Hulp en motivatie

 

GabyLaat ik maar bij het begin beginnen, toen ik nog op de basisschool zat in groep 1. Ik ben altijd een mollig meisje geweest, toen ik geboren werd was ik al groter als de rest. Ik hield van eten, echt heel veel.

Thuis pikte ik vaak snoepjes, en beetje bij beetje werd ik dikker, maar wat maakte mij het uit, ik was 5 ik wist niet eens wat 'dik zijn' inhield. Dus bleef ik maar eten en eten, op school werd er toen nog niet veel op me gelet, er waren wel meer mollige mensen in de klas.

In groep 3 viel het wel op dat ik 1 van de dikkere meisjes was, en er werden al wat nare dingen gezegd over 'jij hebt vetrolletjes' en 'knor, daar loopt varkentje'. Ik heb hier erg lacherig over gedaan, en het intereseerde me niet zoveel, eten was alles voor me. Van me zakgeld kocht ik alleen maar snoep, en als mijn moeder vroeg waar mijn zakgeld elke keer heenging, zij ik dat ik het niet wist. Mijn moeder wist wel beter, maar ja, tegen een kind van 7 ga je niet in.

Het werd op school steeds erger met pesten, ik had weinig vriendjes en vriendinnetjes, en wou liever alleen zijn of met de dieren dan met andere mensen. Ik voelde me buitengesloten en besloot niet heel opvallend te doen in de klas, moet je nagaan als 7 jarig kind dan al niet meer willen opvallen.

Ik ging meer eten, steeds meer, en kwam aan. In groep 5 werd ik zo erg gepest dat ik naar me juf toe ben gegaan om het te melden, en die hebben er wat aan gedaan. Dat hielp dus maar 2 weken, daarna kwam het net zo hard weer terug. Bij de schoolarts hoorde ik dat ik iets te zwaar was, dit sloeg wel bij me in, maar ik deed er niets aan.

Twee jaar ging het zo door, ik wist wel dat ik te dik was, maar deed er niets aan, ik at en at maar door. Alle kinderen uit de klas lieten me links liggen, en ik voelde me eenzaam. Ik vond het vreselijk op school.

In groep 8 vond ik dat ik toch maar eens moest gaan afvallen, ik begon met me eten er 's avonds uitspugen, ik werd er beroerd van. Ik dacht dat ik door het kotsen 's avonds heel de dag heel veel kon eten en als ik dan 's avonds spuugde, dat ik dan ook leeg was. Natuurlijk een achterlijke gedachte, want wat ik toen spuugde was misschien net de hoeveelheid van 1 appel, dus nooit de hoeveelheid van wat ik at op een dag.

Mijn moeder en ik hadden een systeem ingesteld, voor elke kilo die ik afviel kreeg ik 7,-.

Dit wou ik natuurlijk wel en deed dan ook erg me best. Maar ondertussen kocht ik wel weer van die 7,- snoep, dus het ging maar door. Uiteindelijk zat het jaar erop, en ging ik naar de 1ste, van de middelbare. Ik was helemaal blij en was blij dat ik een nieuwe start kon maken, eindelijk van het gepest af, dacht ik. Nou dus niet het geval, ik kwam bij de ergste klas ooit. Naja, ergste klas, er zaten een paar hele lieve meiden, die me heel erg geholpen hebben. Toch kreeg ik meer gezond verstand, en wist ik dat ik echt wel ‘dik' was, dus ben ik echt begonnen met lijnen, eerst deed ik dit door gewoon snoepjes te laten liggen, en alleen gezond te eten. Dit lukte aardig viel ook wel paar kilo af. En toch werd ik nog heel erg gepest met ‘daar loopt ze in der skipak' en ‘vetklep'.

Ik voelde me hier echt heel rot onder en begon me brood weg te gooien, en begon een beetje op te vallen dat ik afviel. Op een gegeven moment kwam er een leraar naar me toe, die zag dat ik gewoon niet lekker in me vel zat. Hij vroeg aan me of ik aan het lijnen was en het was hem ook opgevallen dat ik een aantal sneden in me arm had, want ik was me gaan snijden omdat ik graag wou dat ik pijn had, dit voelde fijn. Ik zei tegen die leraar dat die sneden kwamen omdat ik gevallen was, en dat ik inderdaad een eetje aan het lijnen was. Hij ging hier verder niet op in.

