Every cloud has a silver lining

 

"Every cloud has a silver lining" Oftewel: achter de wolken schijnt de zon. En dat heb ik de afgelopen tijd zelf ondervonden. Allereerst zal ik mezelf even voorstellen. Mijn naam is Pascalle, ik ben 17 jaar en ik zit in VWO 5. Ik heb een eetstoornis, namelijk Anorexia Nervosa. Het lijkt zo onwerkelijk als ik dat typ, alsof "dat woord" of beter gezegd "die ziekte" niet bij mij hoort. Maar dat is helaas wel zo.

Wanneer het allemaal begonnen is weet ik niet meer zo goed. Ik ben altijd heel perfectionistisch geweest. Mijn broertje is autistisch en mijn vader was heel vaak op reis voor zijn werk. Ik voelde me verantwoordelijk voor ons gezin en wilde mijn moeder helpen daar waar ik kon. Ik wilde een voorbeeld zijn, een makkelijk kind, zodat ze al haar aandacht op mijn broertje kon richten. Die had het toch het hardste nodig?

Ik wilde de perfecte dochter voor mijn ouders zijn. Alleen maar hoge cijfers halen, goed zijn in alles wat ik deed en er ook goed uitzien. Eigenlijk ben ik altijd aan de dunne kant geweest, dus afvallen was helemaal niet nodig. Waarom ik dan toch ooit ben begonnen met lijnen weet ik niet. Ik denk dat ieder meisje dat wel eens ooit doet. Maar ik sloeg door, omdat ik ook in afvallen de beste wilde zijn.

Anderhalf jaar lang maakte ik enorme gewichtsschommelingen mee. In een paar maanden viel ik gigantisch veel af. Dan begon het tot me door te dringen dat ik helemaal fout bezig was en begon ik langzaam weer wat meer te eten. Meestal was dat in vakanties, als ik mijn eten niet stiekem weg kon gooien. Mijn ouders wisten namelijk van niks. Maar de periodes van afvallen werden steeds langer en op een gegeven moment besefte ik dat ik hulp nodig had. Ik schreef een brief aan mijn ouders en biechtte daarin op dat het helemaal niet zo goed met me ging.

Mijn ouders schrokken daar heel erg van en voelden zich schuldig. Hadden ze mij wel voldoende aandacht gegeven? Hadden ze me wel vaak genoeg gezegd dat ze van me hielden, dat ze trots op me waren? Waren ze er te gemakkelijk vanuit gegaan dat ik alles zelf wel uitzocht? Ik vond van niet. Logisch dat ik minder aandacht kreeg, mijn broertje had hun aandacht nodig. Hij verdiende het, ik niet.

Ik beloofde mijn ouders om beter te gaan eten. Mijn moeder vertelde me dat ze vroeger ook ooit heel dun was geweest, net voor ze ging trouwen. Ze zei dat ze daar zelf weer uit is gekomen, omdat ze inzag dat ze ongezond bezig was. En verstandig als ik was zou mij dat vast ook wel lukken. Dat dacht ik zelf ook, maar het gemene van anorexia is dat je verstandelijk heel goed kunt beredeneren dat het fout is wat je doet. Gevoelsmatig is het echter een heel ander verhaal. En niet naar je gevoel luisteren is bijna onmogelijk.

Geen wonder dus dat ik er zelf niet meer uit kwam. Het ging slechter en slechter met me en ik voelde me doodongelukkig. De kilo's vlogen eraf maar toch vond ik mezelf nog steeds te zwaar. Dik vond ik mezelf allang niet meer. Om eerlijk te zijn vond ik mezelf op een gegeven moment zelfs dun. Maar ik wilde nog dunner zijn, zo dun dat ik iedereen af zou schrikken met mijn verschijning. Waarom? Geen idee. Ik voel me ook echt belachelijk nu ik dit zo typ, maar zo voelde het op dat moment gewoon.

Op een gegeven moment vonden mijn ouders pillen op mijn kamer en gingen de alarmbellen bij hun rinkelen. Alweer voelde ze zich schuldig. Ik had hen een brief geschreven, en zij hadden mij een half jaar lang laten aanmodderen. Ze namen me mee naar de huisarts die ons doorverwees naar een psycholoog. Maar die psycholoog had ik na één gesprek al overtuigd dat er niks met me aan de hand was. Want praten kan ik als geen ander, en met wat make-up op zie ik er nog gezond uit ook!

