''Ben je afgevallen? Je ziet er goed uit!'' Ik herinner me goed dat een medestudent dit tegen me zei voordat een hoorcollege begon. Ik voelde me er ontzettend ongemakkelijk bij. Ja, ik was afgevallen. Iets in me was ontzettend blij. Het is zichtbaar dat ik ben afgevallen, eindelijk. Aan de andere kant brak mijn hart. Ik was afgevallen, maar vraag niet hoe. Ik was niet gewoon wat meer gaan sporten en gezonder gaan eten. Mijn eetstoornis was in korte tijd een stuk hardnekkiger geworden. Ik had eetbuien, maar ondertussen at ik op andere momenten steeds iets minder en gaf ik steeds iets meer over. Natuurlijk wilde ik afvallen, maar ik wilde ook dat mensen zouden zien dat ik hulp nodig had. 

Onderstaande video gaf me dan ook kippenvel toen ik deze voor het eerst bekeek. Het deed me denken aan die moeilijke tijd. ''If you develop an eating disorder when you are already thin to begin with, you go to the hospital. If you develop an eating disorder when you are not thin to begin with, you are a success story.'' Ik was nooit dun geweest waardoor er wat betreft mijn gewicht nooit direct een aanleiding was tot zorg. Ik kreeg eerder complimenten omdat ik was afgevallen. Niets ten nadele van de mensen met een eetstoornis die daadwerkelijk ondergewicht hebben, maar op dat moment wilde ik het liefst ondergewicht, in de hoop serieus genomen te worden. 

''If you are not recovering, you are dying.''

Nu ik erop terugkijk, vind ik het vooral heel verdrietig. Mijn eetstoornis was ontzettend ernstig, los van mijn gewicht en los van wat anderen er van dachten of zeiden. Blythe Baird beschrijft deze worsteling perfect in bovenstaande video. Uiteindelijk gaat het niet om ondergewicht, een gezond gewicht of overgewicht. Zolang je een eetstoornis hebt en je niet bezig bent met herstellen hiervan, dan ben je eigenlijk aan het doodgaan. Die woorden zijn hard, maar wel de realiteit.