Langdurige opname eetstoornis kliniek

 

De MeerGezinsDagBehandeling (MGDB) werkte als een werkelijke eyeopener voor mij. De meiden daar zien zich letterlijk zo anders dan dat ze in werkelijkheid zijn. Aan hun ogen kon ik zien dat ze er zelf ook niets van snapten. Het werd ineens voor mij invoelbaar, hoe het is om een eetstoornis te hebben.

Na de MGDB gaat het bergafwaarts met Aafke en met ons. Voor het eerst krijgen we het idee dat het in de therapie te veel om Aafke draait. We raken de grip op het gezinsleven kwijt. Met haar zusje gaat het helemaal niet goed. Zij kan het niet meer aan, ze heeft slaapstoornissen, nachtmerries, huilt veel en vlucht als het maar even kan, het huis uit. Wij zijn ontredderd en doodop. We kunnen niet meer. Wij zijn, na alles wat we gegeven hebben, de eetstoornis meer dan zat.

meisje moe
bron foto

Aafke doet zich in de gesprekken met haar therapeuten anders voor dan ze zich thuis gedraagt. Zij leidt ze om de tuin; en zij laten zich net iets te vaak om de tuin leiden. Voor ons is de situatie thuis niet meer houdbaar. We hebben de afgelopen maanden elke minuut van de dag in haar ziekte gestoken. Wij moeten nu voor ons zelf opkomen, anders gaan wij er allemaal aan onderdoor. We hebben ons ingeleefd tot in haar tenen, we hebben meegedacht, motivatieplannen opgesteld, losgelaten, geen aandacht gegeven, wel aandacht gegeven, maar Aafke werkt op geen enkele manier mee. Wij zijn moe gestreden. Niets heeft vat op Aafke. We hebben alle wijze raad van 70 uur gezinstherapie gevolgd. En het resultaat is zo minimaal. Onze geïrriteerdheid naar Aafke is niet goed: het maakt haar nog eenzamer dan ze is al. Met de dag wordt ze depressiever. Aan deze situatie moet snel een eind komen.

Het is alsof we op stormachtig water varen en geen apparatuur aan boord hebben waarmee we de buien en de storm kunnen zien aankomen. Wij laten ons nog keer op keer verrassen door de hardnekkigheid van de stoornis, en de daarbij horende storm. We kijken even een andere kant op, en de eetstoornis krijgt weer meer terrein. Zelfs als we er met onze neus bovenop zitten, ziet de eetstoornis nog kans om terrein te winnen. Vaak juist op die momenten dat we Aafke meer vertrouwen geven. Dat maakt het ingewikkeld. Er zijn steeds meer mensen in onze omgeving die zich afvragen hoe wij het zo lang volhouden? Daarachter lijkt soms wel de vraag te schuilen: "Maken jullie wel de juiste keuzes?" Maar die vraag wordt niet uitgesproken. Ik snap dat wel. Mensen zijn vaak op zoek naar antwoorden op vragen die ze niet durven te stellen. Wij ook, want wij zijn ook maar gewone mensen. De vraag roept natuurlijk de vraag op: "Wat is het juiste?" Wie het weet, mag het zeggen.

zee
Bron foto

Gelukkig zien de therapeuten ook in, dat het thuis niet meer gaat en wordt er besloten om Aafke langdurig op te nemen. We zijn zowel blij voor Aafke als voor onszelf. Al we Aafke afleveren bij de kliniek weegt ze minder dan toen ze opgenomen werd in ziekenhuis. Het ontvangst is wederom warm en vertrouwd. Het geeft rust dat we weten dat Aafke hier langdurig kan blijven. De lichamelijke klachten zijn toegenomen en geestelijk is Aafke bij tijd en wijlen moeilijk te bereiken. Aafke snapt niet waarom ze opgenomen wordt en wij haar daar achterlaten. De angst is groter dan de motivatie. Beter worden staat voor Aafke gelijk aan het weer deel moeten nemen aan de wereld die zij niet kan overzien. En dat is iets, dat ze nu totaal nog niet durft.

Volgende keer: Op vakantie

 

Gerelateerde blogposts

25
JAN
Uitgeput
22

Reacties

xxxm - Zaterdag 7 december 2013 19:17
Heftig verhaal weer.. ik hoop zo dat het snel beter met haar gaat! Ook voor jullie! Heel veel sterkte.
Femke - Zaterdag 7 december 2013 19:53
Wat herkenbaar! Je kunt als ouder door de machteloosheid zo anorexiamoe zijn.
Alleen je moet door, het zoeken naar balans, ook voor de andere familieleden is zo ingewikkeld.
Hoop dat jullie de juiste handvatten krijgen!
. - Zaterdag 7 december 2013 20:05
Die laatste 2 zinnen raken me wel heel erg diepmoet ik zeggen…
mdo - Zaterdag 7 december 2013 20:11
ik snap dat je zegt dat Aafke niet mee wil werken, maar misschien moet je zeggen: niet mee kan werken. De ziekte heeft haar net zo goed in de macht en vertekent zelfs haar oordeel, Dit is geen kritiek, want ik begrijp best dat je er horendol van kunt worden, maar soms kan het helpen als je beseft dat jullie allemaal slachtoffers zijn, zij nog wel het meest.
Marre - Zaterdag 7 december 2013 20:20
O wat kan ik me die machteloosheid goed voorstellen!! Op een gegeven moment ben je op, kun je niet meer en ben je helemaal klaar met die eetstoornis!! Je kunt het wel uitschreeuwen van boosheid !! Ik herken dit helemaal!! Ik was en ben nog soms heel boos, boos dat die ziekte haar zo in haar macht heeft....Mijn dochter heeft anorexia maar ze is op de goede weg en doet zo enorm haar best! Ik weet dat ze nog een heel lange weg te gaan heeft.!! Ik wens jullie allemaal ongelooflijk veel sterkte toe in deze zware strijd!!
Jimmy - Zaterdag 7 december 2013 20:49
Ben het eens met ".-". Die laatste twee zinnen zette me aan het denken:

