Heb mezelf deze vragen eens gesteld kwam er niet echt uit wist ook geen goede antwoorden. Ik bijt mezelf in me arm lijkt niet zo heel schadelijk maar aangezien ik een beugel heb ik er aardig wat litekens en blauwe plekken door. Het helpt bij mijn verdriet en woede, het wordt me dan allemaal even te veel en dan moet ik wel mezelf pijn doen. Of zo hard mogelijk met me hoofd tegen de muur of tegend grond bonken. Oop een of andere manier weet ik ook wel dat het niet klopt maar me het helpt me gewoon. Het neemt me verdriet weg.

Ik zou hier erg graag vanaf willen al weet ik niet hoe.

* Mijn naam is niet Maria maar wil liever niet dat me echte naam te lezen is.

Ik sneed mezelf met het vleesmes uit de keuken en soms knipte ik in mezelf met de keukenschaar. Dit deed ik omdat mijn ouders ruzie hadden en mijn vriendje het net had uitgemaakt.
Nu heb ik soms weer de neiging dat te doen. Mijn ouders liggen weer in de clinch en ik heb geen vrienden meer. Ik kan het echt niet meer aan.

ik snij mezelf ook.. maar ik kwam niet helemaal uit deze vragenlijst. ik voel me nu alleen maar rotter! ik weet waarom ik het doe, als ik me vinger niet in me keel kan steken omdat me ouders thuis zijn moet ik mezelf toch op een andere manier straffen...
ik heb stemmen in me hoofd en ik raak dan helemaal in paniek, als ik mezelf dan snij word ik weer rustig en kan ik weer helder nadenken. ik heb dan ook het gevoel dat ik me zelf gestraft heb voor het vele eten..
vroeger heb ik me hele hand opengeknipt en met een keukenmes gesneden op me arm..

ik doe t al 2 jaar..
soms mezelf slaan of met mijn hoofd tegen de muur beuken
maar die dingen doe ik alleen als mijn mesjes weer eens zijn ingenomen.
ik snijd meestal met mesjes in mijn armen of benen. en heb heel veel littekens.
bovendien was ik suicidaal
dus toen ben ik 8 maanden geleden opgenomen bij t ggz.
maar t gaat nog steeds niet goed
nog steeds veel AM.
en 3 weken terug weer zm poging, op t randje overleefd.
wel met 2 nachten ziekenhuis.
toen IBS gekregen. en sinds vrijdag is de IBS eraf. ik ga weer mijn best doen om te vechten. en ga weer proberen te leven.
ik wil zograag stoppen met AM ben niet voor niks toch besloten om vrijwillig in eerste instantie opname te doen. maar t gaat nog steeds niet echt lekker
maar ik blijf wer vechten.

Liefs,

ik beschadig mezelf niet ofzo, maar ik krab wel eens het vel op mn bovenbeen los. gewoon, ik weet eigenlijk niet waarom. dit is toch niet ernstig???
x

Ik vind de vragen erg moeilijk om te beantwoorden.
Maakt me beetje verdrietig....

Ik heb kortgeleden eindelijk met mijn ouders gepraat over mijn (neiging tot) zelfbeschadiging.
Het moeilijkste gesprek van mijn leven, maar ik zal nu snel hulp krijgen en krijg geen vragen meer naar de littekens.
Toegegeven, als ik er aan denk dat zij het nu weten, schaam ik me iedere keer weer, maar het kon echt niet langer zo doorgaan.
Proud2BMe is echt geweldig.
liefs xx

Hee, Hee, meiden. Laten we even voorop gaan stellen dat we andere niet gaan vertellen hoe we dit doen! Ik heb het zelf ook gedaan, maar ben er mee gestopt. Ik wilde niet dat ik nog lelijker zou worden. Maar meiden, wordt de wereld er echt zoveel beter van? Je kunt ook andere dingen doen ipv snijden etc. Ga als je de drang krijgt wat leuks doen, met de hond lopen, tv kijken of een boek lezen ofzo. Het gevoel is maar tijdelijk!

