Zwangerschap en eetstoornis? Hoe zit dat nou?

 

In Nederland kampen meer dan 100.000 meisjes tussen 12 en 18 jaar met een eetstoornis. Een groot deel van deze vrouwen lijdt aan een langdurige vorm van Anorexia of Boulimia. Eén van de symptomen die hiermee gepaard gaat is een onregelmatige menstruatie cyclus of het totaal uitblijven van de menstruatie. Door Tess-Danyeal

Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel vrouwen zich afvragen of zij in de toekomst nog wel zwanger kunnen worden.


Bron foto's: 
Luci Correia

Belangrijk is te begrijpen waarom de menstruatie precies uitblijft. Wanneer het lichaam lange tijd niet voldoende essentiële voedingsstoffen binnen krijgt reageert het van nature door zichzelf op ‘spaarstand' te zetten. Je lichaam gaat over in overlevingsmodus. Het beetje energie dat er nog is of binnenkomt wordt vervolgens ingezet op de functies die van levensbelang zijn. Menstrueren is op dat moment ondergeschikt aan bv. het rondpompen van het bloed door het hart.

Theoretisch gezien zijn vrouwen dus tijdelijk onvruchtbaar.

Als het lichaam structureel alle voedingsstoffen weer binnen krijgt komt de menstruatie uiteindelijk weer op gang. Dit kan soms maanden duren. Echter, het komt voor dat wanneer het lichaam lange tijd in deze spaarstand heeft moet blijven (we spreken hier over maanden of jaren) vrouwen permanent onvruchtbaar worden. De menstruatie komt dan niet meer terug.

Afgezien van deze medische wetenschap blijven veel vrouwen met het vraagstuk zitten of het wel verantwoord is om zwanger te raken terwijl zijn worstelen of geworsteld hebben met een eetstoornis. Ook zijn er vrouwen die hopen dat een zwangerschap hen helpt een eetstoornis te overwinnen.

We moeten niet vergeten dat een eetstoornis een gevaarlijke aandoening is die voor zowel moeder als ongeboren kind levensbedreigend kan zijn. Het lichaam van een zwangere vrouw heeft tijdens de zwangerschap meer calorieën nodig dan een niet-zwangere om de ontwikkeling van het kindje voorspoedig te laten verlopen. Niet alleen de aanname van deze extra calorieën kan een probleem opleveren ook de hoeveelheid stress die hierbij komt kijken. Het moet voorkomen worden dat vrouwen de strijd aan willen gaan met deze zwangerschapskilo's en lichaamsveranderingen, deze strijd kan niet gewonnen worden zonder dat dit ten koste gaat van het ongeboren kind. Bovendien heeft het kind op latere leeftijd een grotere kans zelf een eetstoornis te ontwikkelen.

Natuurlijk moeten we onderscheid maken tussen vrouwen met een eetstoornis die deze lange tijd onder controle hebben door bv. langdurige behandeling en vrouwen die worstelen met een ernstige eetstoornis en daar geen hulp voor zoeken. Er zijn gelukkig genoeg positieve verhalen van vrouwen die al jaren stabiel zijn in hun stoornis en een gezonde zwangerschap doorlopen. Toch geven ook zij aan geworsteld te hebben. Zo vinden ze het niet makkelijk om maandelijks bij de verloskundige te constateren dat de cijfertjes op de weegschaal omhoog schieten terwijl zij al jaren op een stabiel gewicht zitten. Ook is het overgeven door de ochtendmisselijkheid niet gemakkelijk omdat het hen herinnert aan een nare en heftige eetstoornis periode. Ook meerdere malen per dag kleine hoeveelheden eten word aangegeven als hekel punt.

De meeste vrouwen met een eetstoornis in hun verleden zijn er dan ook verbaasd over dat zij tijdens hun zwangerschap zelf moesten beginnen over deze struikelpunten tegenover hun behandelaar. Ook gedurende het vroegtijdig delen van hun kinderwens zijn er maar weinig behandelaars gebleken die hen gewezen hebben op eventuele valkuilen of gevaren.

