Ik ben Naomi en heb een eetstoornis

 

NaomiHoe komt het dat je een eetstoornis hebt gekregen Naomi? Die vraag word me vaak gesteld. Tja, helaas is het antwoord op die vraag moeilijk te vinden. Ik heb veel meegemaakt, dat ontken ik niet. Maar tot op de dag van vandaag houd ik vol dat dat er niks mee te maken heeft. Maar wat dan wel? Wat is de reden dat ik niet meer kon stoppen met afvallen?

Wat is de reden dat ik controle wou over mijn leven en het vond in het eten, bewegen en (later ook) braken? Hoe komt het dat ik de stempel Anorexia Nervosa Purgerend als het ware op me kreeg gedrukt? Hoe is het zover gekomen? En wat hield het in stand? Daar ben ik zelf ook wel benieuwd naar.. door Naomi

Tumor
In April 2006 kreeg mijn moeder een epileptische aanval. Dat gebeurde om 6 uur 's ochtends. Ik had niks in de gaten, ik sliep dwars door alle paniek en herrie heen. Toen ik beneden kwam en klaar stond om naar school te gaan. Merkte ik natuurlijk wel dat er iets niet klopte, maar dat waren kleine dingetjes zoals: De gordijnen waren open, mijn vader was niet op zijn werk en mijn broer lag nog in bed. Ik zocht er niks achter en ging gewoon vrolijk naar school. Dat vrolijke gevoel ging echter weg toen ik tussen de middag thuis kwam. En mijn ouders mij het slechte nieuws hadden verteld. Ik schrok natuurlijk wel, maar wat moest ik verwachten?

Ik was inmiddels nog 10, bijna 11 en was met mijn hoofd alleen maar bij mijn verjaardagsfeestje dat nu niet door zal gaan. Ja, zo egoïstisch als ik was maakte ik me dáár zorgen om. En niet om mijn moeder. Een ramp was het dat mijn slaapfeestje niet door zal gaan. Natuurlijk verdwenen deze gedachten ook wel toen mijn moeder die avond in het ziekenhuis werd opgenomen. En er werd verteld dat ze een tumor had. Goedaardig of kwaadaardig dat wisten ze nog niet. En zouden we pas de volgende ochtend horen.

Lekker dan, zit je thuis met je oma; die overigens helemaal overstuur was. Maar ze probeerde het te verbergen door voor mij en mijn broer patat te halen. Als een soort van troost. Hartstikke lief bedoeld, en ik was er toen zeker weten ook heel blij mee! Gelukkig was het een goedaardige tumor. En werd het snel verwijderd. In een operatie van 8 uur was mijn moeder verlost van een tumor ten grote van een vuist. Na de operatie moest mijn moeder nog 2 weken in het ziekenhuis blijven. Toen mijn moeder weer thuis kwam had ik een compleet andere moeder. Mijn moeder ging afvallen, mijn moeder gaf om haar uiterlijk. Ze was een compleet ander persoon! Ze maakte het huis beter schoon (zonder aandringen van mijn vader).

Scheiding
Ergens begin 2008 kwam mijn vader met het geweldige nieuws dat hij een ‘oogje' had op de beste vriendin van mijn moeder. De wereld leek te vergaan. Ruzies in de hele familie. Mijn broer schelde de nieuwe vriendin van mijn vader helemaal kapot. Ik brak, want een van haar dochter was tenslotte een van mijn beste vriendinnen. Ik sliep daar ieder weekend en noemde haar voor de grap mijn 'stiefmoeder'. Dit zal vanaf nu nooit meer hetzelfde zijn. En nee hoor, mijn vader vertrok direct. Alleen
stond hij na een paar weken weer op de stoep.

Alsof het nog niet erg genoeg was, want de hele familie was al overstuur. Hij miste mij en mijn broer. En wou mama nog een kans geven. Om dat laatste ging het echter niet. Vooral om het eerste. Wat ik niet kon begrijpen want ik heb nooit een band met mijn vader gehad. Het dagelijks ritueel ging tenslotte altijd zo: Papa kwam thuis uit zijn werk, we gingen eten en papa lag op de bank. Wat dit met mij heeft gedaan? Ik heb geen idee. Ik heb nooit iets gemist in mijn leven, en zeker ook niet de aandacht van mijn vader. Het was gewoon zo. Ik had een moeder en vriendinnen. Zo was mijn leven. Maargoed, terug op de scheiding. Na 1 maand ging hij weer weg.