Ik heb mezelf ook gesneden.... Van mijn 14e tot mijn 18e zeer regelmatig. Of ik bonkte mijn hoofd of knokkels tegen de muur. Dit gaf me rust en het gevoel dat ik nog leefde. Ben er een hele tijd mee gestopt. Dan deed ik het af en toe... Maar nu na tegenslag en shit heb ik weer erg veel dwang om mijzelf te snijden... Ben inmiddels bijna 24. Soms vraag ik me af, zouden deze gevoelens overgaan?

ik doe nu een half jaar aan zelf beschadiging en het word steeds erger ik wil er vanaf maar het lukt niet het begon met een hartje gekrast met een naald op mijn onderarm en dat deed ik dan om de maand ofzow maar het is nu uit gelopen naar sneejen rond mijn hele pols om de twee dagen maar als ik mij zelf snijd vergeet ik de andere pijn van binnen en dan voel ik me weer luchtig ik weet dat het niet helpt en wil er ook van af maar ik durf het niet tegen mijn ouders te zeggen somige vrienden van mij weten het en proberen mij te helpen maar het lukt niet

Ik kan deze vragen niet beantwoorden, ik haak al af bij de eerste paar. Want het is de bedoeling dat je inziet dat het maar even helpt en je je erna slecht over voelt toch? Maar eerlijk gezegd, het lucht op voor heel lang, en ik kan geen ander alternatief bedenken..

ik snij van af me 11e in me zelf en het duurd u al een jaar want ik ben nu 12 maar ik deed het om dat ik mezelf haten en nu eigenlijk nog steed omdat ik weet te vel gegeten hat ik heb ook anorexia en me vriendinnnen wou me helpen alleen ik heb het geweigerd en ik doe het stiekem soms nog steeds

mijn moeder reageerde zò ontzettend lullig!!
ze ze: ik snap niet wat daar leuk aan is, jezelf pijn doen..
echt zo'n stomme reactie!!
ik voel me echt onbegrepen!!

Ik automutileer nu al 6 jaar en ik heb ook wel periodes gehad dat ik het niet deed maar zo langzamerhand komt het terug. Daarvoor dit ik nu in een kliniek en het doet me goed. Ik ben hier niet de enige en voel me hier begrepen. Zelfs als ik het een keer weer doe, kan ik er gewoon over praten, ook met groepsleiding. Mijn moeder is verslaafd aan drugs en alcohol en zelf heb ik boulimia. Er zijn zo veel dingen die ik goed wil doen maar mijn zelf vertrouwen ligt te laag om in te zien dat ik het wel goed doe. Ik zit hier nu 6 weken en elke week gaat het weer een stukje beter. Ik ben blij dat ik deze stap heb gezet.

Ik snij de laatste tijd ook in mezelf, omdat ik ook anorexia heb en heel vaak heel erg eenzaam voel. Ik heb het mijn vriendinnen-groep verteld en gelukkig zijn ze niet zoals mijn andere vriendinnen, die me gewoon lieten vallen. Ze begrijpen me wel, maar natuurlijk toch ook niet helemaal, en dat kan ik ze natuurlijk niet kwalijk nemen, en dat wil ik ook niet. Ik heb ze uitgelegd dat het een soort verslaving is voor mezelf. Ik hoef me heel even niet meer te richten op de innerlijk pijn, maar op de fysieke. Ik zit nu in therapie en wordt er mee geholpen.

-xxx- ikke

als ik snij hoef ik aan niks anders te denken dan lichamelijke pijn, mijn overvolle hoofd bestaat niet meer. de wereld die ik totaal niet begrijp staat stil. ik snijd enkel kleine krasjes, het voelt gewoon te goed om ermee te stoppen, ook al wil ik heel graag stoppen

Als ik snij word ik rustig.
op zo'n moment lijkt m'nhoofd wel te ontploffen maar als ik snij word ik leeg en denk ik nergens aan. later heb ik er spijt van en word ik depresief en verdrietig.
geen goed oplossin maar het lukt me niet te stoppen.
maar ik hoop dat het Butterfly project me helpt.

xxxx van mij

Ik snij mezelf om alle problemen te vergtern. Ik heb problemen thuis, problemen op school, problemen in mijn hoofd. Ik word gek van alle stemmen in mijn hoofd die zeggen wat ik wel of niet mag doen. Ik wil mijn eigen leven leiden. Als ik mezelf snijd hoor ik die stemmen even niet meer, weet ik niet meer waar ik mee bezig ben. Op zich houd ik meer van dat gevoel dan van de rest van mijn leven ...

ik heb dat ook heel lang gedaan
het was heel moeilijk om er van af te komen maar toen ik vorige jaar in het ziekhuis was want ik sta daar wel bekend mee! meestal als ik in het ziekhuis kwam was ik bang omdat ze ander mijn armen zoude zien en toen vorige jaar was het ok ik keek me ouder aan en toen dacht ik nergens voor nodig want ik heb nu niks en dat luchte echt op gewoon geen krassen dat was dan ook weer een opluchting voor me ik was daar echt heel trots op ik had het zelf nooit verwacht dat ik daar van af kwam
het is nog wel best moeilijk de neiging is niet weg maar als ik het voel opkomen ga ik boxen met me zussen en dan is echt super leuk kun je ook je aressie in kwijt

