I want to say that I'm proud. But I can't.

 

Ik ben Esther en dit is mijn verhaal.

Op 18 juli 1991 werd ik op de aarde gezet. Er waren als snel veel problemen met mij, mijn hartje soms raar. Mijn ontwikkeling begon later. En zo was ik eigenlijk al een baby, die veel aandacht nodig had. Elk kind kan al praten op zijn 3de jaar. Dit kon ik niet.

Al snel werd er gezegd dat ik naar een speciale school moest. Hierdoor heb ik niet veel van mijn jeugd meegemaakt. Ik had geen vriendinnen. Niet thuis, omdat ik anders was dan de andere kinderen.
En niet op school.

Zo veel jaren heb ik mij anders gevoeld. In groep 6 van de basisschool was ik goed ontwikkeld. Ik mocht naar een gewone basisschool. Hier was ik natuurlijk blij om. Maar wat ik niet wist, was dat het mijn leven zou veranderen.

Iedereen had vriendinnen in de klas. Niemand die ooit naar mij om gekeken heeft. Ik mocht nooit meedoen met spelletjes. En ik werd altijd buitengesloten. Gelukkig had ik wel 1 vriendin. Melissa.
Dit was ook gelijk mijn beste vriendin.

Ik was blij dat ik in de 1ste bij haar in de klas kwam. Maar al snel begonnen de problemen weer. We kregen andere vriendinnen. En al snel raakte ik mijn beste vriendin kwijt, door een ander meisje. Weer begon ik me alleen te voelen. Ook die vriendinnen raakte ik kwijt. Mijn beste vriendin zag ik soms nog.

Ik zag een uitweg, altijd maar weer in een mes. Dat was mijn gevoel van uiting. Mij gaf het rust.
En er was toch niemand, die er om me gaf.

In het 2de leerjaar kwam ik bij een meisje in de klas, die ook niemand had. Dus gelijk voelden we al een klik. Ik was blij. Maar ook hier kwam weer snel een einde aan. Omdat zij altijd maar met een ander meisje om ging. En nooit meer met mij. Mijn beste vriendin ging ook niet meer met het oude groepje om. Ze kreeg nieuwe vriendinnen. En dat werden ook mijn vriendinnen. Maar toch had ik altijd een masker op. Nog steeds beschadigde ik mezelf. En ik raakte zo onzeker. Ik begon mezelf op dat moment te dik te voelen.

Na een half jaar raakte ik mijn enige vriendinnen kwijt. Omdat ze door hadden dat ik een masker op had. Later vonden ze dit een reden, om mij te pesten. Ik had helemaal niemand meer. Ik kon beter dood zijn. Elke dag ging het weer mis. Elke dag pakte ik weer mijn vertrouwde voorwerp.

In de 3de ging het niet meer. Ik vertelde het mijn mentrix. En zij stond altijd voor mij klaar. Samen met haar zocht ik naar hulp. In dit jaar zat ik er doorheen, ik wist niet meer wat lachen was. Ik wist niet hoe het was om blij te zijn. En ik werd in dat jaar zo erg gepest, dat ik nog een keer wenste dat ik niet meer leefde.

In het 4de leerjaar kreeg ik eindelijk wat aansluiting. Ik kon weer lachen. Maar ik wist dat hier ook een einde aan kwam. Ik was blij toen ik in 1x geslaagd was.

Inmiddels zit ik op het MBO. Eén van mijn pesters zit nog steeds op mijn school. En dat maakt me nog steeds erg onzeker. Ik heb nu eindelijk vriendinnen, die er altijd voor me zijn. Ook heb ik 3 jaar lang dezelfde mentrix, bij wie ik altijd terecht kan. Deze zomervakantie is mijn oma overleden, met wie ik erg goed contact had. Op dat moment, zakte mijn leven weer totaal in.

Nu lijkt mijn leven een leuk leven. Maar voor mijn gevoel, ben ik weer terug gevallen. Eigenlijk vond ik mij zelf al jaren te dik. Maar ik had er nooit aandacht aan besteed. Op een gegeven moment hoorde ik erg vaak de naam pro-ana vallen. Ik wilde weten hoe al die mensen afvallen. En voor ik het wist, kan ik nu niet meer zonder.

Elke dag wordt het steeds een moeilijkere strijd. Altijd maar weer obsessief met afvallen bezig zijn. Ik kan aan niets meer anders denken. En ik heb ook zo het gevoel dat ik alles alleen moet doen. Van mijn ouders kan ik geen hulp verwachten. En mijn vriendinnen weten niet hoe een eetstoornis is.

Ondertussen heb ik een paar gesprekken gehad bij de PsyQ in Zoetermeer. Nu word ik weer doorverwezen naar de PsyQ in Den Haag. Daar hoop ik een deeltijdbehandeling te volgen. Ik baal er van, dat het alleen maar wachten is. Op een gegeven moment, word je zo moe van het wachten. Het wachten op hulp.

Ik kom steeds vaker op de pro-ana sites. Het neemt mijn leven over. Ik zie mezelf steeds meer de grond inzakken. En ik kan het niet laten stoppen. Het is een strijd, een verschrikkelijke strijd.

I want to say that I'm proud. But I can't.

