"Ik zal nooit mijn kostbare tijd en energie meer steken in een eetstoornis!" Dat is waar ik ruim 10 jaar geleden volledig van overtuigd was. Ik zou op andere manieren omgaan met mijn emoties, bijtijds hulp vragen en ga zo maar door. Ik was daar slim genoeg voor. Dat het ontwikkelen van een eetstoornis niets te maken heeft met kennis of ervaring besef ik me nu extra goed. Ondanks mijn enorme overtuiging kreeg ik, tegen ieders verwachting in, op latere leeftijd alsnog een terugval. Dat voelt heel schaamtevol, zeker omdat een eetstoornis door de meeste mensen wordt gezien als een ziekte voor jonge meisjes. Maar net zoals dat een eetstoornis niet draait om schoonheid of eten an sich, staat het ook los van leeftijd. Net zoals iedere andere psychischie ziekte eigenlijk.

De afgelopen weken heb ik een flink aantal e-mails en berichten ontvangen van volwassen vrouwen die kampen met een eetstoornis c.q. terugval. Ze voelen zich eenzaam in hun strijd en schamen zich voor het feit dat ze op volwassen leeftijd met zo'n ziekte kampen.

Zij weten zelf dat de ziekte geen keuze is, maar toch voelt het soms zo. Mede door de verontwaardige blikken vanuit de omgeving en het ongemak waarmee er met hen omgegaan wordt...

"Waarom doe je jezelf dit aan, jij weet toch wel beter?
Je bent een volwassen vrouw, eet gewoon normaal!"

Hulp vragen is hierdoor extra lastig en in groepstherapie gaan vaak een stap te ver, omdat zij zich als vreemde eend in de bijt voelen tussen voornamelijk meiden die een stuk jonger zijn. Het is begrijpelijk, maar tegelijkertijd pijnlijk dat een eetstoornis vaak nog wordt gezien als keuze. Je kiest niet voor een eetstoornis, net zoals dat je niet kiest voor een depressie, persoonlijkheidsstoornis of gebroken been. Het overkomt je, of je nou een universiteit hebt gedaan of vmbo, of je nou al eerder een eetstoornis hebt gehad of niet. Het is geen keuze, het is een ziekte.

In de documentaire Desperately Hungry Housewives worden vier vrouwen met een eetstoornis geportretteerd. Ik kwam de documentaire tegen op ons forum en heb hem bekeken. Ik vond hem erg mooi en wilde hem daarom graag met jullie delen. Ik hoop dat vrouwen of mannen die op latere leeftijd een eetstoornis/terugval krijgen zich mede door deze blog en documentaire een beetje realiseren dat schaamte niet nodig is. Vergelijk de eetstoornis alsjeblieft met iedere andere nare ziekte waar je ook niet voor kiest. Ook jij verdient steun en begrip en goede hulpverlening.

De documentaire Desperately Hungry Housewives gaat over de toename van eetstoornissen als anorexia en boulimia onder 'oudere' vrouwen. De gevolgen voor de ogenschijnlijk perfecte levens van vier van deze vrouwen komen aan bod...

Bron foto: BBC