Weet de kinderarts wel wat anorexia is?
De dag nadat we de diagnose anorexia kregen, stonden we op de parkeerplaats van het ziekenhuis. Wat ik mij toen niet realiseerde was, dat ik nog geen maand later, veel vaker dan mij lief was mijn auto elke dag daar zou parkeren, om de eenvoudige reden dat Aafke binnen een maand opgenomen zou worden in het ziekenhuis. Maar vooralsnog hadden we alleen nog maar een afspraak met een kinderarts en het lab voor de nodige bloedanalyses.
Aan de lijst te zien die we meegekregen hadden, moest zo ongeveer alles uitgezocht worden wat er uit te zoeken viel. Het afstaan van het bloed gebeurde uiterst vriendelijk en was zo gebeurd. De kinderarts daarentegen sprak Aafke streng toe. "Anorexia is een hele gevaarlijke ziekte. Je krijgt van mij pillen om de angst voor het eten te minderen en voor de rest moet je gewoon weer gaan eten. Je kunt zo doorlopen naar de diëtiste. Van haar krijg je te horen wat je moet eten." In nog geen vijf minuten stonden we weer in de wachtruimte. Zo eenvoudig was het dus om Anorexia te bestrijden: pillen en eten!
Maar als het allemaal zo eenvoudig was, waarom waren er dan eetstoornisklinieken, en waarom zaten die klinieken allemaal vol, en waarom moesten we dan de volgende dag naar de psycholoog? Ook bij de diëtiste waren we zo klaar. We kregen een voedingsadvieslijst waarop zes eetmomenten stonden. Maar we kregen geen instructie hoe we Aafke aan het eten moesten krijgen. Hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik tot de conclusie kwam (op de pillen na), dat ik hetzelfde behandelplan had kunnen bedenken als de kinderarts en de diëtiste. Het probleem was niet dat we niet wisten dat het belangrijk was voor Aafke om te eten. Ook konden we zelf wel bedenken wat ze moest eten.
Het probleem was dat Aafke steeds minder at, en ontzettend bang was geworden voor eten. Maar daarover zeiden de kinderarts en de diëtiste eigenlijk helemaal niets. Toch was ik helemaal niet ontevreden over de manier waarop we geholpen waren. Ik was al ontzettend blij dat we zo snel terecht konden bij een specialist. Wat ik mij toen niet gerealiseerd had, was dat we vanaf dat moment minimaal 2 keer per week in het ziekenhuis verwacht werden. Het was dus allemaal erg ernstig wat er aan de hand was.
Thuis aangekomen bleek de voedingslijst van de diëtiste inderdaad niet te werken. De letters stonden wel op papier, maar voor Aafke waren het betekenisloze letters. Of wellicht hadden de letters wel betekenis, maar kon of wilde ze de betekenis niet omzetten in daden. Was het nou niet kunnen of was het nou niet willen? Die vraag zou mij een jaar daarna nog steeds bezighouden. En elke keer als ik denk dat ik het juiste antwoord heb, gebeurt er weer iets, waardoor ik weer aan mijn antwoord ga twijfelen. Zoals eerder gezegd wil een vader misschien wel concrete antwoorden hebben. Het liefst wilde ik ook nog logische antwoorden hebben.
Ik had al mijn hoop gevestigd op de psychologe die we de volgende dag zouden bezoeken. Zij zou vast de goede antwoorden hebben op al mijn vragen.
Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.
De volgende keer: Begrijpt de psycholoog ons eigenlijk wel?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ook erg goed geschreven!
Toen ik bij een andere huisarts kwam werd er gezegd:
''ik wou dat ik je slechte zelfbeeld kon wegnemen, maar dat kan ik niet.''
Maar het draait helemaal niet om slecht zelfbeeld, dat hoort een huisarts wel te weten vind ik.
Ik heb een kinderarts gehad die mij liet uitpraten naar mijn verhaal luisterde en luisterde naar wat ik wel en niet wilde.
Ik heb iemand gehad die mij probeerde te begrijpen en met mij meedacht.. zo kan het dus ook...
Dieptriest. Dat mensen ( niet alleen kinderartsen ) eetstoornissen onderschatten. Vreselijk.!
Hoe is het afgelopen? heeft depsychologe wel begrip? Want bij mij was dat ook niet het geval -_- Veel mensen snappen er gewoon niets van en dat is superfrustrerend!
Mijn eetstoornis draaide wel grotendeels om een slecht zelfbeeld, hoor. Mezelf het niet waard vinden om te eten en mezelf zo erg verafschuwen dat honger hebben een goede straf was. Natuurlijk zaten er onderliggende redenen bij dat lage zelfbeeld, maar dingen die gebeurt zijn kun je niet veranderen. Een negatief zelfbeeld wel, door positief te leren denken maar ook door de dingen die maken dat je een slecht zelfbeeld hebt te verwerken. Nu ik mezelf niet meer zo haat is mijn eetstoornis bijna helemaal van de tafel. Misschien gaat het daar niet om bij alle mensen met een eetstoornis maar ik vind het eigenlijk niet zo'n rare opmerking van je huisarts.
Interessante blog! Vreemd die medicatie al zo snel, om wat voor medicatie ging het?
Ik ben benieuwd naar de volgende blog!
De behandelingen in ziekenhuizen verschilt erg veel bij Anorexia. Dat is raar, want bij andere ziektes is dan niet zo. Een blindedarmontsteking wordt in Tilburg op dezelfde manier behandeld als in Nieuwegein. Bij Anorexia is dat gek genoeg niet zo.
Ik denk niet dat kinderartsen de ernst van eetstoornissen onderschatten, maar wel de complexheid daarvan.
Overigens ging het om Zyprexa. Dat is een gebruikelijke medicijn bij Anorexia.
Dank voor jullie reacties en ik ben ook te volgen op Twitter: @simon_vader
Ik denk dat het weinig zin heeft om een voedingslijst te laten maken door de diëtiste.
Hij/zij zou zich beter kunnen richten op wat de cliënt nog eet en daaruit een conclusie opmaken of er voldoende voedingsstoffen in aanwezig zijn.
Daarbij denk ik dat het al heel wat is al cliënte aanwezig is op de afspraken met diëtiste en kinderarts. Het is niet verplicht namelijk.