Een paar weken later werd ik weer zo erg gepest in de klas, dat ik heel hard ben gaan huilen, ik hield het gewoon niet meer, ik ben naar de coördinator gegaan, en heb me verhaal gedaan over het pesten, hier is veel aan gedaan. En het pestte stopte een beetje, een aantal jongens konde het nog steeds niet laten, maar het werd echt zichtbaar minder. Toch wou ik nog meer afvallen, ik at op school soms niks meer, en dit ging steeds meer opvallen, van de coördinator moest ik gaan praten met de schoolvertrouwenspersoon, dit heb ik ook wel gedaan, omdat ik zag dat het niet meer ging. Ik heb tegen de vertrouwenspersoon niet veel gezegd over het eten, wel dat ik graag wat dunner wou worden, maar voor de rest niets over het spugen en het niet-eten. Zij ging hier niet verder op in, dus ik was daar alleen maar blij mee.

In die tussentijd moest ik ook al 2x per week op gesprek bij een echte psycholoog omdat ik steeds meer de kenmerken van een depressie kreeg. Het ging echt steeds slechter met me zowel fysiek als lichamelijk en kreeg steeds vaker last van huilbuien.

Ik wou dood, dat was nog het enige wat ik echt wou, ik heb dit op een dag gezegd tegen me echte psycholoog, en die vroeg toen aan mij of ik ook al plannen had gemaakt voor zelfmoord. Ik heb toen nee gezegd, terwijl ik die wel had. Diezelfde week heb ik nog een poging gedaan, en toen heb ik het op het nippertje overleefd, ik moest voor controle naar het ziekenhuis.

De psycholoog en psychiater waren het erover eens dat er nu toch echt iets moest gaan gebeuren. Ik zou gedwongen opgenomen worden voor mijn depressie. Dit gebeurde dus 2 weken later.

In de tijd dat ik opgenomen was kwam mijn eetstoornis steeds meer naar de voorgrond, ik liet stiekem mensen laxeerpillen voor me meebrengen en betaalde hun hier heel erg veel voor. Ik spuugde, en toch zag de leiding dit niet. Tot op een dag: ik was verlinkt bij 1 van de leiding, diezelfde dag kreeg ik nog een eetschema en mocht ik na het eten 2 uur niet meer naar de wc. Niet dat ik me daaraan hield, want vaak kwam ik niet eens naar beneden om te eten. Ik viel af, zelfs zoveel dat de psychiater niks meer met me aankon. Het interesseerde me allemaal niks meer en wou alleen maar dood of dun zijn.

Ik weet het nog goed, op een dag in mei, ik voelde me 's ochtends al rot, die avond ervoor was ik niet in slaap gekomen, dus had de leiding de psychiater gebeld om te vragen of ik een slaappil mocht, dit mocht. De volgende ochtend werd ik dus heel duizelig wakker, en ik dacht na het douchen is het wel over. Dus ik ging douchen, tenminste dit was ik van plan, ik stond op liep naar de deur, deed de deur open, en werd toen zo gek in me hoofd. Het werd zwart voor me ogen en ben flauwgevallen. Toen ik wakker werd na heel lang, lag ik in bed met mensen in het wit, ik wist het meteen, dat zijn dokters.

Ze hadden me via een sonde eten gegeven. Ik was woest. Ik kon ze wel wurgen, maar ik mocht niets. Twee dagen heb ik in mijn bed gelegen. Na deze 2 dagen mocht ik weer uit bed, en moest ik op de weegschaal, ik was aangekomen  ....aangekomen, het woord wat ik nooit meer wilde horen..

Ik was van plan deze hele week niet meer te eten, en heb dit ook volgehouden, de dokter dwong me te eten, maar ik heb zo hard nee gezegd dat ik niet hoefde. Na deze week moest ik weer op de weegschaal, en was afgevallen, zelfs zoveel dat ik ondergewicht had, ik was helemaal blij, maar de dokter dus kennelijk niet. Hij heeft diezelfde dag nog de Ursula en Rintveld gebeld, en ik moest daar zo snel mogelijk heen.

Dus na een week mocht ik me intake gesprek gaan doen bij Rintveld, ik was dus echt niet gemotiveerd en wou echt niet. Dus toen ik daar kwam en me gesprek had gedaan, was eruit gekomen dat ik beter deeltijd kon gaan doen bij de Ursula. Ik allang blij dat ik niet meer opgenomen hoefde te worden.

