16 jarig perfectionistisch meisje met Boulimia Nervosa

 

Hannah

Het is bijna drie uur 's nachts en eindelijk mag ik van mezelf naar bed, ik baal. Ik had me toch zó voorgenomen om alles vandaag te laten staan en lekker vroeg te gaan slapen. Weer kon ik het niet laten, zó zwak ben ik nu. Het enige wat ik wil is controle over mezelf en zelfs dat heb ik niet!

Wat ben ik dan waard? Als ik niet eens mezelf in controle kan houden, wat kan ik dan wel? Weer zó veel gegeten, weer zó veel gespuugd, weer zó veel gesport. Ik kan niet meer...

Afgelopen zomervakantie (2009) ben ik met mijn ouders en mijn broertje naar Italië geweest, heerlijk was het! Prachtig weer, mooie stadjes, lekker eten... Ik at die vakantie erg veel, gewoon, omdat ik zo van Italiaans eten houd. In de laatste week kreeg ik door dat ik wel erg veel at, dus at ik wat minder, niks in extreme maten, gewoon, normaal. Toen we weer thuis kwamen heb ik één stap gezet, een stap de verkeerde richting op, een stap die mijn leven veranderde....

een stap op de weegschaal

xx kilo woog ik. Vrij veel voor een 16-jarig meisje van mijn lengte, maar ik maakte me er niet echt geweldig druk om, je kon het niet zien aan mijn lichaam. Ik heb me nooit zorgen gemaakt over mijn gewicht. Ik lette er wel op hoe ik er uit zag, dat vond ik belangrijker. Hoeveel je weegt maakt toch niet uit? Als je er maar goed uit ziet! Dat was mijn motto. Met de nadruk op ‘was'.  Dit jaar ging ik naar 5 Havo, ik kwam in een nieuwe klas. Letterlijk al mijn vriendinnen zaten met z'n allen één klas en ik zat in een andere. Dit maakte mij erg onzeker.

In de 2e kwam ik namelijk ook in een klas waar ik bijna niemand kende en dat jaar ben ik erg gepest. Dit jaar kwam ik dus weer in een klas waar ik niemand kende, op een meisje na, met wie ik het wel goed kon vinden. Na een maand werd zij overgeplaatst naar een andere klas, terwijl ze dat zelf niet wilde. Haar moeder, mijn moeder, zij en ik hebben er veel aan gedaan om het terug te draaien maar de school wilde niet luisteren.

Toen was ik (voor mijn gevoel) alleen. Ik kende niemand echt goed in mijn klas en mijn vriendinnen hadden vrijwel andere roosters. Perfectionistisch als ik ben wilde ik graag hoge cijfers halen en deed daar dan op mijn manier ook erg veel voor. Toch kon ik mijn draai niet vinden en ben op zoek gegaan naar iets wat mij houvast gaf. Iets waar ik controle over kon hebben, iets waar ik goed in was en waardoor ik zekerder van mezelf zou worden. Die xx kilo zat nog vers in mijn achterhoofd en ik besloot er iets aan te doen. Als ik dunner zou worden zouden mensen uit mijn klas misschien wel contact met me zoeken.

Dit is volgens mij enkel de druppel geweest die de emmer deed overlopen. Er zijn meer dingen gebeurd en ik heb meer dingen meegemaakt die er volgens mij toe hebben bijgedragen dat ik nu een eetstoornis heb. Wat die dingen precies zijn, weet ik zelf nog niet helemaal en ik zal er ook verder niet over uitweiden...

Dat afvallen wilde niet zo vlotten. Ik vond eten erg lekker en ik kon het niet goed laten staan. Tot ik een verhaal las van een meisje dat haar eten uitspuugde. Ik wist dat dit slecht voor je was maar ik kon het wel een keertje proberen, dacht ik. Eerst deed ik het enkel als ik echt teveel gegeten had, maar na een niet al te lange tijd hing ik iedere avond na het eten boven de wc. Ik kocht een eigen weegschaal en zag dat de cijfertjes wat gedaald waren, wat was ik trots! Ik vond dit zo fijn dat ik besloot om het wat drastischer aan te pakken en ik at op een gegeven moment erg weinig, ...om dit vervolgens uit te spugen. Uiteindelijk ben ik op deze manier in totaal bijna x % van mijn eerdere gewicht verloren, maar ik was niet tevreden, ik wilde meer.