Van de ene kant was ik blij. Geen hulp betekende dat ik door kon gaan met afvallen. Van de andere kant wilde ik niet nog meer tijd van mijn leven vergooien en ik wist dat ik deze strijd alleen niet zou kunnen winnen. Uiteindelijk kwam ik dus toch bij de ggz terecht. Ik moest me iedere week wegen bij de huisarts, totdat mijn gewicht zo laag werd dat zij de verantwoordelijkheid niet meer op zich durfde te nemen. Toen werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis, waar de kinderarts mijn gewicht in de gaten zou houden.

Vier maanden geleden ging het nog zo slecht met mij dat ik opgenomen moest worden in een kliniek in Smilde. Zelf vond ik eigenlijk ook dat het thuis niet meer werkte, maar tegelijkertijd vond ik niet dat ik in een kliniek thuishoorde. "Dan ben ik de dikste van iedereen! Ik ga daar echt niet heen," riep ik steeds. Met als gevolg dat ik vanaf het moment dat ik het telefoontje kreeg dat ik opgenomen zou worden nauwelijks meer at of dronk. Want ik moest afvallen om daar thuis te horen.

Idioot natuurlijk, maar zo dacht ik nou eenmaal. Ik wilde best opgenomen worden, maar alleen als ik dun was. Dan zouden ze me pas serieus nemen en me helpen. Want hulp, die wilde ik echt wel! Ik wilde niet leven met een eetstoornis en ik dacht dat een kliniek mijn redmiddel was. Dat ik daar "even" heen zou gaan en er dan weer helemaal gezond uit zou komen wandelen. Dat ik weer taart kon eten, geen calorieën meer telde, wonderbaarlijk genoeg toch dun zou blijven en weer van het leven zou gaan genieten. Nou mooi niet dus! Een kliniek is namelijk geen redmiddel. Een kliniek maakt je niet beter. De enige die je beter kan maken ben jijzelf!

In een kliniek moet je gewoon eten, net als thuis. Je kan het weigeren, net als thuis. Je moet het allemaal zelf doen, net als thuis. Natuurlijk krijg je daar betere begeleiding, maar waar je ook bent, je moet het ALTIJD zelf doen. Het is niet zo dat je je eetstoornis thuis achter laat. Of dat ze daar even al je negatieve gedachtes "wegtoveren".

Anyway, back to my story. Ik voelde me daar niet op mijn gemak. Die meisjes daar waren (naar mijn idee) veel dunner dan ik, en veel "verder weg". Ze aten tergend langzaam, sneden hun brood in kleine stukjes, drukten zichzelf op op hun stoel... Dingen die ik nooit gedaan heb. En dat bedoel ik niet negatief naar diegenen die dat wel doen hoor! Maar ik ging dat gedrag overnemen, en daar schrok ik heel erg van! Na twee dagen ben ik weggelopen, omdat ik het echt niet meer zag zitten.

Ik was verdwaald en ging in een bushokje zitten. Daar belde ik huilend mijn moeder op. Ik beloofde dat ik alles zou eten wat ze van me vroeg, al was het een hele pizza, als ik maar naar huis mocht. Ik zie dat ik was wakkergeschut door de kliniek. Dat twee dagen daar voor mij al genoeg waren om te doen beseffen dat mijn eetstoornis een doodlopende straat is. Letterlijk. En ik was hem al veel te ver ingelopen... Mijn moeder is me op komen halen en toen zat ik thuis...

Ik mocht niet naar school vanwege mijn ondergewicht, ik mocht niks. Ik wilde ook niks, had geen energie, voelde me ellendig... Toch at ik wel, omdat ik wist dat het moest en dat ik anders weer opgenomen zou worden. Dat wilde ik echt nooit meer meemaken.

Uiteindelijk mocht ik weer naar school. Eerst halve dagen, toen hele dagen. Dat deed me enorm veel goed. Ik was omringt door gezonde mensen die midden in hun leven stonden. Voel energie en dromen over de toekomst. Dat motiveerde me. Zo wilde ik ook zijn. Ik wilde ook genieten. Ik wilde ook studeren. Ik wilde niet blijven zitten door een stomme ziekte. Ik had ook al veel te veel gemist. Een weekje naar Rome met alle mensen uit 5 VWO, een hoop gezelligheid, een hoop geluk...

