Zelfbeschadiging of automutilatie
Daar zit je dan. Je voelt je rot. Je zit niet lekker in je vel. Er zit een lading spanning in je lichaam die je kwijt wilt. Maar niemand ziet dat dit van binnen bij jou gaande is.
Een lange tijd loop je rond met het idee dat je die spanning op geen enkele manier kwijt kunt raken. Maar dan plotseling weet je het wel. Je leest het in een boek. Je ziet het op tv. Je ziet het op het internet. Vrienden hebben het erover.
Zelfbeschadiging
Een ander woord voor zelfbeschadiging is automutilatie. Vaak wordt dit afgekort tot AM. Automutilatie houdt in dat iemand zichzelf om verschillende redenen pijn doet. Er zijn veel manieren waarop mensen zichzelf beschadigen. Automutilatie is een manier om om te gaan met niet gewenste emoties.
Ongeveer één op de vijftien jongeren beschadigt zichzelf opzettelijk. Dit aantal neemt toe. Zelfbeschadiging is voor veel mensen een taboe, je gaat jezelf toch niet met opzet pijn doen?! Dit maakt dat veel jongeren zich er vreselijk voor schamen en er niet over durven te praten.
Automutilatie begint soms met de drang om gezien te worden (echter er zijn ook mensen waarbij dit in een waas/ dissociatie gebeurt). Je hoopt dat mensen jouw krassen zien en begrijpen dat je het moeilijk hebt. Soms laat je het "per ongeluk expres" zien.
Jammer genoeg blijft het daar niet bij. Op een gegeven moment blijft het idee van jezelf pijn doen hangen. Het wordt niet meer gebruikt om zichtbaar te worden. Het wordt een middel om jezelf te straffen. Om de pijn die je voelt te verplaatsen naar iets wat zichtbaar en duidelijk is. Of misschien juist om weer wat duidelijks te voelen, namelijk: pijn. Terugkomen in de realiteit. Of omdat je jouw eigen lichaam haat.
Maar er kunnen nog meer redenen zijn:
- Jezelf pijn doen zodat je iets pijnlijks uit bijvoorbeeld het verleden vergeet/ en op dat moment niet aan hoeft te denken. Je verlegt je aandacht.
- Bewijzen dat jij macht en controle hebt. Jij kunt tegen pijn. Jij bepaalt waar en wanneer je pijn hebt.
- Het opvullen van de leegte in jezelf.
- Je omgeving manipuleren. Iemand doet niet wat jij wilt, en je straft hem of haar door jezelf pijn te doen.
- Als je heel boos en verdrietig bent om jouw woede en verdriet te uiten.
- Vaak hebben mensen die zichzelf pijn doen psychische problemen. Het snijden komt onder andere veel voor bij borderline persoonlijkheidsstoornissen, maar komt ook veel voor bij eetstoornissen.
Veelal heeft het jezelf pijn doen het gevolg dat je rustig wordt. Jammer genoeg kan dit rustige gevoel ook een verslavend effect hebben. Wanneer je valt en je pijn hebt, maakt je lichaam endorfine vrij. Dat is een stofje in je lichaam dat ervoor zorgt dat je in een soort waas komt. Een soort pijnstiller en aandachtverlegger/ vlucht voor andere emoties. Daarom is het voor vele mensen heel moeilijk te stoppen met zichzelf te beschadigen. De reden van... zal echter voor ieder persoon verschillend zijn. Het zijn vaak ook meerdere redenen tegelijk die een rol spelen. Wat zijn jouw redenen? Vul voor jezelf de VRAGENLIJST in
De gevolgen van automutilatie zijn veelal groter dan je op dat moment voorziet:
- Je hebt littekens. Als je geluk hebt, gaan die na een paar jaar weg. Sommigen gaan nooit meer weg.
- Littekens kunnen ervoor zorgen dat je erg onzeker wordt over je lichaam. Misschien heb je de neiging ze steeds te verbergen. Denk aan later naar het strand gaan of het krijgen van een partner. En wat als je later kinderen krijgt? Of wat zeg je tegen kinderen die jouw littekens zien? Telkens wordt je er weer mee geconfronteerd
- Je wordt altijd herinnert aan die negatieve periode uit je leven als je jouw littekens ziet.
- Het kost moeite een nieuwe manier van communicatie te vinden. Dus gewoon praten over wat je voelt.
- Het heeft een verslavend effect, dus er is een terugvalkans.
- Ook zijn er mensen die de littekens en het idee dat je jezelf pijn doet, raar en vies vinden, hoe ga je daarmee om?
- Jezelf pijn doen zorgt ervoor dat jouw zelfwaardering afneemt en zelfbeeld negatiever wordt. (hierdoor kom je dus al snel in een negatieve cirkel terecht die kan enkel kan doorbreken door te stoppen met jezelf pijn doen!)
Er zijn verschillende middeltjes op de markt die jouw littekens kunnen verminderen/ mooier laten genezen.
Op het internet naar automutilatie zoeken kan ook triggerend werken. Er zijn zelfs mensen die het cool en stoer vinden om met hun littekens op het internet te koop te lopen. Maar zoals elke behandelaar zegt: alles is jouw eigen verantwoordelijkheid. En de verantwoordelijkheid nemen om te stoppen is een geweldige!
Ik raad jullie wel aan deze boeken en films pas te lezen en kijken als jullie goed in jullie vel zitten. Boeken over eetstoornissen kunnen triggerend zijn. Deze evengoed.
Stoppen met jezelf pijn doen is erg belangrijk. Maar hoe doe je dat?