Mijn moeder was kapot, mijn broer was nog bozer dan ooit; want hij had tenslotte zijn beste maatje weer terug. En zijn enige echte vader! Ik? Tja, wat vond ik ervan.. Geen idee eigenlijk. Ik huilde wel, maar waren die tranen wel gemeend? Rond zomervakantie 2008 besloot mijn vader nog een keer terug te komen. Zo gek als mijn moeder was; liet ze hem terugkomen. We zijn toen nog als ‘oud' en ‘vertrouwd' gezin op vakantie geweest naar Lanzarote. Iedereen dacht dat alles weer goed was. Wéér de hele familie in rep en roer, want alles was nu weer goed. Toch? Nee. Fout. Een week nadat we weer geland waren op Schiphol vertrok mijn vader weer. Sindsdien is hij niet meer terug gekomen. Rondom de scheiding gebeuren er tot op de dag van vandaag nog allemaal dingen. Geldproblemen, ruzies met ouders, ruzies tussen mijn vader en ik, ruzies tussen mijn broer en mijn vader etc etc. De scheiding is dus nog steeds geen afgesloten hoofdstuk in mijn leven, helaas.

Ontwikkeling van mijn eetstoornis
Toen ik naar de brugklas ging was ik verschrikkelijk onzeker. Wat zouden ze van me vinden? Zal iedereen me aardig vinden? Zal ik buiten de groep vallen? Nou, het ging me eigenlijk allemaal hartstikke goed af. Ik had vriendinnen. Hoorde erbij. Dus hierover had ik niks te klagen. Toch bleef het onzekere gevoel hangen. Toen ik naar de 2e klas ging werd ik me steeds meer bewust van mijn lichaam. Mijn vriendinnen hadden in mijn ogen een perfect figuur, konden strakke truitjes aan zonder dat hun
er dik in leken. Ik kon dat voor mijn gevoel niet, dit kwam vooral ook doordat ik al verder was in de ontwikkeling. En ik dus al vrouwelijke rondingen begon te krijgen.

Naomi

Ik kon hier totaal niet mee omgaan en begon af te vallen. Gewoon gezond. Zoals "iedereen" dat doet. Denk ik. Het ging goed, beter dan ik had verwacht. Toen ik mijn eerste streef had bereikt. Ging ik vrolijk naar school, ik had een strak truitje aan! Ik was zo vrolijk, die dag herinner ik me nog goed. Voor mijn gevoel kon ik de hele wereld aan, ik Naomi die van lekker eten hield; kon afvallen! Hee, wie had dat
verwacht?

In de weken die daarop volgde ging ik steeds minder eten. Doordat mijn ouders gescheiden waren en mijn moeder lange diensten maakte; kon ik makkelijk mijn avondeten skippen. In het begin at ik vaak nog wel avondeten. Maar dat werd steeds minder en minder. Inmiddels viel ik steeds meer en steeds sneller af. Ook kwam de weegschaal nu pas echt in mijn leven, 's avonds na het douchen woog ik mezelf. Ik mocht daarvoor een uur niks eten en/of drinken want mijn lichaam moest ‘leeg zijn'. Voor mijn gevoel was dat het dan, en kon ik me dus veilig wegen. Ik kon me namelijk nooit 's ochtends wegen want de weegschaal stond tenslotte onder het bed van mijn moeder. Ik voelde me geweldig, ik viel af. Ik deed aan drie keer per week aan hockey en ging vaak ook nog wel eens naar de sportschool.

Mijn feestje werd echter verpest in het voorjaar van 2009. Rond de carnaval. Ik had schoolfeest en ging er met mijn beste vriendinnen naar toe. Ik zag er slecht uit, hoorde die avond dat ik veel te dun was en had wallen onder mijn ogen. Ik was kapot, althans mijn lichaam. Mijn geest kon nog wel even, die moest door. Want ik was tenslotte te dik. Ook al zat ik met mijn gewicht in het vakje ernstig ondergewicht, het was niet goed genoeg. Na het schoolfeest ging ik bij mijn tante logeren. Zij zag mij toen maar 1x in de 3 maanden en schrok zit dus rot toen ze me weer zag. Ik? Ik was compleet in paniek, want wat moest ik doen? Ik ging bij mijn tante slapen, ik moet daar eten! Hoe ga ik dat overleven?