Ik besloot om écht te gaan vechten. Perfectionistisch als ik ben wilde ik in één klap omslaan. Als ik dan beter ging worden moest het ook meteen goed. Dan moest ik niet moeilijk doen met eestlijstjes maar "gewoon" mijn maaltijden eten, aangevuld met tussendoortjes. En dat moesten "gewone" tussendoortjes zijn. Geen gedroogde abrikoosjes meer, maar chocola, een koek... Het was doodeng en in het begin frustreerde het me echt dat ik niet alles kon eten. Toch bleef ik mezelf uitdagen, ik ging steeds een stapje verder. Nu mag ik ook weer sporten, mee op wintersport, ik hoef nog maar eens in de maand naar de kinderarts om te wegen. Ik heb mijn vrijheid terug! Mijn leven terug! Naar school gaan was eerst wel moeilijk. Het zorgde voor een enorme strijd in mijn hoofd, omdat ik nu weer zo gemakkelijk mijn eten weg kon gooien. Ik voelde me slecht iedere keer als ik het op at, maar deed dat toch.

Hoe meer ik aankwam, hoe meer energie ik kreeg. Maar ik kreeg ook steeds meer gevoelens terug. Dat vond ik eng, doodeng! Ik voelde mezelf steeds dikker worden, ik schaamde me voor mezelf, ik verlangde terug naar de tijd waarin ik bijna niks at en een fors ondergewicht had...Toen vond ik mezelf dun. Nu vind ik mezelf echt vreselijk dik. Iedere keer als ik op de weegschaal sta, of voor de spiegel, walg ik van mezelf.

Daarom begon ik mijn brood weer weg te gooien. Eigenlijk voelde ik me daar heel schuldig om. Ik wist dat ik er uiteindelijk niks mee zou bereiken. Ik ging met een meisje bij mij op school praten dat ook anorexia heeft gehad. Met haar gaat het nu heel goed en ze is echt een voorbeeld voor me. Ze zei at ik even moest doorzetten. Dat dit een heel eng punt was, maar als ik er eenmaal door heen was, dat het dan een stuk makkelijker zou zijn. Dat ik mijn angst onder ogen moest komen ipv hem steeds te vermijden.

En dus at ik de volgende dag de helft van mijn brood op. En de dag erna al het eten dat ik voor die dag mee gekregen had. Ik vond het doodeng, onnodig (want honger had ik toch niet), en ik voelde me onwijs schuldig! Maar nu ben ik blij dat ik het gedaan heb. Want nu zie ik de voordelen. Nu ik mijn leven weer op de rails krijg. Nu ik dit jaar, ondanks dat ik 1/3 van dit jaar gemist heb door het thuiszitten etc, waarschijnlijk toch nog ga halen. Nu ik weer mag sporten. Nu ik weer energie heb. Nu ik vrolijk ben!

Is mijn eetstoornis nu over? Nee, dat is een illusie. Ja ik eet en ja ik snoep. Op verjaardagen eet ik een stukje taart, ik pak een chocolaatje bij de thee. Maar dat gaat niet gemakkelijk. Ik blijf met eten en mijn gewicht worstelen en ik ben er nog lang niet. Vooral drinken vind ik heel lastig. Ik durf eigenlijk alleen nog maar water en thee te drinken. En ook met broodbeleg heb ik veel moeite. Het liefst zou ik weer afvallen. Maar mijn verstand overheerst op dit moment mijn gevoel. En verstandelijk weet ik dat ik van afvallen niet gelukkig word. Ik moet nu doorzetten, volhouden. Ik moet naar die zonnestralen blijven kijken die nu achter de wolken zichtbaar zijn. Ik moet ernaar blijven kijken en wachten op het moment dat de wolk voorbij schuift en de volledige zon mijn lichaam verwarmt.

En dat moment, dat gaat er komen. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen. Iedereen die een eetstoornis heeft kan hem overwinnen. Blijf vechten! Maar vooral: Blijf geloven in jezelf! Blijf naar je verstand luisteren. Vraag hulp wanneer je dat nodig hebt. Je hebt je leven zelf in de hand en jouw leven is te mooi om het te laten verpesten door een eetstoornis!

 

Reacties

Mod4 - Woensdag 10 februari 2010 17:00
Wat een mooi verhaal, Pascalle!
Fijn om te lezen dat je zo aan het vechten bent, je bent een goed voorbeeld voor anderen, net zoals dat meisje op school een voorbeeld voor jou is!

