Aan de ouders van meiden met een eetstoornis

 

RebeccaIk ben Rebecca en ik heb zelf last gehad van een lichte eetstoornis. Die was niet levensbedreigend. Toch maakten mijn ouders zich zorgen. Eerst hadden ze me naar de huisarts gestuurd, daarna naar een psycholoog. Hier ben ik erg blij om. Ik vind dat er op deze site erg mooie verhalen staan van ouders die er zo mee omgaan als de mijne en hun kinderen serieus nemen en helpen.

Maar als ik soms ergens anders verhalen lees van meiden die het nog veel erger hebben dan ik...die soms dagen helemaal niets eten of rondlopen met zelfmoordgedachten en alsnog niet serieus worden genomen door hun ouders, die soms zelfs kwaad worden...dan word ik daar verdrietig van. Want ik vind dat niemand zoiets verdient.

Ik weet dat het feit dat u hier bent op zich al een teken is dat u veel om uw kind geeft en geïnteresseerd bent in het probleem. Maar ook al is het waarschijnlijk onnodig, ik wilde dit toch nog even kwijt:

Misschien denkt u als ouder: 'ach, het is de puberteit. Het gaat wel weer over'. Maar als u het idee hebt dat uw kind een eetstoornis heeft, vraag er dan wel naar. Het hielp in ieder geval bij mij.

Misschien denkt u: 'ze geeft niet genoeg om me. Straks gaat ze dood en dan heb ik verdriet'. Maar uw dochter heeft waarschijnlijk niet door hoe ernstig ze eraan toe is. Bij mij was het weliswaar niet levensbedreigend, maar door mijn lage gewicht had ik wel een risico om onvruchtbaar te worden of broze botten te krijgen. Maar dat vond ik eerst allemaal heel overdreven en ik geloofde de huisarts en diëtiste niet, want ik dacht: "Ik eet toch gewoon warm ‘s avonds? Ik eet heel veel groente en fruit, dan heb ik weliswaar een laag gewicht, maar het is alleen ongezond als je aan de sondevoeding moet."

Ik waardeerde de bezorgdheid van mijn ouders, maar ik dacht: 'wat ik heb, is niets vergeleken bij anderen, ze overdrijven'. Pas toen mijn moeder zei dat andere meiden met mijn gewicht opgenomen moesten worden, ging ik met tegenzin meer eten. Niet omdat ik echt geloofde dat ik opgenomen zou worden, want ik had me nog nooit zo fit gevoeld, maar om mijn moeder een plezier te doen. Dat is dan misschien met andere meiden ook zo, ook als ze erger aan toe zijn. Want als je je goed voelt, heb je niet het idee dat je je lichaam schade aandoet.

Uiteindelijk ben ik dus meer gaan eten. Dat was natuurlijk lang niet altijd een straf. Ik ben dankbaar dat wij hier eten hebben. Het klinkt sentimenteel en belerend, maar in Afrika vechten ze om eten. Dat heb ik gelukkig nooit hoeven doen.

Het duurde een tijdje, maar ik zag ook de positieve kanten. Eindelijk kon ik weer alles eten wat ik wilde. Dat gaf me best een fijn gevoel.

Mijn ouders zijn nooit boos op me geworden. Ze zeiden nooit: "Wanneer ga je nou godverdomme meer eten?" of zo. Ze zeiden: "Ik snap dat je het moeilijk vindt, maar je gaat er mooier door uitzien als je meer eet, en het is gezonder." Dat geloofde ik niet, want het voelde alsof ze het enige van me af wilde pakken waar ik goed in was. Wat speciaal was aan me. Voor de rest had ik het idee dat ik maar niets voorstelde en dat er ook helemaal niets moois meer aan me zou zijn als ik niet meer zo dun was. Maar er is natuurlijk iets mis met die denkwijze. Dat leer ik nu bij de psycholoog. En dat mijn ouders niet kwaad werden deed me nadenken of ik niet met iets verkeerds bezig was.

Het werkt volgens mij juist averechts als de ouders gaan zitten schreeuwen, want hiermee vergroot u de kloof tussen u en uw kind. Waarschijnlijk zal zij (of hij, sommige jongens kunnen immers ook een eetstoornis hebben) dan denken: "Zie je wel, niemand waardeert me. Gelukkig geeft de weegschaal me nog een positief gevoel." Dan is de kans juist groter dat u haar kwijtraakt. Misschien zelfs wel letterlijk.

Ik begrijp het als u nu denkt "Moet ik haar dan maar gewoon laten doorgaan met waar ze mee bezig is?! Ze hongert zichzelf uit, ze heeft niet in de gaten dat ze daardoor dood kan gaan! Hoe kan ik tot haar doordringen als ik niet tegen haar mag schreeuwen?" Ik denk dat met schreeuwen niets mis is, als het bijvoorbeeld van wanhoop is of verdriet. Zo weet uw kind dat het voor u menens is en dat u om haar geeft. Het gaat erom dat u uw emoties toont want als u dat niet doet moet uw kind die zelf gaan invullen en dat is waarschijnlijk altijd slechter dan hoe u het bedoelde, aangezien ze sowieso al niet echt lekker in haar vel zit en de wereld door een wat zwartere bril bekijkt.