"Beter worden staat voor Aafke gelijk aan het weer deel moeten nemen aan de wereld die zij niet kan overzien. En dat is iets, dat ze nu totaal nog niet durft."

Als dit waar is, betekent het dan dat Aafke ziek wil zijn om het ziek zijn? Als je ziek bent, is alles simpel. Je hoeft niet veel te doen, alles wordt voor je besloten, je kan met geen mogelijkheid dik worden (yes!) en je krijgt aandacht. Niet altijd positieve aandacht, maar toch, je trekt gegarandeerd aandacht. Als je niet ziek bent, is alles ingewikkeld. Dan moet je naar school, goede cijfers halen, vrienden maken en behouden, er goed uit zien, en ga zo maar door. Aafke is hier blijkbaar niet toe in staat.

Bovenstaande geld natuurlijk niet voor iedereen. Er zijn genoeg mensen met een es die wel deel nemen aan de maatschappij (voor zover ze dat kunnen). Maar Aafke is een extreem geval. Zij heeft haar es blijkbaar nodig om om te kunnen gaan met haar emoties en de wereld om haar heen, ook al gaat zij (en ook haar familie) daar langzaam aan onder door.
joske - Zaterdag 7 december 2013 23:08
Wat een herkenning weer! Er zo allemachtig klaar mee zijn. hoe vaak ik niet heb gehoord: hoe houden jullie het vol ik heb er zo'n bewondering voor jullie. Jaja je hebt geen keus als ouders. En wat kan het in het gezin een stuk rust geven als de zorg even overgenomen wordt door de kliniek.. even op adem komen. En als de kliniek klaar is begint het weer van voor af aan. Afvallen is dan het enige doel van je kind , tenminste zo is het bij ons gegaan. Ze doen hun best in de kliniek alleen omdat ze er zo snel mogelijk weg willen. Onze dochter heeft ruim 5 maanden jn de kliniek gezeten en was lichamelijk een stuk beter als toen ze erin kwam maar in t koppie was weinig veranderd. Ze was thuis en binnen 6 weken stonden we weer in t ziekenhuis en was alles er weer af. Ik kijk uit naar je volgende blog. Ben erg benieuwd hoe t met aafke en jullie gegaan is.
m - Zondag 8 december 2013 10:51
'We hebben ons ingeleefd tot in haar tenen, we hebben meegedacht, motivatieplannen opgesteld, losgelaten, geen aandacht gegeven, wel aandacht gegeven, maar Aafke werkt op geen enkele manier mee.'

Ik vond het vreselijk dat er van alles op mij werd uitgeprobeerd. Het was het bewijs dat ze (mijn familie) mij niet werkelijk kenden en dus niet wisten hoe ze mij werkelijk konden raken. Het enige waar ik geraakt mee wilde worden was een werkelijk goed gesprek met mij, zodat ik weer kon zijn. Het ging voor mij niet over wel of niet mee (willen) werken. Ik kon niet anders, want ik moest mezelf beschermen.
Maar ik durfde met mijn mond niet meer te zeggen te vertellen wie ik was en wat ik wilde, daarin had ik niet (voldoende) geoefend door de omstandigheden.
Dat was denk ik ook de reden dat ik anorexia kreeg. Het was een uiting van iets wat in het verleden begon en wat nu aan de oppervlakte kwam, in de puberteit, waarin je vaak wel geacht wordt om steeds meer uiting te geven aan wie je nou bent. Daarom is het ook zo'n langdurige kwestie meestal voor je weer een beetje verder kunt met je leven? Je moet achterstallig 'onderhoud' wegwerken.

Dit is misschien persoonlijk mijn verhaal, maar dit raakt me in deze blog.
Heel veel sterkte gewenst aan Aafke en familie.
Mijn familie had ook pijn, dat is juist het ergste, maar tegelijkertijd ben je ook boos op ze, ik iig wel.. liefs

AnaMan - Zondag 8 december 2013 11:58
Wat rot dat het na een kleine opleving weer heel slecht gaat!
Hopen maar dat het in die kliniek wat beter zal gaan!!!
En natuurlijk heel fijn dat het gezin zo wat heel, heel hard nodige rust/afstand kan krijgen!!!!
Prue - Zondag 8 december 2013 13:35
Denk dat Aafke zelf misschien wel wilde, maar dat haar gezonde deel totaal ondergesneeuwd was door de anorexia en de daarbij horende angst...