De meisjes van de pro-ana sites (waar ik toen ongeveer 2 weken op zat..) zeiden tegen me dat ik wel een keer kon genieten. Dat ik het wel mocht, ik deed het overigens zo goed. Nou, daar ging ik. Hoe moest ik genieten van eten? Hoe moet het? Wat is normaal? Zo zenuwachtig als ik was ging ik er heen. Ik bleef er 4 dagen, het enigste wat ik die 4 dagen heb gedaan is; eten wegschrokken. Niks genieten, alles ging erin. Ik genoot er niet van, zelfs dingen die ik niet lekker vond gingen naar binnen. Want, oh. Ik zal na de vakantie weer gewoon lekker gaan afvallen!

Helaas liep dat een beetje verkeerd. Ik kreeg nu iedere week op zondag avond een vreetbui, standaard iedere week. Ik schaamde me kapot, ik werd dik! Dit kon toch niet? Elke Maandag vaste ik ten compensatie van de avond daarvoor. Daardoor bleef ik stabiel, en schommelde erg met mijn gewicht tussen het vakje; ernstig ondergewicht en gezond gezicht.

Inmiddels had mijn tante mijn moeder meegenomen naar een informatie avond over eetstoornissen. Deze werd georganiseerd door Amarum. Dit deed mijn tante vooral omdat mijn ouders niet inzagen dat ik een eetstoornis had. Ja, oké. Ik was vermagert, maar een eetstoornis? Nee, dat had hun kleine meisje toch niet? Die avond dat ze terugkwamen zat ik boven. Ik weigerde naar beneden te komen. Ik wist overigens van mijn vader waar ze waren geweest. Uiteindelijk ben ik toch naar beneden gegaan en kreeg ik een hele lieve speech van mijn tante. Over dat ik niet de enigste was met een eetstoornis en dat ze me gingen helpen. Dat eerste stelde me gerust, dat laatste? Nee, dankjewel mooi niet. Daar zit ik niet op te wachten! Toch eindigde ik 2 dagen later met een telefoon in mijn hand en had ik een telefonisch gesprek bij Amarum.

De maanden tot de intake sukkelde ik een beetje door zoals ik de weken daarvoor ook deed. Ik schommelde nog steeds en het lukte me niet om de controle daarin weer terug te vinden. Ik vond het vreselijk maar ging door met mijn leven. Ik zal mijn laagste gewicht wel weer behalen toch? In April 2009 had ik intake gesprekken bij Amarum. Vanaf toen kreeg ik een keer in de week een gesprek met een psycholoog. De eerste maanden vond ik het maar vreselijk en dom. Wat deed ik daar? Ik hoorde er toch helemaal niet. Maar na een tijdje werd het dan toch ‘normaal'. En zat mijn ontkenningsfase erop. Ik kon nu zeggen; "Ik ben Naomi en ik heb een eetstoornis". Ondertussen ging het eten nog steeds hetzelfde.

In de zomervakantie van 2009 sloeg alles weer om. Ik schommelde niet meer en viel weer af. Ik was inmiddels weer een paar kilo's verloren toen ik op vakantie naar Turkije ging en zat nu op het randje ernstig ondergewicht. Toen ik terug kwam van Turkije ging het zo nog even door. Ik ontdekte het braken, nou ja ontdekte. Ik ‘begon' met braken. En zo belandde ik op een punt dat ik van Amarum niet meer mocht hockeyen en geen zondagskrant meer rond mocht brengen. Natuurlijk vond ik dat laatste helemaal niet zo erg, jammer dat ik geen inkomsten had, maar leuk vond ik het toch niet. Dat eerste vond ik echter verschrikkelijk! Ik hockeyde al vanaf mijn 6e en was dus niet anders gewend. Dit was overigens geen motivatie voor mij om aan te komen. Dat bleek toen ik eind November op mijn dieptepunt was en bijna niks meer at. En als ik iets at, belandde het in de WC.

Ik werd doorverwezen naar Accare, Almere. Omdat ik daar een intensievere behandeling zou krijgen. Gek genoeg kon ik na ongeveer 2 á 3 weken (december 2009) alweer terecht bij Accare voor een intake. Bij de 2e intake werd echter duidelijk dat het niet goed met me ging. En werd Smilde opgebeld. Smilde zat vol en dus werd daarna nog naar de Bascule gebeld, die ook vol zat. Een opname zat er dus niet in. Maar dat was in de ogen van mijn ouders ook nog niet nodig. Ik mocht het eerst zelf proberen. In Februari 2010 startte ik met PST (Psycho Sociale Training) en begin Maart 2010 ging ik bij de Groepstherapie. Dus ik krijg nu 2 keer in de week therapie. Op de Donderdag en Vrijdag.