Misschien denkt u "Het gaat toch niet om uiterlijk in het leven?". Maar het is zoals met geld. Echt belangrijk is geld niet, maar het helpt wel een stuk om het leven aangenamer te maken als je er veel van hebt. Het helpt waarschijnlijk als u een gesprek begint over wat nou eigenlijk echt belangrijk is, het uiterlijk of het innerlijk, en wat voor zin het heeft om jezelf met anderen te vergelijken als schoonheid subjectief is (er houden immers ook genoeg mannen juist van iets vollere/dikke vrouwen).

Maar als je niemand hebt om je te overtuigen dat jouw innerlijk belangrijker is dan je uiterlijk kun je je er soms erg rot door voelen. Je lichaam is dan, zoals een man in het inspirerende boek "De man en zijn lichaam" van Arie Boomsma en Stephan Sanders (ja ja, dat bewijst het, mannen kunnen net zo onzeker zijn) het zegt, een soort vijand geworden. Dat is verkeerd, je moet ook van jezelf kunnen houden als je er niet perfect uitziet, vind ik. Maar ja, dat ook echt kunnen doen is een lange weg, en niet zo'n heel makkelijke.

Ik weeg nu een paar kilo meer dan voor mijn dieet. Ik ben xx kilo aangekomen. Als ik foto's van vroeger terugzie, moet ik soms huilen, omdat ik het idee heb dat ik toen veel mooier was. Maar wat me enorm heeft geholpen, is de gedachte dat het uiteindelijk om het innerlijk gaat. En vooral ook alle geweldige reacties van de mensen om me heen, die nooit vervelende opmerkingen hebben gemaakt toen ik er volgens hen nog "minder goed" uitzag, maar nu opeens zeggen dat ik er beter uitzie dan eerst. Mijn ouders vinden me nu mooier, andere familieleden ook.

Ik zal nooit vergeten dat meisjes uit mijn klas als compliment gaven "Je ziet er veel beter, gezonder uit. Er stáát weer iemand". Daar was ik echt door ontroerd, zo lief! Het zorgde ervoor dat ik mezelf wat meer ging accepteren zoals ik nu ben. Iets dikker en daarom niet meer speciaal, maar dat kan ook een positief teken zijn. Als je niet apart bent, val je niet meer buiten de boot.

Mensen die ook willen afvallen, hebben geen reden meer om jaloers te zijn. Dat vind ik ook een fijne gedachte, want ik gun het niemand om zich vervelend te voelen vanwege mij. Terwijl het ironische juist is dat er volgens mij juist niemand jaloers op me was toen ik zo dun was, dat dat mijn eigen illusie is.

Het is zo gek als je zelf het idee hebt dat je lelijker bent geworden terwijl iedereen om je heen vindt dat je eerst ‘lelijk' was en nu mooier of in ieder geval ‘normaal'! ‘Ik vind dit veel beter staan...vrouwelijker" zei een collega van me. Die is dan wel homo, maar de reacties van mijn mannelijke vrienden die niet homo zijn zal ik ook nooit vergeten: "Je ziet er waanzinnig aantrekkelijk uit" en "Je ziet er leuk uit" (wat voor een jongen die mij eerst helemaal niet knap vond al heel wat is).

Ik ben nog niet zo ver dat ik mezelf helemaal accepteer zoals ik ben, maar ik ben wel liever voor mezelf. Minder streng. Ik ben nu helaas doorgeslagen met eten en ik eet nu veel te veel. Gelukkig heb ik een nieuwe hobby: sporten. Hiermee hoop ik te voorkomen dat ik straks niet meer door de deur pas. De jongen die vond dat ik er nu eindelijk leuk uitzag kan het dan wel prachtig vinden als ik dik zou zijn, ikzelf heb liever dat ik blijf zoals ik nu ben. Eigenlijk zou ik opnieuw willen afvallen, maar dat is gewoon niet realistisch. Ik zou allang blij zijn als ik niet meer aankom. Ik probeer zoveel mogelijk ‘Proud 2 Be Me' te zijn. Leuke kleding en make-up helpen me ook om mezelf zekerder te voelen.

Het lukt me trouwens steeds meer om mezelf te accepteren. Ik vind dat ik met mijn "nieuwe lichaam" een lieve/zachtere uitstraling heb. Daardoor vind ik het ook minder vervelend dat ik een beetje een buikje heb. Sowieso vind ik dat in alle "lelijke" dingen ook wel iets moois schuilt juist door de lelijkheid. Het ligt er maar aan hoe je ernaar kijkt. Met mijn lichaam is het net zoals met andere mensen. Ik kan het niet haten.Ik ben blij dat het goed functioneert. Het is immers mijn eigen schuld dat ik dikker ben geworden. Dat kan ik de natuur of wat dan ook niet verwijten.