Zwanger zijn en een eetstoornis hebben is ieder uur weer bewuste keuzes maken. Je kunt niet eten volgens een vast patroon dat je gewend bent, met hoeveelheden die je gewend bent. Het komt allemaal neer op voelen wat je lichaam en je ongeboren kind van je nodig hebben. Het is dus belangrijk een bepaalde vorm van controle los te kunnen laten. Daarbij is het, in welk stadium jouw eetstoornis zich ook bevindt, altijd prettig om toegang tot professionele hulp te hebben.

De afwegingen die er gemaakt worden in de weg naar de keuze van wel of geen gezin, zijn voor iedereen persoonlijk en anders. Er is dan ook geen eenduidig antwoord op de vragen die we onszelf hierin stellen. Het is wel belangrijk deze vragen te blijven stellen en te evalueren. Het krijgen van een kind dient een toevoeging aan ons leven te zijn en geen invulling of afleiding van een stoornis.

Ben je onzeker over jouw vruchtbaarheid? Maak dan eens een afspraak met je huisarts. Deze kan je doorverwijzen voor een OFO (oriënterend fertilisatie onderzoek) bij de gynaecoloog in het ziekenhuis.

Lees HIER het verhaal van Anne-jet (zwanger & anorexia)

Gevonden literatuur:
Eetstoornissen de feiten
Schrijvers: S. Abraham, D. Llebellyn Jones
Publisher: Bohn Stafleu van Loghum
ISBN: 978-90-313-4704-9

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Jip - Vrijdag 5 maart 2010 10:26
Dit raakt mij dus echt heel erg. Gezien de tijd dat ik al niet ongesteld word en mn leeftijd ben ik hier echt mee bezig. Geeft ook een groot schuldgevoel, wat maak ik nu stuk voor later??? Moeilijk hoor!
catootje - Donderdag 25 maart 2010 10:45
ik vind dat ook erg confronterend.. zelf tob ik er ook al een tijdje mee, ik herken dat erg dat schuldgevoel, soms vraag ik me welleens af of dit het allemaal waard is , mijn lichaam nu zo kapot maken en later evt. hierdoor geen kinderen door kunnen krijgen..
het is zo'n tweestrijd...
mamaatje - Zaterdag 10 april 2010 20:46
weet er alles van. Heb boulimia gehad en ben zwanger geweest van mijn dochtertje. De eerste 4 maanden ben ik zo ziek geweest dat ik niet uit bed kon. Erg heftig en dat triggert natuurlijk ook. Verder de strijd met dik worden en de veranderingen van je lichaam. Ik heb het niet gekunt zonder psychische hulp. Ben nu trotse moeder van een prachtige gezonde dochter maar vind het ontzettend jammer dat ik mijn zwangerschap zo heb laten bepalen door de eetstoornis en er niet van heb kunnen genieten.
muisje007 - Vrijdag 23 april 2010 12:37
ik zelf moet nu ook vechten met eten en natuurlijk voor mijn kleine wonder ik zelf ben gelukig aan gekomen ik woog toen ik nog niet zwanger was 55 en nu ik zwanger ben en in week 21 zit weeg ik nu 67 en krijg hulp door heleboel mensen en ben daar echt blij mee
F. - Donderdag 27 mei 2010 09:42
Ik heb al jaren een eetstoornis. Denk zo vanaf mijn 15e ongeveer en ik ben nu bijna 27. Ik ben in behandeling geweest hiervoor en gelukkig gaat het stukken beter! Of ik kan zeggen dat ik genezen ben?...nee dat denk ik niet. De eetstoornis trekt nog regelmatig aan me en ik blijf het eten lastig vinden. Desondanks kan ik er goed mee leven. Het neemt geen ongezonde vormen meer aan. Er is al veel verbeterd!
Ik ben zelfs zwanger van ons eerste kindje! Dit is zowel een hele mooie ervaring als soms een lastige.. Vooral in het begin van mijn zwangerschap had ik er veel moeite mee dat ik wat aankwam. Je zag bij mij ook niet zo snel dat ik zwanger ben dus voelde ik me alleen maar dik. Ook vond ik het lastig dat ik door de misselijkheid wat meer behoefte had aan kleine tussendoortjes. Normaal heb ik een strak schema en nu moest ik daar vanaf wijken omdat ik me anders echt beroerd voelde. Toch naarmate mijn zwangerschap vorderde kon ik steeds beter omgaan met het zwaarder worden en de rondingen die ik kreeg.Ze horen er gewoon bij en ik kan er zelfs af en toe trots op zijn. Voel me veel meer vrouw!Ik denk dat ik dit nooit zo had gevoeld als ik niet in behandeling was geweest en hard aan mijn eetstoornis had gewerkt. Je moet er wel klaar voor zijn denk ik. Als je jezelf niet als vrouwelijk wezen accepteert kun je al helemaal niet accepteren dat je zwanger bent en aankomt (dat is echt puur vrouwelijk, dichterbij kun je haast niet komen)