Helaas gaat het nu weer wat minder. Als ik uit de ogen van mijn moeder zal moeten kijken zal ze zeggen: Slecht. Het braken is er nog steeds. Het niet eten ook. Mijn bewegingsdrang is de afgelopen maanden sterk toe genomen. En daardoor is het al knap; of een hele prestatie als ik één uur op een dag stil zit. Ik beweeg constant en als dat niet gebeurt word ik gigantisch onrustig. Ik heb ook een periode heel veel gespijbeld dit kwam omdat ik dacht dat ik toch bleef zitten. Dat ik het niet kon. Maar vooral ook omdat ik geen concentratie meer had en ik het dus niet zag zitten om naar school te gaan, ik voelde me tenslotte zou dom als ik niet wist waar het over ging. Ook spijbelde ik vaak omdat ik anders bang was dat ik niet genoeg kon bewegen..

Ik heb de afgelopen 3 maanden in totaal 5 dagen mijn eetlijst gevolgd. Daarna ging het weer mis, goed mis. Door spanningen rondom de scheiding gaf ik mijn eetlijst op. Wat had ik eraan? Nu inmiddels 3 weken later ben ik alweer afgevallen en heb ik nog steeds veel moeite om mijn eetlijst op te pakken. Dit lukt me dan ook alleen op Donderdag en Vrijdag in verband met de therapie die ik dan volg. Doordat ik ben afgevallen is het woordje opname ook al een paar keer aan bod gekomen. Vooral omdat het nu nog veel slechter met me gaat dan toen ik de intake had.. Kortom: de afgelopen 3 tot 4 maanden is er totaal geen vooruitgang in gekomen. En ging ik alleen maar verder achteruit.

Op dit moment is het nog steeds gigantisch druk in mijn hoofd. En weet ik eigenlijk niet wat ik wil. Leven of voortgeleefd worden. Ik ben op zoek naar een stukje motivatie. Maar zodra ik die heb, raak ik het steeds weer kwijt. Het is makkelijk om te zeggen: "Ik ben er nog niet klaar voor". Maar wanneer dan wel? Wanneer komt de tijd dat ik kan zeggen: "Ja ik wil er vanaf! Ik ben er klaar mee!". Ik heb werkelijk geen idee, ik ben op zoek. En ik doe mijn best.. 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Lotte - Dinsdag 16 maart 2010 11:39
Naomi, lieverd, ik weet dat jij diep in je hart er vanaf wil. Dat merk ik uit de gesprekken die ik met je heb.
Dus zelfs al 'mag' je van jezelf (nog) niet aankomen en beter worden, ergens wil je het wel.
Alleen ja, het is doodeng.
Maar meis, die angst kan je alleen overwinnen door het te DOEN. Door te leven!
Je bent zó'n prachtig meisje en je zit vol talenten en passies, die moet je verder ontdekken en ontwikkelen lieverd, het is zo vreselijk zonde dat dat anders verloren gaat! Jij bent sterker dan de Anorexia. Dat wéét ik gewoon!
Niet de moed opgeven,
ga ervoor, geef die anorexia een enorme schop onder haar kont en vecht voor je toekomst!
Leef !!

xx liefs

Anne(fleur) - Dinsdag 16 maart 2010 11:41
Hee liefkind, wat een heftig verhaal! Er zitten ook wel delen van herkenning in, maar vind 't echt heftig en ik hoop dat er snel betere tijden voor je zullen komen! Ik heb er vertrouwen in dat het je gaat lukken
Jeanine - Dinsdag 16 maart 2010 11:44
Lieve Noami,

Heel knap van je dat je ook hier je verhaal verteld!
Echt heel mooi geschreven, in sommige gedeeltes herken ik me wel.
Ook jij komt er meid! Dat weet ik zeker!
En bedankt voor vrijdag, jij en de rest van de groep hebben me echt gesteund.
You can do it girl!

Liefs,
Jeanine
Anouk. - Dinsdag 16 maart 2010 14:09
Hé lieve naomi,
ik heb het gelezen, en weet niet wat ik moet schrijven. Al mijn reacties zijn leeg, ik ben even leeg. Sorrieknorrie.
Maar als je me nodig hebt, kan je altijd schreeuwen, roepen. Je weet mijn punt te vinden, mijn hyves (: Ik kijk stiekem nog altijd op mijn punt, hihi.
Dikke knuffel,
anouk.
Danique - Dinsdag 16 maart 2010 14:20
Heee lieverd!
Carolien - Dinsdag 16 maart 2010 16:56
Lieve Naomi!
Ik weet eigenlijk niet of je boos op me vent momenteel, alleen ik dacht ik kijk eens op deze site en toen zag ik jou verhaal! Ik vind het zo knap van je dat je hier je verhaal hebt gedaan! You're amazing, en alles gaat goedkomen met jou. Je verdiend het om gelukkig te zijn(l)
xxxx wbt
Kimberley. - Dinsdag 16 maart 2010 17:18
Ik vind het nog steeds erg heftig elke keer als ik je levens verhaal lees. Dit had jou(!), jullie(!) niet mogen overkomen. En vooral jou niet met die eetstoornis erbij. Ik duim nog elke dag voor je. Alles komt goed al duurt het lang. Ik hoop echt dat je snel weer lekker kunt genieten en op gezond gewicht zit en je er tevreden mee bent.