Ik heb niet echt anorexia gehad, maar wel iets dat erop lijkt en daarom hoop ik ook dat ik u misschien iets meer inzicht heb gegeven in de gedachtewereld van uw eigen kind. Het zal natuurlijk niet hetzelfde zijn, maar ik hoop in ieder geval dat u extra na zult denken voordat u kwaad wordt vanwege deze stoornis. Want ik denk dat uw kind, als ze zou kunnen kiezen, ook niet voor deze eetstoornis had gekozen. Misschien wel voor het lijnen omdat ze hiermee afvalt, maar niet voor de onzekerheid over zichzelf.

Liefs
Rebecca

PS: Mijn oma had me beloofd dat we uit eten zouden gaan als ik mijn streefgewicht bereikthad! Echt superlief van haar en misschien kun jij ook zo'n soort afspraakmaken met een familielid. Dat motiveert extra, in ieder geval bij mij. Ik ga er ook gewoon van genieten"

 

Reacties

lil - Vrijdag 28 mei 2010 13:30
goed stuk!
alleen dat deel van innerlijk/uiterlijk.. ik ben idd gaan lijnen omdat ik dacht daar mooier van te worden.. maar al heel snel had het niets meer met mn uiterlijk te maken. ik vond het feit dat ik zo dun was (wat dat zag ik best, dat ik dun was (behalve mn kont, die bleef in mijn ogen altijd vet)) zelf helemaal niet cool. en ik vond het ook lelijk. maar ik kon gewoon niet stoppen. omdat het niet-eten ervoor zorgde dat ik niets meer hoefde te voelen.. omdat ik hierdoor een klein beetje het gevoel had dat ik ergens controle over had. dat IK eindelijk de baas was over mijn leven en niet langer geleefd werd.. (ookal zie ik nu wel in dat dat niet zo was.. dat ik juist nog meer geleefd werd dan daarvoor).
verder is het een goed stuk hoor! ik erger me er soms alleen heel erg aan dat mensen het zo vaak over uiterlijk/innerlijk-kwesties hebben als ze het over anorexia/boulimia hebben.. terwijl dat er voor mij totaal niets mee te maken had. ik dacht echt niet dat ik mooi was met een bmi van 14..
liz - Vrijdag 28 mei 2010 14:07
heel goed geschreven Iris!
mijn ouders, nouja, ze helpen me nou niet echt bepaald. als ik eens een keer eerlijk tegen hun ben worden ze ontzettend boos op mij, dus eigenlijk lieg ik nu altijd tegen hun. ja, ik weet dat het mij niet helpt om over mijn eetstoornis te komen, maar op het moment kan ik het gewoon niet aan om de hele tijd ruzie te hebben met mn ouders.
over dat innerlijk/uiterlijk gedoe..ik wil niet dunner zijn zodat andere mij mooier vinden. ik wil dat jongens/mannen mij niet aantrekkelijk vinden, niet denken hé wat een lekkere meid. ik wil mijn vrouwelijke vormen niet meer.waarom? door dingen die in het verleden zijn gebeurd. zo zie je maar dat iedereen een andere reden heeft waardoor de eetstoornis is gekomen...

maarja, het doet mij wel pijn om te bedenken dat mijn ouders totaal niet achter mij staan en mij dus ook niet helpen. ik ben in ieder geval heel blij voor al die meiden (en jongens natuurlijk!) met een eetstoornis die wel hulpzaame en lieve ouders hebben!

En als een ouder dit leest dan zou ik zeggen: hou van uw kind! hij/zij leeft maar een keer! zorg ervoor dat ze niet hun leven verwoesten! dat ze een eetstoornis hebben is niet omdat ze het willen, want uit ervaring weet ik dat het een ware hel is!!
Rebecca - Zaterdag 29 mei 2010 18:21
Bedankt voor de reacties!
@ Lil: Misschien komt het ook wel deels door de "oppervlakkige" reden van mijn "eetstoornis" dat ik er redelijk snel vanaf ben gekomen. Ik snap het dat het een groter probleem is als je door niet-eten je gevoelens uitschakelt. Ik herken wel heel erg wat je zegt over die controle, het voelt alsof je eindelijk grip op je eigen leven hebt. Het scheelt in ieder geval dat je nu inziet dat je juist meer 'geleefd' wordt als je niet eet. Ik hoop dat er een periode komt waarin je je gevoelens gewoon kunt toelaten en accepteren.

@ Liz: Wat naar dat je een traumatische gebeurtenis hebt meegemaakt, maar kun je daar ook niet over praten met je ouders? Nemen ze dat ook niet serieus? Ik vind het echt jammer dat ze je eerlijkheid niet waarderen en je het gevoel geven dat je beter kunt liegen. Heb je dat wel eens gezegd, dat je het idee hebt dat je niet jezelf kan zijn en dat ze jou dus eigenlijk niet echt helemaal kennen en dat je dat erg jammer vind? Of zou dat ook gelijk uitlopen op ruzie?