Toch was ik niet zo sterk als ik wilde dat ik was. In de weekenden ging het vaak fout en at ik veel patat en ander ‘slecht' voedsel. Dit spuugde ik weliswaar uit, maar ik voelde me er zo slecht door. Ik vond dat ik alles had verpest. Toch werd de hunkering naar eten steeds groter. Vaak at ik de hele dag nog steeds niks, tot ik 's middags of 's avonds alleen thuis was en ik mezelf niet meer kon beheersen. Ik propte me vol met alles wat ik binnen mijn bereik had en meestal spuugde ik dit ook weer uit. De eetbuien werden steeds groter en groter en ik voelde me slechter en slechter. Dag in dag uit was het hetzelfde liedje, ik werd er zo moe van. Niet altijd kreeg ik de mogelijkheid om het uit te spugen en hierdoor ben ik behoorlijk aangekomen. Doordat ik aankwam werd ik alleen nog maar onzekerder, voelde me slechter en walgde steeds meer van mezelf. Doordat ik me zo slecht voelde zocht ik soms troost in het eten, en zo was het cirkeltje weer rond.

Op een gegeven moment maakte mijn moeder opmerkingen als ik een bijvoorbeeld een chocolaatje afwees. Dit waren opmerkingen als: ‘heb je Anorexia ofzo?' of ‘Ben je gestopt met eten?'. Ze bedoelde het half als grapje, half serieus. Toen ik op een gegeven moment met haar aan het lunchen was en ik eigenlijk niet had gegeten, heb ik haar verteld dat ik, wat eten betreft, dingen deed zoals het niet hoorde. Mijn moeder schrok natuurlijk erg maar we hebben het nog een tijde aangekeken in de hoop dat het een soort ‘fase' was en het weer vanzelf over zou gaan.

Uiteindelijk ging het alleen maar slechter en heb ik er na veel wikken en wegen mee ingestemd om naar de huisarts te gaan. Gelukkig nam zij mijn verhaal erg serieus. Ik moest van haar een eetdagboek bijhouden en na twee weken moest ik weer terug komen. Ik vond het vrij lastig om dat eetdagboek bij te houden, omdat ik hierdoor echt met mijn neus op de feiten werd gedrukt. Mijn eetpatroon was niet normaal, ik kon niet meer normaal omgaan met dingen die voor anderen een gewoonte zijn. Ook mijn huisarts zag dat het niet goed met mij ging en ze heeft mij na een paar afspraken doorgestuurd naar het jeugdriagg. 

Bij het jeugdriagg aangekomen kreeg ik één keer in de week een gesprek met een psychologe. Gelukkig is zij erg aardig en voel ik me goed op mijn gemak bij haar. Al snel na het kennismakingsgesprek werd me gevraagd of ik meer hulp zou willen dan alleen een keer in de week een gesprek. Ik twijfelde een beetje maar op dat moment had ik behoorlijk veel motivatie en heb ik ‘ja' gezegd. Mijn psychologe sprak over de Bascule, om daar in de dagbehandeling te gaan. Ik vond het op dat moment allemaal wel best en er zou een behandelplan gemaakt worden.

Twee weken later kreeg ik het behandelplan in handen: ‘diagnose: 16 jarig perfectionistisch meisje met Boulimia Nervosa.'  Dat was wel even een klap in mijn gezicht. Ik wist wel dat ik een abnormale omgang met eten en bewegen had, maar dat ik een ziekte had? Nee, zo ver was ik nog niet. Toch stond het daar, zwart op wit. Het duurde een tijdje voor ik het wilde geloven en ook echt kon geloven. Maar zo ver ben ik nu inmiddels wel. Ik weet dat ik een ‘ziekte' heb en dat ik er iets aan moet veranderen. Maar vooral dat laatste is erg lastig. Helemaal alleen kan ik het niet, hoe graag ik het soms, ergens diep in mij, ook zou willen. Ik heb er hulp bij nodig en die krijg ik.

HannahIedere dag neem ik mezelf voor om het weer net tzo te doen als toen, om weer af te vallen, de touwtjes zelf in handen te nemen en zélf mijn leven in controle te nemen. Ieder dag mislukt het weer en iedere dag haat ik mezelf omdat ik het niet kan. Met mezelf leven kan ik op het moment eigenlijk niet. Naar de buitenwereld laat ik het zo veel mogelijk lijken of het goed gaat, ik wil niet dat anderen mijn problemen met zich mee dragen. Toch weet ik dat mijn beste vriendinnen en mijn familie dat wel doen en daar voel ik me erg schuldig om.

