Terugblik op mijn eetstoornis

 

Mijn naam is Laressa en ik ben 32 jaar oud. Ruim 10 jaar lang heeft mijn leven gedraait om niet eten, calorieeen, gewicht, liegen, talloze opnamens en overleven. Het is niet makkelijk om in het kort zoveel jaren leed samen te vatten, maar ik zal mijn best doen om duidelijk te maken wat voor rol de eetstoornis in mijn leven heeft gespeeld.

laressaOp mijn 18e kreeg ik een flinke griep, waardoor ik wat kilo's afviel. Dit was eigenlijk de aanleiding voor mijn latere lijngedrag. Ik was absoluut niet te zwaar of te dik, maar ik kon wel flink snoepen en dat was iets waar ik me toch altijd wel schuldig over voelde. Alsof ik iets deed wat niet 'mocht' . Ik nam me voor dat de paar kilo's die ik was kwijtgeraakt door de griep er niet meer aan zouden komen, dus ik begon met minder snoepen met de bedoeling om mijn gewicht stabiel te houden.

Al snel bleek dat het getalletje op de weegschaal op deze manier toch langzaam verminderde en dat gaf me een heel sterk gevoel. Langzaam maar zeker schrapte ik steeds meer uit mijn menu en ik viel in een snel tempo af. De weegschaal en het niet-eten werden een obsessie. Ik voelde me zo sterk dat ik iets kon wat veel andere mensen niet konden. Overal op straat zag ik etende mensen. Die mensen vond ik zwak, ik kon immers leven op niks.

Achteraf denk ik dat het afvallen voor mij ook een manier is geweest om te laten zien dat het niet goed met me ging, een schreeuw om aandacht eigenlijk. Dat ik me rot en eenzaam voelde en een grote hekel aan mezelf had. Vertellen kon ik het niet, er werd thuis ook nooit echt naar me geluisterd, dus ik liet het zien door mezelf uit te hongeren. Mijn moeder had al heel snel in de gaten dat het niet goed ging en schakelde de huisarts in. Ik moest iedere week op het spreekuur komen om te wegen, maar ik zat nog volop in de ontkenningsfase en mijn gewicht bleef heel snel dalen.

Het Riagg werd ingeschakeld, er volgden psychologische testen, gezinsgesprekken en eigenlijk al heel snel de diagnose Anorexia Nervosa. Ik moest naar de internist omdat mijn gewicht in een paar maanden tijd zorgwekkend was gedaald en ik kon gelijk in het ziekenhuis blijven. Ik ben een maand opgenomen geweest op de interne afdeling en onder dreiging van sondevoeding en met een strafregime kwam ik weer wat aan. Naar de achterliggende problemen werd niet gekeken en twee maanden na mijn ontslag waren de kilo's er dus ook alweer af.

Via de SABN kwam ik in contact met een psychotherapeut gespecialiseerd in eetstoornissen. Ik zag toen zelf ook wel de ernst van mijn situatie in en ging braaf iedere week voor een gesprek naar hem toe. Hij beloofde mij en mijn ouders dat ik, gezien de nog relatief korte duur van mijn eetstoornis, goed kans had om snel te genezen van de anorexia.

Omdat ik thuis zo onrustig was en de hele dag trappen op en af aan het rennen was om energie te verbruiken, adviseerde hij me zelfs om lekker buiten te gaan wandelen en hiermee was dus ook gelijk mijn bewegingsdrang geboren. Ik liep 3 a 4 uur per dag in een sneltempo buiten, at en dronk vrijwel niks meer en viel in een sneltempo af. Op een gegeven moment werd het voor mijn therapeut duidelijk dat het niet meer ging.

Ik woog nog maar xx kilo bij een lengte van 1.74 cm en als ik nu terugkijk vind ik het onverwantwoord dat hij me zolang heeft laten doormodderen. Er volgde een opname in de Ursulakliniek in Leidschendam, maar hiervoor moest ik eerst op een wachtlijst.

Intussen was de situatie thuis onhoudbaar geworden en ik dreef mijn ouders tot wanhoop. Eten verstopte ik in mijn kleding en als zij de voordeur op slot draaiden om te voorkomen dat ik ging lopen buiten, dan ontsnapte ik via de achterdeur. Mijn lichamelijke conditie was slecht en mijn gewicht gevaarlijk laag. Ter overbrugging van de wachtlijstperiode moest ik worden opgenomen in een ziekenhuis, maar geen enkel ziekenhuis durfde dat aan. Uiteindelijk wilde een kinderarts in een klein ziekenhuis in Zeeland mij wel een kans geven en dus werd ik, met mijn 20 jaar, opgenomen op de kinderafdeling. Daar lag ik dan: naast de couveuseafdeling en tussen de peuters en kleuters met een sondeslang in mijn neus. Ik heb daar 3,5 maand gelegen en mijn gewicht daalde naar een dieptepunt van xx kilo.

