Het leven is zoveel mooier!

 

Ik ben 23 jaar oud, enig kind en ik studeer nu weer. Verder woon ik op mezelf en mijn hobby's zijn onder andere: zingen, reizen en schrijven. Ik heb eigenlijk, sinds mijn problemen, altijd wel mijn verhaal willen doen op een of andere manier, maar durfde het nooit. Dus bij deze: ik doe hier mijn verhaal. Hopelijk kan ik er mensen mee helpen.

Vroeger...

Voor zover ik weet was ik altijd wel een onzeker grijs muisje. Ik heb de havo gedaan op een normale school en op een particuliere school, hier heb ik ook mijn diploma gehaald. Toen ben ik gaan studeren; maatschappelijk werk en dienstverlening.

Toen ik vier jaar oud was verhuisden mijn ouders en ik naar het Gooi. Mijn ouders hadden altijd al fulltime banen en ik was overdag altijd bij een oppas. 's Avonds kwam één van mijn ouders me weer ophalen en in het weekend en vakanties was ik ook altijd met mijn ouders. Soms moest ik bij mijn oppas slapen, omdat mijn ouders op zakenreis waren.

Ik vond dit nooit zo erg tot ik naar bed moest. Daar kwamen de eenzame en verlaten gevoelens weer. Ik bleef altijd zo lang mogelijk op, omdat ik zoveel verdriet had en het liefste naar huis wilde gaan.

Al vanaf jongs af aan kreeg ik dus te maken met deze gevoelens. Ik weet dat mijn ouders altijd van me gehouden hebben en ook altijd van me zullen blijven houden. Ik kan niet klagen over mijn ouders en ik wil ze ook zeker niet in kwaad daglicht zetten!

Doordat mijn ouders beide topbanen hebben gehad (mijn moeder werkt nu nog wel, mijn vader niet meer), was ik altijd erg bang om te falen en ontstond de faalangst.

Toen...

Ik weet nog dat ik op mijn 16e, toen ik de havo deed op de openbare school waar ik zat, in mijn dagboek schreef dat ik boos was op mijn ouders, maar dat ik de reden niet wist, en dat ik mezelf haatte. Toen schreef ik ook al dingen zoals dat ik mezelf te dik vond en me aan een eetlijst moest houden. Dit deed ik echter niet.
Die tijd begon ik wel ongezonder te eten; ik gooide mijn brood weg en kocht snoep. 's Ochtends at ik bijna nooit.

Dat jaar bleef ik zitten en ging ik naar een particuliere school in Utrecht. Ik was heel erg bang dat die mensen me daar niet zouden mogen, maar ik vond gelukkig al wel mensen bij wie ik me goed voelde. Tot vandaag de dag heb ik er twee lieve vrienden aan overgehouden!

Daar begon het automutileren. De film Thirteen was net uit en ik besloot de film te gaan kijken met een vriendin. Na de film zei ik dat ik het overdreven vond, maar, ik geloof een paar weken daarna, begon ik met automutileren. Eerst was het oppervlakkig en alles wat scherp was en niet al te vaak. Ik schaamde me en voelde me alleen. Ik voelde me raar en gek, letterlijk gek in mijn hoofd. ‘ben ik de enige gek die dit doet?'. Dat jaar bleef ik zitten op vier vakken. Ik deed die vier vakken nog eens, het tweede jaar op die school.

https://justhinkaboutit.tumblr.com/Vanaf toen begon ik een dagboek bij te houden, ik nam het overal mee naartoe en ik schreef er regelmatig in op school tijdens studie-uren. De automutilatie werd ook erger en vaker. Ik had toen ‘mijn eigen mesje'. Het was mijn geheim, niemand, behalve een paar vriendinnen, wist het.

Dat jaar haalde ik mijn diploma en ging ik studeren; maatschappelijk werk en dienstverlening. Tijdens deze studie werd het automutileren een dagelijkse bezigheid en een totale obsessie. Ik deed het overal en nam mijn mesje overal mee naartoe; thuis, naar vrienden, op school... Zolang ik mijn ‘beste vriend' maar mee had, was ik bestand tegen alle pijn die ik op een dag kon voelen.

Elke avond rond half 1 sneed ik in mezelf, ik had er een heel schema voor en verschillende strategieën voor verschillende gevoelens. Zoals ik zei, het werd een obsessie. Ik was toen ook lid van het LSZ forum (= het forum van de Landelijke Stichting Zelfbeschadiging). Daar ontmoette ik vele lotgenoten en sommige zijn nog steeds waardevolle vrienden van me.

Ook ging ik eens per week naar een psychotherapeute. Ik praatte hier wel, maar wilde nog niet veranderen.

Toen begon ik ook langzamerhand te letten op wat ik at. Ik stopte halverwege met mijn studie, omdat het teveel werd. Na de zomer begon ik opnieuw met die studie. Ik had ondertussen een eetstoornis ontwikkeld. Van augustus 2006 tot ongeveer december 2006 was ik erg actief op een Amerikaanse pro-ana forum en ik had ook een armbandje.