Maar goed is mijn idee.
ka - Dinsdag 10 december 2013 09:28
Ik heb voor het eerst al je verhalen gelezen en herken er zoveel in. Ik ben alleenstaande ouder met een dochter met anorexia die al sinds augustus in een kliniek verblijft. Helaas de anorexia is zo sterk dat we nog niet veel verder zijn als het afgelopen jaar. In de kliniek zijn ze op een gegeven moment uitbehandeld,want als ze niet mee willen werken dan kan je net zo goed vertrekken. We zitten nu op een punt van wanneer het inderdaad gaat gebeuren dat ontslag, en de angst zit er goed in dat we weer een grote terugval gaan krijgen. De omgeving lijkt het aan de ene kant allemaal te snappen maar laten je ook vallen omdat het allemaal te lang duurd en ze maar eens normaal moet gaan doen. Het is een ziekte die helaas door veel mensen nog niet begrepen word en een lange weg te gaan heeft.De machteloosheid en het verdriet om deze ziekte is groot,. Ik wens Aafke en familie heel veel sterkte toe in deze strijd!
ilse - Woensdag 11 december 2013 21:06
ik ben van mening dat het haar teveel aandacht geeft door zo te publiceren op internet
ze wordt helemaal in de schijnwerpers gezet
niet goed als je anorexia hebt, weet ik uit ervaring
Simon - Donderdag 12 december 2013 15:05
Dag allemaal,

Weer erg dank voor jullie reacties

Femke – je bent inderdaad op een gegeven moment zo anorexia-moe. Maar je moet door. We krijgen daar inmiddels wel de juiste handvatten voor.

mdo – je raakt een goed punt. Tijdens de hele ziekte vraag je je als ouder af of het niet willen is of niet kunnen. Ik merk ook dat ik mijn mening aanpas aan mijn bui. En dat is natuurlijk niet goed; maar dat is wel wat er soms gebeurt. Uiteindelijk zijn we allemaal inderdaad slachtoffers, en moeten we met z’n allen – en dat geldt ook voor Aafke – weer de regie nemen over ons leven.

Marre – dank voor je herkenbare woorden.

Jimmy – ook jij raakt een goed punt. Als je niet durft te leven is ziek zijn pure winst. Je hoeft dan niet mee te doen aan het leven. En je hebt er ook nog een goede reden voor. Dat is een kantelpunt waar Aafke doorheen moet.

joske – je bent er inderdaad soms zo allemachtig klaar mee. Soms verandert er inderdaad in de kliniek in t koppie weinig. Dan kun je thuis weer van vooraf aan beginnen.

m – ook wij hebben meegemaakt dat ze van alles proberen. Overigens ben ik er tegelijkertijd ook wel van overtuigd dat men dat doet met zuivere motieven. Het is nou eenmaal een hele ingewikkelde ziekte. En alhoewel patiënten onderling erg veel raakvlakken hebben, is het bij iedereen net weer anders. Wat bij de één helpt, helpt bij de ander niet. Je omschrijft het mooi: “Je moet achterstallig 'onderhoud' wegwerken.”

Prue – ik denk dat je helemaal gelijk hebt. Haar gezonde deel was totaal ondergesneeuwd door de anorexia en de daarbij horende angst...

ka – fijn dat je je mijn verhaal herkent. Ook bij ons duurt het heel erg lang. De angst/zorg voor het ontslag herken ik ook. Ook wat je zegt over de omgeving is erg herkenbaar. Die zijn er op een gegeven moment wel klaar mee. Ik snap dat ook wel. De enige reden dat wij het volhouden is dat wij haar ouders zijn. Dank je voor je goede wensen.

ilse – dank voor je zorg. Ik denk dat het bij iedereen anders is.

Linda - Vrijdag 10 november 2017 13:17
Dit verhaal is zo herkenbaar , ik zit hier midden in, de trein dender door, maar stop niet, de andere kinderen hier in huis ontvluchten ook de situatie, haar zus kan het niet meer aan zien, ook haar broertje raak erg emotioneel en slaap slecht
Wij als ouders zitten met de handen in het haar.
Toch proberen we nog door te vechten met haar mee. omdat het je kind is, maar zwaar is het zeker.
Ik wens jullie ook allen veel sterkte
Linda - Vrijdag 10 november 2017 13:17
Dit verhaal is zo herkenbaar , ik zit hier midden in, de trein dender door, maar stop niet, de andere kinderen hier in huis ontvluchten ook de situatie, haar zus kan het niet meer aan zien, ook haar broertje raak erg emotioneel en slaap slecht
Wij als ouders zitten met de handen in het haar.
Toch proberen we nog door te vechten met haar mee. omdat het je kind is, maar zwaar is het zeker.
Ik wens jullie ook allen veel sterkte
Sasja - Dinsdag 24 november 2020 14:53
Snap het helemaal,maar ook de kliniek kan op een gegeven moment het niet meer aan. En dan? Heeft iemand daar een antwoord op?