In de tussentijd zat ik dus alweer 3,5 maanden in de kliniek voor depressies etc. Het werd ook daar tijd dat ik af ging ronden, want ze konden mij daar toch niet verder helpen. Dus ik hoefde nog maar 1 weekje en ik mocht naar huis, maar moest dus wel door naar de Ursula voor deeltijd.

Dus na deze week mocht ik naar huis, en heb met me moeder afgesproken dat ik wel een beetje zou eten en dat ik dan even een weekje rust zou nemen en daarna naar de Ursula zou gaan voor intake. In dit weekje heb ik me natuurlijk niet aan deze afspraak gehouden, en was dus kennelijk weer afgevallen. Mijn moeder was boos op me, maar dat kon me niet interesseren, ik was blij dat ik weer afgevallen was.

Na een week intake bij de Ursula, hun vonden dat ik wel in de categorie ernstig viel. Dus het liefst moest ik die week al beginnen, maar omdat we 2 weekjes op vakantie zouden gaan, zou ik daarna beginnen.

Hier begint het eigenlijk van hoe het nu ook nog steeds met me gaat, wij gingen dus op vakantie. En heb heel veel gesproken over hoe nu verder met me moeder, en ik wou dus pertinent niet naar de Ursula. Maar moest toch van me moeder. Dus we hadden afgesproken als het echt niet zou gaan dat ik zou stoppen. Ik zou gaan proberen me aan me eetlijsten te houden en het lukte me aardig. Dus me moeder was trots op me. Ik haalde hier best wel voldoening uit, dus bleef maar een beetje eten.

Toen we terug waren van vakantie ging het meteen al weer slechter, ik voelde me weer dik, was ook aangekomen. Dit had ik niet gewild. Dus stopte ik weer met eten. De deeltijd bij de Ursula heb ik 2 maanden gedaan, 4x per week. Maar daar haalde ik niet erg veel motivatie uit, ten eerste omdat je daar met het eten heel makkelijk kon smokkelen, je kon alles in je zakken proppen en je kon het na het eten ook gewoon uitspugen. Dit was het dus niet, ik besefte me dat je naar de Ursula moest gaan als je gemotiveerd was, en ik was dat nog niet helemaal.

Dus ben ik na 2 maanden hiermee gestopt, onder voorwaarde van me dokter dat ik me thuis aan me eetlijsten hield en dat ik niet meer onder de xx kg kwam. Ik heb hier goed over gepraat en kwam tot besluit dat ik liever beter wilde worden in me eigen thuissituatie met de dokter die een oogje in het zeil hield, als weer een opname.

Dus ben gestopt bij de Ursula, en hield me aardig aan me eetlijsten. Dit was niet enorm veel, dus hier kon ik me aardig in vinden. Na een maand zat ik nog steeds op hetzelfde gewicht, dus werd me eetlijst een beetje verhoogd, hier was ik het dus niet mee eens, en ik zakte weer wat terug. Ik probeerde het echt wel, maar de "stem" zei dat ik weer dik zou worden, dus ik kon het gewoon niet. De dokter heeft me enorm geholpen met weer beginnen aan normaal eten, op een gegeven moment ging het wel wat beter. Ik moest niet nadenken bij wat ik at, maar ik at het wel. Ik kwam wat aan, ik voelde me er echt vreselijk onder, maar ik besefte me wel dat ik eigenlijk wat lekkerder in mijn vel zat, ik kon weer alles doen zonder flauw te vallen of duizelig te worden.

Elke week moest ik naar de dokter om me te laten wegen, en toen dit 2 maanden goed ging, zonder dat ik teveel afgevallen was mocht ik het wat laten wegzakken, en 1x in de maand terug komen. Nu moet ik dus nog steeds 1x per maand naar de dokter om me te wegen, en zolang ik niet meer onder de xx kg kom mag ik gewoon thuis blijven, en me aan deze eetlijst houden. Ik heb nog echt wel veel tegenslagen en elke seconde van de dag zit "het stemmetje" nog in mijn hoofd, maar ik sta vaak boven het stemmetje en houd me aan mijn lijst. En soms heb ik weleens een paar weekjes achter elkaar dat ik echt weer een terugslag krijg, en dat zie ik dan terug op de weegschaal. Aan de ene kant ben ik dan weer heel blij dat ik afgevallen ben, maar aan de andere kant weet ik ook de consequenties van het afvallen, als ik onder de xxkg kom word ik weer opgenomen, en dit wil ik dus echt niet meer.

weegschaalIk zit nu op een gezond gewicht, nog steeds wel iets aan de lage kant volgens de dokter, maar ik vind het nu wel goed. Ik zie nu ook echt wel in dat ik 1,5 jaar geleden op het randje van de dood heb geleefd, ik was niet extreem dun, maar mijn hart stopte er gewoon steeds meer mee. Alle onderzoeken in de ziekenhuizen heb ik even uit het verhaal weggelaten, want dat zijn er heel veel geweest.