 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Nikki - Woensdag 30 december 2009 20:23
lieve esther
Deborah - Donderdag 31 december 2009 10:33
Mooi geschreven meis!
Je komt er wel, je bent sterk!
Je bent mooi, je kan wel Proud zijn,
alleen eerst moet je er nog voor vechten,
en jij kan dat! ;)

xx, Deborah
Marina - Donderdag 31 december 2009 11:04
Lieve Esther,

Blijf vechten, meissie!
Believe in yourself! Dan kom je er wel;)
Pesters pesten omdat ze iets in jou zien waar ze jaloers op zijn...remember that...
Ik wens je het beste
:Liefs,
Marina
Stephany - Donderdag 31 december 2009 13:27
Lief meisje die ik zelf niet ken,

Ik las je verhaal en ik leef met je mee.. Ik wou dat ik je kon helpen, maar ik zou niet weten hoe. Probeer sterk te zijn. Om af te vallen is veel wilskracht nodig, dus ik weet zeker dat je ook de kracht hebt om door te gaan, proberen normaal te eten. Ik weet echt zeker dat het je lukt, als je maar volhoud. Mijn steun heb je, en ik wens je sucses ;)
Liefs, Stephany
bloemen_meisje - Zaterdag 2 januari 2010 22:14
Lieve meis,

Wat een dapper, maar vreselijk verhaal.
Probeer die strijd met jezelf te winnen.
Ik geloof in je en ik al je steunen.
Veel sterkte meis,

Alana - Zondag 3 januari 2010 19:44
Lief meisje,

Ik ken je niet maar je verhaal raakt me...
Ik weet zeker dat het je gaat lukken om hier over heen te komen, het kost alleen heel wat tijd en moed..
Ik weet zeker dat het je gaat lukken!
Blijf doorzetten en accepteer de hulp die je krijgt ook al is dit niet altijd even leuk..

Ik hoop dat alles goed met je komt!

Hele dikke knuffel en liefsss
Anouk - Dinsdag 5 januari 2010 16:14
Melina - Donderdag 7 januari 2010 16:09
Liefste,

Ik weet hoe een eetstoornis is, je weet het. En bij mij kan je altijd terecht. Maar, ik wist echt niet dat het zo diep zat meid
Karen - Dinsdag 12 januari 2010 20:57
Heel goed meis,dat je dit al opschrijft vind ik heel goed!
ik ken je probleem,met die vriendinnen,ikzlef heb ook geen echte vrienden op school,alleen buiten school,ik ben zelf ook te dik,en heb en masker op,ze pesten me nog niet,maar ik ben elke dag bang dat dit wel gebeurd,daardoor ben ik heel onzeker,en kwetsbaar,dus daarom herken ik dit wel,
ik weet zeker dat je eroverheen komt,het kost aleen wat tijd en geduld en moed!
maar ik weet zeker dat het zal lukken! zet door meid!

xxxx' karen



Ellen - Vrijdag 15 januari 2010 16:22
Ik herken veel in je verhaal. Al is mijn eigen verhaal natuurlijk heel anders dan dat van jou. Maar het gevoel ken ik. Ik vind het ook moeilijk om anderen te vertrouwen omdat er altijd mensen zijn die zonder nadenken laten vallen als alles niet allemaal even goed gaat.

Wat ik mezelf heel erg vaak voorhoud is dat zij daar een dierbare vriendschap aan verliezen, Ik ben de moeite waard en als als zij dat niet zien verliezen zij een vriendin die voor anderen door het vuur gaat en die er altijd is op het moment dat het nodig is.

Maar vergeet ook niet dat je pas echt oprecht van een ander kan houden, in wat voor vorm dan ook, als je van jezelf houdt. Dan pas kun je ook oprecht wat geven aan een ander.
Dus ik denk dat het belangrijk is dat ook jij van jezelf leert houden!! Als ik je foto zie kan ik alleen maar denken: wat een mooi meisje!!!

Ik hoop dat jij dat op een dag ook kunt zien!!! Dat je je leert waarderen zoals je bent! Jij bent de moeite waard! En ook jij zult mensen tegen komen die dat zien en die dat waarderen! Alleen zul je zelf dus ook in jezelf moeten investeren en dat doe je denk ik niet op een goede manier door jezelf kapot te maken, maar ik denk dat jij dat ook weet..

Ik wist het ook altijd ergens wel als ik een mes in mijn lijf stak... het blijft moeilijk! Maar ik geloof dat jij het kunt! Want als je al zo mooi, duidelijk en krachtig je verhaal op papier kan zetten, dan ben je denk ik al een heel eind met de bewustwording van het probleem. En na de bewustwording volgt het begrijpen en de heling. Dat geloof ik.

Ik geloof dat jij een gelukkig mens kunt worden als jij het zelf ook maar geloofd!!!
Ik hoop dat je jezelf gaat vinden meisje!!!!

Dikke kus en Knuffel van mij! Om je sterkte te wensen, maar ook om je zwakte te wensen. Dat klinkt raar, maar ik denk dat je juist ook sterker kunt worden door ook je zwaktes te tonen en wat dat betreft ben je echt op een hele goede weg!!!

Succes met deze harde strijd! En ik hoop echt dat jij als overwinnaar uit de bus komt! Laat ze maar zien wat jij allemaal kunt!!!!
Lienxx - Dinsdag 3 augustus 2010 10:58
Lieve lezers,

Zouden jullie allemaal lid willen worden van deze hyves:

https://supportesther.hyves.nl

En steun Esther in haar zware strijd!
Felicina - Dinsdag 21 september 2010 20:51
Lieve schat,
Je moet blijven vechten.
Echt.
Ik heb mijn beste vriendin aan anorexia verloren
en mezelf ook bijna.
Zo loopt dat niet met jou af.
Geloof in jezelf