Wat ik tegen iedereen wil zeggen is..Ga goed voelen of je er klaar voor bent. Denk dat het in ieder geval belangrijk is dat je gewicht stabiel is en je eetpatroon ook. De kans is gewoon groot dat je aankomt als je zwanger bent (helemaal als je gewicht aan de lage kant is) maar maak jezelf ook niet bang. Het hoeft helemaal niet opvallend veel te zijn. Sluit je ogen een beetje voor het aankomen, het hoort nou eenmaal bij een zwangerschap! En als je niet extreem bent gaan eten, je eetpatroon een beetje hetzelfde is gebleven, gaan die extra kilo's er echt wel weer af!

Wat bij mij trouwens erg heeft geholpen is er eerlijk over te zijn tegen mijn verloskundige. Zij vraagt regelmatig hoe het gaat. Of ik moeite heb met het aankomen of de zwangerschap. En we hebben afgesproken niet iedere keer te wegen (en anders kijk ik niet mee) Dat scheelt enorm! Dan word je ook niet iedere keer geconfronteerd met wat je bent aangekomen of afgevallen!

Ik hoop dat iedereen iets aan mijn verhaal heeft!

Heel veel sterkte allemaal!

Liefs van een bijna-mama
Kim - Zaterdag 23 oktober 2010 01:16
Haha, die barbie heb ik ook! Inclusief de baby.
Triesje31 - Donderdag 18 november 2010 19:20
Ik ben een poosje geleden op het punt belandt dat ik ook graag wilde gaan voor een eerste kindje. Voorheen was ik daar nog helemaal niet klaar voor en wilde perse mijn Boulimia (van 12 jaar lang!!) onder controle krijgen, voordat ik aan een kindje zou beginnen.En dat is gelukt! Wat het nu zo moeilijk maakt is dat mijn lichaam me enorm uitdaagt! Ik heb zeer onregelmatige cyclussen, de laatste was maar liefst 64 dagen en ook mijn menstruatie laat me in onzekerheid achter als dat na 1 of 2 dagen alweer voorbij is!
Daarbij heb ik allerlei kleine kwaaltjes die niet te plaatsen zijn. Ik heb absoluut niet het gevoel dat hierdoor mijn eetstoornis weer de kop op gaat steken, maar onzeker maakt het wel. Wat heeft de Boulimia mijn lichaam aangedaan in die 12 jaar tijd?
Morgen heb ik een afspraak staan bij de huisarts, hopelijk stuurt ze me niet zomaar weg. Mijn vertrouwen in huisartsen is in de loop van mijn eetstoornis-verleden nl. flink gedaald! We gaan maar uit van het positieve, he, haha!
suzan - Maandag 14 mei 2012 22:52
ik ben nu 10 weken zwanger
en heb besloten het kindje te houden
ik ben 25 jaar en ik heb van kleins af aan een probleem met eten
ik lust namelijk geen groente geen vlees geen pasta's enz.
ik maak me,zorgen om me kindje en me zelf
wat moet ik nou
Lola - Vrijdag 24 augustus 2012 14:33
Vanaf wanneer weerje dan of je Permanenr onvruchtbaar bent? Heb al enkele jaren problemen met eten (boulimie) en nu is het bijna 6 maand geleden dat ik nog ongesteld was.
Viooltje1992 - Zaterdag 15 september 2012 15:54
