Controle, perfectie en presteren

 

Mijn naam is Bibi. Ik ben nu 16 jaar en ik heb nu ongeveer 3 jaar een eetstoornis NAO.
Ik kom uit een leuk gezin met een vader, moeder en broertje. Ik heb het nog steeds erg naar mijn zin thuis.

Het begon allemaal toen ik ongeveer een jaar of 13 bijna 14 was. Onbewust was ik toen al met mijn gewicht en eten bezig. Ik schreef elke dag op hoeveel ik woog en onbewust vond ik dat het absoluut niet omhoog moest en het liefst lager dan de dagen ervoor. Waardoor dit is ontstaan weet ik niet.

Zoals heel veel mensen met een eetstoornis, heb ik ook altijd van controle, perfectie en van presteren gehouden. Mijn moeder stofte vroeger mijn kamer af en als er maar iets anders stond raakte ik gelijk in paniek en werd hysterisch. Invlechten moesten ook altijd strak zitten, er mocht geen haartje uisteken anders haalde ik het er weer uit en moest het weer opnieuw.

Toen ik naar de middelbare school ging was ik erg onzeker over mijzelf. En dan in het bijzonder over mijn uiterlijk. Alle andere meisjes zagen er veel leuker uit dan ik! Zo mooi als zij waren kon ik toch nooit zijn! Zij waren veel slanker en veel populairder dan ik was (tenminste dat dacht ik). In de eerste klas werd ik dus ook ‘geplaagd' door een ander, veel populairder, meisje. Ik heb dit durven te vertellen op school en er is wat aangedaan.

Ik zat de eerste 2 jaar op Havo/Vwo en ik haalde zulke goede cijfers dat ik naar 3 Vwo mocht. Ik had een Vmbo-t advies meegekregen van de basisschool, maar ik wilde presteren en laten zien dat ik wel naar het Vwo kon. Dit was mij dus ook gelukt. Het Vwo behalen maakte mij trots en was blij dat ik wat kon, maar dit gevoel was voor korte tijd. In de vierde klas van het Vwo ging het helemaal mis. Ik haalde slechte cijfers omdat ik het te moeilijk vond in het begin. Doordat ik slechte cijfers haalde voelde ik mij slecht, zwak en dom.

Over mijn school had ik geen controle en prestatie meer, maar over mijn gewicht wél. Ik begon eerst weer een beetje af te vallen wat dus weer doorsloeg naar extreem. Na een paar maand was ik ** kilo afgevallen. Ik ging op werkweek skiën en mensen zagen aan mij dat ik er niet goed aan toe was. Maar ik bleef ontkennen dat er iets aan de hand was. Ik hield ook een dagboekje bij, maar ik werd helemaal gek van mijzelf en had het dagboek weggegooid in de prullenbak bij ons thuis. Hartstikke stom achteraf, want natuurlijk...mijn moeder vond het dagboekje en ging erin bladeren. Ze wist toen dus alles en ze had het gelijk aan mijn vader verteld wat ze had ontdekt.

Mijn ouders waren erg geschrokken en haalden mij naar beneden om erover te praten, maar ik bleef ontkennen dat er wat aan de hand was (terwijl mijn ouders toch alle bewijs hadden!). Ik had hen beloofd dat ik ermee zou stoppen en als het weer mis ging dat ik het aan hen zou vertellen.

Dit deed ik natuurlijk niet, want ik ben toch helemaal niet ziek en raar bezig?, wat een onzin! Zo werd ik dus weer een paar maand later weer betrapt door mijn ouders, weer kwam ik eronderuit door te zeggen dat ik ermee zou stoppen. Dit was dus weer niet het geval. Mijn vriend (toen der tijd) wist dat het weer niet goed ging met mij en hij had mij bevolen dat ik hulp moest gaan vragen aan mijn ouders, zou ik dat niet doen, dan ging hij wel naar mijn ouders. Dus ik moest wel. Ik vond het doodeng om te vertellen en het had 2 weken geduurd voordat ik het na die belofte vertelt had.

Maar tegen mijn verwachtingen in, was mijn moeder juist ‘blij' dat ik ermee kwam! Ze had gelijk die week de huisarts nog gebeld voor een afspraak. Eigenlijk was ik het helemaal niet eens met wat er allemaal gebeurde, want ik wilde helemaal geen hulp! Ik ben niet ziek en ik kan het zelf wel in de hand houden dacht ik toen. Vanuit de huisarts moest ik 2 keer naar een psycholoog die mij verder ‘onderzocht'. Ik kon daar niet geholpen worden omdat ik er al ‘te diep inzit'.

Ik kon kiezen uit Amarum in Zutphen of Mediant in Enschede. Ik heb maar eerst voor Mediant gekozen in Enschede, omdat ik daar zelf woon en het dus lekker dichtbij is, maar achteraf was ik denk ik liever naar Zutphen gegaan. De behandeling bij Mediant was namelijk begonnen met 1 op 1 gesprekken met een gespecialiseerde psycholoog op het gebied van eetstoornissen. Maar na de kerstvakantie heb ik geen behandeling meer gehad omdat mijn psycholoog langdurig ziek is.