Lots of love.
Naomi - Dinsdag 16 maart 2010 20:04
Bedankt voor jullie lieve berichtjes!
Doet me goed, heel heel erg bedankt (:

liefs,
Laurien - Dinsdag 16 maart 2010 20:55
Hee Naomi!

Wat goed van je dat je dit hier allemaal vertelt! Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet schrijven maar ik wil in ieder geval zeggen dat ik het heel knap vind dat je dit zo hebt kunnen schrijven en dat ik hoop dat het vanaf nu alleen maar steeds beter met je zal gaan!

xoxo
Iris - Dinsdag 16 maart 2010 21:56
Poeh...wat vreselijk heftig!

Sta je nu nog wel op de wachtlijst voor Smilde of de bascule? Dan heb je een soort van back-up voor als twee dagen therapie niet voldoende blijkt te zijn...

Hoe is de band inmiddels met je moeder? Ben je inmiddels meer gewend aan je 'nieuwe' moeder, die er na de operatie ineens was?

Take care meis!

Liefs van Iris
Naomi - Dinsdag 16 maart 2010 22:16
@ Iris,
Nee ik sta niet op de wachtlijst. Het was meer zo van dat ik het nu eerst even zelf mocht proberen met 2 dagen therapie. Verder weet ik het niet echt eigenlijk..

En de band met mijn moeder is hartstikke goed! Het is een tijdje wat minder geweest; veel ruzie etc. Vooral rondom het eten. Maar inmiddels kan ik het weer heel goed vinden met mijn moeder en praat ik heel veel met d'r. En het fijnste is nog: ze lijkt me echt te begrijpen! ;) Dus aan mijn nieuwe moeder was ik zo gewend.

Liefs,
mark - Woensdag 17 maart 2010 12:06
heeejj nomie
mark - Woensdag 17 maart 2010 12:11
sorry, volgens mij werd mn berichtje niet doorgegeven..
maargoed, ik typte een heel lang verhaal voor je :)

ik hoop dat je weet wie ik ben ^^

ik hoop dat je je er wat aan hebt bij accare!
ze zijn echt goed daar.. ik heb zelf bij de FJP van accare gezeten in zwolle, dat hielp echt (wel voor andere problematiek) en nu ben ik ook doorverwezen naar almere!
misschien zie ik je daar nog wel dan

liefs en het ga je goed meisje!!
je kunt dit
veel knuffels,

mwayss
hannah - Woensdag 17 maart 2010 17:02
naomi, liefje, ik hou van jou
hannah - Woensdag 17 maart 2010 17:04
nouja, typ ik een hele reactie, wordt alleen de eerste regel geplaatst XD het kwam ongeveer hier op neer: ik geloof in je, ik hoop dat je ergens diep van binnen de kracht kunt vinden om het gevecht aan te gaan (want je bent het waard) en ik heb je al honderd miljoen keer verteld wat ik vind van alles, dus dat weet je zo langzamerhand wel. kusje! xxxx
Lisa - Woensdag 17 maart 2010 17:05
Lieve Naomi,
Wat knap dat je je verhaal hier hebt neergezet!
Weet niet echt wat ik moet zeggen eerlijk gezegd...
In ieder geval heel erg veel succes en we meeten wel een keertje op de wc van accare :P


xxxxx je bent lieeef!
ana - Woensdag 17 maart 2010 18:31
hey meis

ik heb ook bij accare in smilde gezeten zowel smilde als rolde bij smilde 2 weken crisis opvang dus niet voor eetstoornis en in rolde langer ook niet voor een eetstoornis.

ik hoop echt dat jij erboven op gaat komen
dat verdien je zo meis
je kunt het! kop op!
xxxliefs
Hilde - Woensdag 17 maart 2010 18:44
Lieve Naomi!
wat heb je het toch weer mooi geschreven, like always.
Ik hoop echt dat je er snel klaar voor bent om beter te worden, ookal denk ik dat dat niet van jezelf komt. En ja.. hoe moeilijk een opname ook klinkt.. ik denk echt dat het je goed zal doen.
ik denk aan je. xx Hilde
Naomi - Woensdag 17 maart 2010 18:51
Wowwwww. Wat veel reacties! En Mark, hahaha ik weet wie je bent hoor (': Oeh, als je daar komt. Moet je even zeggen wanneer. Dan ga ik je huggen ofzo. Als ik er dan ook ben natuurlijk..