In deze periode viel ik af en leerde ik mezelf braken. Ik at zo min mogelijk. Toen na de jaarwisseling, die overigens vreselijk was door mijn eetstoornis en de vele suïcidale gedachten die ik altijd had, kreeg ik ook last van eetbuien. Ik bleef altijd wel meer anorectisch, maar in deze periode leek ik wel naar het boulimische te schieten. Ik at normaler dan eerst (alsnog wel te weinig) en ik had eetbuien, maar braakte wel meer dan eerst. Ik was compleet bezeten met eten en kon niet meer functioneren.

Eten werd een obsessie voor me en automutilatie verdween naar de achtergrond, al deed ik dit nog wel. Ik braakte, bewoog 's nachts urenlang, at zo min mogelijk, had eetbuien, telde calorieën, woog mezelf elke dag, automutileerde etc. Ik wilde mezelf vernietigen, kapot maken. Ik haatte mezelf.

Ik voelde me echt ellendig. Het werd een cirkeltje waar ik niet uitwam; ik voelde me rot, ging meer aan eten denken en automutileren, voelde me rot etc. Ook dronk ik heel af en toe heel veel als ik alleen thuis was (ik ging toen al twee jaar niet meer naar mijn oppas, maar ging gewoon naar huis). Ik wist niet waarom ik het deed, wat me ook wanhopig maakte. Ik had nog steeds mijn wekelijkse ‘spui-uurtje' bij mijn psychotherapeute en ook bij een psychiater, omdat ik misschien medicatie zou slikken voor het dissociëren af en toe.

Op 28 maart 2007 hebben mijn ouders me geconfronteerd. Mijn vader zei dat we moesten praten. Mijn moeder kwam er toen bij zitten en ze vroegen naar mijn eetprobleem. Ik begon te huilen en vertelde ze alles (van het automutileren wisten ze al wat langer).

De opluchting kwam, maar verdween snel daarna ook weer. Het was altijd zo dubbel; aan de ene kant wilde ik weten wat er aan de hand was en wat ik had, maar aan de andere kant wilde ik mijn twee ‘beste vrienden en vijanden' niet kwijtraken.

Dat jaar onderbrak ik mijn studie weer en ging eindelijk echte hulp zoeken. Ik belande bij de Symfora groep in Hilversum voor een uitgebreide diagnose. Daar werd bekend gemaakt dat ik eetstoornis NAO had en een persoonlijkheidsstoornis. Ze verwezen me door naar een dagbehandeling in Amersfoort, ook van de Symfora groep. (ik vertel liever niet welke locatie i.v.m. privacy)

Op 17 september 2007 had ik een intake. DE intake. Ik ging naar een dagbehandeling van vier dagen per week die gericht was op persoonlijkheidsstoornissen, omdat de Symfora groep in Hilversum me dat had geadviseerd. Ze waren namelijk bang dat ik wel iets anders zou zoeken als mijn eetstoornis weg was, aangezien mijn eetstoornis niet mijn hoofdprobleem was. Die intake weet ik nog heel goed.

Op 22 oktober 2007 begon ik daar. Al snel had ik een non-contract voor het automutileren. Nu begon de strijd met mezelf pas echt. Ik was bang, ontzettend bang. En doordat ik stopte met automutileren en doordat ik normaal moest eten en niet meer mocht braken, kwamen mijn gevoelens tien keer heftiger terug. En ik ontdekte een nieuw gevoel waarvan ik niet wist dat deze zo sterk kon zijn: verlatingsangst. In die tijd had ik ook een relatie met een meisje (ik ben lesbisch) en dat was heftig. Verder ga ik er niets over vertellen i.v.m. haar privacy.

Hier kwam ik er ook achter dat ik een borderline persoonlijkheidsstoornis heb, gelukkig niet heel heftig, maar het is er wel. Ook heb ik last van kenmerken van afhankelijkheid en eenontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Het was wel heftig toen ik dit in mijn dossier las, maar ik ben me er niet achter gaan verschuilen.

Ik vond het ook ontzettend moeilijk om normaal te eten en at nog steeds wel zo min mogelijk, maar met tijd ging dit weg. Mijn eetstoornis was weg.

De behandeling in Amersfoort duurde een jaar. Ik had therapieën zoals:

- PMT; hier leerde ik vooral om door mijn angsten te prikken en dingen niet meer uit te stellen, maar gewoon maar eens te gaan DOEN.

- Psychotherapie; ik leerde veel over het verleden en de functies voor mijn eetstoornis en automutilatie. Het was namelijk niet zozeer dat ik controle wilde op mijn leven, maar meer dat ik mijn gevoelens weg wilde hebben. Ik kon ze niet accepteren en ik wilde ze weg hebben.

- Dramatherapie; ik kreeg veel inzicht in mijn doen en laten.