Hopelijk lukt het mij om er helemaal uit te komen, en dat ik kan laten zien dat ik een leuke, gezonde en spontane meid ben! Die dan alles kan eten wat ze wil! En dat zal ik bereiken en ik hoop dat jullie dat allemaal lukt!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Saar - Donderdag 25 februari 2010 11:35
Wat een mooi meisje ben jij!!!!!!
Daphne - Donderdag 25 februari 2010 12:19
Mooi meisje & mooi geschreven!
Denk dat veel mensen ook herkenning hierin zien.
Bibi - Donderdag 25 februari 2010 12:57
Dank jullie wel! Ik hoop ook dat dit verhaal mensen kan laten zien dat als je het toch uiteindelijk aan bijv. je ouders vertelt, het ook positief uit de hand kan pakken en dat zij blij zijn dat je er zelf mee komt. Ook al is het super moeilijk om de controle uit handen te geven, je krijgt er veel voor terug!
Emma^^ - Donderdag 25 februari 2010 17:23
Lieve Bibi Wat ben je een PRACHTIG MEISJE!!

Ik hoop dat je alle geluk van de wereld vind!
Amber - Donderdag 25 februari 2010 19:58
Lieve bibi,
Wat stoer dat jij je verhaal ook heb gezet hier op proud. je kan zien dat je een meisje bent met heel veel kracht in je! Je bent heel mooi van buiten en ik denk ook wel van binnen want in je verhaal zit echt heel veel dingen waarin ik me herken..
Take care of yourself girl and keep fighting!

Liefs, Amber.
Lesley - Vrijdag 26 februari 2010 13:55
Mooi stuk!! Ik heb zelf ook een eetstoornis NAO, Kut.. Dat eten zo iets naars kan worden..
sterkte meid
Esther - Vrijdag 26 februari 2010 16:37
Je bent idd echt een knappe meid!!
Jij of je ouders moeten echt aankaarten bij Mediant dat je niet zo lang zonder hulp kunt. En als diegene er zo lang niet is dat je dan dus iemand anders nodig hebt!
Slecht dat zij dat niet uit zichzelf doen trouwens.
Heel veel succes met alles!
x Esther
Bianca G - Zondag 28 februari 2010 12:52
meis,

ik vind je onwijs stoer dat je je verhaal deelt met anderen en dat je wat aan je eetstoornis doet,ik hoop dat je uiteindelijk zal inzien hoe mooi je bent en sterker word dan je ziekte.

een moeder, met een dochter die anorexia heeft
dyantha - Woensdag 3 maart 2010 11:51
heftig... niet gedacht dat je zonder hulp zou zitten.. dacht dat het ook wel redelijk met je ging.. ik hoop dat het snel beter met je gaat! En dat je snel weer geholpen kunt worden, want logisch dat je niet zolang zonder hulp kunt meid! (L)

good luck xx take care of yourself
jolein - Donderdag 11 maart 2010 17:55
Hoi Bibi,

Wat knap van je dat je dit eerlijke verhaal hebt opgeschreven.

Ik herken heel veel in je verhaal, maar dan van een paar jaar terug. Ook ik kreeg rond mijn 13e een eetstoornis, en heb heel hard voor moeten vechten om daar vanaf te komen. Maar het is gelukt!!

Daarom wil ik je graag meegeven dat je moet blijven vechten en er voor moet blijven gaan. Ik hoop dat je binnenkort weer gesprekken krijgt met je psycholo(o)g(e), en dat je daar wat aan gaat hebben. En als dat niet zo is, wat natuurlijk mogelijk is (geen klik hebben, niet voldoende hulp hebben), wees dan eerlijk tegen jezelf en ga toch naar Amarum. Het is het belangrijkste dat je vertrouwen hebt, in je behandeling maar ook in jezelf.

Meid, zet 'm op. Ik vind je prachtig en ik hoop dat jij datzelf ook gaat ervaren.

Groetjes,
Jolein
melissa - Donderdag 11 maart 2010 18:07
Supergoed dat je je verhaal hebt verteld, ik herken er wel dingen van mezelf in. Ik ben namelijk een half jaar geleden intern opgenomen geweest in kliniek Rintveld. Mij heeft het echt geholpen, alhoewel ik nog niet van mijn ziekte af ben. Ik wens je ook veel succes!
ps: mooie foto's!
xx melis
susanne Palmen - Donderdag 11 maart 2010 19:19
Hoi Bibi,

Ik vind het ontzettend stoer dat je open en eerlijk je verhaal vertelt. Je verhaal zal voor vele onder ons herkenbaar zijn. Ik heb me altijd geschaamd voor mijn anorexia verleden. Ik heb ongeveer een half jaar geleden mijn verleden op Hyves geplaatst. Zelf ben ik ervan overtuigd dat dit het beste was wat mij ooit kon overkomen. Nou meid, bij deze wil ik je sterkte wensen en ik ben ontzettend trots op je. Blijf vechten voor jezelf je bent het immers waard.

