Dat ze blij mag zijn met zichzelf, met het feit dat ze best mooi is, dat ze goed kan leren, dat ze goed is zoals ze is.
Dat ze, als ze de neiging krijgt tot afvallen, zich eerst moet afvragen of het écht nodig is. Dat ze zich moet realiseren dat anorexia gewoon kut is, dat het je leven verwoest en dat ze die verloren tijd nooit meer in kan houden.

Dat ze alles kan doen wat ze wil, als ze haar best doet.
Dat het leven mooi is

je moet stoppen met afvallen, vreetbuien, afvallen, vreetbuien... je moet uit die kring komen. stop ermee, want later ligt heel je leven in de war als je nu zo blijft doen...

Dat je echte ik veel mooier is dan de schijn van perfectie die je op houdt. Dat je veel gelukkiger bent als je je ware zelf durft te zijn.

Je bent niet lelijk, dik, dom, walgelijk of een mislukkeling.
Je bent geen teleurstelling of zonde van de ruimte.
Je bent niet slechter dan iedereen.
Je bent niet afstotelijk of verschrikkelijk.
Je mag stoppen met zo hard je best te doen.

Je bent de moeite waard.
Jij bent jij en dat is geweldig.
Dat is genoeg.

Ik zou wel willen dat ik een brief kon schrijven naar m'n jongere zelf. Liefst 12 jaar, vlak voordat ik naar de middelbare zou gaan. Ik zou een heel boekwerk schrijven. Ik wou dat ik alles anders had gedaan.

Leuk onderwerp, sinds een paar jaar ben ik ook in een soort tijdscapsule en ben opnieuw gestart (zoals een echte vrouw, als het niet bevalt dan verander je het ;-)

Dit is ongeveer wat ik zou zeggen:

You go girl! Zet hem op. Je hebt grootste dingen te doen. Negeer mensen die je naar beneden te halen en haal ook niet jezelf naar beneden. Je hebt wel betere en leukere dingen te doen

Waarschijnlijk zou het niet veel uitmaken wat ik gezegd zou hebben. Alles wat ik nu weet, heb ik immers zelf geleerd door de jaren heen. En al had ik mezelf duizend keer verteld dat ik niet goed bezig was, ik had het waarschijnlijk toch niet geloofd totdat ik het zelf ervoer. Ik ben namelijk nogal koppig.
Wel ben ik iets vatbaarder voor metaforen. Die helpen me om mijn situatie van een afstandje te bekijken en dagen mijn denkvermogen uit. Ik zou dan maar zeggen; "Als je je eetstoornis meer loslaat, komen vanzelf je échte dromen uit. En nee, dan bedoel ik niet de "droom" van mager zijn, maar datgene wat je eigenlijk echt het liefste wilt, waarvan je nu denkt dat het voor jou nooit mogelijk zal zijn. Je rent nu constant op een onbereikbare fatamorgana af, die er mooi uitziet met palmbomen en schitterend, helder water, maar dat is slechts een illusie ook al geloof jij dat het echt is, want je ziet het immers. Het is jouw waarheid, maar niet dé waarheid. Doordat je je alleen maar op die illusie richt, zie je niet dat er naast je een klein, oud veldflesje ligt, met écht, heerlijk, fris water. Je bent verblindt doordat je altijd het beste van jezelf verwacht en het beste en het mooiste moet najagen. Die veldfles vind je niet goed genoeg, sterker nog; je ziet hem niet eens meer. Daardoor geef je jezelf niet wat je nodig hebt, in de poging je onrealistische, onhaalbare idealen te bereiken. Laat die fatamorgana gaan! Het water in die veldfles smaakt zoveel beter dan de jacht op iets wat je nooit zult bereiken. Je denkt dat je je geluk zult vinden bij die fatamorgana en daar je dorst kunt lessen, maar werkelijk vind je het in die oude veldfles."