- Realiseer je als eerste dat jijzelf degene bent die jezelf dit aandoet en niemand anders. Jij bent dus ook de enige die de keuze kan maken om het te stoppen. Zie het niet als iets buiten jezelf waar jij niets aan kan doen.
- Bedenk goed bij jezelf waarom je wilt stoppen met jezelf pijn doen en onthoudt deze redenen zo goed, dat je ze op ieder moment van de dag weer voor de geest kan halen.
- Praat erover met andere mensen. Breng hen op de hoogte van jouw gedrag en spreek met mensen af dat je met hen kan bellen, chatten, afspreken wanneer de drang groot is.
- Schrijf voor jezelf op wat je kan gaan doen om afleiding te zoeken wanneer er drang tot ontstaat. We hebben je alvast een handje geholpen met een VOORBEELDLIJST. Haal hier dingen uit die JOU aanspreken. Ga geen dingen doen die je niet liggen, want dan mislukt het gegarandeerd.
- Vervang het jezelf beschadigen voor iets niet schadelijks zoals: in een kussen slaan, krassen op een papier, scheur kranten doormidden...etc.
- Zorg ervoor dat wanneer je "iets" gebruikt om jezelf pijn te doen, dit niet meer in huis is of binnen handbereik is.
- Lees nare gevoelens te accepteren. Laat ze eens komen, huil, gil, jank.... Loop niet voor je gevoelens weg... want dan komen ze ALTIJD weer terug.
- Gaat het een keer mis, kom dan niet bet gedachtes als "zie je wel, ik kan het niet OF zie je wel, het gaat toch mis, dus ik kan net zo goed niet meer mijn best doen om te stoppen OF het wordt toch nooit wat met mij". Dit zijn enkel saboterende gedachtes om wel toe te geven aan jouw "verslaving" en daar help je jezelf niet mee. Dus gaat het mis, pak dan erna de draad direct weer op!
- ZOEK HULP!
Zelfbeschadiging maakt NIETS mooier, enkel lelijker
Romans over zelfbeschadiging:
- De hemel is geen huis - Gerda van Erkel
- Krassen - Shelley Stoehr
- Een zekere leeftijd - Rebbecca Ray
- Ik ook van jou - Ronald Giphart
- De eenzaamheid van de priemgetallen - Paolo Giordano
- Het land Prozac - Elizabeth Wurtzel
- Aderlating - Victoria Leatham
- Stuk - Judith Visser
Films over zelfbeschadiging:
- Thirtheen
- The Virgin Suïcides
- Ik ook van jou
- Girl, interrupted
- Prozac Nation
- Painful secrets
So write LOVE on your arm instead of SCAR
Lees ook: Snijden om niet te voelen
Gerelateerde blogposts
Reacties
WAT IK ANDEREN MEE WIL GEVEN EN DAT HEB IK ECHT GELEERD... STOPPEN IS NIET MAKKELIJK MAAR HET LEVERT JE VEEL MEER OP ALS JE HET NIET DOET IK WORD ELKE DAG GECONFRONTEERD MET DE LITTEKENS OP MIJN ARMEN EN DAT VIND IK ECHT ERG WANT ZO WORD IK ER ELKE KEER AAN HERRINNERD DAT IK DAT GEDAAN HEB EN JA HET IS JE EIGEN VERANTWOORDELIJKHEID EN STOPPEN IS MAKKELIJK GEZEGD MAAR IK HEB IN THERAPIE GELEERD DAT ALS JE EEN ANDERE GOEDE MANIER WEET OM JE SPANNING TE REGULEREN DAT DAT VEEL BETER IS.
handig ook die beautyblog erbij..
Thirteen = écht een goeie,heftige film.
goeie blog igg :)
Ik heb ook veel littekens die jammer genoeg nooit weg zullen gaan. Ik kan ze nu zelf meer accepteren, maar de maatschappij kan je erom veroordelen. En ze blijven je herinneren aan dat diepe dal waarin je hebt gezeten :S
Succes iedereen met het strijden tegen dit rotiets! Het is lastig, maar het levert je uiteindelijk meer op!
ook voor mij is herkenbaar... maar ik blijf hard vechten om ook dit mijn leven uit te krijgen
Het onbewuste gedeelte van am vind ik het lastigste. Je kunt pas stoppen met am als je bewust bent dat je het aan het doen bent. Maar ik ben echt aan het leren om op een meer constructieve manier met mijn gevoelens om te gaan.
Er zit inderdaad alleen nog een groot taboe op.
Én...zinnen als "Automutilatie begint soms met de drang om gezien te worden" is iets wat dat taboe erop houdt.
Want vaak wordt het gezien als een roep om aandacht en dat mensen het doen om aandacht te krijgen. De letterlijke aandacht en roep is er vaak juist niet. Er zijn duizenden mensen die dit doen, zonder dat ook maar iemand het weet.
één van de meest besproken onderwerpen is nbiet voor niets momenteel "wat draag jij in de lente en zomer?" want men wil het verbergen en juist niet laten zien.
Er zijn ook een aantal die het wel laten zien, en er zijn er ook die nu gewoon omgaan met littekens. Het zijn fases.
En zoals aangegeven wordt: Het is ontzettend moeilijk om er mee te stoppen. Het is een mechanisme wat je geleerd hebt, om om te gaan met de emoties. Zelfs na jaren heb ik nog ast soms van drang...het is iets wat net als een eetstoornis nog lang een zwakkee plek van je blijft.