Bedankt voor al jullie lieve berichten!
- Woensdag 17 maart 2010 20:46
Lieve Naomi,
Heel dapper dat je dit hebt opgeschreven en geplaatst, respect! Je bent sterk, heel lief, creatief en mooi en jij gaat die eetstoornis overwinnen! ^^
yara - Woensdag 17 maart 2010 22:08
liefste naomi,

~beter dan je best kan je niet doen
~het goeie moment komt nooit.. want dat bestaat niet voor dit
~het moet eerst slechter gaan voordat het beter kan gaan.

ik weet dat je dit kan.
en dat weet jij ook.
wíl je het ook?
nee natuurlijk niet..
maar wat doe je ertegen?
de rest van je leven hiermee bezig zijn?
het is niet zo dat als je weer gezond gaat eten
je gelijk een tientonner wordt.
ik hoop zo dat je jezelf leert accepteren en ezelf mooi gaat vinden want dat ben je echt.
je bent echt zo'n mooi meisje.

you are beautiful, in every single way.

liefs, your soul.
mark - Woensdag 17 maart 2010 23:09
jeaah :D
ga er gewoon voor zorgen dat we er tegelijk zijn :D

loves
lilie - Woensdag 17 maart 2010 23:42
Lieve Naomi,
Ik vind het heel stoer van je dat je ook hier je verhaal verteld! Hoop dat je gauw de hulp krijgt die je verdient!
xx
Marissa - Donderdag 18 maart 2010 23:01
Naomi
Sharon - Vrijdag 19 maart 2010 11:37
Lieve Naomi,
Wat ontzettend moedig dat jij je verhaal doet. Ik heb gelukkig zelf geen eetstoornis, maar heb wel een tijdje geworsteld met eten/niet eten.

Heel veel sterkte in je strijd.

Veel liefs,

Sharon
Sterre - Vrijdag 19 maart 2010 20:29
Heey Naomi,
Ik heb je hele verhaal in 1 keer gelezen. Wat een verhaal meis!
En wat ongelooflijk vervelend dat je nog steeds die motivatie niet hebt gevonden/kan vinden.
Maar toch meis, zet door en geef de moed niet op!
Ik weet zeker dat er ooit voor jou een dag gaat komen waarop je dit alles af kan sluiten.
De dag waarop je voorgoed uit het donker van de tunnel blijft en in het licht staat.
De dag waarop jij kunt zeggen: 'I'm proud to be me.'

Kom op Naomi, blijf ervoor gaan!
Liefs
xxx
amanda - Vrijdag 19 maart 2010 22:23
hey lieve naomi
wat een ontzettend mooi en dapper verhaal, wat goed dat je tog nu geholpen wordn, al is dat onzettend moeilijk, en je bent echt wel een mooie meid, echt supper mooie foto. kop op he je kan het, je kan beter worden en je zelf leren acepteren.
als je ergens mee zit mag je me gerust mailen
x amanda
Sabb. - Zaterdag 20 maart 2010 13:33
Heey naomieh,

Ontzettend mooi en knap dat je je
verhaal op deze manier hebt uitgewerkt. :)

Ik ben trots op je!

Liefs,
Sabb.
Annet - Zondag 21 maart 2010 20:17
Heey Naomi.

Weet je dat ik schrok toen ik je foto zag?
Ik kwam je foto een aantal maanden terug tegen op hyves na wat heen en weer klikken. Ik vond je foto zó mooi dat ik hem wou opslaan. Dat heb ik niet gedaan, maar ik bleef je foto herineren.

En nu open ik deze site en zie ik de foto van dat mooie, in mijn ogen perfecte meisje voor me. En blijkt dat zij ook haar problemen heeft, net als ik.

