Leuke dingen afzeggen
Voorlopig doen we dus alsof alles gewoon door kan gaan in ons leven. Maar in werkelijkheid weten we dat ons leven met de ziekte van Aafke op de kop staat, en dat dus niet alles gewoon meer doorgaat. Het is een opeenstapeling van gebeurtenissen die mij tot dat besef doen komen.
Eén van de eerste teleurstellingen die zich voordoet is dat mijn vrouw en ik een weekend Ardennen, waar we ons zo op verheugd hadden, moeten afzeggen. Zodra ik dit opschrijf voel ik mij als vader direct weer schuldig. Is het niet egoïstisch om de leuke dingen die je moet missen in je eigen leven, omdat je dochter ziek is, een teleurstelling te vinden? Het is een worsteling waar ik de hele ziekteperiode last van heb. Natuurlijk zeg ik iets graag op voor mijn lieve zieke dochter. Zij is namelijk met haar zusje het allerbelangrijkste in ons leven. Maar tegelijkertijd knaagt er een gevoel dat ik niet wil toelaten.
Van de eigenaresse van de Bed en Breakfast in Antwerpen krijgen we een lieve mail terug, op ons bericht dat we helaas niet kunnen komen en dat we begrijpen dat we het geld gewoon kwijt zijn. "Wat naar voor jullie", schrijft de eigenaresse terug. Ze heeft juist alle begrip. Ze schrijft dat het voor ons een ontzettende schok geweest moet zijn en dat het uiteraard vanzelfsprekend is dat we in deze moeilijke tijd Aafke niet alleen willen laten. Ze storten het geld gewoon terug en hopen dat wij, als het wat rustiger is, wel die kant op kunnen komen. Ze raadt ons aan om vooral de tijd voor elkaar te nemen.
Het ontroert me dat zelfs een zakelijke relatie begrip heeft voor onze situatie. Voor ons breekt een tijd aan waarin we de mensen om ons heen echt leren kennen, terwijl we ze ironisch genoeg steeds minder zien. Ook dat gaat aan het begin gepaard met schuldgevoelens.
Ik bedank de eigenaresse hartelijk en dat bevestig dat het inderdaad allemaal erg naar is. Voor Aafke natuurlijk het meest. Wat voor mij als vader erg is, is om te zien dat Aafke zo enorm lijdt en dat ze op momenten die er toe doen, niet voor rede vatbaar is. Het is de meest irrationele en onlogische ziekte die ik ken. Die irrationaliteit en onlogica vind ik als vader bijzonder lastig. Ik ben gewend om logisch te denken en daar naar te handelen. Die onlogica en die irrationaliteit maken de ziekte zo ongrijpbaar. Het is erg naar om je dochter dingen te zien doen, die haar gezondheid ernstig schaden en haar leven bedreigen. Ik wil haar "wakker schudden", en haar laten beseffen dat het één grote vergissing is; dat ze nu nog terug kan naar haar gewone leven. Maar ze glipt mij uit mijn handen.
Elke dag weer komen we erachter dat anorexia een ziekte is, die we als gezin moeten bestrijden met onvoorwaardelijke liefde, geduld en vasthoudendheid. Daar gaan wij in ieder geval volledig voor.
We beloven de eigenaresse van de Bed en Breakfast om zeker een keer langs te komen. Maar eerlijk gezegd, zie ik het er voorlopig niet van komen. Het blijft helaas niet bij deze ene afspraak die afgezegd moet worden. Ik zal de komende tijd, met pijn in mijn hart, nog heel veel leuke dingen moeten afzeggen, waar ik mij erg op verheugd had.
Ondertussen gaat het in ons ziekenhuisje thuis steeds minder goed. Het doel is om Aafke uit de lichamelijke gevarenzone te houden. Maar we hebben geen idee hoe we dit kunnen realiseren. Het is voor ons nog maar de vraag of we een ziekenhuisopname kunnen voorkomen. Het doel dat Aafke in ons ziekenhuisje weer opnieuw gezond leert eten, hebben we eerlijk gezegd al lang opgegeven; alleen durven we dat niet uit te spreken.
Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.
Volgende keer: Het rapport van de psycholoog
Gerelateerde blogposts
15
Reacties
wat fijn dat er mensen zijn die jullie geloven en begrijpen, dan is het makkelijker om te laten weten wat je als ouders voelt, en als je er door zit dat er mensen zijn waar jullie terecht kunnen. een vraagje hoe oud is aafke?
liefs amanda
hoe gaat het nu met aafke?
voelt ze zich al weer wat beter?
en haar vrienden komen die nog is langs?
liefs analover (Cheyenne)
Xx Naomi
Ik vind het knap dat jullie haar zo goed thuis willen verzorgen maar maak niet dat het te zwaar word voor jullie. En voel je niet schuldig om dat je teleurgesteld was dat je reis niet door ging. Dat is een normale reactie. Je keek uit naar een weekje rust. Dus voel je vooral niet schuldig. Hoop dat je rap hulp en steun vind.
Wat gebruik jij een idiote naam zeg!
Toon wat respect!
De schuldgevoelens die je hebt kan ik wel begrijpen, maar ik vind de teleurstelling over het afzeggen van de vakantie heel logisch. Dat je teleurgesteld bent dat je je eigen leuke dingen moet afzeggen maakt je geen mindere vader. Je mag best behoefte hebben aan rust en ontspanning, zéker in een moeilijker periode als deze. Want jullie leiden net als Aafke ook onder haar eetstoornis.
Wat ik me nog afvraag (misschien is het wel ergens gezegd, maar dan moet ik dat gemist hebben), hoe recent zijn deze verhalen eigenlijk?
Simon reageerde ergens eerder:
"Voor degene die het nog niet weten: In werkelijkheid zijn we nu ruim 1,5 jaar verder. Aafke krijgt op dit moment adequate hulp in een eetstoorniskliniek."
Wat mooi en oprecht geschreven, en dapper dat je dit durft delen. Wat ben jij een lieve papa.
Ik vind het erg dubbel om te lezen wel, het is zo oprecht geschreven, maar aan de andere kan took heel moeilijk voor mij. Ik heb zelf anorexia en heb ernstig ondergewicht maar helaas is mijn lieve papa 5 jaar geleden overleden. en als ik lees uit het oogpunt van een vader, mis ik mijn vader nog meer, en het idee dat hij me nooit zal zien genezen moest ik ooit genezen (waar ik helaas nog ver van af zit), dan mis ook zo de knuffels van mijn papa.
groetjes,
Ravenelfje
En Ravenelfje, jou wens ik veel sterkte met het verdriet dat je hebt. Een mooi boek wat ik jou aan kan raden is Zielsgelukkig, van Marie-Claire van der Bruggen. Dat gaat over het her-Inneren wie je werkelijk bent (voordat je zoveel verdriet had).