Greetz, Star
Ik hoef geen aandacht, ik voel me zo klote.
Dan huil ik, dan ben ik boos, dan pak ik huilend een passer.
Ik ben er vanaf, 3 weken geleden heb ik het gedaan.
En nu zie je de krassen nog, vooral die op mijn onderarm.
knap stuk werk
xxx Nynke
Het was ongeveer 2 maanden geleden, het litteken is nog niet weg.
Weten jullie hoe lang het duurt voordat hij weggaat?
xxx
Er zijn vele artikelen over geschreven maar dit spreekt me heel erg aan. De gedachten die ik heb worden hier echt in beschreven!
Ik heb mezelf ongeveer 3 jaar lang beschadigd en de littekens zitten er nog steeds. Ik schaam me er erg voor en het beperkt mij nog steeds in de dagelijkse dingen zoals afwassen, in tshirt door mijn studentenhuis lopen, in de zomer zonder vest door de stad lopen, werk waarbij veel outfits zonder mouwen zijn etc.
Er helemaal vanaf ben ik nog niet, maar ik heb geen behoefte meer om mezelf te beschadigen.
Ik kan jullie aanraden om contact op te nemen met de Landelijke Stichting Zelfbeschading(LSZ). Zij hebben een website en forum waar je wellicht erkenning kunt vinden en ze geven informatie aan jou en je ouders/omgeving.
Echt een mooie blog hebben jullie gemaakt!
Ik herken er ook zoveel in en het helpt voor mij altijd wel eventjes om zulke dingen te lezen een beetje meer inzicht te krijgen, soms weetik gewoon niet waarom ik het doe, en dan bijv zulke blogs zetten je van alle kanten aan het denken,
Super!
Maar ooit kan ik zonder. Daar ga ik van uit! En ik ben bereid er hard voor te werken!
ik heb de controle nodig... maar dit is geen gezonde controle..
Every day's a Fight, And I'm willing to Give my all
Ik vecht er tegen om er vanaf te komen,
Alleen het is zo makkelijk om als het ff niet gaat terug te vallen door jezelf te snijde.
Me ouders weten het, alleen praat er niet over.
Ik wil er vanaf komen alleen elke x als ik me niet goed voel dan val ik weer terug.
Ik ga er nu echt voor, en ik hoop dat ik het volhoud om niet te snijde.
Iedereen die zich ook snijd wil ik meegeven,
Het is niet de beste manier praat er met iemand over (zoals ik nu ook doe) je vind er echt veel steun bij.
xxx
Wat ik graag wil zeggen: begin er niet aan en stop er zo snel mogelijk mee als je het al doet. Je overziet de gevolgen niet als je eraan begint. Ik heb het ook jaren gedaan, de gevolgen: ik heb mijn hele zomerklerenkast vernieuwd met alleen maar shirts met lange mouwen en lichte vestjes, ik ben jarenlang niet gaan zwemmen en steeds smoesjes bedacht als gevraagd werd of ik mee ging zwemmen, in de zomer had ik het onwijs warm maar ik moest tegenover anderen vol houden dat dat niet zo was, waarom had ik anders lange mouwen aan? Het werd een verslaving, ik zag overal scherpe voorwerpen en werd er onwijs door afgeleid. Ik hield mezelf altijd voor dat ik nooit te diep zou gaan en nooit verslaafd zou raken, wat een illusie... mijn wonden moesten gehecht worden, ik kon niet meer stoppen met mezelf pijn doen en wat ik het ergste vond: anderen deed het ook pijn. Het deed mijn ouders pijn om te weten dat ik mezelf pijn deed, ik wil er niet eens aan denken hoeveel pijn het mijn moeder deed dat ze mij met mijn wonden naar een arts moest brengen.
Alsjeblieft mensen, begin er niet aan, het maakt zoveel meer kapot dan dat het je geeft!
Ik ben zelf ook gestopt met automutilatie, nu bijna een maand. Er zijn veel alternatieven bijvoorbeeld een elastiekje tegen je pols klappen, het doet wel pijn, maar laat niks zichtbaars achter, een telefoonboek door midden proberen te scheuren tot je handen zoveel kramp hebben dat je niet meer kan, of een alternatief omdat je eigenlijk moet STOPPEN met jezelf pijn te doen: Ga een voorwerp voor 5 minuten bestuderen alsof je het nog nooit heb gezien, zo verleg je je focus.
Hoop dat jullie er iets mee kunnen!
Mocht je eens een keer met me willen praten erover, www.charlie-bee.hyves.nl, message me.
Liefs!
zijn er meer mensen die hier mee worstelen zeg maar?
ik vind het heel lastig, of zit ik me nu aan te stellen en te zeuren, omdat het toch allemaal blame on myself is...ik doe het toch zelf...maar niet zonder reden...maar is dat een excuus?....Of is dit allemaal heel stom en raar?
elk gedrag heeft een doel, wat is het doel? Kan je het op een andere manier bereiken? DOEN!!!
is het doel er misschien al niet meer maar ben je blijven hangen in het gedrag? leer het jezelf af.
bedenk dat iets afleren zeker 2 keer zoveel tijd kost als het aanleren, maar het is niet onmogelijk.
zeker niet als je het wil.
jezelf op een andere manier pijnigen vind ik persoonlijk geen optie; dan blijf je hetzelfde gedrag aanhouden en het geeft geen voldoening.
als je het een keer kan laten zie dat dan als een overwinning niet als dat je een mietje bent omdat je jezelf geen pijn hebt gedaan.
is moeilijk maar probeer het maar eens en hou jezelf voor dat je juist als je het laat zoveel sterker bent dan wanneer je het wel doet.
probeer een gevoel van euforie bij jezelf op te wekken door je lijf te rechten, schouders omlaag, je hoofd omhoog te houden en de wereld in te kijken met een gevoel van: zo dat heb ik toch even goed gedaan!
probeer het bespreekbaar te maken bij iemand die je vertouwd, zo leer je erover te praten en wie weet kan je het dan ook met je ouders gaan bespreken of je vriend/vriendin.
succes
en geloof me, je kan er echt vanaf komen! (zelfs van de aandrang)
liefs
Ik herken mezelf er wel een beetje in!!