Na 3,5 maand kregen we eindelijk het bericht dat er een plekje voor me was in de Ursula. Als enige van de groep kreeg ik een rustprogramma wat betekende dat ik in bed moest blijven en moest eten en pas vanaf xx kilo mocht ik langzaam het therapieprogramma gaan opbouwen.

Na 8 maanden opname en x kilo erbij ging ik met ontslag. Nog steeds met een ondergewicht en zonder nazorg. Volgens de therapeuten was ik therapiemoe en mocht ik gaan kijken hoe het thuis ging.

Op eigen houtje, zonder daginvulling, zonder enige vorm van nazorg en nog zo anorectisch als het maar zijn kon ging het natuurlijk niet. Ik zakte in korte tijd weer helemaal terug en ik werd uiteindelijk weer opgenomen, nu op de afdeling Eetstoornissen van Emergis in Goes. En op deze manier is het eigenlijk zo'n beetje 8 jaar gegaan.

Het is geen doen om al mijn opnamens uitgebreid te gaan beschrijven, maar het ging van (soms langdurige) opname in een kliniek naar een crisisopname in het ziekenhuis en zelfs de rechter is er bijna een keer aan te pas gekomen voor dwangopname. Ik wilde zo graag weer een normaal leven, vrij van mijn eetgestoorde gedachten en ontzettend uitputtende bewegingsdrang, maar ik kon het gewoon niet. Ik was bang. Bang voor wat er zou komen als ik de anorexia, mijn enige stukje veiligheid, zou loslaten.

Zelfs toen mijn lichaam het opgaf en ik echt op het randje van de dood heb gebalanceerd was dat niet genoeg om mij aan het eten te krijgen. Tijdens een opname in Goes ging mijn Hb-gehalte ineens ontzettend dalen tot een zo laag niveau dat een bloedtransfusie noodzakelijk was. Ik kreeg maagonderzoeken, darmonderzoeken en uiteindelijk werd tijdens een beenmergpunctie ontdekt dat mijn beenmerg, puur door de uithongering, was gestopt met het aanmaken van bloedcellen. Een zeldzame complicatie, maar wel levensbedreigend.

laressaIn een paar dagen tijd kreeg ik verschillende bloedtransfusies en gelukkig bleek dat mijn beenmerk na een aantal weken weer begon te werken. Een hele angstige periode voor iedereen, maar zo heb ik het zelf toen absoluut niet ervaren. Ik zat zo diep in mijn eetstoornis dat het enige waar ik bang voor was was dat ik misschien wel een paar ons zou aankomen door het bloed van een ander wat me werd toegediend. Ik denkt dat dat wel aangeeft hoe allesoverheersend deze ziekte is.

Toen ik na mijn zoveelste opname in de Ursula naar huis werd gestuurd omdat ik ontsnapte via mijn raam en dus duidelijk niet gemotiveerd was, stortte ik in. Ik kon niet thuis zijn vanwege mijn gevaarlijk lage gewicht en de druk die ik legde op het gezin, maar ik kon ook niet in een kliniek blijven omdat ik niet kon omgaan met de afspraken en regels en het gewoon niet aandurfde om te gaan eten en aan te komen en mijn eetstoornis los te laten. Ik moest een keuze gaan maken, want op deze manier ging ik het niet overleven. Dat zeiden de hulpverleners en zo voelde ik het zelf eigenlijk ook.

Ik meldde me weer aan voor klinische opname in Emergis en na een paar gesprekken kreeg ik de mededeling dat ze me nog 1 kans wilden geven, onder voorwaarde dat ik meewerkte en een contract zou ondertekenen. Toen heb ik het besluit genomen om me over te geven. Mijn opname heeft een jaar geduurd.

Ik heb gehuild, gescholden en ontelbare gesprekken gevoerd met de verpleging, maar ik ging wel eten en kwam aan in gewicht. Met vallen en opstaan kwam ik steeds een stapje verder en werden ook mijn gedachtes en gevoelens weer wat duidelijker.

Tijdens de therapieeen kreeg ik een steeds beter beeld van de reden achter het niet willen en durven eten. Al halverwege de opname kwam het begrip 'nazorg' ter sprake en hoe belangrijk dit is. Ik ging toen al op zoek naar goede nazorg in mijn eigen omgeving en kwam terecht bij een 5-daagse deeltijdbehandeling van een half jaar.