Ik durfde nooit in het ziekenhuis op een weegschaal te stappen, dus heb al heel wat ruzies met artsen gehad, en ook nu nog als ik in het ziekenhuis kom, zeggen artsen nog weleens ‘durf je nu wel weer op de weegschaal.' En nog steeds zeg ik dan nee, want ik ben alsnog bang dat ik te zwaar ben.. bij de dokter is de enige plek waar ik op de weegschaal durf, naja durf. Moet! Dus daar doe ik het dan ook maar gewoon.

En alle meiden die nu Anorexia of Boulimia hebben, je kan het overwinnen, maar het is echt een heel gevecht. Ik knok nu 2,5 jaar en heb nu 4 jaar een eetstoornis. En nog steeds is het niet weg, ik kan nu wel zeggen dat niet heel me dag meer bezeten is door eten/niet-eten, maar toch ben ik nog steeds er bang om weer dik te worden.

Dus meiden, Take care and BE PROUD!!

 

Reacties

Ailin - Maandag 7 juni 2010 17:16
Heel mooi geschreven!
voor het eerste deel van je verhaal herken ik heel goed!
Voor dat pest gedeelte en als gevolg de wens dun worden.
ik hield vroeger ook heel erg van eten en at ook wanneer ik ergens zin in had.
dat gedeelte is echt waar ik mezelf in herken!

Take care!
Saar - Maandag 7 juni 2010 19:28
Jeetje zeg, wat een enorm heftig verhaal! Wat kan o.a. pesten toch een vreselijke invloed hebben! Hoe gaat het nu eigenlijk op school?
Ik vind het wel raar dat je helemaal geen therapie meer hebt, ik bedoel, een eetstoornis gaat niet alleen om ene gezond gewicht, daar zitten zoveel redenen/ oorzaken achter. In hoeverre heb je daar aan gewerkt/ praat je daar nu over?

Liefs,
Saar
Melissa - Maandag 7 juni 2010 22:33
heel mooi geschreven! Knap hoe je het nu alleen doet! Ik hoop dat je snel de eetstoornis aan de kant kan schoppen en écht kan gaan genieten!
Maar zo te lezen ben je écht een héél sterk persoon, zo lang je dat op de goede manier blijft gebruiken, kom jij er wel!:)
Krijg je eigenlijk therapie? En hoe zit het met school?

Succes de komende tijd meis! Ik hoop dat je nu alleen nog maar positieve jaren gaat krijgen!:)

Liefs.

ps. Ik vind je echt een heel mooi meisje!:) Je viel meteen bij mij op! Je hebt echt een heel mooi gezichtje, mooie sprekende ogen en een mooie lach:)
felicia - Dinsdag 8 juni 2010 11:53
ik vind het heel knap van je, I'm proud of you!
mary - Dinsdag 8 juni 2010 18:34
je doet me vreselijk denken aan mij :S ik heb precies et zelfde ik zit nu in de eerste en me moeder dwong me naar deze site te gaan :( ik voel me vrselijk maar ik vind mezelf echt te dik :S
Iv - Woensdag 9 juni 2010 08:19
je hebt het echt mooi geschreven!
en ik vind je een heel knap meisje!
blijf zo door gaan,
Gaby - Donderdag 10 juni 2010 18:57
heey meiden :)

dankjullie voor jullie lieve reacties.
ik heb nu niet echt meer hulp, ik wil er graag zelf uit komen, zonder hulp.
voel me nog steeds erg lelijk en vindt niet echt dat ik hulp verdien, ik kan wel zeggen dat het wel goed gaat met me aan de eetlijsten houden.
ik heb wel 1x per maand een gesprekje + wegen bij de arts.


dikke knuffel van Gaby =)
Saar - Donderdag 10 juni 2010 18:59
Als ik dit zo lees 'en jouw reactie lees... denk ik dat je nog heel goed hulp kan gebruiken! Van je aan eetlijsten houden verandert je zelfbeeld niet namelijk en ook de oorzaken voor je eetstoornis verdwijnen daar niet meer.
Ik hoop dat je in gaat zien dat hulp verstandig is en enkel te maken heeft met een beter leven en betere toekomst.