Iets wat mij is opgevallen nu ik Boulimia heb en ik hiervoor uitkom, is dat er erg weinig bekent is over deze eetstoornis. Veel mensen hebben er een verkeerd beeld bij en weten niet goed wat het inhoud. Dit is jammer en het is ook vervelend voor de mensen die Boulimia hebben. Er is zo veel onbegrip wat Boulimia betreft, dat het de stap om er voor uit te komen zo groot en eng maakt. Mensen geloven je niet, denken dat alles wel mee valt en denken dat je je aanstelt. Ik zou heel erg graag zien dat hier verandering in komt, dat er meer bekend wordt over Boulimia en dat er meer begrip voor komt en ik wil hier erg graag aan meewerken. Door mijn verhaal naar buiten te brengen, hoop ik hier alvast een héél klein beetje aan te bijdragen.

Op het moment heb ik twee keer in de week gesprekken en over niet al te lange tijd heb ik een intake voor dagbehandeling. Ik weet niet zo goed wat ik er van moet verwachten en ik voel er niet echt veel bij. Op het moment voel ik überhaupt niet zo veel. Ik ‘leef' van dag tot dag en ik doe wat ik moet doen. Dat ‘leef' zet ik tussen haakjes omdat ik niet echt het idee heb dat ik werkelijk leef.

Ik voel niet, ik geniet niet en ik denk amper aan andere dingen dan eten/niet eten en alles wat daarmee te maken heeft. Daarbij ben ik vaak ergens met mijn hoofd, maar vraag mij niet waar... Ik ben op, moe, gesloopt. Toch vind ik het erg lastig om mijn manier van leven op dit moment los te laten, het is zo veilig en vertrouwd. Nu kan ik tenminste nog proberen om de controle te nemen, en als ik in behandeling ben, kan dat niet meer.

Maar er is iets in mij, dat niets liever wilt dan weer terug naar mijn oude leven. Iets in mij vind het vreselijk om op deze manier te leven en wilt weer kunnen genieten van het leven. Dat ‘iets' is vaak ver te zoeken maar ergens weet ik dat het er altijd zit. Een klein ‘geluk' is dat dit alles in verhouding nog niet zo lang speelt en dan schijn je er dus makkelijker vanaf te komen, iets wat ik op het moment nog vrij moeilijk kan geloven. Ik ben nog niet ver, maar ik heb "de tweede eerste stap" gezet. Gelukkig heb ik veel lieve mensen om mij heen, die mij steunen door dik en dun. Die mij zo veel geven, ook op dit moment, nu ik hun vrijwel niks terug kan geven. Ik weet dat ik nog een lange, hobbelige en kronkelende weg te gaan heb, maar ik zal er alles aan doen om door te blijven lopen.

Keep on walking

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Deborah - Woensdag 19 mei 2010 13:13
Wat mooi geschreven! En wat een herkenning zeg!
Ik vind het knap dat je je verhaal hebt durven vertellen, en jij komt er wel! Ik hoop dat je snel met je behandeling kan beginnen! ;)

En inderdaad..er is zó weinig over Boulimia bekend, ik wist nog wel toen ik het tegen een vriendin vertelde.. en zij vond het allemaal meevallen. "Maar Anorexia is toch erger?", was haar reactie. En eigenlijk denken helaas, nog steeds veel mensen er zo over..

Anyway,

Good luck! en veel succes!

Groetjes, Deborah
Danique - Woensdag 19 mei 2010 14:20
Echt supermooi geschreven! En ook ik herken een hele hoop!
En je hebt helemaal gelijk dat er veel te weinig aandacht is voor boulimia. Het wordt toch al snel een beetje weggestopt, omdat je er 'normaal' uit ziet. Ik vind het heel knap van je dat je je verhaal hier heb durven te plaatsen!

Veel succes nog met alles, en veel geluk!

liefs
? - Woensdag 19 mei 2010 16:03
Hey,
mooi geschreven hoor! Sommige dingetjes wat je beschrijft herken ik eng goed van mijn 'boulimische' perioden die ik had (ik had NAO).. Maar ook van redelijke 'normale' periode..