Ik zit er nu ook al zo een half jaar aan vast.. Ik ben bijna 12. ik probeer echt te stoppen, ik snap niet hoe dit zo moeilijk kan zijn. Vroeger snapte ik nieteens waarom mensen dit deden, en nu zit ik er zelf aan vast. 1 vriendin weet het, ze was teleurgesteld, maar ze doet er niks tegen.. ik ben nu bezig met het butterfly project..

Ik snij mezelf ook. Mijn ouders geven me constant het gevoel dat ze me haten en dat mijn broer zoveel beter is dan ik. Ik kan niks goed doen, nooit. Mijn broer doet alles perfect en ik verpest alles. Ik haat mezelf, ik haat mijn persoonlijkheid en ik haat mijn lichaam. Mijn ouders hebben in december ontdekt dat ik aan AM doe en ze reageerden met reacties zoals dat ik het voor aandacht doe en bijv. "Wat doe je ipv schoolwerk? Jezelf wat in je arm snijden?" Ik kan er met niemand over praten en ik voel me vreselijk eenzaam. Ik wil gewoon in slaap vallen en niet meer wakker worden.

Ik snijd mezelf ook al vanaf m'n 12e en bn nu 14... Ik heb periodes gehad waarin ik bijv voor iets van 2 maanden ofzo ben gestopt maar dat kwam omdat m'n vriendin me tegenhield en we samen zouden stoppen (ja ik bn een jongen). Maar ik heb steeds de neiging om het weer te doen en ik doe het dan ook! Ik heb al 2x naar de psycholoog gemoeten en ik heb echt een heel laag zelfvertrouwen bn super verlegen. Ikzelf bn ook anders dan de rest, ik draag elke dag alleen maar zwarte kleren en lang haar enzo (emo achting) en ik heb dus alleen nog maar mijn vriendin. Voor de rest is er niemand die me begrijpt. Ik heb elke dag ruzie met m'n vader en ik heb geen vriendin. Ik kan soms ook wel gwn in huilen uitbarsten op school. Ik zie iedereen gezellig lopen enzo met elkaar en ik voel me altijd heel eenzaam en nutteloos, zelf heb ik ook anorexia denk ik (ik vind zelf van niet maar iedereen zegt van wel) en ik bn bijna een keer door een trein geraakt... Ik hoop dat het ooit nog goed komt en dat ik iig nog bij mijn vriendin zal blijven tot aan mijn dood. Zij is letterlijk en figuurlijk de enigste voor wie ik nog leef. Verder geeft niemand om me. Ik voel me eenzaam en nutteloos!
Groetjes mij, srry voor deze lange tekst :$

Ik bijt mezelf, omdat ik niet van de basisschool af wil en ook omdat ik verliefd ben. Ik raak door alles in de war en maak iedereen bang en ook mezelf. Ik vind het soms wel fijner om te bijten. Wat moet ik doen?

ik deed het omdat ik gepest werd op school en omdat ik me niet goed in men vel voelde
soms waren mensen racistisch en durfde ik het tegen niemand te zeggen, tot een vriendin van mij tijdens lo mijn littekens zag
ze is direct naar de directrice gegaan .dankzij mijn vriendin krijg ik nu hulmaar ik ben bang dat het nog zal gebeuren

ik snijd mezelf al een jaar omdat ik de pijn van binnen aan de buitenkant onder controle kan hebben en ik benook al heel lang depressief en heb zm pogingen gedaan maar ik weet niet hoe ik van die depressie af kom?

ik ben 15 en doe mezelf al 4 jaar pijn. het word steeds erger en ik kan er niet mee stoppen

Ik doe sinds kort aan am maar kan er nu al niet meer mee stoppen, ik heb serieus zoveel pijn uit mn verleden; altijd gepest, thuis geestelijk en lichamelijk beschadigd, verkeerde momenten met jongens gehad, zoveel mensen verloren. Het begon allemaal rond mn 13e, ik kreeg langzaam aan de gedachten van niemand zou mij missen, waarom ben ik hier nog, mn leven bestaat alleen maar uit pijn en zo wil ik niet leven... en sinds toen zijn ze niet over gegaan, sterker nog ze zijn erger geworden en pakken uit met zelfmoordpogingen en ammen... als ik am, kan ik mn gevoel op zij zetten en hoef ik er even niet aan te denken doordat ik lichamelijke pijn erdoor krijg, gaat de geestelijke minder worden en heb ik het idee dat ik juist op die momenten eindelijk eebs even adem kan halen na een hele dag te stikken.... ik ben binnenkort van plan om met het butterfly project te gaan beginnen, hopelijk werkt dat... en dan over een halfjaartje (wanneer ik 18 ben) mag ik van mn ouders mn eerste tattoo, ik ben er nu al over uit dat dat een vlinder wordt, hopelijk is het ammen dan voorgoed verleden tijd!!

