Wat strenge regels en discipline kunnen doen
Wat echt anders is in de nieuwe kliniek waar Aafke opgenomen is, zijn de strenge regels die er gelden. Voor de opname stroomt mijn mailbox al vol met allerlei documenten waarin precies staat wat Aafke wel mag en niet mag in de kliniek. In eerste instantie vind ik het best onvriendelijk overkomen.
Er zitten regels bij die ook passend zouden zijn in een jeugdinrichting. Alsof elke patiënt in beginsel niet te vertrouwen is. Zo kan de kamer van Aafke bijvoorbeeld elk moment gecontroleerd worden, en mag zij allerlei zaken niet in haar bezit hebben. Het is in tegenstelling tot de vorige kliniek volstrekt helder wanneer ze een time-out krijgt en wanneer niet. Bij de vorige kliniek stond helemaal niets op papier.
In eerste instantie vond ik dat warmer. Maar naarmate de opname van Aafke langer duurt in de nieuwe kliniek, naarmate ik meer begrip krijg voor deze manier van werken. Maar het blijft bij mij niet alleen maar bij begrip. Ik vind deze manier van werken uiteindelijk voor Aafke veel beter. Alles is van tevoren volstrekt helder. Niets hangt af van het persoonlijk oordeel van een therapeut. Die duidelijkheid komt Aafke absoluut ten goede. Er is geen ontsnappen aan deze regels.
Bij Aafke leidt deze manier van werken tot veel boosheid, maar uiteindelijk kan ze niet anders dan de strenge regels volgen, die langzaam de gang inzetten tot een licht herstel. Ik ben ervan overtuigd dat de weg tot herstel bij Aafke is ingezet, dankzij de strenge regels en de discipline die in de kliniek heerst. Aafke heeft deze regels meer dan nodig.
Tegelijkertijd ben ik er ook van overtuigd dat hier niet mee gezegd is dat deze aanpak voor alle jongeren de beste aanpak is. Ik vergelijk het ook maar met verschillende schooltypes. Het ene kind floreert juist in een Vrije School, terwijl het andere kind juist meer gebaat is bij meer structuur en een vast programma. Voor mij geldt in ieder geval dat ik nu pas echt het gevoel heb dat we bij de juiste kliniek zijn aangeland. Het voelt alsof we meer dan een jaar, zonder navigatie, door het hele land gezworven hebben, op zoek naar de juiste plek. Deze kliniek lijkt de eindbestemming te zijn van deze lange bijna reis.
Wat ik aan het begin wel een nadeel vind, is dat zelfs het contact met ons als ouders in een protocol is vastgelegd. Wij kunnen niet zomaar met iedereen contact opnemen. Veel later moet ik toegeven dat ook dit uiteindelijk veel duidelijkheid en rust geeft.
Aafke belt ons elke avond op. Zij mag, naar haar eigen zeggen, niet huilen op de groep. Mede daardoor voelt zij zich intens alleen en verdrietig. Dat zijn momenten waarop mijn hart breekt. Aafke is erg in de war. Dat heeft naar ons idee te maken met gebrek aan veiligheid en structuur. Zij vindt het erg moeilijk om hulp te vragen. Wij zijn bang dat zij zich verder terug gaat trekken, en dat de eetstoornis alleen maar groeit i.p.v. afneemt. Tegelijkertijd hebben wij alle vertrouwen in het team van hulpverleners.
Volgende keer: Stemmen in je hoofd
Gerelateerde blogposts
10
Reacties
Dan zou het alsnog wel veel verschillen met 'onvrije' scholen? :-)
Je hebt toch ook nog zoiets als het studiehuis? Geen persoonlijke ervaring mee, maar had me leuk geleken. Ik ben allergisch voor regels en herhaling, en zo'n kliniek als waar Aafke in zat, daar zou ik helemaal gek zijn geworden. Maar ik kan me wel voorstellen dat het voor bepaalde mensen heel goed kan uitpakken.
Ik ben ook van mening dat voor sommige mensen deze aanpak beter is. Vooral in het begin van het herstellen van je eetstoornis, als je geen weet meer hebt van wat nou goed voor je is. Wanneer je je herstel niet in je eigen hand hebt. Ik hoop in verdere blogs te lezen dat het beter met Aafke gaat, en ze ook met minder regels en structuur zich kan redden en voor genezing gaat.
Hopelijk krabbelt ze hier verder op!
Wellicht dat het voor sommige werkt. Ik weet het niet. Ik geloof dat het voor mij niet werkt en dat duurzaam herstel ook mogelijk is zonder zulke programma's.
Wel fijn, hoe moeilijk het ook moet zijn, dat een duidelijke aanpak bij aanvang wel een soort van protocol/plan kan geven waar mee je aan de slag kunt gaan en daarmee toch rust kan geven.
Als je er mee instemt, heb je het in gedachten hopelijk al een beetje voorbereid over wat je te wachten staat en kun je er voor gaan en bij tegenslagen zelf een beroep doen op dat je er bij aanvang mee hebt ingestemd en jezelf daarmee misschien juist kunt helpen.
Idd. voor iedereen is misschien een persoonsgerichte behandeling nodig. Best lastig als je heel erg omhoog zit en je een jaar in een molen hebt gezeten vol ellende om hopelijk nu op een zo goed mogelijke plek te zijn aangekomen, succes en sterkte!
Van de groepsleiders lijkt mij.
Maar ik neem aan dat Aafke in de groepstherapieën toch wel mag huilen? Dat kunnen ze toch niet verbieden? Zoals "m" hierboven ook zegt is dat juist goed.
En alleen op je kamer huilen kan ook opluchten. ;-)
Vrijeschool:
De term ‘vrij’ in de naam ‘vrijeschool’ slaat niet op het vrij laten van het kind. Er wordt mee bedoeld: de school wil haar pedagogische visie in vrijheid (oorspronkelijk: zonder overheidsbemoeienis) kunnen realiseren en ontlenen aan wat bij de kinderen aan vragen leeft. De geest moet vrij tot ontwikkeling kunnen komen.
Dank weer voor jullie reacties.
M, Samen huilen kan inderdaad ook verbintenis en (h)erkenning geven. Ik denk inderdaad dat iedereen een persoongebonden behandeling nodig heeft. Dank je voor je goede wensen.
Lotte, Aafke mocht van de groepsleiding niet huilen in de groep.
Jimmy, In de groepstherapieën mag ze inderdaad wel weer huilen.
Wilma, Het is inderdaad zo dat je bij duidelijk regels, weet waar je aan toe bent en je dat jezelf niet meer na hoeft te denken. In een bepaalde fase kan dat heel prettig zijn. Het kan inderdaad zoals jij beschrijft een hele steun zijn. Zo heb ik het ook ervaren.
Wat jij over de medicijnen schrijft, was voor de vorige kliniek een reden om het niet te doen. Uiteindelijk is er door de nieuwe kliniek een keuze gemaakt tussen twee kwaden. Aafke was zo ernstig depressief – dat niet ingrijpen op dat vlak – mogelijkerwijs tot iets heel ernstigs had geleid. Ik schrik wel van de leverontstekung van je dochter. Hoe is het nu met je dochter? Aafke slikt nu Clomipramine (merknaam Anafranil) 100mg per dag. Voor Aafke is dit helpend.
Dank voor je lieve tips, en voor de kaarsjes die je aansteekt. Ik steek ook een kaarsje voor je dochter aan.