Keep on fighting girl!!
Saar - Woensdag 19 mei 2010 18:39
Ik heb echt zoveel respect voor jou! Ik herken heel veel in je verhaal en de manier waarop je het beschrijft is enorm treffend. Ik ken het gevecht, het verdriet, de walging...het onbegrip.

Dankjewel voor jouw verhaal,

Sterkte en go for it!

Saar
Myrthe - Woensdag 19 mei 2010 20:37
Meis, wat een verhaal.
Maar wel ongelooflijk mooi en goed geschreven!
Het verdriet, het onbegrip en het feit dat er zo weinig over bekend is druk je precies op de goede plekken aan.

Ik hoop dat er snel wat verbetering komt en dat je baat bij die behandeling zult hebben!

Ik wil wel even zeggen, dat ik die foto, die laatste echt een super mooie foto vind!
Echt heel erg leuk!

Liefs en heel veel sterkte verder!!
x
Libusa - Woensdag 19 mei 2010 21:10
woow, jij bent een errug mooi meisje! echt waar!
ook heel knap geschreven :)
Ailin - Woensdag 19 mei 2010 21:51
Wat supermooi geschreven!
Je bent echt een mooi meisje!
Hopelijk ga je dat later ook in zien!

Sterkte!
verdriet - Woensdag 19 mei 2010 22:44
He meid, wat moedig dat je hier je verhaal hebt geplaatst. Ik vind het fijn te lezen dat je hulp hebt gezocht en je binnenkort wellicht aan dagbehandeling kan beginnen.. en hoop dat dat een begin is naar een eetstoornis-vrij leven! Dat ben je waard!!!
Scared - Donderdag 20 mei 2010 17:34
Hee, ik herken mezelf er heel erg in. Knap dat je dit wilt vertellen hier!
Take care!

Liefs,
Jacky - Donderdag 20 mei 2010 18:55
mooi geschreven, echt... ik herken mezelf er nogal ik ook... en geloof me alles komt goed, okal duurt het nog zo lang.

hou je taai. ;)

Xx jacky
Sarah - Vrijdag 21 mei 2010 12:02
wauw! echt heel mooi geschreven,
ik heb tranen in mn ogen en heb het gevoel alsof ik het verhaal van mijn leven lees. het lijkt er zoveel op.
heel veel succes met alles, niemand mag opgeven.
xxxxxx
Melissa - Vrijdag 21 mei 2010 18:33
Zo herkenbaar!
Mensen denken dat je gek bent en zeggen soms, maar je kan toch ook gewoon het eten niet meer kopen, dan kan je het ook niet op eten ..! of ze denken dat je gek bent!
terwijl mensen met anorexia wel medeleven krijgen.. want dat is zogezegd véél erger...

Niet dus!
lichamelijk misschien, maar geestelijk niet!
Annet - Zaterdag 22 mei 2010 20:41
Erg mooi en duidelijk geschreven :)
Weetje? Ik begin nu een beetje te ontdekken dat ik misschien ook wel boulimia kan hebben. Jou gedachten zijn erg herkenbaar voor me..

Ik wens je veel sterkte met je DB. Zelf ga ik binnenkort ook starten met dagbehandeling en ik weet ook niet zo goed wat ik moet verwachten ;)

Hannah - Woensdag 26 mei 2010 16:03
Heel erg bedankt voor jullie lieve reacties!
Echt super!

Liefs,
Hannah
emma - Donderdag 27 mei 2010 20:12
dit is echt super mooi geschreven!
ik hoop dat het snel weer beter met je gaat!
Dagmar - Vrijdag 28 mei 2010 12:25
Hoi meis,

Wat een goed verhaal zeg, mooi verteld, en erg herkenbaar. Ik snap dat je nu van dag tot dag leeft maar wat mij ook heeft geholpen is om juist eens goed te bedenken waar je over een jaar wilt staan. Wil je dan nog leven zoals je nu leeft?!

Het helpt mij nog steeds heel erg om op de dagen dat het minder gaat te denken aan over een paar maanden. Ik wil dan gezond zijn, sportief, gelukkig en lekker in mn vel zitten. Maar daar moeten we dan nu voor werken!

Ik weet hoe moeilijk het is, de eeuwige strijd met de eetbuien en het compenseren, en wil je dan ook veel succes wensen in je strijd tegen deze verschrikkelijke ziekte.