Ik ga heus nie mezelf al die vragen stellen als ik mezelf pijn wil doen.

Vanaf mijn 11e ongeveer had ik vaak woede aanvallen en zelfhaat die ik uitte in mezelf expres branden aan aanstekers of mezelf snijden (om innerlijke pijn weg te nemen..al is t maar tijdelijk)... Mijn hoofd ergens tegenaan bonken(om gedachten te onderdrukken).. ik stal vaak dingen..Van mensen die ik haatte en later ook vaak uit winkels (Het gevoel van macht en controle willen hebben was heel sterk..Ik begon met gummen en potloden van pestende leerlingen...En ben uiteindelijk gepakt voor winkeldiefstal op mijn vijftiende toen ik al niet meer thuis woonde)...Soms hongerde ik mezelf expres uit (Ik was vroeger dik en daar werd ik al jaren mee gepest).. niemand wist wat ik deed..Ik hield het goed verborgen onder kleding en mijn moeder had geen intresse in mij.. Als ik thuiskwam van school en ik had ruzie gehad gaf ze hoe dan ook mij de schuld..Ook met andere dingen was ik vaak t zwarte schaap.. Op mn 14e-15e begon ik met alcohol drinken en bepaalde drugs gebruiken.. Op mijn 15e ging ik uit huis..Ik ging op een begeleid-wonen groep wonen in een hele andere stad en ik liet alle negativiteit achter me(mijn oude school..mijn thuissituatie.. Mijn negatieve "vrienden").. Het duurde heel lang voor ze op de woongroep wisten van mijn zelfbeschadiging.. Ik had een snee op mijn arm die onwijs erg was gaan ontsteken nadat ik een vies zweetbandje overheen had gedaan om het te bedekken.. Het zweetbandje was in de wond gaan kleven en ik vroeg een vriendin wat ik ermee moest..Een begeleidster hoorde ons gesprek en ik kon niks anders dan toegeven...Ik kreeg muziektherapie...Er werd meer aan mij gevraagd over hoe mijn dag was en hoe ik me voelde...Ook werd er meer begrip getoond tijdens groepsactiviteiten zoals zwemmen en sporten waarbij ik dus beschadigde huid zou moeten laten zien... Hier had ik eerder vaak ruzie over met de begeleiding...Met de muziektherapie die ik kreeg en een hoop lieve begeleiders om mij heen lukte het me om grotendeels te stoppen met automutileren..Ik was soms maanden clean maar als iets heel erg tegenzat en mijn gevoel me te boven ging verloor ik nog vaak controle.. Ik strafte mezelf vaak door peuken op mezelf uit te branden.. Of ik stopte een week met eten..De controle die ik over mezelf moest(en nog steeds graag wil) hebben was gigantisch en vaak overdreven...Het gevoel dat ik niet in-controll was over bepaalde emoties en gedachtes zorgden vaak dat ik mezelf haatte en ik me nutteloos en onbelangrijk voelde...Mijn begeleiders hebben me stapje bij beetje geholpen..Maar ik stopte pas helemaal op mijn 17e toen ik zwanger werd van mijn dochtertje.. Ik had al
Een eigen woning en dan kwam er dagelijks iemand op bezoek die vroeg of alles goed ging en of ik hulp nodig had...Ik beviel in het ziekenhuis op mijn 18e en woonde samen met mijn dochtertje en haar vader (toen mijn vriend) in het flatje waar ik dagelijks begeleid werd door lieve behulpzame begeleiders... Mijn dochtertje heeft gezorgd dat ik veel negatieve gedachtes en gevoelens opzij heb gezet en ik motivatie vond om mijn school af te ronden..Een heel eigen huishouden te runnen en mijn kleine wonderlijke prinsesje op te voeden...De relatie tussen haar vader en mij is over..Maar ik heb vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was tot de dag van vandaag mezelf niet meer pijn gedaan of expres laten lijden..Ik ben nu 21.. Mijn dochtertje bijna 3.. En ik zorg ervoor dat zij alle liefde..motivatie..steun..aandacht en toeweiding krijgt die ik al die jaren heb gemist...EN GELOOF ME..ZE KAN GEEN BETERE MOEDER KRIJGEN!!!