Na een jaar opname was ik op een, voor mijn doen, goed gewicht en mocht ik met ontslag. Op vrijdag nam ik afscheid in de kliniek en op maandag begon ik in de deeltijd. Gezien de ernst en duur van mijn eetstoornis kreeg ik in de deeltijd aangepaste afspraken: ik hoefde niet te groeien volgens een groeilijn en eigenlijk was mijn grootste doel het vasthouden van mijn gewicht (ook al was dit nog een ondergewicht) en het reintegreren in de maatschappij. Ik ging vrijwilligerswerk doen met peuters, op mezelf wonen en kreeg steeds meer vertrouwen in mezelf door deze grote stappen. Bovendien had ik heel veel aan de groep waarin ik zat en aan de therapieeen. Ik leerde waarom ik steeds teruggreep naar oud gedrag en wat ik moest doen om dit te herkennen.

Mijn gewicht bleef gedurende de 6 maanden deeltijd stabiel, maar mijn kennis en zelfvertrouwen groeide. Na de deeltijd kreeg ik ook nog intensieve nazorg in de vorm van een nazorggroep in combinatie met individuele gesprekken met mijn begeleider. Langzaam maar zeker werd ik steeds een beetje meer losgelaten en zette ik steeds weer wat meer stapjes in het 'normale' leven.

Toch speelde mijn anorexia nog steeds wel een centrale rol in mijn leven. Ik wandelde nog dagelijks mijn verplichte rondjes, at volgens een vast schema en durfde daar eigenlijk niet van af te wijken. Maar ik vond dat al heel wat en kon en ook wel mee leven.

Een paar maanden na de deeltijdbehandeling ontmoette ik mijn huidige man via een meisje uit mijn groep. Ik was verliefd en op mijn 26e had ik dan eindelijk mijn allereerste vriendje!!

Ik weet nog van die tijd dat ik dan buiten liep en alles zo mooi was: ik zag ineens dat het gras groen was, ik rook de bloemen en bomen en hoorde overal vogels. We maakten uitstapjes, zaten op terrasjes en ging uiteten en ik ontdekte ineens dat het leven gewoon harstikke mooi was. Vanaf die tijd is het steeds beter gegaan. Ik kreeg nog wel wat tegenslagen te verwerker: was veel ziek, mijn Oma overleed en ik kreeg een ernstig ongeluk met een gecompliceerde beenbreuk. Daardoor zakte ik toch wel weer wat terug in gewicht en ik besloot nog een keer in deeltijd te gaan. Met deze behandeling ben ik na 4 maanden op eigen initiatief gestopt.

Ik vond een baan, mijn vriend en ik gingen verhuizen en samenwonen en ik vond dat het tijd was voor de volgende stappen in mijn leven. Ik ging mijn leven steeds meer opbouwen en de anorexia verdween heel langzaam steeds meer naar de achtergrond en werd steeds minder belangrijk.

Ik ben 5 jaar geleden getrouwd met dat allereerste vriendje. Door alles wat ik mijn lijf had aangedaan (8 jaar ernstig ondergewicht en 8 jaar geen menstruaties) was ik bang dat ik geen kinderen meer kon krijgen. Dit was me ook verteld door de artsen. Maar niks bleek minder waar. Inmiddels ben ik moeder van 2 geweldige kindjes: een jongen van 3,5 en een meisje van net 2 jaar.

Ik vond het geweldig om zwanger te zijn en mijn buik te zien groeien en met het aankomen had ik geen moeite. Een paar jaar geleden ben ik officieel genezen verklaard. Ik ben gelukkig en heb een druk, maar heel fijn leven.

De anorexia heb ik niet meer nodig en ik durf nu indelijk, na zoveel lange jaren, zelf ook te zeggen dat ik beter ben. Ik kijk terug op die periode met gemengde gevoelens en eigenlijk lijkt het alsof dat stuk niet bij mijn leven hoort. Het lijkt zo onnodig te zijn geweest en zo'n tijdsverspilling, maar ik vind ook dat het mijn leven van nu verrijkt heeft. Ik beschik over een grote mensen- en vooral zelfkennis en daar heb ik nog dagelijks profijt van. Lange tijd heb kon ik niet naar televisieprogramma's over eetstoornissen kunnen kijken of boeken over kunnen lezen. Ik werd er verdrietig van en boos en wilde die jaren het liefst uit mijn leven laten verdwijnen. Maar de laatste tijd word ik me er steeds meer van bewust dat dit niet kan.