Liefs
Dagmar
lil - Vrijdag 28 mei 2010 13:39
echt goed geschreven!heel veel herkenning!
hoop dat je er idd snel vanaf kan komen..!
niemand verdient dat vreselijke boulimia-gedoe..
heel veel sterkte met alles!
xx
ps leuke foto's!
sandra1106 - Vrijdag 28 mei 2010 23:01
herkenning..
ida - Zaterdag 29 mei 2010 22:34
lieve hannah,
zoals wij altijd tegen tijs en mark zeiden toen ze klein waren,WE HOUDEN ZOVEEL VAN JE TOT vALLE GRASSPRIETJES VAN DE HELE WERELD AFGETELD ZIJN !!!!
dikke knuf,
ida
btts - Zondag 30 mei 2010 14:05
Ik zou best met je in contact willen komen, omdat ik zoveel in je herken!
Ess - Zondag 30 mei 2010 21:26
Hee
Echt een suuper mooi verhaal, goed geschreven (misschien, als dit achter de rug is, en ik weet zeker dat dat gaat gebeuren, kan je schrijfster worden :D)
Echt heel herkenbaar.
Misschien heb je het niet met opzet neergezet, maar dat "door dik en dun" ontroerde mij echt! Het is niet alleen maar figuurlijk, maar ook letterlijk :)

Xx BeStrong
Melinda - Maandag 31 mei 2010 00:28
Heel erg mooi geschreven! Ik ben erg benieuwd hoe het nu met je gaat. Ook vind ik het knap van je, dat je je verhaal met iedereen durft te delen.
Ik wens je veel sterkte, en vecht er voor, je kunt het!

Liefs.
Eva - Donderdag 3 juni 2010 17:56
Wouw. Dit is echt heel erg herkenbaar.
You make me cry...

Xx Eef
Malou - Vrijdag 4 juni 2010 16:31
Lieve Hannah,
Ik ben me echt kapot geschrokken toen ik het hoorde/las.
Dit is zo niet iets voor jou!
Je bent zo'n leuk meisje, zo mooi, zo gezellig!
Je hebt het heel mooi verteld en ik hoop dat de behandelingen goed werken!

Hannah,
Heb vertrouwen in jezelf.
Dat doe ik ook, dat doet iedereen.
Je weet dat je het kunt,
maar bewijs het tegenover jezelf.
Het zal een moeilijke tocht worden,
maar boven op de top zul je
het verleden los kunnen laten.
En nooit meer hoeven te beleven,
je kunt het.
Heb vertrouwen in jezelf.

liefs,
Malou
Jennifer - Zondag 6 juni 2010 18:03
Heey,

Wauw! respect dat je er zo openlijk over bent!
Ik heb ook aantal maanden geleden gehoord dat ik bulimia heb en precies op dezelfde mannier als jij. Ik vind ook dat er betere informatie op internet te vinden moet zijn, veel mensen begrijpen het gewoon niet!
En jou verhaal, ik kan me er helemaal in vinden.
Leven van dag tot dag, en aan niets anders denken dan wel of niet eten, helemaal herkenbaar.

Ik hoop dat het snel wordt behandeld bij je en dat je snel je oude leven weer oppikt!

xoxo Jennifer!
ladina - Maandag 7 juni 2010 08:01
hee,

ik vind het knap dat je er zo over uit durft te komen.
maar je moet niet denken dat je niets waard bent ook
al zegt een stemmetje het in je hoofd.
er zijn altijd mensen die heel veel van jou houden.

heeel veel sterkte.