Meid, enorm veel sterkte gewenst en die eerste stap moet jij zelf zetten!

groetjes Annet

junexxx - Maandag 22 maart 2010 11:47
Lieve Naomi,

Ik weet niet echt wat ik moet zeggen. Ik ben zelf van mijn eetstoornis af, maar hoe ik het gedaan had? Ik zocht zo hard naar die motivatie maar ik kon het niet vinden. Ik kwam er steeds dieper in. Tot op een dag mijn moeder uitbarstte, ze kon zich niet meer inhouden. Niet meer alles voor zich houden. Ze huilde en schreeuwde hoe het voelde om me zo te zien. Hoe het voor iedereen was. Ik vond het vreselijk om aan te horen en kwaad was ik de deur uitgerend. Ik ging naar een rustig plekje in de buurt van mijn huis in het gras zitten en dacht na. Ik moest toen ook huilen, ik wou niemand pijn doen. Ik wou ze iets bewijzen. Dat ik dit kon. En al vanaf mijn problemen begonnen voelde ik diep van binnen dat ik de kracht daarvoor had. Alleen ik durfde dat nooit te gebruiken. Die kracht ligt denk ik te wachten tot je niet met een paniekerig gevoel die beslissing maakt dat je ervan af wilt. ervan af moet! Maar als je je realiseert wat er aan de hand is en alles niet zo vaag meer is. Als je niet verward meer bent en rustig bent als je erover na denkt. Als het moment daar is dat je die kracht kan gebruiken voel je dat echt! Blijf erin geloven, dat moment zal bij jou ook aanbreken!

Groetjes,

June
Marissa - Dinsdag 23 maart 2010 22:12
Huh, ik had een heel verhaal getypd en nu staat er alleen je naam x'D

Ik reageer nog een keertje, nu niet ben druk met Nederlands.

I love you! xx'
Kimberley - Donderdag 25 maart 2010 12:13
Naomi, je bent een pracht meid & een toppertje!

Dikke kus.
Naomi - Donderdag 25 maart 2010 22:52
Hee lieve Naomi,

Ik wilde je heel veel sterkte wensen,
wij allemaal weten dat het een super harde strijd is, maar
ik, en ik denk de rest ook, geloven in je !=D

Veel liefs,

Naomi
Heidi - Vrijdag 26 maart 2010 10:55
Lieve Naomi,
ik heb je verhaal gelezen. Jij hebt binnen je gezin, en nog steeds, moeilijke dingen meegemaakt. Denk dat je op zoek bent naar jezelf en probeert controle op je leven te krijgen.Jammer dat eten jouw leven beheerst en dat de nadruk door hulp ook echt op jouw eten gericht is. Het belangrijkste in jouw leven is jouw doel, wat wil je bijv. graag worden, en hoe wil je dat bereiken. Zelf heb ik het een en ander meegemaakt, ook ondergewicht. Zelf verdiep ik me in gezonde voeding waardoor je ook beter kunt nadenken en je beter in je vel komt te zitten. Als je een vraag hebt of iets kwijt wilt waardoor ik je misschien een beetje kan helpen hoor ik het graag. Ik wens je al het goede en positieve in het leven want jij bent het echt waard!
linda - Zondag 28 maart 2010 14:28
wat ben jij een mooi meisje!!!
Iris - Zondag 28 maart 2010 14:48
Hee Naomi !

Ik ken je niet, maar aan je foto's zie ik dat je een erg mooi meisje bent.
Laat je jeugd en je leven niet door deze eetstoornis verpesten, dat is die eetstoornis niet waard! Je hebt nog een heel leven voor je en aan jou kan ik zien wat voor moois jij nog van dit leven kan maken. Geef niet op! Alleen al door dit verhaal op te schrijven bewijs je dat je deze eetstoornis aan wil pakken en ik weet zeker dat het je gaat lukken !

Liefs, Iris
Naomi - Vrijdag 16 april 2010 18:55
Hey,
ik vind het echt heel kut voor je dat dit je overkomt (en nog vele andere)
Maar het komt vast wel goed met je!
Heel erg veel suc6 ermee! :)

-xxx-
Naomi.

P.S: Ik vind jou echt zó knap!

P.S2: Ik heb jou ooit op hyves gezien!! dat kwam omdat ik toen bij uitgelichte foto's keek, en toen zag ik dus een foto van jou en nog een paar andere meiden. Volgensmij was het voor een schoolgala. Wel al lang geleden hoor!
Maar ik klikte dus even op je hyves, en daar had je ook zulke mooie foto's! ik ben echt jaloers op jou, behalve dat je wel een eetstoornis hebt/had. Dat lijkt me echt heel erg =(
maarja,
nog een ding: ik ben neit lesbi ofso hoorw, ik zeg dehele tijd dat je zo knap/mooi bent maar niet lesbi achtig bedoelt =P

Nogmaals: Heel veel geluk in je leven!
lilie - Maandag 17 mei 2010 10:32
heej naomi!
wil je nog een keer heel veel succes en sterkte wensen, omdat je op dat andere nu niet meer kan komen..
liefs
Tessa - Zaterdag 12 juni 2010 21:05
Hi Naomi!

