vermoeden dat het helemaal de verkeerde kant op ging met me. Ze hebben me letterlijk in de auto moeten sleuren om me naar de dokter te brengen. Die vond het genoeg geweest en verwees me door naar de kinderarts... en dan komen we terug bij het begin: ernstige anorexia nervosa.

Ik mocht die dag niet meer naar huis en moest in het ziekenhuis overnachten, want ik zweefde tussen leven en dood.

Het was alsof de wereld stilstond...

Mijn moeder is in allerijl een koffer gaan pakken thuis en een paar minuten later ze alweer terug. Ik heb daar dan nog 2 weken gelegen tot er plaats vrij kwan in het ziekenhuis in Gent. Ik heb in het  ziekenhuis 3 weken op de pediatrie verbleven en daarna mocht ik 'eindelijk' naar de psychiatrie, waar ik hulp kreeg van psychologen enz..

Het waren 4 zware maanden, soms van wat vreugde maar meestal van verdriet en pijn. Gelukkig had ik m'n ouders nog, die hebben mij altijd gesteund. Iedere maand, iedere week en elke dag!

Zelf kon ik het op een gegeven moment niet meer om gewicht bij te winnen en moest ik een sonde krijgen. Dat was heel zwaar maar als ik er nu op terugblik heeft het me wel geholpen om gewicht bij te krijgen, want alleen ging het niet meer. Na 4 maanden had ik nog steeds ondergewicht, maar ik hield het daar niet langer uit. Ik wilde terug naar huis en daar verder vechten omdat ik er van overtuigd was dat het in m'n natuurlijke omgeving iets makkelijker zou zijn om te vechten tegen mijn es en proberen nog wat gewicht bij te winnen tot ik weer gezond was. Dus ben ik tegen de raad van de dokters in naar huis gegaan.

Op dit momen ben ik weer een aantal kilo's verlicht en vecht ik nog iedere dag om ze zo snel mogelijk weer bij te krijgen (zonder hulp) maar het zal me lukken, dat voel ik. Al besef ik wel dat ik er nooit meer helemaal vanaf zal komen. Ik eet nog altijd heel gezond en dat zal waarschijnlijk voor de rest van mijn leven zo zijn maar het belangrijkste is dat ik weer LEEF!

En dat kan ik al een beetje al gaat het met kleine stapjes. Ik wil aan iedereen zeggen die een eetstoornis heeft (of gehad heeft) dat het enige wat je kan en moet doen vechten is. En het is zeker niet gemakkelijk maar....

Waar een wil is, is een weg!

 

Reacties

sophia-lauren - Dinsdag 22 juni 2010 15:16
Dapper dat je dit verteld en kwijt wilt en dat je zo onwijs gemotiveerd bent om te strijden!
Wens je alle kracht, lef moed en steun en vechtlust toe om te blijven strijden vechten en als je deze weg durft te blijven lopen,heb je volgens mij de goede weg gekozen, dapper, respect en onwijst veel SUCCES, heel veel strijdlust en bij terugvalletjes ook steun en begrip en motivatie om door te blijven lopen! uiteindelijk hoop ik dat je je behaalde eindpunt zal bereiken , en als je door blijft gaan op en met deze voet , het hoeft niet alleen, ik wens je handen toe die je durft te gaan pakken , om deze weg met een onwijs goed doel te gaan behalen, soms alleen ik hoop vaak met een liefdevolle begripvolle warme hand samen, en je diploma met gebruiksaanwijzing in je pocket te steken! (beetje cryptisch maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel! ) vol goede moed vooruit! Zet m op! Take care!
weet immers hoe zwaar het kan zijn/voelen...etc....
Heel veel zonnestralen wens ik je toe die het pad van deze weg warmer en mooier lichter en fijner kunnen maken!
Pinkbeauty - Dinsdag 22 juni 2010 15:17
Wauw, heel herkenbaar. bij mij ging het precies hetzelfde, mijn ouders hebben me meegesleurd naar de huisarts toe en die verwees ons door naar de kinderarts waarna ik gelijk werd opgenomen en aan de sondevoeding moest. Ook ik heb op het randje van leven en dood gezeten...
Veel sterkte meid! Je kunt het.
victoria - Dinsdag 22 juni 2010 15:40
heel moedig van je dat je dit hier verteld!
ik kan je heel goed verstaan..
nog heel veel sterkte,hé
en ik weet dat je het kan!x;vic
Hanne - Woensdag 23 juni 2010 20:15
Meisj,
Das echt goe daj dat hier ebt geschreven.
Ik weet misschien niet wat je doormaakt.
Maar ik weet wel dat ik er altijd voor jou zal zijn.
En ik zal je nooit laten vallen. Weet datje alles tegen me kwijtkunt wat dan ook. Ik kan je misschien niet helpen. Maar ik zal altijd achter je staan.

Iloveyou giirl!

xx Mee
jootje - Woensdag 21 juli 2010 10:24
Heel herkenbaar. Ik ben dan niet degene die is opgenomen geweest en op het randje van leven en dood heeft gezeten, maar mijn dochter wel. Wat is het toch zwaar om een eetstoornis te hebben. Wat een vechtlust in jou verhaal! Hou dat vol! Echt respect! Ga ervoor meisje en je zult zien dat het leven heel mooi is. Succes!!
Demi - Dinsdag 6 december 2011 21:21
wauw, mooi hoe je het zo vertelt.
vooral je begin is voor mij heel herkenbaar,
ik vind het echt knap van je dat er zo tegen vecht!
hou vol & het komt wel goed ! x