xxx :lief:
Marie - Maandag 7 juni 2010 15:46
Mensen die dit niet bij hun zelf of in hun omgeving hebben meegemaakt zullen dit niet begrijpen. Het is een psygische aandoening die je overkomt, zelf vind ik het vergelijkbaar met depressiviteit. Op het moment kun je er erg in verstrikt raken, maar als je er uit komt kom je er sterker uit. Geen wonder ook dat deze twee dingen vaak hand in hand gaan. Het is moeilijk de balans weer terug te vinden nadat je deze kwijt bent geraakt. Toch is het mogelijk!
Het heeft alles te maken met patronen doorbreken, begin daarmee niet te groot, maar klein zodat je jezelf vertrouwen geeft dat het binnen je bereik ligt, dat je de kracht hebt om gewoontes van jezelf te veranderen. Bedenk daarbij ook dat niemand 100% zijn voornemens waar kan maken. 70% is bijvoorbeld ook voldoende!
Het heeft allemaal ook heel veel te maken met angst, het leven zit vol tegenslagen en vol onzin waar je wel energie in moet steken, dus waarom zou je je daar nog voor geven. Het is veel makkelijker om zelf een probleem te creeeren en daarna te leven, dan te leven naar andermans problemen. Dit bedoel ik niet verkeerd, ik bedoel;'ik spreek uit ervaring'. Maar het gaat allemaal zogenaamd over de controle die je kwijt bent over jezelf, terwijl je in feite geen controle over de wereld om je heen hebt en dat projecteerd op jezelf omdat dat onbewust een veiliger idee is. Je hebt nooit 100% controle(NOOIT!)Door het op jezelf te projecteren maak je dit bewuste, danwel onbewuste besef van kleinere omvang wat een veiliger gevoel geeft. Dit is alleen niet de goede manier. Het is de kunst om deze cyclus onder ogen te zien en weer met beide benen in het leven te durven staan.

Accepteer dat dingen nu eenmaal zijn zoals ze zijn, en jij slechts alleen van moment tot moment het beste van het leven kan maken (natuurlijk kun je streven naar doelstellingen op langer termijn, maar daar hebben we ‘t nu niet over) Acceptatie, daar draait het allemaal om. Laat los! Laat je eigen onzekerheid los, maar ook die van anderen. Mensen doen veel rare dingen uit onzekerheid, voor bezoekers van deze site zit het hem in een eetstoornis, maar mensen kunnen uit onzekerheid ook heel vervelend gedrag vertonen, een sexuele verslaving ontwikkelen(dan haal je je zekerheid er uit als iem. je wil) en zo kan ik nog wel even doorgaan. Als jij als gevoelige eter tegen dit soort mensen aanloopt in het leven is dit voor jou weer reden om te eten, te braken, of allebei; FOUT!!! Deze mensen die jou onzeker maken willen dit in feite ook niet, het is slechts hun onzekerheid die de kop op steekt en geen persoolijke aanval naar jou, wel ben jij als jezelf onzeker bent gevoeliger voor dit soort gedrag van anderen, als jij dit weer doorverwijst naar jou eigen onzekerheid, waar zit dan de stopknop!?! Iemand moet dit stoppen, en nee dit kun je beina onmogelijk op grote schaal doen, maar je kan wel bij jezelf beginnen. Begin klein en haal kracht uit de kleine stapjes en je zult steeds verder komen.
Vandaag de dag ben ik zelfs zover dat ik mensen aanspreek op hun onzekerheid als het mij te persoonlijk wordt. Ik kan hier niet over uitweiden omdat ik anoniem wil blijven, maar let er maar eens op wat mensen voor gedrag vertonen uit onzekerheid, wordt hier niet kwaad om maar geef het erkenning, geef aan dat je het ziet en dat je erkent wat het is (onzekerheid), daarmee geef je aan dat je die persoon leest hierdoor hou je diegene een spiegel voor, waardoor diegene aangespoort wordt om aan zichzelf te werken, als mensen zijn trucjes namelijk door hebben werken ze niet meer. Maar dan moet er wel een persoon opstaan die het durft te zeggen. Dit kun je gewoon op een liefdevolle werledverbeterende manier doen, en geloof me; s’avonds in je bed ben je trots op je goeie daad.