Ik ben 20 jaar en ben momenteel 14 weken zwanger. Persoonlijk heb ik veel moeite met het aankomen wat bij de zwangerschap hoort. Niet dat ik al extreem veel aan ben gekomen, maar het kost me gewoon moeite om het te accepteren. En ik kan mij er ook echt heel erg rot over voelen (de hele dag door). De meeste mensen begrijpen dit niet en zeggen dan bijvoorbeeld dat ik niet blij ben met mijn kindje, maar dat ben ik wel. Dat vind ik iets anders. Of heb ik ongelijk? Mijn partner begrijpt mij gelukkig wel enigszins. Ik voel me de hele dag door dik en walg van mezelf dat ik extraatjes eet of als ik naar mijn gevoel weer eens teveel eet. Het liefste zou ik mezelf dit verbieden, maar dat is ook weer niet goed. Het voelt allemaal een beetje dubbel. Weet niet of er ook anderen zijn die dit zo ervaren of ervaren hebben? Ik weet niet zo goed wat ik er mee aan moet.
MamaT - Dinsdag 23 oktober 2012 00:24
@Viooltje: ik kwam net uit de kliniek waar ik in die maanden nauwelijks was aangekomen dus ik moest eerst in mijn hoofd stabiel zijn. Maar ik bleek dus bij ontsla uit de kliniek achteraf 4 weken zwanger te zijn. Heb inmiddels een prachtige dochter van 10 maanden.
Tijdens de zwangerschap kwam ik mede door mijn es en veel stress nauwelijks aan. Mijn dochter had een groeiachterstand. Uiteindelijk is ze met 39 weken geboren en was 49 cm en 2690 gram. Ze is nu 71 cm en 7300 gram. Ze is slank maar eet gelukkig alles wat los en vast zit. Met haar kwam het allemaal goed, alleen mijn lichaam heeft er wel veel schade aanopgelopen. Met extreem ondergewichtbde zwangerschap ingaan is absoluut niet aan te raden. Door de zwangerschap heb ik een zeer vertraagde hartspier overgehouden. Oftewel mijnhart moet keihard werkrn om in leven te blijven maar heeft de kracht er niet voor.
Achteraf zou ik beter hebben willen eten, maar gezien de omstsndigheden lukte mij niet die kracht te vinden, ook doordat ik inmiddels 19 jaar anorecia heb en niet beter weet.

Ik zou t risico niet nemen wsnt je kindje herft zijn/ haar mams hard nofig.
Belle - Donderdag 26 september 2013 13:38
Vrij kort nadat ik klaar was met mijn behandeling ben ik zwanger geworden, bewust. Ik/wij vonden ons zelf er ook helemaal klaar voor.
Ik ben zo blij dat ik helemaal genezen was van mijn eetstoornis alvorens ik zwanger raakte. Het idee dat ik mijn eetgestoorde gedrag zou doorgeven aan mijn kind, zoals mijn vader bij mij heeft gedaan, had ik het allerergste gevonden. Wel ben ik soms bang omdat ik denk dat ze misschien een streepje achter heeft door erfelijke aanleg. Echter ben ik totaal genezen van mijn eetstoornis en van mij zal ze geen enkel eet gestoord gedrag meekrijgen, daar ben ik vet trots op. Ook kan ik mijn dochter laten zien hoe tevreden ik ben met mijn lichaam en als moeder ben je het grootste rolmodel voor een dochter, hoe belangrijk dus dat je dit kunt uitstralen naar je dochter.
Het enige wat ik tijdens mijn zwangerschap had was het weeg aspect, ik hoefde me gelukkig niet te wegen van de verloskundige en later kon ik me zelfs daarover heen zetten.