Ik doe het al van mijn 20jaar en nu 42 jaar het kwam door vrienden die zecht de dat ik mij eens moet sneiden ik deet dat en gaf een goed gevoel van dan deet ik en meer had het nog onderkontrol dot 10jaar geleden is mijn vriendin gestorfen en nog familie 9 mensen ik had het moeilek mee en maakte me hard zo kon niemand het merken en 7jaar gepest op het werk , en nooit gemeld uits schik , en dan gin het snel voor meer de doen dot ik het sneiden niet meer vol doenning gaf dan ben ik begginen aan branden tot ik het niet meer voelden tot 3 gaad
kon het wel wat verstopen en als iemand mijn arm zag zecht ik ongeval op mijn werk met een maschien , tot ze me betrapte op mijn werk ik mog op dat mo ment niet meer werken en werd een sigeloog van het werk aan gesteld en na 4 weeken zecht ze ik kan je niet helpen dan ben ik met de dokter over een gekomon voor naar de kliniek de gaan na een week ben ik na huis ge gaan en ben nu hal 1 jaar in behandeling maar er doet het nog soms en mijn armen en voeten staan helle maal vol, durf niet nu met blooten armen de lopen
goede raad doe niet zo als ik zoek hulp zelf wacht niet zo als 106 hulp lijn

Vorige week exspres topje van mn duin eraf genipt voelde zo fijn! Ik moest het gwn erger maken en nu zit mn arm vol met messteken ik kan niet meer stoppen!

ZO VERSLAVEND
BEGIN HIER NOOIT AAN!!

samen met begleiders is het gelukt,
na jaren proberen lukte het gelukkig.
nu schaam ik mij alleen voor mijn wonden maar dat komt wel goed :)
nu doe ik altijd alternatieven voor am.

groetjes renske

Ik snijd mezelf omdat ik behoefte heb om pijn te voelen. Ik zie mijn wonden graag bloeden al weet ik niet waarom. Ik voel dan pijn in plaats van een leeg gevoel. Ik snijd mezelf regelmatig omdat ik niet meer goed weet wat ik met mijn leven wil doen. Ik hou niet van mezelf dus hoe moet ik dan van anderen houden. Ik snij niet alleen mezelf maar bijt mezelf, krab mezelf, en verdacht mezelf. Ik denk dat veel mensen zichzelf hier in terug vinden. En voor die mensen zeg ik dat er hoop is. Ga genieten van de wereld. Adem een keer diep in in de natuur en zeg tegen jezelf: je kunt het, je bent mooi zoals je bent. Want dat is iedereen... mooi zoals je bent.

Helpend bericht! Zijn tips die ook van mijn psychologe meekreeg. In het begin is het zo vreemd en voelt het ergens fout, maar als je erachter staat en het een kans geeft helpt het wel.
Ik ben er nog lang niet. Maar ga dit bericht opslaan zodat ik bij moeilijke momenten kan lezen en terug tot mezelf kan komen. Bedankt!
x

Ik snij mezelf niet maar soms is de neiging zo groot dan begin ik mezelf te krabben of met een schaar in mijn vel te porren. Ik wil soms gewoon bloed zien maar zo ver laat ik het niet komen. Ik vraag me soms af wat er mis met me is waarom ben ik zo verdrietig, ben ik omringd door vrienden en familie en voel ik me nog steeds eenzaam en denk ik constant dat ik alleen leef voor anderen. Ik glimlach voor anderen probeer perfect te zijn voor anderen. Vorig jaar voelde ik me nog goed. Als er iemand vraagd hoe het met me gaat zeg ik gewoon goed want ik weet zelf niet wat er is hoe moet ik het dan uitleggen. Als ik dan in mijn kamer begin te huilen zit ik de hele tijd te denken stop gewoon er is niks mis met je, er zijn mensen met echte problemen dus stop gewoon je bent geen tranen if aandacht waard. Soms probeer ik te vertellen dat ik me echt niet goed voel de laatste maanden maar dan zeg ik tegen mezelf dat er niks is, dat ik tegen mezelf lieg en gewoon aandacht wil dus dan zwijg ik.

Ik herken het gevoel. Sara hoe gaat het nu met je?