Ik wilde anorexia

 

LorraineMijn leven begon niet zonder slag of stoot. Maar liefst drie maaden te vroeg kwam ik op de wereld. Mijn toestand was kritiek. Vooral de eerste 48 uur.

Op de basisschool was ik altijd het engeltje van de klas. De juffen konden zich geen betere leerling voorstellen. Al liet ik wel erg over me heen lopen. Ik stond altijd achteraan in de rij en deed alles wat er me gevraagd werd.  

Rond mijn 10e kreeg ik last van 'rare gedachten'. Ik zag voor me hoe ik de moordenaar in een horrorfilm nadeed. Terwijl ik dit voor me zag dacht ik steeds:'maar ik hou van ze, maar ik hou van ze'. Ook had ik last van zelfmoordgedachten. Zo stond ik een keer in de keuken met een mes op mijn polsen. Ik weet nu niet meer waarom ik het deed. Ook heb ik een aantal keren tegen mama gezegd dat ik wenste dat ik nooit geboren was en dat ik het leven niet waard was.

De overgang van de basisschool naar de middelbare verliep goed. Er gingen meiden uit mijn oude klas naar dezelfde school, dat voelde veilig. Wel heb ik verschillende dingen mee gemaakt op school die best schokkend zijn. Toen ik 13 jaar was is mijn beste vriendin, haar moeder verloren aan borstkanker. Ik zag hoe mijn vriendin er aan onderdoor ging. En ik stond machteloos. Ik kon niets voor haar betekenen. Ja, ik steunde haar. Maar ze bleef depressief.

Toen ik 15 jaar oud was heb ik mijn oma zien sterven (op mijn 9de overleed mijn opa, wat ook een enorme indruk bij me achterliet). De maanden hierna werd mama depressief. Voor mij was het heel moeilijk om mama zo te zien. Vooral als ze moest huilen had ik het zwaar. Dat deed ze nooit. Altijd was ze een sterke vrouw. En nu? Nu was ze letterlijk gebroken.

Ook op school speelden er toen vervelende dingen. In deze tijd waren mijn ouders vaak aan het lijnen. Ik besloot minder/of niet te snoepen. Vet eten mocht ik nog wel. Maar geen snoep meer. Steeds weer mislukte dit en voelde ik me een mislukking. Ik begon me te richten op mijn gewicht. Iedere dag
wegen. Mijn gewicht bleef stabiel. Ik begon kleine eetbuien te krijgen (al wist ik toen nog niet dat dit eetbuien waren). Ik heb altijd wel veel gesnoept, maar het werd steeds meer. Ik voelde me zo zwak dat ik er niet van af kon blijven. Iedere dag beloofde ik mezelf het zelfde: geen snoep meer!

De hoeveelheid snoep wisselde vaak. Maar op een gegeven moment besloot ik om mee te gaan lijnen. Ik ging opschrijven wat ik at en hoeveel punten dat waren. (ik deed weightwatchers) Na het eten bespraken ze vaak hoeveel wat was en zo leerde ik de punten uit mijn hoofd. Na een tijdje kwam mijn moeder erachter dat ik mee lijnde en toen stopten ze. 

Toen ik 16 was kreeg ik amandel onsteking waardoor ik 1 tot 2 weken niets kon eten. Op betere dagen at ik brood met soep. Na deze periode van niet eten zag ik dat ik x kg kwijt was geraakt. (Nu pas herinner ik me dat ik een soort van trots voelde. Het getal was gedaald ipv gelijk gebleven. En omdat ik altijd al ondergewicht heb gehad was mijn gewicht te laag)

Tijdens het nemen van de antibiotica kreeg ik erg last van mijn maag en darmen. In de bijsluiter stond dit ook als bijwerking. Maar het deed zo'n pijn dat ik er mee moest stoppen. Nu ik weer kon eten ging ik vanalles eten wat ik in die 2 weken had gemist. Chocoladebollen, chips, koekjes, chocoladerepen. Alles wat ik mijn ouders had zien eten en zelf niet kon nemen. Ik denk dat hier het echte gevoel van eetbui zijn intrede heeft gedaan. De maag en darm klachten gingen niet weg. (nu nog steeds niet) Er is onderzoek gedaan in het ziekenhuis. Er zijn foto's en echo's gemaakt maar ze konde niets vinden.  