Dat dit stuk bij mijn leven hoort en dat ik eigenlijk harstikke trots ben op wat ik heb bereikt en waar ik nu ben. En dat ik mijn ervaringen ook kan gebruiken om andere meiden/jongens te helpen. Als ik al alleen maar een stukje hoop kan geven, dan is dat voor mij al goed. Ik heb tijdens mijn opnamens ook vaak meiden op op de afdeling gehad die kwamen vertellen dat ze genezen waren van hun eetstoornis. Dat vond ik altijd heel fijn om te horen, maar ik kon me er helemaal niks bij voorstellen en was ervan overtuigd dat dit niet voor mij zou gelden. Maar het kan dus wel! Zelfs als je 'chronisch' bent verklaard door de hulpverlening en je er zelf eigenlijk al min of meer bij hebt neergelegd dat anorexia altijd bij je leven zal horen.

Ik durf nu te zeggen dat ik Proud2Bme ben en ik hoop dat ik met mijn verhaal een beetje hoop kan geven aan iedereen die nog hard aan het vechten is tegen deze vreselijke ziekte.

 

Reacties

Bianca - Woensdag 2 juni 2010 16:39
Ik vind je verhaal heel mooi geschreven en aangrijpend! Het is goed om te horen dat je volledig genezen bent en 2 geweldige kindjes hebt. Het is toch altijd fijn om te horen dat je ook na zo'n strijd helemaal kan genezen, en ik hoop snel jouw voorbeeld te volgen :D

take care!
Anoniem - Woensdag 2 juni 2010 19:05
Echt n heel mooi en ontroerend verhaal! Ik weet wat verliefdheid met je kan doen, de man waarop ik ben zie ik niet meer en daar kan ik dus geen geluk meer uithalen. Ik vind het super romantisch dat je met je eerste vriendje bent getrouwd en wat een wonder dat je na zo,n lange strijd toch 2 kindjes hebt kunnen maken, moi is erg jaloers.
Ik hoop dat je de rest van je leven onaards gelukkig blijft en meer mensen te hulp kunt zijn met je levensverhaal. Veel liefs xx.
verdriet - Woensdag 2 juni 2010 22:12
Allereerst wil ik zeggen, dat ik bewondering heb dat je na zoveel diepe jaren toch zoveel vechtlust bijeen kon brengen om te vechten tegen en te genezen van de anorexia. Daar mag je trots op wezen!!! Het geeft mij ook wel wat vertrouwen. Ik heb ook al bijna 10 jaar een eetstoornis (in mijn geval boulimia) en na vele behandelingen is het mij ook nog niet gelukt om er van af te komen. Mijn leven stelt niet veel voor naast de eetstoornis. Maar verandering is dus zeker mogelijk. Ik moet alleen nog 'mijn weg' zien te vinden... Bedankt voor het delen van je verhaal, en nogmaals: ik heb bewondering voor je gevecht tegen de anorexia, wat je nu zoveel oplevert...!
Robyn - Donderdag 3 juni 2010 21:26
Een heel mooi verhaal, zwaar maar met een goede afloop! Zo kan het dus ook.
Veel geluk verder!!!

Dit soort verhalen vind ik echt belangrijk!
Elke - Vrijdag 4 juni 2010 22:11
Ik lees altijd alle verhalen, maar reageer nooit, had het gevoel dat ik dat nu echt wel moest doen. Jij bent echt een kanjer en daar mag je echt fier op zijn!
lil - Zaterdag 5 juni 2010 21:52
wauw kan echt inspiratie uit jouw verhaal halen! dat je dus echt beter kan worden! echt repect!
Anke - Zondag 29 mei 2011 20:44
Respect, nee serieus echt wauw. Ik kijk enorm naar je op.
Caroline - Maandag 26 maart 2012 20:15
Wilt u me vertellen hoe ik moet stoppen met bewegen...wat was uw gewicht...ik wil dit niet!
Esther - Zaterdag 10 november 2012 17:49
Oh wat een mooi en bemoedigend verhaal, zo diep als je maar kan zitten, er is een mogelijkheid toch omhoog te krabbelen, heel fijn om te lezen. Bedankt voor jou verhaal en heel veel gezondheid voor jou en je gezin gewenst.
anita - Zondag 3 februari 2013 16:29
Hoi Laressa,

Mooi om te lezen dat het nu zo goed met je gaat. Ben trots op je! Zou je niet herkend hebben.
Groetjes,
Anita vd W.
Roos - Vrijdag 6 december 2013 17:50
Wauw.. enorm motiverend om te lezen!
Wat een kracht moet jij hebben fantastisch!
Rachna - Dinsdag 29 december 2015 16:36
Vechter!
Nicole - Vrijdag 3 juni 2016 17:23
Mooi geschreven Laressa!