Liefs.
Saar
Loraine - Zaterdag 12 juni 2010 20:22
Hallo, mooie, lieve meid.
Ga zo door, het komt allemaal ooit goed.
En idd, wat pesten niet met je kan doen..
Verschrikkelijk!
Laura - Zondag 13 juni 2010 12:51
Hallo,

Wat een heftig verhaal zeg, krijg er gewoon een brok in me keel van. Ook door herkenning, die ik natuurlijk niet precies weet omdat je geen bmi of gewicht noemt, maar het feit dat jij jezelf niet dun voelt terwijl je wel geholpen moet/ moest worden door zo'n erge eetstoornis.
Ik sta op het punt voor therapie voor anorexia. Erg intens en tijdrovend. Maar ik ben zo bang in de groep te komen. Zo bang dat ik er buiten val, omdat ik niet extreem mager ben. En daardoor ook niet vind dat ik anorexia heb. Vergelijk me nu met andere mensen met anorexia, vind het zo moeilijk dat ik zwaarder als hun ben. Ben op tijd geweest om hulp te vragen dat is de reden denk ik. Mijn idee van anorexia is extreem mager en BMI van rond 16 ongeveer. Die van mij is 18. En weet dat ik zomaar veel aan zal komen als ik aan hun "schema" ga houden. Ik hou eigenlijk, ook net als jij eerst zo van lekker eten, dat ik bang ben om het los te laten.... Dan word ik weer zo.
Sorry dat ik de aandacht op mijn probleem zet nu, maar je verhaal deed me veel. En misschien kun jij of anderen mijn angst voor de groep een beetje wegnemen....

Veel liefs en veel succes en sterkte.... om een gezond eetpatroon te handhaven!

Laura
linda - Maandag 14 juni 2010 11:47
zon mooie vrolijke meid op de foto, en zon gruwelijk verhaal.
sterkte ermee, we komen er uit.
Renske - Maandag 21 juni 2010 19:27
heey
ik herkende heel veel in het verhaal en dan vooral het pesten,
ik werd op de basis school ook heel erg gepest en op de middelbare school was het door 1 jongen speciaal die noemde mij ook steeds dik.
Maar nu durf ik gewoon te zeggen dat ik niet dik ben.
ik had in het begin van het 1e school jaar ook heel vaak mijn brood weg gegooit en je komd er idd moeilijk vanaf.
ik vind dat je het verhaal heeeel mooi hebt geschreven en heel mooi beschreven wat er gebeurd.

-xxx- groetjes renske
gaby - Donderdag 24 juni 2010 19:44
heey lieve meiden :D

gaat deze week weer heel slecht met me, moest ook naar de dokter, voelde me ineens heel duizelig worden, maarja wat wil je als je tot 3u smiddags nog niks gegeten heb.. heb nogal snel dat ik heel duizelig wordt..
dus een man die me nogal heen en weer zag slingeren op de weg kwam naar me toe om te vragen wat er was.. ik zei dat ik duizelig was, toen werd ik naar de dokter gebracht..
moest ik stukje chocola gaan eten :O
dus daarna meteen gaan hardlopen..

en sinds gisteren heb ik me er maar klein beetje bij neergelegd dat ik weer even terugval had..

@laura: je kan het meid, het maakt niet uit of je dun of dik bent, anorexia is anorexia.. dat zit vanbinnen..

kop op meiden, ga voor de strijd..
ik heb geen hulp meer, tenminste niet bij een echte instantie, maar gewoon een arts. jullie hebben hulp nodig, meer dan ik, dus ga die hulp aan :D


Xxxxxxx Gaby
Nadine - Vrijdag 16 juli 2010 17:43
mooi verhaal gaab, maar ik wordt er wel een beetje emotioneel van, want ik heb je meegemaakt in de kliniek voor depressies enzo,
dus ik zie nu al die beelden weer voo rme.
ik hou van je lieve meid,
ik hoop echt dat je op een dag jezelf voor 100% zal accepteren
want je bent een mooie meid.
en je zal altijd in mijn gedachte blijven!
Gaby - Zondag 25 juli 2010 23:21
lieve nadine :)

ja, de kiel was een werkelijke hel voor me, daar is waar het echt ernstig werd zie ik nu in...
in de 2maanden bij de ursula ging het iets beter qua gewicht, maar daarna was echt een ramp geworden.....
heb om msn niet alles verteld.
krijg je nog verslag van meid (L)

X