Op mijn 17de werd duidelijk dat ik een probleem met eten had. Later werd het een eetstoornis. In juli is de diagnose Boulimia Nervosa gesteld. De eetbuien en het braken werden steeds erger. Het enige wat ik nog kon was calorieen tellen en compenseren. Mijn zelfbeeld was laag, heel laag. Als ik heel eerlijk ben wilde ik niet meer leven. In gedachten zag ik vaak dat ik een dodelijk ongeluk kreeg of mezelf iets aan deed. Ik was ver heen in die tijd. Ik realiseerde me dat het zo niet langer ging en heb gekozen voor een deeltijdbehandeling. Ik moest stoppen met mijn opleiding en ging in behandeling. Drie maanden pre-groep, zes maanden deeltijd, twaalf maanden nazorg.

Net voordat ik in behandeling ging, op 21 maart (mijn verjaardag) is mijn oma overleden. Tijdens de nazorg heb ik een terugval gehad. Ik had nooit moeite met de normale maaltijden, maar nu wel.

Toen ik 5 maanden in de nazorg zat heeft mijn vriendin een zelfmoordpoging ondernomen. Ze had afscheid genomen van mij op msn. Uiteindelijk heb ik de politie gewaarschuwd. Ze is naar het ziekenhuis gebracht. Ze belde me de dag daarna op en verweet me dat ik haar had gered. Ik had haar moeten laten sterven! Waar haalde ik het recht vandaan? Onze werd nooit meer zoals voorheen.

Ik ging steeds minder eten. Ik had aangegeven meer hulp te willen, terug in behandeling. Toen werd er gezegd dat ze me alles geleerd hadden wat ze me kunnen leren en dat ik het nu moest handhaven. Maar dat lukte niet. Ik wilde afvallen. Doordat mijn hulpvraag werd afgedaan kreeg ik het gevoel dat ik niet ernstig genoeg was met mijn boulimia. Toen dacht ik "als ik nou anorexia zou hebben, dan zou de hulp me om de oren vliegen". Dan word ik wel gezien. Ik ging nog minder eten.

Met mijn 19de werd de behandeling afgerond en ik kreeg een psycholoog in mijn eigen woonplaats. Mijn angst voor het eten groeide. Ik kreeg moeite met de normale eetmomenten. Ik ging langzaam maar zeker nog minder eten. Vaak kreeg ik hierdoor de eetbuien. Ik had het toch al verpest met dat ene koekje wat ik bv nam, nu kan ik net zo goed door eten. Er is niets meer te verliezen.

Wanneer ik 'gewoon' probeerde te eten. Ging het door mijn hoofd dat ik het had verknald. Ik had immers 2 sneetjes brood op. Het moest eruit. En naderhand kwam er een hoop eten weer bij. Ik begon weer vaker te braken en voelde me steeds vaker falen. Mijn psycholoog wist niet meer wat ze moest doen en heeft me toen doorverwezen naar het GGZ in Tilburg. Ze wilde me eigenlijk terugsturen naar de plaats waar ik mijn eerste behandeling heb doorlopen. Maar daar zeiden ze dat als ik in de volwassenenzorg wilde, ik een BMI moest hebben heb minimaal XX, omdat ik boulimia had. Als ik nou anorexia had gehad, dan zou het een BMI van XX zijn geweest.

Toen ik dit hoorde voelde ik me verontwaardigd. Ze gaven me juist een reden om af te vallen. In deze periode wilde ik anorexia. Dan zou ik een lagere streef hebben wanneer ik in behandeling zou gaan. Later hoorde ik dat het totaal nergens op slaat BMI te binden aan een diagnose. Ieder persoon verschilt van elkaar. 

LorraineInmiddels ben ik 20 jaar en ik ben net begonnen met mijn behandeling in Tilburg. Ik moet er 5 dagen heen van 8:00 uur tot 19:00 uur. Ik hoop dat ze me hier een goede (eet)structuur kunnen aanleren. Eentje zonder te hoeven overeten en maar aan te komen. Als ik moet aankomen wil ik dat doen door middel van een normaal eetpatroon met hier en daar wat extra's. Ook hoop ik dat ik meer zicht kan krijgen op de waarom vraag. Waarom heb ik een eetstoornis?