- Creatief: ik leerde hier vooral hoe ik met mijn gevoelens om kon gaan en überhaupt wat voor gevoelens ik allemaal had en hoe ze eruit zagen. Ook leerde ik hier mijn gevoelens meer en meer accepteren.

- Muziek; ik leerde hier meer mijn stem te gebruiken en dat ik ook een mening heb. Al vind ik dit altijd nog wel moeilijk.

Op 22 oktober 2008 was mijn ontslag datum. Ik ging als vernieuwd iemand de wereld in! Ondertussen was ik ook op weg naar onafhankelijkheid, omdat ik op kamers ging! Waar ik nu nog steeds woon!

Nou, ik ging nog niet volledig de weide wereld in. Ik ging vrijwilligerswerk doen en ik volgde vanaf 12 november 2008 een nabehandeling van twee dagen in de week, voor een half jaar lang. Dit was eigenlijk nog heftiger. Ik viel terug met eten en ik viel terug met automutileren. Ik krabbelde uiteindelijk weer op. Daar heb ik ook het meest heftige systeemgesprek gehad met mijn ouders. Ik vertelde ze over vroeger; hoe ik me had gevoeld. Na dat gesprek was ik voor mijn gevoel tien kilo lichter!
Het luchtte enorm op!

Op 8 mei 2009 was mijn ontslag van de nabehandeling.

Na deze behandelingen ging ik zes weken naar Amerika, naar mijn favorite place on earth: California.

 

Die plek betekent echt heel veel voor me, omdat ik me daar echt 100% thuis voel, daar voel ik gewoon écht dat ik ergens hoor en bijhoor zeg maar... Ik deed hier ook een cursus Engels. Toen ik terugkwam heb ik me ook ingeschreven voor een studie: Leisure management.

Nu...

Nu studeer ik en ben ik net begonnen aan blok 3. Het gaat goed met mijn studie! Ik vind het ook een top studie. En ik heb er vertrouwen in.

Ook met mijn gaat het over het algemeen goed. Ja, ik blijf die ups en downs hebben en de verlatingsangst overspoelt me ook nog wel eens, maar ik ben uiteindelijk wel blij met mezelf en mijn leven. Ik heb een doel voor ogen en heb vertrouwen in mezelf. Als ik verdrietig ben, ben ik verdrietig, het mag, het hoeft niet meer weg.

Ik weet nu ook dat het heel belangrijk voor me is om in contact te blijven met mensen. Ik ben echt zo blij dat ik deze behandeling heb gedaan en geen behandeling gericht op mijn eetstoornis. Dit was beter voor me, het was immers alleen maar een uiting van een hoop andere problemen.

Ik dacht dat ik door een hel ging toen ik in die behandeling zat. Ik dacht ook vaak genoeg aan het toegeven van de drang en het op te geven, maar uiteindelijk was het helemaal de moeite waard. Ik heb geleerd om verantwoordelijkheid te dragen en om niet langer meer in die slachtofferrol te zitten. Ik heb ook nergens spijt van; het had zo moeten lopen om te kunnen zijn waar ik nu ben. Ik ben ik geworden.

Ik hoop dat, mensen die zich enigszins herkennen in mijn verhaal, de juiste hulp zoeken en krijgen.
Het leven is namelijk zoveel meer en zoveel mooier.

 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Carla - Maandag 15 februari 2010 18:07
Hoi ....

ik vind jouw verhaal echt enorm bemoedigend. Heel mooi om te zien hoe krachtig en positief je nu bent!
Dankjewel voor dit verhaal. Veel succes met je toekomst, jij komt er wel!

Liefs
Carla
anne - Maandag 15 februari 2010 18:18
hihi ik zit nu bij symfora in hilversum;p
Maar, ik vind het echt een supermooi verhaal. Positief afgesloten en hoopgevend liefs en take care.
Moderator 4 - Maandag 15 februari 2010 21:50
Meis,
Je bent een toppertje!

Liefs,
Mod4
Soraya - Dinsdag 16 februari 2010 00:23
Hey F (ga er vanuit dat jij bent wie ik denk dat je bent;) ), heb je al een tijd niet meer gesproken, maar wilde gewoon even zeggen dat ik het nog steeds ontzettend knap en dapper vind hoe jij alles hebt aangepakt. Veel respect voor:) Hoop je binnenkort weer eens te spreken!

Liefs,
Soraya
Debbie - Dinsdag 16 februari 2010 01:09
Bedankt voor je open verhaal... Sterkte met alles...

Volgens mij ben je heel dapper en sterker dan je denkt...

bemoedigt...
lon - Woensdag 17 februari 2010 00:11
Ik heb ook een jaar deeltijd gehad (waarschijnlijk dezelfde locatie). Topinstelling! You go girl en geniet van je nieuwe start!
babybeertje - Vrijdag 10 juni 2011 16:25
ik ken mezelf heel erg in jou verhaal. Eerst het automutileren en daarna pas het eten.
Dit verhaal geeft me toch nog een stukje hoop dat ik het kan.