Zelf heb ik in een ongelukkige relatie gezeten wat een eetstoornis met zich mee heeft gebracht. Ik dacht dat dit mijn eigen onzekerheid was, maar als ik het terug bekijk is het allemaal begonnen met zijn onzekerheid (die hij overigens nooit zal toegeven) Hij gerdoeg zich uit onzekerheid naar mij op een manier waar ik onzeker van werd, simpel omdat hij zijn eigen onzekerheid op mij aan het projecteren was, toen had ik de inzichten nog niet waar ik nu over schrijf, had het dus tot gevolg dat ik bijna elke dag boven de pot hing, op den duur was ik er zo in getraind en wist ik precies wat ik moest eten om het vervolgens weer makkelijk er uit te krijgen zonder al te veel moeite, mensen merkten er dus niets van.
Vandaag de dag heb ik nog steeds strijd met eten, de ene keer heb ik minder moeite met het vinden van balans dan de andere keer. Ik spreek van ’keren’ omdat ik de goeie en slecht periodes heb, maar die probeer ik zo klein mogelijk te houden, ik heb bijvoorbeeld nu een dag of drie er op zitten met lekker eten, ik geniet er dan ook vollop van, voel me wel wat opgeblazen, maar ik gun mezelf het genot ervan en verpest het daarom niet door te gaan braken. Je lichaam heeft namelijk ook vetten nodig om gelukshormonen aan te maken en vitaminen te verwerken. Na deze drie dagen heb ik mijzelf en mijn lichaam alleen wel beloofd om het ook weer drie dagen rustig aan te doen, op moeilijke momenten haal ik terug hoe ik de afgelopen drie dagen heb genogten van de heerlijke appeltaart en chocola. Ik zeg dit wel heel makkelijk, maar tuurlijk blijft het moeilijk, maar ik leg mezelf die balans op, en die lat is minder hoog dan helemaal niets mogen van jezelf.

Tot slot wil ik ieder met een eetstoornis meegeven dat ‘wij’ eigenlijk wel geweldig mooie mensen zijn, ieder mens natuurlijk op zijn iegen manier maar wij in het bijzonder. Zoals ik al schreef over onzekerheid, is het mogelijk deze op anderen te projecteren, wij projectern deze op onszelf omdat wij een ander niet tot last willen zijn. Ik heb dit in mijzelf erkend als mooi! Natuurlijk hebben anderen er wel last van als het uit de hand loopt en ze er achter komen, maar dit is niet de opzet. Wij beschuldigen geen mensen omdat wij vinden dat we te kort worden gedaan, wij houden het bij onszelf. Hier kun je natuurlijk een discussiepunt van maken, want ‘goed’ is het niet, maar he; wie is er perfect?!

Ieder moet op zijn eigen manier het beste an het leven maken, en onthoud hierbij dat iedereen fouten maakt, ook jij, erken ze, en geef ze een plek.

Liefs…
imke - Vrijdag 11 juni 2010 14:44
echt een super mooi verhaal ik hou me werkstuk over boulimia en er inderdaad niet heel veel over te vinden.
nogmaals egt super knap dat je het zo durft te schrijven!!!!

ik - Zondag 13 juni 2010 11:50
mooie reactie.. die van marie..hoop dat ik er zelf ook ooit zover van af raak.. (en dat jij er nog meer afraakt..)

en natuurlijk goed stuk 16-jarig meisje!
xx-Tellaatje-xx - Donderdag 29 juli 2010 18:32
Heel mooi geschreven.

Feel the same.
Ashley - Zondag 24 oktober 2010 15:06
Wat mooi geschreven! en wat herkenbaar!
ER is idd zo weinig over BN bekend vergeleken met AN. Ik durf eht tegen niemand te zeggen, omdat ik bang ben dat mensen rotopmerkingen maken. gelukkig is dit tot nu toe nog niet voorgekomen.

Maar toen ik bijvoorbeeld teegen een leraar zei dat ik ging stoppen met mijn opleiding om bij de Ursula in deeltijd te gaan reageerde ze met: ooh. wat jammer wat erg! anorexia?'
vanaf het moment dat ik zei: nee, boulimia' was het gelijk over. ze doet net alsof ik een grote aansteller ben en ik kan volgens haar toch best naar school blablabla.
wat veel mensen neit zien is dat het niet alleen om eten gaat. het zit de hele dag in je hoofd. En dan heb ik het niet eens over ATM, dat komt er voor velen ook nog eens bij.

tv progamma's hebben het alleen maar over anorexia. daardoor dneken mensen dat je pas een eetstoornis hebt als je supermager bent en niet eet.
ze zouden een tvprogramma over boulimia moeten maken en dan allerlei verschillende meiden moeten interviewen en volgen, varierend van mager, normaal toto overgewicht etc. zo kunnen mensen zien dat het serieus deze ziekte is en hoe gevaarlijk deze is, omdat je van buiten niet kan zien of iemand aan BN lijdt.

Adisa - Vrijdag 8 juni 2012 17:41
Echt een mooi geschreven, bedankt ik heb er veel aan gehad voor in mijn werkstuk!
Heel veel sterkte en liefs