De afgelopen jaren zijn niet gemakkelijk geweest. Ik heb verschillende vormen van hulp doorlopen en ookal ben ik nu niet beter, ik heb er wel van geleerd. Ik weet wanneer ik mijn eetstoornis inzet en wat mijn angsten zijn. Ook uit de dingen die me niet zijn bevallen tijdens de deeltijd heb ik geleerd. Ik weet nu dat zo'n benadering niet bij mij past en dat ik eerder voor mezelf op moet komen.

Ik kan jullie vertellen dat ik ga vechten. En ik blijf vechten. Ik zal vallen, maar ik weet altijd weer op te staan. Het is moeilijk om me voor te stellen dat ik ooit weer normaal met eten om zou kunnen gaan. Maar ik hoop dat dit me wel gaat lukken.

Ik weet dat ik een vechter ben, al vanaf het aller eerste begin dat ik op deze wereld kwam. Ik stap met goede moed deze nieuwe periode in.

De periode van genezing.
Mijn eetstoornis heeft me al te veel ontnomen.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

anoniem - Woensdag 7 april 2010 14:20
Wat een heavy verhaal! Ik herken het wel hoor, dat anorexia willen.. Dat had ik ook toen mijn therapeut tegen me zei dat boulimia een keuze was. Toen dacht ik ook van: dan wil ik anorexia, dan is het bij hun tenminste duidelijk dat het geen keuze is.

Ik hoop dat je je eetstoornis kunt verslaan. Ik wens je al het geluk van de wereld toe!

veel liefs
Robyn - Woensdag 7 april 2010 15:13
Hoi,

ik herken in je verhaal ook de wens om anorexia te hebben (ipv boulimia). Erg jammer dat de hulpverlening zo in hokjes denkt met diagnoses.

Heel veel succes met je nieuwe behandeling. Ik wens je veel sterkte maar vooral: plezier voor de toekomst! Het leven bestaat uit zoveel meer dan eten/gewicht!

xxx



susanne - Woensdag 7 april 2010 16:48
hej, wat een heftig verhaal..

Ik vind het ook heel herkenbaar. Toen ik in de 5 daagse zat bij amarum voor behandeling tegen de boulimia, voelde ik me heel erg zwak en de meisjes met anorexia heel sterk, ik keek als ware tegen hen op. Nu ik zelf met anorectische cognities worstel maar wel NAO gelabeld ben, zie ik dat het zo dus niet in elkaar zit...

ik wens je heel veel sterkte in je strijd!
Lin - Maandag 24 mei 2010 15:00
Mooi verhaal!Succes in Tilburg!Je bent er in goede handen, ik heb er ook gezeten:)

Liefs
anoniem - Dinsdag 22 juni 2010 07:59
de eerste stukjes lijken erg op mij en ook de titel
Michelle - Zaterdag 11 september 2010 13:13
Wow... Heftig maar ook mooi verhaal! Ik hoop echt dat het je allemaal gaat lukken!
Wat ik wel echt akelig toevallig vind... Jouw oma is op 21 maart je verjaardag gestorven... Weetje.. Mijn oma is op 20 maart mijn verjaardag gestorven...
Raar he!

XX Take good care
Identity - Donderdag 21 juli 2011 21:40
Bizar verhaal, ik kreeg zelfs een traan van herkenning in bepaalde dingen.
Hoe stom om te beginnen.
Sterkte met jou gevecht meis!

Liefst
tears88 - Zondag 19 augustus 2012 11:20
ik herken ook zo veel in je verhaal!

