Joke haar dochter (Denise) kampt al jaren met anorexia. Denise is al meerdere malen opgenomen geweest en heeft reeds gebalanceerd op het randje van de dood. Ze was trouwens ook te zien in de documentaire Vel over probleem. Watvoor invloed heeft dit alles op haar moeder gehad en hoe kijkt een moeder van... tegen dit alles aan?

Proud2Bme mocht Joke interviewen:

Kunt u vertellen hoe de eetstoornis bij uw dochter is ontstaan?
Zij is zowel op de basisschool als op het voortgezet onderwijs gepest. Doordat ze ook gepest werd met haar lichaam werd ze steeds onzekerder en vond ze zichzelf te dik. Daar kwamen toen ook nog andere gebeurtenissen bij waar ze niet mee om kon gaan. Ze ging toen afvallen en sloeg daar in door.

Wanneer begon u door te krijgen dat het niet goed ging?
Ik zag wel dat ze afviel maar ik dacht dat kwam door het niet meer snoepen en geen frisdrank meer drinken. Ik kwam zelf in het ziekenhuis terecht en mijn ziekenhuis opname duurde zes weken. Als Denise op bezoek kwam zag ik wel dat ze was afgevallen en dat ze erg mager werd. Ik zei wel tegen haar dat ze moest eten maar stond machteloos en toen ik uit het ziekenhuis kwam was het al te laat.

Kon u goed met uw dochter praten over haar problemen?
Denise vertelde mij dat ze anorexia had. Ik wist niet precies wat het was en ben toen gaan kijken op internet en was erg geschrokken. En dacht, hoe moeten we nu verder. Ik zei wel dat ze meer moest gaan eten. Maar je kan haar niet dwingen, want dat werkt averechts. Ik kon er met Denise niet goed over praten, maar probeerde het wel.

Heeft u zich als moeder en als gezin heel erg moeten aanpassen aan het gedrag van uw dochter?
Ja best wel. Je gaat zelf ook kijken naar je eetgedrag. Ik bleef wel alles eten wat ik lekker vond, maar toch moet je ook wel opletten wat je zegt tegen haar er zijn toch meer spanningen. Maar ik ging niet mee in haar Anorexia.

Wat was de eerste stap naar hulp die jullie gezet hebben?
Ik wist zelf niet wat ik moest doen en waar ik heen moest. Gelukkig heb ik een schoonzoon die wel wist waar we terecht konden. Hij heeft contact opgenomen met de Parnassia bavo groep die ambulante zorg gaven aan ons. Er kwam een psychiater en een verpleegkundige bij ons praten en zagen dat het niet  goed ging met Denise. Zij kwamen iedere week langs om te praten en ze zorgden ervoor dat ze op de wachtlijst kwam voor een opname in de Adolescentenkliniek van het Erasmus ziekenhuis. Maar haar toestand verslechterde zo dat ze uiteindelijk opgenomen werd in het Sophia kinderziekenhuis waar zij sondevoeding kreeg. Na drie weken werd zij uiteindelijk opgenomen in de kliniek.

Werd u als ouder bij deze therapie betrokken?
Ik werd als ouder wel betrokken bij de behandeling. Eén keer in de maand hadden we een gesprek met een behandelaar en daar bespraken we de vooruitgang. En ook had ik één keer in de maand samen met andere ouders die ook een kind hadden met een eetstoornis een bijeenkomst en kregen dan informatie over eetstoornissen en konden we met de ouders ook praten hoe zij er mee om gingen.

Denise heeft 5 maanden in de adolescenten kliniek gezeten en kwam daarna naar huis. Thuis ging het gelijk bergafwaarts. In de Adolescentenkliniek was er voor mijn gevoel alleen oog voor het eten, maar niet voor de achterliggende gedachtes. Na twee maanden was het gewicht wat ze daar was aangekomen er weer af. Dus kwam ze weer aan de sondevoeding te liggen.

Ze vond overigens zelf dat het nog wel goed ging. Alleen de artsen zeiden dat we geen dag later hadden moeten komen. Want dan had het fataal geweest. Na 5 weken is zij toen opgenomen in de Ursula kliniek. In de Ursula hadden wij samen weer Systeemtherapie. Wat wel fijn was, omdat ik daar kon vertellen waar ik mee zat en waar ik tegen aanliep als ze in de weekenden thuis was

Heeft u op andere manieren geprobeerd om hulp of steun te vinden?
Nee, ik heb geen oudercursus gedaan. Ik heb wel de ouder bijeenkomsten in de Ursula kliniek bijgewoond. En verder heb ik er veel over gepraat met andere ouders.

Wat was/ is voor u het meest zwaar aan het feit dat uw kind een eetstoornis heeft?
Ik vind het ‘t zwaarst bij de gedachte dat ik haar zal verliezen aan de Anorexia. En Denise te zien vechten tegen deze ziekte, het is zo moeilijk voor haar, maar ook voor mij om haar zo te zien strijden

Hoe gaat/ging u om met de machteloosheid en het verdriet?
Vroeg me ook vaak af waarom mijn dochter dit is overkomen. Zo'n lieve dochter. Ik heb mijn verdriet toegelaten en veel naar muziek geluisterd. Ik probeerde er veel met andere over te praten en ik hield hoop. Ik gaf Denise ook veel liefde en aandacht, dat hielp ook om overeind te blijven. Ik blijf positief en ik denk eraan dat het ooit weer goed komt.

Hoe gaat het nu met uw dochter en met u?
Denise is na de Ursula kliniek in therapie gegaan bij Human concern. Ze heeft nu ongeveer tien gesprekken gehad. En ze wil nu echt voor een toekomst gaan vechten. Ze blijft gelukkig eten, maar ze heeft daarin ook nog wel hele moeilijke momenten. Maar de therapie slaat aan en ze is nu hard aan het werk met de oorzaken van haar eetstoornis en niet alleen het eten. Ze is er nog lang niet, maar ze is sterk en ze gaat dit overwinnen. Met mij gaat het nu ook wat beter omdat ik zie dat Denise baat heeft bij de hulp die ze nu krijgt. En dat geeft mij ook weer wat meer rust.

Bent u veranderd door de gebeurtenissen de afgelopen jaren?
Het was met mij en Denise haast fataal afgelopen en dan ga je wel over alles nadenken. Ik wil met mijn dochter leuke dingen doen en genieten van het leven. Ook al kost dat soms veel energie. Ik zou het niet willen missen.

Heeft u tips voor andere ouders die een kind met een eetstoornis hebben?
Trek vroeg genoeg aan de bel, ga naar uw huisarts of neem contact op met ervaringsdeskundigen of een kliniek (gespecialiseerde instantie). Veroordeel uw kind niet, zij kunnen er niets aan doen. Een eetstoornis overkomt ze. Ze hebben er zelf niet om gevraagd, geef ze veel liefde en aandacht, dat
hebben ze nodig. Zoek wel hulp voor uw kind want alleen kunnen ze het niet.

Wat er ook gebeurt, blijf in ze geloven en laat dat ook merken.