Ik ben er zelf opzich wel van af..
Maar het blijft altijd in me hoofd
Vind jullie stuk erg goed geschreven. Maar inderdaad, als je kinderen gaan vragen wat is dat....tja....maar ze zitten er en je komt er in principe niet meer vanaf. Iedereen die er nog van af KAN komen, kap ermee! Alsjeblieft.
** deze lijst is ons bekend, maar deze vonden wij té heftig, aangezien deze veel andere destructieve ideeën bevat **
Ik heb het zelf ook een lange tijd gedaan. Niet om aandacht te krijgen, hoewel zo kun je het achteraf misschien wel zo noemen, maar het was een schreeuw om hulp. Ik zat met mijn emoties in de knel, gevangen in mijn eigen lichaam en kon dit niet uiten.
AM was iets waar ik grip op had, controle..
Nooit durfde ik een shirt met korte mouwen te dragen, en gebruikte als smoes dat ik het koud had (hoe stom kon je zijn om dat te geloven, midden in de zomer). Uiteindelijk kregen mijn ouders argwaan.
Ik moest 'genezen' en wat was dit moeilijk. Praten over mijn emoties, dat leer je ook niet zomaar. AM kwam ook aan bod tijdens mijn gesprekken met de psycholoog.
Na jaren vechten, en met enige terugvallen, kan ik nu zeggen dat ik al een tijdje 'genezen' ben. Maar dit blijft toch een gevoelig iets, en moet er ook altijd twee keer bij nadenken, als ik weer eens in zo'n situatie kom.
Girl, interrupted/Prozac Nation/Ik ook van jou/Stuk zetten het heel mooi neer.
Super mooi geschreven !!
ik heb er zelf ervaring mee,
het is voor mij een manier , om als ik me verdrietig / boos voel , vaak door me verleden ,
is het een manier om de pijn van binnen even te vergeten ,
tis heel slecht dat weet ik ,
en toch is het elke keer een strijd om het niet te doen ,
maar het is wel een stuk minder...
doe ik meestal met *********
dat doe ik al 3 jaar en vorrig jaar was het een beetje uit de hand gelopen.
nu heb ik het nog redelijk in de hand.
en iedereen denkt dat ik ermee gestopt ben maar het is eigelijk niet zo.
die littekens van vorrig jaar zijn gelukkig niet opvallend.
mn ouders weten nu pas een tijde datik dit doe..
ze zien het als een bewuste keuze en niet echt als een verslaving. Ze vinden dat ik er 'gewoon mee moet stoppen.. of dat als de drang er is ik naar hen moet komen'
Maar die drang.. als die er is wíl ik helemaal niet naar hen het enige wat ik dan wil is die krassen en sneeen in mn arm zetten..
Ik teleurstel ze telkens weer als ze erachter komen dat ik het weer gedaan heb, ik lig nachten wakker om me in te houden, maar het lukt me gewoon nog niet volledig om zelf te stoppen..
Ik hoop dat ik snel in behandeling kan.
Ik hoop ook dat ouders en omgeving mensen die automutileren beter leren begrijpen.
Ik wens iederen succes die hier mee vecht,
we komen er wel :)
xx
ik doe het al 2 jaar ... sinds ik uit huis ben ...
ik voel me vaak gewoon zo klote , omdat ik veel heb meegemaakt , mishandelt , verkracht ,gepest ,
nog steeds gaat het niet echt denderent , het is echt een strijd om mezelf niet te snijden , op momenten dat ik me gewoon kut voel ,want het helpt me op dat moment de pijn van buiten te voelen ipv van binnen , en het geeft me zoveel controle ... maar ik wil het zeg maar echt niet meer .. maar er zijn ook andere dingen bij gekomen , want ik ben heel erg onzeker vind mezelf dik , lelijk , dus er is bijgekomen dat ik problemen met eten heb gekregen, eigenlijk wil ik mezelf helemaal niet de vernieling in helpen , maar het is heel lastig ... het is gewoon zo verslavend die controle over eten , en snijden...
niemand snapt het eigenlijk ooit echt van mijn omgeving ..
Een hele mooie blog!...Heel herkenbaar helaas:(....
Ik snij mezelf ook ik schaam me er echt heel erg voor maar ik heb laatst een brief naar de vertrouwenspersoon bij ons op school geschreven....Het helpt echt!! Het lucht op als iemand anders het ook weet...! Maar tegen mijn ouders durf ik nog niks te zeggen...Ik heb waarschijnlijk ook een eetstoornis...Dat weet die vertrouwenspersoon nu ook.....