Zwanger worden met een eetstoornis of een eetstoornis hebben als moeder lijkt me heel moeilijk. Ik denk echt niet dat je aan kinderen moet beginnen als je nog in een eetstoornis zit. Het haalt je focus van je zwangerschap en opvoeding weg.

Het moederschap is het mooiste wat me is overkomen. Het hebben van een eetstoornis lijkt ineens zo ''stom'' als je een kindje hebt.... Echter, een eetstoornis kun je pas loslaten als je doorziet welke functie het heeft en je andere vaardigheden hebt opgebouwd om hier mee te kunnen dealen. Maar ja laat dat laatste nou juist zo moeilijk zijn en met een kindje erbij is dat al helemaal moeilijk... dus please ''los'' dit van te voren op. Want je kindje gaat er hoe dan ook wat van mee krijgen als jij een eetstoornis hebt als moeder of vader...
TweeBengeltjes - Woensdag 19 februari 2014 10:20
Een positief verhaal om jullie een hard onder riem te steken:
Ik heb jarenlang met anorexia gekampt en ben er voor opgenomen geweest. Ook lang geen menstruatie gehad, angst voor onvruchtbaarheid was groot. Gelukkig gaat nu heel goed, merk met het jaar dat her verder uit mijn leven gaat. Maar goed, ben zwanger geworden van een tweeling. Wil je lichaam twee vruchtjes vasthouden, moet je een sterk lichaam hebben, dat zegt wel genoeg. Een beetje angst had ik wel, want ik zou natuurlijk best wel zwaar worden met twee kindjes in mijn buik. Mijn geest was wel zover dat het belang van de kindjes voorop stond en ik heb goed en gezond gegeten ( doe ik nog hoor, moet het goede voorbeeld geven) Gelukkig hoefde ik van de gynaecoloog nooit op de weegschaal te staan. Uiteindelijk twee gezonde kindjes op de wereld gezet van 2600 en 2800 gram ( dat is super voor een tweeling) . En ik had op het eind gewoon een erg grote buik met de rest een normaal lichaam, was er zelfs trots op. En zij hebben gezorgd dat na de zwangerschap ik me nog minder ermee bezig hield.
Patty - Maandag 28 december 2020 13:43
Ik wou eerst heel graag kinderen en die droom is een beetje vervaagd maar nu had mijn vriend gezegd dat ik hij niet erg zou vinden om 2021 zwanger te raken en ja ik slik geen pil omdat ik nu even geen rotzooi in mijn lichaam wil.
Maar ik heb boulimia daar voor krijg ik behandeling en gaat weer de betere kant op gelukkig en daar ben ik trots op, deze proces is het vallen en opstaan ja ik heb soms dagen dat ik toegeef aan mijn eetstoornis maar meeste dagen gaat wel goed in de zin van dat ik niet doe braken...
Alleen de angst om aan te komen en dik worden ( ik ben al aan de gezeten kant) is heel erg hoog en ik ben gewoon bang dat wanneer ik zwanger raak ik heel erg veel moeite daarmee ga hebben en dat ik terug val in mijn schadelijk gedrag en dag wil mijn kindje niet aan doen.
Ik krijg al spanningen bij het idee dat dan heel veel aan ga komen en ik krijg ook al spanning wanneer een collega's zeggen hoeveel hun zijn aangekomen tijdens de zwangerschap.