Maat Rachel

Vroeger had ik last van het Sportschool-effect. Ik wilde iets aan mijn gewicht doen maar durfde de sportschool niet in. Voornamelijk omdat het er (in mijn hoofd) vol zat met slanke, mooie vrouwen die zonder een enkel druppeltje zweet verleidelijk op de loopband nog dunner probeerde te worden. En dat lukte ze ook altijd. Dit effect bemerk ik nu ook elders om mij heen.

Ik kwam tot deze conclusie nadat ik, na zes jaar een tv-loos huishouden te hebben geleid, besloot mijn televisie aan te sluiten. Waarom ik dit ineens deed na zes jaar is een lang verhaal dat ik jullie bespaar. Ik nestelde mij op de bank met een dekentje en mijn kat en natuurlijk een reep chocolade en een kop thee.
Klaar voor de start. Af.

Als je zes jaar lang geen tot nauwelijks tv hebt gekeken dan gaat er een wonderbaarlijke wereld voor je open. De eerste reclame die ik zie is een liefelijk tafereel van een man en vrouw, samen in pyjama. Het stel, zo mager dat hun heup botten door mijn beeldscherm steken, neemt een pil om de volgende ochtend nog magerder wakker te worden. Tegelijkertijd wordt er iets gesuggereerd dat verband moet houden tussen liefde en gewicht. Reclames zijn er om interesse en verlangen op te wekken. Bewust, maar veelal onbewust worden we doodgegooit met boodschappen die ons moeten aanzetten tot het kopen van bepaalde producten.

Ik vraag mij af wat de boodschap is van deze onzinnige reclame. De extreem dunne mensen vertellen mij dat ik nodig moet afvallen. Ik ben namelijk naast deze anorexia's zwaar obesitas en aangezien zij het nodig vinden te vermageren tot het graf moet ik dat ook maar doen, met hun product natuurlijk.

Dan begint het programma X-Factor. Erg vermakelijk vind ik zelf en bovendien voorbij het stadium van de voorrondes waarin ik de neiging heb om de deelnemers uit te lachen. Een mooie jonge dame, Rachel, type gedreven en getalenteerd, lichaamsbouw 90% van de Nederlandse vrouwen, komt op en blaast mij van de bank met haar prachtige stem en uitstraling. Vervolgens wordt zij onderworpen aan de meningen van een aantal juryleden waaronder zanger Gordon.

Gordon heeft het volgende te zeggen tegen Rachel: (en de rest van de tienermeisjes die aan het luisteren zijn)

"Je moet geen slanke achtergrondzangeressen nemen, dan lijk je nog dikker."

Pardon? Wat gebeurt hier? Hij had moeten zeggen:

"Je zag er fantastisch uit maar wie heeft die achterlijke anorexia achtergronddanseressen daar neergezet."

Er komen koeiengeluiden uit het publiek. Mooi, ik ben dus niet de enige die dit een vreemde opmerking vind. Zeker niet van iemand die er om bekend staat zelf al jaren te worstelen met zijn gewicht. Als hij Rachel omslachtig maar overduidelijk dik noemt en zij als rolmodel voor jonge meisjes met een droom daar op het podium staat, welke boodschap heeft hij dan zojuist overgebracht?

Ik bemerk dat er meer programma's zijn die duidelijk naar voor brengen hoe we elkaar schaamloos afmaken als we niet in het bezit van maatje Paris Hilton zijn. In het programma daten in het donker zegt een jongen bij het zien van zijn slanke date. ‘Ze is een beetje dik.' En later voegt hij daar aan toe: ze is te mollig. Als ze straks kinderen krijgt is ze uitgezakt.

Mijn thee is koud geworden en de reep chocolade leg ik terug in de kast. Ik kijk in de spiegel. Ik ben maat Rachel, Gordon vindt mij dik.

Door: Tess-danyeal