Bij mij is het die controle die ik elke keer weer zoek....En het zorgt ervoor dat de pijn vanbinnen minder word...nouja dat denk je dan....maar een tijdje ernaar word het alsmaar erger en erger....Dus begin er nooit aan!!! echt niet!!....Eraan beginnen is makkelijk maar zie er maar weer eens mee te stoppen....Ik vecht nu heel hard voor beide dingen om ermee te stoppen (afvallen en snijden)....maar het is moeilijk.!...maar ik weet 100% zeker dat het me gaat lukken!!!
mn moeder weet er nu ook van en controleert me, dat is een motivatie om het niet te doen, ik wil niet dat mn moeder ziet dat ik mezelf dit aan doe.
iedereen veel sterkte!
Ik heb mezelf anderhalf jaar lang beschadigd. Er waren nogal wat problemen in het gezin en ik kon niet met de stress omgaan. Later werd het zelfbeschadigen alleen maar erger. Dan ging ik mezelf beschadigen als ik een slecht cijfer had gehaald, een stomme opmerking had gemaakt, of als iemand me gekwetst had.
In mei 2007 ben ik er mee gestopt. Ik heb geen idee hoe ik dat gedaan heb, ik kan me er vrijwel niks meer van herinneren.
het is nu 3,5 jaar later en ik had heel af en toe nog wel neigingen en een enkele keer ging het mis.
Laatste tijd heb ik stress met school en denk ik steeds vaker aan zelfbeschadiging. Ik heb het de afgelopen weken een paar keer gedaan. Daar schrok ik wel van en nu heb ik de drang om het vaker te doen. Ik zit een beetje in een dilemma. Aan de ene kant lijkt het me handig om naar me huisarts te gaan ofzo, om dr over te praten dat het niet zo goed gaat maar aan de andere kant denk ik: ach, het is maar een paar keer, ik moet me niet aanstellen.
Heeft iemand van jullie advies?
Groetjes meisje18
Groetjes x L
daarvoor deed ik mezelf ook al heel lang pijn../
ik wil zo graag stoppen maar ik durf ook weer niet te stoppen.
zoals L snij ik ook niet op mijn armen deed ik eeerder wel. ik snij ook op mijn heupen niemand kan het zien.. maar bikinis durf ik niet aan.want stel je voor dat er wat verschuifd. niemand weet van mijn am alleen de psy. en een vriendin weet adt ik in het verleden aan am hem gedaan maar die dnekt dat ik gestopt ben.
was dat maar zo..
Ik heb idd borderline, eetstoornis (nao), terugkerende depressieve stoornis enzo. Weet niet wat het nu maakt dat ik het doe. Aandacht iig niet.
Het is ook niet dat ik zo maar op een dag ben begonnen. Ik was 9 jaar en depressief toen ik herhaaldelijk mezelf krabde op mijn armen en benen tot het open was of wondjes open krabde. Later is dit erger geworden en overgegaan in andere vormen van AM. Ik wist toen niet eens wat AM was, waarom ik het deed enzo.
Ik verwacht eigenlijk niet dat ik ervan af zal komen. Ik doe dit nu al super lang en sowieso heb ik andere problemen die ik voorkeur geef om energie in te stoppen. Klinkt heel stom maar het is toch een soort van overleven (op een verkeerde manier). Iedere keer denk ik 'ach, het ziet er nu toch niet meer uit, nu geeft het niets meer, die paar extra littekens'.
Gelukkig doe ik het niet op mijn armen trouwens, zodat ik in de zomer gewoon in korte mouwen kan lopen. Korte broeken of bikini's zitten er helaas niet meer in. Maar ja, dat is mijn eigen schuld..
maar door iemand die ik belangerijk vind ben ik er mee gestopt . Ook al heb ik soms nog de neiging om me te beschadigen
Ik doe het niet omdat ik om de mensen geef die ook om mij geven .
miss moeten mensen die dit doen ook denken aan de mensen die je echt dierbaar zijn (of heel erg om jouw geven anders doe je ze pijn , je mag je zelf straffen maar moeten hun dat ook ?)
de littekens, het snijden.
Damn, wat heb ik een spijt.
Alleen maar omdat me dagen niet goed gingen .. heb ik me arm beschadigt. 23 littekens op me arm. En ik schaam me ervoor. Op school moet ik in een trui/vest lopen, om me arm te kunnen bedekken en met gym draag ik een vest. Nu het zo mooi weer is en zo warm, wil ik graag in een t-shirt kunnen lopen, maar dat kan niet. Nog steeds loop ik in een trui/vest .. en ik heb het zo warm. Voor mij is het nu te laat om het te zeggen maar begin er nooit aan. Het is verslavend .. Ik ben er mee gestopt, ook al gaan sommige dagen nog goed en slecht. Ik heb een andere manier gevonden, maar voor de littekens is het nu te laat .. =[
Toen ben ik een jaar later gestopt, maar ik ben laatst weer begonnen...
Weet iemand hoe ik er voor kan zorgen, dat ik niet weer opnieuw begin, als ik er weer vanaf ben?
Ik weet dat ik het niet moet doen, ik weet dat het niks oplevert, ik weet dat ik er mensen mee kwets, maar ik kan er gewoon niet mee stoppen...
Ik ben op mijn 13e begonnen met mijzelf te beschadigen. Ik heb het 4 jaar lang gedaan. Daarna werd ik uit huis geplaatst door Jeugdzorg en kwam in een internaat terecht. Gelukkig hebben zij mij er vanaf geholpen, en ook van een groot deel van mijn andere psychische problemen die ik door mijn moeilijke jeugd heb gekregen.