Groetjes Susanne
Sofie Willemsen - Donderdag 11 maart 2010 19:46
voor school moet ik een reportage maken over eetstoornissen. Omdat ik vind dat bibi een heel mooi verhaal heeft geschreven zou ik haar een paar vraagjes willen stellen , als dat gaat..
Sofie Willemsen - Donderdag 11 maart 2010 19:48
Hoi bibi.
Voor mijn eindwerk moet ik een bundel maken over eetstoornissen. Omdat ik jouw verhaal heel erg mooi geschreven vind, zou ik graag een kort interview met je doen. Het blijft anoniem hoor. Wil je me aub toevoegen? Het is belangrijk.
sofie_willemsen@hotmail.com
Leonie - Vrijdag 12 maart 2010 16:45
Bibi,

onwijs heftig verhaal.

je bent een onwijs mooi en sterk meisje
en nu kun je genieten van je leven.
blijf in jezelf geloven en vechten.
heel veel sterkte, je kunt het!

liefs'leonie

believe in yourself
N..! - Vrijdag 12 maart 2010 17:53
Bibi,

Je bent een leuk meisje,
ik hoop echt voor je dat je er vanaf komt,
ik heb namelijk zelf nog Boulimia,
maar me moeder heeft een afspraak gemaakt voor de huisarts...

Maar geloof in jezelf! Dat is het enigste wat telt!

xx.. N''
Danielle - Zondag 14 maart 2010 19:46
Bibi, zoals iedereen al zegt je ziet er geweldig uit, maar ik weet hoe je je voelt. heb ook NAO gehad, ben misschien net een maand of 2 genezen, maar blijf volhouden en alles eerlijk vertellen, als je geestelijk sterk bent en realistisch blijft komt het helemaal goed. je kunt je altijd klote voelen, maar praat er over, dat werkt het beste!
Bibi - Zondag 14 maart 2010 21:03
Bedankt voor al jullie lieve reacties! Jullie steunen mij zo enorm in mijn strijd(L) Dankjullie wel daarvoor. Op moment gaat het erg moeilijk want ik zit vol met stress en dan gaat het weer wat minder, But I'll keep holding on
Sanne - Maandag 15 maart 2010 09:45
Heel mooi geschreven.. herken er wel wat dingen uit. met dat dagboek.
en dat is echt klote !
Veel sterkte er meee

Annet - Dinsdag 16 maart 2010 10:16
Hey Bibi,

Knap dat je je verhaal hier hebt neergezet.
Weet je al hoe de vervolgbehandelingen eruit gaan zien?

Ik ben blij dat er ook een NAO op staat.
Zelf 'rommel' ik ook alweer een hele tijd met eten, en bij het lezen van dit denk ik dat NAO het dichtst in de buurt komt. Binnenkort begin ik aan dagbehandeling en zal het verder besproken worden.
Bibi - Dinsdag 16 maart 2010 11:41
Dankjewel, Ik weet niet hoe de behandeling er verder uit gaat zien. Ik ben er maar tijdelijk mee gestopt, en we zullen zien of het een verstandige keuze is. Om moment is het wel moeilijk om niet terug te vallen, maar ik wil het zo graag zelf kunnen. Ik las ook erg weinig NAO verhalen, dus weinig herkenning met de anderen hier.
Ik heb eigenlijk niet alles in mijn verhaal gezet, omdat ik dat gewoonweg niet kan. Ik vind het erg moeilijk om over de andere dingen te praten, dus dit is een deel van NAO.
En sofie, ik heb je gemaild!

Xx
Giulia - Maandag 19 april 2010 09:18
Je bent echt zo'n mooi meisje ! Man ik wou dat ik zo mooi was ! Ik ben echt jaloers op jou ! Maar je komt er wel overheen, zeker weten !

XX
Annika - Donderdag 10 juni 2010 17:32
je bent prachtig!
ik geloof in je!
Mercedes - Maandag 27 december 2010 03:37
Woowww knap je verhaal!!

Bevalt het verder mediant in Enschede?
11 januari heb ik bij Mediant in Enschede een intake gesprek
En ik vind het dood eng!

Suzanne - Zaterdag 1 januari 2011 20:56
heel mooi geschreven meissie!! Repect!! Ik vind het echt knap dat je het hier op de site durft te plaatsen.. Ik wil ook graag mijn verhaal hier vertellen maar ik durf eigenlijk niet..

het komt vast allemaal goed! Geloof in jezelf! Ik vind je echt een hele leuke meid!

Xxxx

Bibi - Vrijdag 7 januari 2011 16:32
@Mercedes
Ik ben weggegaan bij Mediant omdat het mij dus niet beviel, maarja, dat is uiteraard p.p. verschillend ;)
@ Suzanne
Dankjewel lieverd !
Loes - Vrijdag 29 juli 2011 12:30
Je bent een héél mooi meisje!
Hopelijk blijf je geloven in jezelf en kun je open blijven naar je omgeving toe; Dat is de eerste stap op weg naar genezing!

Liefs