Wow, wat een heftig verhaal! Maar ik herken mezelf er helaas heel goed in. Heel veel sterkte met alles! je kunt het wel!

Take care!
Liefs, Tessa
Eric - Vrijdag 1 oktober 2010 07:45
En nu werk je er keihard aan. Succes!
Cindy - Vrijdag 29 oktober 2010 20:05
Hoi Naomi,

Ik heb je verhaal net zitten lezen pff meis wat heb je nare dingen meegemaakt.
Tja ik weet zelf ook dat als je nare dingen meemaakt het heel veel invloed op je zelfbeeld kan hebben en op je persoontje en dat je dan al gauw dingen zoekt waar je in uit kan blinken of je achter kan verbergen.
Ik ben ook bekend helaas met eetproblemen en met beide keerzijdes van de medaille(te dun en overgewicht mijn hele leven(ben nu 31) ben ik al aan het vechten met eten en met mijn zelfbeeld.
Ik hoop zo hard voor je dat jij op een dag echt tegen jezelf kan zeggen ik ben blij met wie ik ben en ik doe het nog niet zo verkeerd allemaal!! Zelf moet ik dat ook nog zien te bereiken hoor,maar meis knok voor jezelf ik knok met je mee en met alle meiden hier.
Eens komt er een dag dat wij allemaal heel blij kunnen zijn met wie we in de spiegel en op foto's zien.
Meis succes met alles en good luck(ik stuur je een virtueel klavertje 4) je bent al op een goeie weg door hier je verhaal te hebben gedaan zo open en eerlijk en door de therapiëen te volgen.
Ookal kun jij nu misschien nog niet helemaal trots zijn op jezelf ik ben dat al wel op jou en dat terwijl ik je niet eens ken hihi,kop op you're a fighter!! En ik weet niet of jij de Naomi bent die vandaag op de proud hyve een reaktie op mij hebt gegeven maar zo ja dan nogmaals dank je wel.
Groetjes Cindy
- - Zondag 12 december 2010 13:33
jezus, wat ben jij een mooi meisje!
echt waar, ik zou willen dat ik jou was.
je bent een van de mooiste meisjes die ik ook gezien heb,
zoals ik zou willen zijn.
petra - Donderdag 30 december 2010 12:38
hoi naomi
wat een verhaal ook al kende ik een gedeelte al via je moeder ben ik er toch enorm van geschrokken wat heb je veel meegemaakt meid. van je moeder hoor ik wat een vechter je bent en wat een lieve meid en hoe trots zij op je is.
knok door meid je kunt het en je mag er zijn!!!!!
petra
Rachelle - Zondag 2 januari 2011 13:47
Lieverd
Aafke van der Kley - Donderdag 6 januari 2011 14:08
Naomi is lief
Loes Pruis - Vrijdag 14 januari 2011 23:18
Meid,
Ik mis het om iets van je te horen.
Ik heb in de tussentijd zo vaak aan je gedacht.
Ik ben echt heel heel erg blij dat het beter met je gaat nu.

Hopelijk kan ik je weer spreken..

Ik hou nog steeds van je.

Liefs : )

('k Hoop dat je nog weet wie ik ben.)
brooklyn - Donderdag 15 september 2011 16:27
wauw, je bent echt mooi!
kus brooklyn
fiscalistje - Dinsdag 14 augustus 2012 20:07
Lieve Naomi,

Ik hoop dat je niet blijft wachten op het goede moment, want zolang je zo diep in je eetstoornis zit komt dat moment niet. Als ik je verhaal lees denk ik dat je het met twee dagen niet redt, dus ik zou toch een opname ovewegen hoe moeilijk dat ook is. Ik wens je heel veel sterkte en vergeet nooit: JE MAG ER ZIJN!

Liefs, fiscalistje
Louise - Dinsdag 22 januari 2013 17:03
Wat een prachtig mooie tekst het is zo mooi uitgedrukt dit opent meer mijn ogend dan een artikel met enge plaatjes!
Louise - Dinsdag 22 januari 2013 17:03
Wat een prachtig mooie tekst het is zo mooi uitgedrukt dit opent meer mijn ogend dan een artikel met enge plaatjes!
Black Rose - Donderdag 21 maart 2013 19:03
Wat een mooie tekst... en je bent echt super mooi. Innerlijk en ook heel erg in het uiterlijk knap.