Liefs,
Mod4
Femke - Woensdag 10 februari 2010 17:19
Heel mooi geschreven!..
Respect voor jou!
xx
Emily15 - Woensdag 10 februari 2010 17:25
Wat mooi geschreven meis.
Ben echt trots op je dat je zo vecht, zo doorzet!
Je bent echt een toppertje!
Hoop dat die wolk voor jou snel weg gaat, want dat verdien je!
Blijf vechten, je kan 't
Laurien - Woensdag 10 februari 2010 17:51
Wauw heel mooi geschreven!
Ik vind het ontzettend knap dat je zo door vecht, echt heel erg goed!
Je kan het meid!
xx
Esmee - Woensdag 10 februari 2010 18:29
Super mooi Pascalle!

geeft mij ook weer hoop! :)
Debbie - Woensdag 10 februari 2010 19:06
Groot respect voor jou pascalle! Hoop dat ik ook zo ver mag komen!
Liefs, Debbie
xxVeera - Woensdag 10 februari 2010 19:21
wow. heel mooi geschreven!
respectttttttt !!

take care meis x
Martine (HappyMe) - Woensdag 10 februari 2010 20:44
Een heel erg mooi en hoopvol verhaal, Pascalle!
Ik ben blij voor je dat je zover bent gekomen en bent blijven vechten, je kunt trots zijn op jezelf.
Dit verhaal geeft mij weer motivatie om door te zetten! :)
xxx
melissa - Woensdag 10 februari 2010 21:45
Wou wat super mooi verhaal!! En wat herkenbaar!! Jammer genoeg gaat door naar een kliniek gaan de eetstoornis niet weg en ookal eet je het blijft moeilijk!!!, maar je doet het echt super goed!! Echt heel veel respect voor jou!! Zet hem op!! JE kan het!
xxx
Hazel - Donderdag 11 februari 2010 10:30
Hé meis,

Fijn om te lezen hoe het met je gaat, omdat ik een tijdje met je in die kliniek heb gezeten waar je over schrijft. Ookal was jij er maar 4 dagen, en ik 6 maanden... Ik herinner me iedereen die binnenkwam en weer wegging, zo ook jij. Beloof je me dat je doorzet, en hulp zoekt? Want heb je die eigenlijk wel? O ja, vraagje: als je wilt, wil je mij dan even mailen, want ik wil je toch iets vragen =)

X M.
Annefleur - Donderdag 11 februari 2010 15:53
Wauw Pascalle, echt fijn dat het nu zoveel beter met je gaat! Geeft mij ook weer wat motivatie. Blijf doorvechten he, je komt er wel, dat weet ik heel erg zeker.
xx Anne
Mareesha - Vrijdag 12 februari 2010 14:02
Super knap van je!
Dat je zo'n vechtlust had om de knop om te zetten!
het kan dus wél!
Zet door meid, dat jij het kunt is duidelijk

X
Amber - Zondag 14 februari 2010 02:44
Super mooi verhaal, heel pakkend en goed geschreven!
Zet door meis, je komt er echt wel je bent heel sterk dat kan je zo uit je verhaal halen!
Feel proud girl!

xx Amber.
Carlijn - Zondag 14 februari 2010 11:51
hee meid.
echter super knap van je hoe je dit allemaal voor elkaar hebt gekregen!
voor mij ben je echt een voorbeeld.
veel succes nog!

xx
Herbert - Dinsdag 11 juni 2013 06:41
Ook ik wil mijn blijk van waardering uitspreken.
Knap hoor meid. Heb veel respect voor je.
Hoop dat je het redt. Je hebt een enorme wilskracht.
Ik ben een man van 67 jaar en worstel met het
tegenovergestelde. Mijn buik is veel te dik,
veel te veel buikvet. Is gevaarlijk op mijn leeftijd.
Moet minstens 10 kilo van mijn gewicht af.
Kost mij heel veel moeite om af te vallen, maar
ik weet eens zal het mij lukken. Krijg meer en meer
een hekel aan mijzelf wanneer met moeite een paar
kwijtgeraakte kilo's er soms zo weer aan zitten, door
mijzelf weer even niet in de hand te kunnen houden.
Des te meer besef ik hoe moeilijk het voor jou moet zijn.
Ik wens je veel sterkte en hoop dat het je voorgoed zal
lukken van deze slopende ziekte af te komen.