In het begin schaamde ik me ook heel erg voor mijn littekens. Een jongen waarmee ik als soort van 'eerste date' ben wezen zwemmen zei me dat hij niet meer met mij om wou gaan door mijn littekens. Dat heeft me heel erg gekwetst. Maar uiteindelijk ben ik er wel sterker door geworden en me minder gaan schamen voor mijn littekens. Ik kan niet zeggen dat ik trots ben dat ik ze heb, maar ik zie het niet meer iets als een herinnering aan de nare perdiode. Ik zie het nu als iets wat ik zelf heb overwonnen. En het feit dat ik mijn problemen heb overwonnen geven me wel heel veel trots!
Misschien een tip voor iedereen die wil stoppen: Toen ik wou stoppen ben ik een tijdje begonnen met ijsblokjes. Wanneer ik de neiging had om mezelf te beschadigen ging ik met die ijsblokjes over de binnenkant van mijn onderarm van boven naar beneden. Ik concentreerde me op de kou die het met zich mee bracht. En op een gegeven moment krijg je ook een lichte vorm van pijn, maar de ijsblokjes beschadigen je huid niet. Daarnaast zorgt kou op je aders er ook voor dat je rustiger wordt. Na mijn 'ijsblokjesperiode' hield ik mijn polsen dan ook nog alleen onder de koude kraan en lette ik op mijn ademhaling waardoor ik rustiger werd. Ik hoop dat degenen die zichzelf nog beschadigen en ermee wilen stoppen dit helpt. Het heeft mij heel erg geholpen!
Blijf sterk. Iedereen die in deze periode zit denkt misschien dat ze niet sterk zijn en dat ze het niet meer aankunnen, maar alleen al omdat jullie elke dag weer doorkomen maakt jullie heel sterk! Als je de kracht hebt om in zulke periodes de dagen door te komen, dan heb je ook de kracht om iets aan deze verslaving te doen! Ik kan alleen maar zeggen hoe trots ik op jullie ben dat jullie je zo goed houden!
Hiermee kun je discreet hulp krijgen.
het team van zelfbeschadigingondercontrole.nl
Tegen iedereen die hiermee zit: veel succes, blijf vechten!
Al het gene wat er gezegt word is zo echt.
de drang, het gevoel, de waarom?
super artiekele echt heel veel herkenning s:
ik schok wel toen ik las dat 1 op de 15 aan deden, das namelijk massa's veel..
+ i agree met lola's laatste zin.
wat herkenbaar het raakt me echt ik hoop er van af te komen
ik hoop er vanaf te komen maar ik denk dat het nog wel een paar jaren kan duren:(
xxx happycat
Je bent echt niet gelijk een emo als je jezelf beschadigt. mensen zeggen dat vaak omdat ze gewoon niet weten waardoor het wel komt, en dat is hun zaak niet.
dus eigenlijk zouden ze gewoon hun mond moeten houden... :3
Maar makkelijk gezegd.
Liefs&sterkte allemaal
en dat is nu nog steeds niet helemaal voorbij
als ik dit artikel lees weet ik waarom ik er helemaal van af wil komen. veel wondjes zitten maar op een plek en kan ik dus met een pols bandje bedekken.
ik wil iedereen veel sterkte wensen :)
het is een project op tumblr over zelfbeschadiging
elke keer als je jezelf pijn wilt doen, teken je een vlinder op de plek waar je jezelf pijn wilt doen. daar schrijf je in/onder een naam van wie je heel veel houd en voor wie je wilt stoppen . als je jezelf dan tóch pijn doet, gaat t vlindertje dood. als je het niet doet , vervaagt hij en vliegt ie vanzelf weg !
echt een aanrader voor iedereen die met zelfbeschadiging kampt !
liefs
Groetjes Y.
Het is heel goed beschreven over jezelf pijn doen. Veel mensen zien het probleem niet en begrijpen het niet. Het word nu ook gezien als iets heel erg raars. Iets wat niet hoort.
Mensen die zichzelf beschadigingen worden als gek gezien en worden veroordeelt zonder dat iemand het probleem weet.
Dus respect voor iedereen die zichzelf beschadigt heeft en er van af is. En nu van zichzelf kan houden!
Ik baal ontzettend dat ik ooit ben begonnen, het is zo moeilijk om nu nog te stoppen. Maar gelukkig heb ik wel hulp & steun van mensen.
Ik wil zo graag stoppen, en hoe moeilijk het ook is, ik vertrouw erin dat het gaat lukken. Maar ik weet bijna zeker, dat er geen dag gaat komen dat ik er niet aan denk!
K hoop voor iedereen die hier ook last van heeft dat diegene gaat inzien dat het niet de oplossing is, en dat het diegene ook lukt om te stoppen!
groetjesss
Toen ik 13 was ben ik begonnen met AM. Het was toen moeilijk thuis en achteraf gezien vind ik het ook niet vreemd dat ik ermee begonnen ben. Tegelijkertijd kreeg ik een eetstoornis en ik heb afgelopen jaar erg veel moeite gehad om te minderen met het drinken van alcohol. Kortom, ik heb al veel manieren gehad om gevoelens weg te stoppen. Ik ben bijna 20 en heb twee weken geleden besloten om definitief te stoppen met AM. Ik ben 10 dagen op vakantie geweest (hielp mij echt, een andere slaapkamer voor 10 dagen want ik beschadigde mezelf altijd als ik op me bed zat in mijn eigen slaapkamer). Ik heb de tools waarmee ik me beschadigde weggegooid. Twee weken is nu pas een korte tijd maar ik denk dat als ik heel hard mn best doe dat het wel lukt. Ik ben er nu klaar voor om te stoppen. Wat voor mij ook goed werkt is littekencreme opsmeren, het werkt best oké en de littekens zullen niet super snel vervagen (ik weet niet waarom, maar toch wil ik eigenlijk wel dat ze nog een beetje zichtbaar blijven..) Maar ik merk al dat de recentere littekens wat verkleuren en dat staat voor mij ook symbool voor het afscheid nemen van AM. Ik ben al eerder gestopt met AM en dat ging een tijdje goed. .Ik stop nu nog niet volledig voor mezelf, ik heb me een paar weken geleden pas beseft hoezeer mijn ouders kapot gaan door mijn gedrag, en daardoor wil ik nu stoppen. Anyway, ik heb een heel verhaal geschreven hier voor mezelf zodat ik het met iemand kon delen en ook om andere mensen aan te moedigen om te proberen te stoppen. Als het goed gaat, zal ik dat nog wel posten.