Ook ik heb hier mee geworsteld. Heb een kleine periode van anorexia gehad ik viel snel af en voelde me sterk maar t was meer een schreeuw om hulp mensen zien dan dat het niet goed met je gaat. Maar ergens lette mijn omgeving niet echt op... T werd wel bekend bij mn begeleiders maar op dat moment kreeg ik eigenlijk niet echt de juiste hulp.
Ik ontwikkelde hierdoor ook eetbuien en tada... ik heb boulimia ontwikkeld.
Mijn bmi is weer gezond maar in mn hoofd gaat het nu nog veel slechter dan toen ik anorexia had. Want t enige waar ik nog een goed gevoel van kreeg waren de dalende cijfers van de weegschaal. En door de eetbuien ondanks t compenseren steeg deze toch weer een beetje. Maar de eetbuien hierdoor te laten stoppen lukte me niet!

Ik hoop dat je nu de juiste hulp krijgt en er je eetstoornis overwint!
Je verdiend het!
succes!
Imeand - Zondag 2 september 2012 17:42
iedereen verdient hulp en succes.
- - Donderdag 4 april 2013 22:35
ik wil ook anorexia, helemaal verslaafd geworden aan pro ana :(
kben echt een hoopje miserie nu pf :(
Chaya - Woensdag 22 mei 2013 17:40
Zo ontzettend herkenbaar dit verhaal. Ik hoop dat het nu beter met je gaat en dat je eetstoornis vrij kunt leven.

Liefs,
Chaya
stroopwafel - Woensdag 11 september 2013 14:17
heftig.. en zo herkenbaar..
vlinder - Zondag 26 januari 2014 21:43
echt heftig.
helaas ook erg herkenbaar, ik ben smeekte ook om terug te mogen in de behandeling omdat ik echt aan t terugvallen was, maar ook ik kreeg hetzelfde te horen dat ze me al alles hadden geleerd wat ik kon leren en dat ik dat nu zelf moest toepassen/handhaven.. oneerlijk. inmiddels een hele erge terugval daardoor door die mensen daar.. en word ik wss binnenkort opgenomen..

Mitzy - Zaterdag 2 augustus 2014 08:53
Heel heftig zeg. Ik heb ook een lange periode boulimia gehad en daarna omgeslagen naar Anorexia. Ik hoop voor je dat het nu een stuk beter met je gaat en dat het je lukt om door te vechten!
Mensje - Maandag 11 januari 2016 21:26
Ik weet zeker dat het je lukken zal! En een tip: als echt HELEMAAL NIETS helpt zoek dan een op internet op, ,,dode mensen met anorexia". Als je dat ziet... dan WIL je het nooit meer. Want dát kan gebeuren. Maar als je vecht tegen afvallen, eindig jij niet in de grond! 😉

Ik heb het zelf (nog...) niet. Het is erg * om die stemmen te hebben. Die eetbuien heb ik ook wel een beetje. Vandaag op school niets gegeten. Ik had één heel bolletje op mét karige roomkaas bij het ontbijt. Ik had geen honger maar ik moest van mijn moeder het opeten. 😕 Op school meteen mijn brood en koekjes weggegooid of weggeven. Thuis een heleboel noten en snoep gegeten. Ik voelde me zo'n mislukking. Toen dacht ik ,,Afvallen lukt me nooit, kan ik beter meteen alles eten." dat deed ik. Morgen school, dan maar even niet eten. Ik heb uitgerekend dat als ik 42 kg weeg, ik ondergewicht heb. Verder ga ik niet. Anders vind ik mezelf zo mager en dus lelijk. Dun is wel OK, mooier dan slank. Ik durf niet te braken. Dat vind ik wel fijn. Té erg moet ook weer niet.

Ik zie mezelf altijd op akelige manieren dood gaan. Gewoon zomaar. Vroeger stond ik wel eens voor het spoor... Ik durfde gewoon niet. De grootste fout die ik gemaakt heb is geboren worden. Ik ben niet echt OK, ik ben ongeveer 1.55 en weeg ongeveer 48 kg. BMI zegt dat ik gewoon gewicht heb. Wat een boelshit! Iedereen die kan zien ziet dat ik wel een beetje te dik ben, met mijn worstenvingers, buik en dikke armen. Zo vind niemand mij ooit leuk. Ik wil wel anorexia, gewoon een weekje of twee. Dan ben ik dun en kan ik rustig eens wat lekkers eten. Maar zelfs dat durf ik niet.

Liefs
Ik