Was ik maar normaal

 

AilinSinds mijn eetstoornis denk ik anders over het verleden. Ik denk anders over de scheiding van mijn ouders. Ik denk anders over hoe ik vroeger was. Want het enigste wat ik wil is normaal zijn en alles achter me kunnen laten.

door Ailin

Toen ik 4 jaar was ging mijn ouders scheiden dus veel herinner ik me er niet van. We woonden toen nog in Duitsland, dus mijn moeder en ik verhuisden tijdens de scheiding terug naar Nederland. Ik heb daar nooit last van gehad; ik heb zover ik me herinner de overgang van taal goed kunnen maken.

De problemen begonnen in groep 6. Mijn vader woonde nog steeds in Duitsland, en zag hem daarom niet zo heel vaak. In die tijd had ik daar veel problemen mee, en kon me toen al op school niet meer concentreren. In groep 6 begonnen ook de pesters. Ik was bijna de dikste uit de klas, de "molligste".
Ik werd heel veel gepest, soms was het zo erg, dat ik me eigen in slaap huilde..

Daarom kwam er voor mij op school ook maatschappelijk werkster. Die zou me helpen met de problemen met m'n vader. Daar heb ik een paar gesprekken mee gehad met als hoofdonderwerp: Waarom gedraag ik me anders tegen over mijn vader dan tegenover mijn moeder? Die vraag kwam vaak naar voren. In die tijd wist ik daar nog geen antwoord op. Toen was het zover dat ik zei: ik kan het weer alleen aan. Dus hielden de gesprekken op.

Ik maakte dat jaar ook de overgang naar groep 7. Het pesten was in die tijd nog niet gestopt en ging nog steeds door. Vaak heb ik toen al gedachtes gehad over een einde maken aan mijn leven. Het pesten werd me te veel, ook omdat ik altijd de dikste van de klas was geweest. Ik voelde me altijd anders, alsof ik er nooit bij hoorde..

Toen kwam groep 8. Vaak genoeg de gedachte gehad om een einde te maken aan mijn leven, maar ik heb het nooit gedaan. Nog vaak gedacht over mijn vader, om recht in zijn gezicht te zeggen dat ik graag wilde dat ik hem vaker wou zien, maar dat heb ik nooit gedurfd... Het pesten was er toen nog steeds.

Ik was ook verder dan de rest van de meisjes uit mijn klas, ik kreeg al wat borsten en bij m'n heupen kreeg ik ook wat rondingen. Zelf heb ik dat tot op de dag nog niet kunnen accepteren. Toen kwam de gedachten opzetten: als je afvalt, gaan mensen je meer accepteren en word je gelukkiger. Maar toen heb ik niks met die gedachtes gedaan, maar ik heb ze wel altijd in mijn achter hoofd gehouden.

De brugklas, alles was nieuw, allemaal nieuwe mensen om je heen. Iedereen zegt altijd: ik heb een super tijd gehad op de middelbare school. Maar ik heb die tot nu toe nog niet beleefd. Altijd de mensen die me met afschuw aankijken. Steeds meer kwam de gedachten: "waarom ben jij niet zoals die anderen, die anderen zijn mooi en dun" en "kijk je eigen nou, hoe dik en lelijk je bent" . Steeds meer zag ik dunnere mensen om me heen, en ik wou ook zo zijn... 

Dus toen begon het allemaal. Ik liet snoep steeds meer staan, maar op een geven moment ging ik ook m'n brood weggooien.. Ik at steeds minder en het nummertje op de weegschaal ging steeds meer naar beneden.

Maar toen werd ik ziek. Ik was blijkbaar net iets te lang ziek geweest, dus werd ik opgeroepen door de ggd. Die vrouw kende ik al, dus was ik blij om haar weer terug te zien. We hebben nog wat zitten kletsen, en ze zei: Goh wat ben je veranderd sinds dat ik je de laatste keer gezien heb!

Ze vroeg daarom ook: Je eet toch niet minder om af te vallen, of wel? Ik: ja eigenlijk wel... Daardoor maakte ze zich zorgen, en  verwees ze me door naar een jeugdarts. De jeugdarts vond dat ik te veel aan het afvallen was, en dat ik toch verschijnselen had van anorexia. Dus die verwees me weer door naar Emergis. Daar zit ik nu nog steeds bij..

Ik heb eerst een paar gesprekken daar gehad met het hele gezin, dat vond ik echt moeilijk... De psycholoog vond dat ik steeds meer achteruit ging, dus dat therapie echt nodig was. En als ik nog meer zou afvallen misschien wel een opname nodig was. Hij maakte zich echt zorgen om me..

Binnenkort krijg ik proef-therapie om te kijken wat ik daar allemaal van vind... Nog steeds vecht ik heel hard tegen mijn eetstoornis, want een opname lijkt me gewoon te eng. Ik heb nu eigenlijk nog maar een half jaar een eetstoornis, maar het is vroeger al ontwikkeld. Maar hoe het precies is gekomen, ik heb geen idee. Als mensen te weten komen dat ik een eetstoornis heb, schrikken ze, ze hadden nooit verwacht dat ik degene zou zijn met een eetstoornis.. Maar zelf denk ik vaak nog: 'Wat is er eigenlijk mis met mij? Ik een eetstoornis, dat kan niet!

En vaak heb ik de gedachten nog om een einde aan m'n leven te maken, maar dan denk ik aan mijn vrienden die me volop steunen en die achter me staan! Ik vecht er elke minuut van de dag tegen!
Hopelijk doen jullie dat ook!

 

Reacties

- Zondag 2 mei 2010 14:35
Heel goed verwoord meis!
Je bent sterk en je kan die eetstoornis verslaan!
Als je maar blijft doorzetten, dan kom je er!

Knuffel!
Saar - Zondag 2 mei 2010 14:54
Jij zag er echt megalief uit op die eerste foto! en nog steeds heb je een lief koppie! Niet zo onzeker over jezelf, zorg goed voor jezelf.... je bent prima!
Knap dat je je verhaal hier doet en veel sterkte en succes!
Sophiee - Zondag 2 mei 2010 15:49
Lieverd,
wat knap dat je hier je verhaal hebt gedaan, heel dapper van je!
Ik ben trots op je!
Blijf vechten he, ik ben er voor je!
kus!
evie - Maandag 10 mei 2010 16:25
hey, wat een verhaal! echt heftig.
veel sterkte en zet hem op!
xxx evie
xx - Dinsdag 11 mei 2010 17:50
Hoi,
ik ben 18 jaar en ik ben opgenomen bij Emergis.
wat knap van je dat je heb ingestemd met de gesprekken en dat je een proef-therapie gaat doen!
ik wil je graag een hart onder de riem steken: ik vind dat 'ze' hier bij emergis een heel fijne aanpak hebben en ze hebben me al een heel eind kunnen helpen. de mensen (en groepsgenoten) zijn heel lief, meelevend en denken met je mee. elke stap die je maakt, daar sta je achter. ik bedoel te zeggen dat het echt niet erg is om hier te zijn voor een opname: gezondheid gaat voor alles! laat school maar even links liggen, dit is op dit moment in jouw leven een belangrijk punt, en je kunt er niet zomaar omheen kijken.
ik heb zelf ook een tijd lang poligesprekken gehad, en na een paar keer het advies voor meer intensievere zorg ben ik daar toch mee ingestemd. en ik ben er ontzettend blij mee.
lieve Ailin, ik wens je veel succes.
volg je hart!
liefs!
Ailin - Woensdag 9 juni 2010 18:07
Heeel erg bedankt voor jullie reacties!