Succes iedereen!!
groetjes Meisje20
van me vriend mocht ik dat echt niet doen, maar als ik me echt even machteloos voelde en riep dat ik dat ging doen, zei of zegt hij gewoon dan doe je dat toch?! heb hem duidelijk gemaakt dat hij dat nooit meer moet zeggen want zo leer ik het nooit af, het gaat nu goed en hoop dat ik mezelf niet meer ga knijpen, want je durft je armen niet meer te laten zien daana.
het klinkt echt raar maar voelt zo fijn, dat je de rotgevoelens ermee weghaald, maar na tijd heb ik spijt, nu ben ik streng tegen mezelf en wil ik echt niet meer knijpen, hoop dat ik het zo vol houd en niet meer knijp
maar het voelt zo goed, ik hoef ingewikkelde gevoelens niet meer te verwoorden, ik hoef enkel te snijden
ik heb nooit goed kunnen praten over mn gevoelens.. wat 'n kut periode was dat zeg. vooral doordat school enzo ook helemaal niet goed gaat, ik haalde alleen maar onvoldoendes, en elkedag moest je weer smoesjes verzinnen..
maar het ergste: de littekens! wat heb ik spijt zeg. het voelt zo goed als ik het net gedaan had, even alle geestelijke pijn eruit omdat ik het niet kon verwoorden.
maar serieus, ik haat de littekens! nooit kan ik een shirtje met korte mauwen aan hebben en denken ' ik ben mooi ' , altijd zie ik weer die littekens..
meiden stop ermee! ik weet dat het zo goed voelt, maar dit is niet de goede manier. het wordt alleen maar erger en erger, je hebt later zo'n spijt! liefs , xoxo
Xx Lorelei
mensen zijn dr achtergekomen en hebben gezegt dak t nie meer moet doen,
maar ik kan er niet mee stoppen..
Iedereen veel succes & sterkte !
x van mij
veel geluk iedereen
xx
Heeft iemand een tip?
3 jaar geleden was ik er mee begonnen, m'n ouders kwamen er dot iaar achter. Maar alles wat hun deden was het verbieden. Dus ik begon aan drugs, daar kwamen ze ook achter niet doordat het makkelijk te zien was maar doordat m'n moeder denkt dat ze sherlock Is.
Ik heb 'gestopt' met de drugs en heb alleen maar geleerd op de krassen beter te verbergen.
Wanneer ik dit allemaal zwart op wit zet heb ik het gevoel dat proberen beter te worden echt hopeloos is, want ik ben vaak terug gevallen.
Hoe kan ik beter worden zonder dat ik naar een therapeut hoef te gaan
Maar als ik zo boos/gefrustreerd ben word ik helemaal gek (voel het nu alweer op komen, altijd als ik erover praat ofzo) en weet ik niet meer wat ik met mezelf aan moet. Je ziet (1 x gehoord van iemand die er een keer getuige van was) dat ik onrustig word en vaak begin te schoppen in het niets (klinkt raar maar bijv als ik lig met m'n benen te trappen) en als je me dan mn gang laat gaan pak ik iets waarmee ik mezelf kan slaan of ik gebruik m'n handen. Door de pijn van het slaan word ik vaak weer rustig omdat ik me daar dan op kan concentreren, een soort fijn oergevoel op dat moment. Maar soms helpt het niks en ben ik het nog niet echt kwijt, niet rustig, dan word ik helemaal gek. Lastig te zeggen hoe ik daar dan uit kom, soms afgeleid door iets anders of ik heb door dat het geen zin heeft om zo boos te blijven en het toch niet kwijt kan. Verder heb ik geen hoge pijngrens en ben best wel bang voor pijn (bijv. tandarts oid). Mijn moeder vind dat vreemd omdat ik wel automutileer. Ik probeer uit te leggen dat dat anders is. Zolang ik het zelf onder controle heb voelt het anders en dan vind ik het fijn. Ik weet niet waarom ik dit vertel. Nouja, eigenlijk een beetje omdat ik het vreemd vind dat ik soort gelijke verhalen nooit tegenkom op internet. Meestal is het snijden wat je leest. En daar kan ik me ook wel in vinden maar minder. Dus dat vind ik wel jammer eigenlijk..
Ik heb nooit geweten wat automutilatie was toen ik eraan begon, en ik heb het nooit gedaan voor aandacht. schaam me er eerder voor.
Ik heb het ook gedaan. De binnenkant van mijn linkerarm zat bijna geheel vol.
Maar ik ben ermee gestopt. Wel bleven de littekens, ze waren niet klein.
Ik heb me kunnen laten opereren na doorverwijzing van een huisarts. Middels plastische chirurgie is het allemaal weggesneden. Nu heb ik één lang litteken over de hele binnenkant van mijn arm lopen, van onder naar boven en ruim een halve centimeter breed. Ook is mijn arm iets smaller door het wegnemen van huid, wat soms last kan geven. Het heeft me 4 operaties gekost, in totaal ruim 4 jaar tijd en nu moet ik nog ruim een jaar wachten en dan wordt het operatielitteken in huidskleur getattoeerd. Het zal dus ruim 5 jaar qua tijd, operaties en herstel zijn. En ik was al jaren gestopt (de verzekering kent een minimum aan jaren gestopt moeten zijn en je moet meerdere verklaringen van artsen overhandigen, je eigen verhaal op papier zetten... Geen fijn klus dus). Maar het kan wel als je echt gestopt ben en de kans klein tot nihil wordt geschat dat je het weer gaat doen.
Misschien heeft iemand van jullie iets aan deze info. Bovenal is mijn advies: Begin er nooit aan!
Groetjes!
Misschien helpen de volgende overdenkingen om het niet te gaan doen:
- Niet alle littekens gaan weer vanzelf weg.
- Je word er dagelijks mee geconfronteerd.
- Wat als je wil gaan zwemmen?
- Wat als je korte kleding wil dragen?
- Wat als je bij een sportvereniging gaat douchen?
- Wat als je in korte kleding sport?
- Wat trek je 's zomers aan?
- De reacties van mensen als ze het kunnen zien of als je 's zomers lange kleding aan hebt?
- Wat als je een relatie krijgt en het intiem wordt?
- Wat als je later kinderen krijgt?
Kortom: Er zijn veel situaties te bedenken die lastiger zo niet moeilijk worden.
Zoek hulp en begin er niet aan.
dacht niet verder want ik sta vol mijn armen van boven dot mijn hand en mijn 2 voeten het zijn 3 graad brandwonde Ik vroeg hof het wel weg gaan de litekens ? ze zecht dat er moet leren met leven ikdraag druk verbanden voor het wat minder zicht baar is ,ik kan niet meer met korden biuten komen wat als de mensen dat
zien? ze zullen zegen dat ik zot ben
kom je er nog van af want het is moeilek voor het niet de doen
doe niet als ik denken dat je zo kan stoppen want het is niet waar
zijn er nog mensen die un verbrand stop er zo vlug mee gaan hulp zoeken zelf
wacht niet mee doe het stel het niet uit zo als ik wand het gaat lange verbranden dot je zo ver ben hals ik 3graad en je word dan opgenomen voor brandwonden
in ziekenhuis
en ben nu al een jaar in behandeling weet dat voor de omgeving zo als vader en moeder zwaar is dat ik dat doet ,waarom kan ki dat niet mee stoppen?
Door leegte en depressie
Liefste wil je dood maar het gaat niet
Je hebt je gezin
Dus doe jezelf maar pijn want je bent toch niet
goed genoeg jij verdiend het niet wordt er tegen je gezegd
In mijn hoofd
ik zoek nog hulp maar ik heb al veel gevraagd en ik kan het echt niet laten. het is bijna een verslaving om te automutileren.
blijf volhouden, we zijn niet alleen.
ik ben 31 jaar oud en heb al een tijdje zelfverminking gedaan en het was op en af. de eerste keer was in mijn tienerjaren (ik was toen geloof ik 16 jaar oud) (** bericht aangepast ivm huisregels **).
in het begin dat ik het deed was het omdat ik wat depressief en emo was maar ook omdat het niet goed ging op school. ik was schoolmoe.
er was een tijd dat ik het dan had gestopt maar dan weer opnieuw begonnen, toen zat ik in psychiatrische afdeling, en daar deed ik het dan ook meer. toen was ik alleen gaan wonen in 2019 en ik voelde me duidelijk veel beter en ik stopte dan ook met zelfverminking. maar toen Corona in 2020 was gekomen begon het zelfverminking opnieuw en nu is het nog erger dan in het begin van 2020 en zeker veel erger dan op school. (** bericht aangepast ivm huisregels **)
mijn ouders zijn het beu en ik wil ook mijn vrienden er niet mee betrekken en ze ook pijn doen (op de manier van emotioneel) maar sinds Corona was ik ook suicidaal en begon ik meer in mezelf te snijden omdat ik dood wilde maar ik wilde vluchten uit mijn problemen (** bericht aangepast ivm huisregels **). ik heb veel pijn in mijn binnenste van verdriet en angsten en doordat ik veel angsten heb heb ik de neiging om die angst via zelfverminking te doen vergeten. soms is het ook uit frustraties. ik zou het willen stoppen en heb aan veel psychologen en mijn psychiater hulp gevraagd maar ik blijf het doen, waarom weet ik niet, ik weet het wel maar ik weet niet hoe ik die zelfmutilatie moet stopzetten en ik ben teneinde raad. het erge ervan nog is is dat ik ook last heb van autisme en een zeer laag zelfbeeld en zelfhaat (dat is ook nog een reden datik mezelf snij omdat ik mezelf wil straffen van bepaalde zaken). ik had vandaag een heel slechte dag doordat ik zeer laag van mezelf dacht (** bericht aangepast ivm huisregels **)
als iemand soortgelijke problemen heeft ivm zelfverminking op latere leeftijd (boven de dertig) en last van autisme en paniekaanvallen, je bent niet alleen, we hebben samen last van.
Houd daar alsjeblieft rekening mee, als je reageert op ons platform.
Verder wensen we iedereen die met deze problemen kampt veel sterkte. Hopelijk vind je de juiste hulp. ♥