Hollend achteruit
Terwijl Aafke in de kliniek met vallen en opstaan strijdt tegen haar eetstoornis, proberen wij ons ook te richten op het positieve dat het leven te bieden heeft. Alhoewel Aafke vaker lijkt te vallen dan op te staan, is er ook nog steeds wel hoop. Wij leven van dag tot dag, van uur tot uur, en soms van minuut tot minuut.
Een paar uurtjes per week gaat ze naar haar gewone school. Aanvankelijk lijkt dat best goed te gaan, maar dan krijgen we ineens een alarmerend bericht van haar mentor. De mentor vindt dat het helemaal niet goed gaat. Na afloop van de lessen vraagt ze steeds aan Aafke hoe het met haar gaat. Aafke kijkt dan van haar weg en zegt dat het goed gaat. Ondertussen maakt ze vrijwel geen contact met haar medeleerlingen. Aafke heeft zich op het leren gestort. Dat is iets dat ze heel goed kan. Het lijkt alsof zij zich aan het leren heeft vastklampt. Als Aafke in de klas in een groepje zit, zie je aan de buitenkant op het eerste gezicht niet veel bijzonders. Ze praat en lacht mee, maar het lijkt niet van binnenuit te komen. De mentor voelt zich machteloos.
Het is alsof Aafke met haar buitenkant en intelligentie zorgvuldig weet te maskeren dat ze geen gezonde binnenkant (ik) heeft. Aafke is haar gezonde identiteit helemaal kwijt geraakt. Dat maakt dat de ongezonde Aafke alle ruimte heeft, en geen rekening hoeft te houden met de gezonde Aafke. Er lijkt ook geen gezonde Aafke te zijn om naar terug te gaan.
Ik denk dat het probleem van Aafke niet met de eetstoornis is begonnen, maar zich met de eetstoornis voor het eerst overduidelijk naar de buitenwereld heeft gemanifesteerd. Met de eetstoornis heeft Aafke een instrument in handen, om de buitenwereld te laten zien dat ze het leven niet aan kan. Daarvoor was het haar niet gelukt, om het aan haar omgeving duidelijk te maken. Vanuit dit perspectief is het ook begrijpelijk dat ze die eetstoornis niet wil los laten. En vanuit dit perspectief is het wellicht ook begrijpelijk dat de interventies niet tot het gewenste resultaat leiden.
Aafke gaat ondertussen hollend achteruit. De situatie thuis in het weekend wordt steeds onhoudbaarder. De enige manier om het vol te houden is met behulp van vrienden en familie. Ik maak roosters wie - wanneer komt. Die uurtjes gebruiken wij om even tot onszelf te komen.
Het lukt Aafke niet om de gewichtsdoelstellingen van de kliniek te halen. Met de dag wordt Aafke gespannender. Met haar zelfgemaakte spanningspiramide, zou ze haar spanning onder controle moeten krijgen. Maar de piramide lijkt niets anders te zijn, dan een kleurige kleurplaat die braaf in het weekend meereist naar huis, om vervolgens op de kast functieloos toe te kijken hoe de spanning van Aafke toeneemt en uiteindelijk explodeert. Haar explosies gaan gepaard met hard en heftig gegil. In die explosies is Aafke volledig onbereikbaar.
Opnieuw worden er in de kliniek afspraken gemaakt, waarvan we eigenlijk met z'n allen al weten dat die niets op gaan leveren. Eén van de afspraken is dat ze niet gilt en schreeuwt op plekken waar anderen last van hebben. Dan blijft er maar één plek over om te gillen, en dat is thuis.
Volgende keer: Uitgeput
→ Dinsdag 21 januari a.s. is er een speciale bijeenkomst over eetstoornissen voor ouders en omstanders. Hier zal "vader Simon" ook bij aanwezig zijn.
Gerelateerde blogposts
15
Reacties
Ik kan de pijn in de ogen van mijn ouders nog zien..
Beste 'Simon', 'Aafke', 'Zusje', en de rest van de familie, ik wens jullie, nog steeds, het allerbeste toe. Het is jullie meer dan gegund.
Overigens denk ik niet dat mensen zoals Aafke iets aan de buitenwereld willen laten zien. Als zij iets wilt laten zien, waarom verstopt ze het dan? Een es blijft volgens mij toch een vorm van controle, één die omringt is door diepe schaamte.
Mooi en goed gezegd/geschreven, het doet veel met mij, brengt me weer terug naar toen het begon. Veel sterkte voor Aafke gewenst om het anders te voelen, dat ze er zelf wel sturing aan kan geven aan hoe zij het wil of wenst.
Ik herken juist veel in het verhaal van Aafke, en wilde/wil ook juist aan de buitenwereld laten zien dat het niet goed met me ging, maar wist niet hoe en durfde het niet 'gewoon' te zeggen, dat is niet voor iedereen gewoon. Verstoppen werkte beter, en onbewust werd dat verstoppen bij mij een eetstoornis.
Een eetstoornis is een vorm van controle, zeker, maar er zit voor iedereen iets anders achter. Als je niet durft te zeggen dat het niet goed met je gaat, als je het niet kúnt zeggen, dan is het soms heel 'handig' om het te kunnen laten zien, ook al gaat dat niet altijd bewust.
Je schrijft in de verleden tijd, betekent dat dat dit zich niet nu meer afspeelt? Ik hoop het zo. Ik hoop dat het inmiddels achter jullie ligt en dat jullie tot rust kunnen komen.
Alsnog heel veel sterkte
Nu 10 jaar verder, reageer ik zelden nog af op de mensen die ik lief heb. Ik heb geleerd dat het me helpt om troost te zoeken, en dat ik daar ook om mag vragen. Als ik thuis kom na een rotdag, dan val ik mn vriendin om haar schouders en huil ik het er uit. Ik ben heel blij dat ik dat kan en mag. Je stelt je wel heel kwetsbaar op, maar gelukkig heb ik een lieve vriendin bij wie dat kan en vind zij het niet erg en begrijpt ze dat ik dat soms nodig heb. :)
Leuk dat u ook eens een berichtje op de site achter laat, hoewel de aanleiding natuurlijk minder leuk is. Fijn om te horen dat Aafke in ieder geval nog in leven is, want ik zag het tijdens dit deel en het vorige echt even somber in. Ik volg de colomn van uw man al sinds het begin, en ik leef heel erg mee met jullie.
@m (en daarboven):
Hmm ja, dat klopt ook wel. Ik schreef dat Aafke niets aan de buitenwereld wilde laten zien, maar ik bedoelde eigenlijk dat Aafke niet haar es wilde gebruiken om iets aan de buitenwereld te laten zien. Maar nu ik nog eens nadenk... dat kan natuurlijk heel goed.
Iemand die het moeilijk heeft wil niets liever dan gezien worden. Maar: 1) Hoe leg je zoiets uit? 2) Als andere het niet begrijpen (en misschien ook nog afkeuren) dan doet dat alleen nog maar meer pijn.
Een goed voorbeeld van een innerlijk conflict: gezien willen worden maar tegelijkertijd jezelf willen verbergen. Dat is denk ik kenmerkend voor niet alleen een es, maar voor alle mentale stoornissen.
@Jenn:
Goede vraag, en ook een mooi verhaal. Ik denk dat het belangrijk is om, hoe moeilijk het ook is, zelfs in zo'n situatie iemand niet af te wijzen.
'niet gillen waar anderen er last van hebben...' dat vind ik persoonlijk een belachelijke regel. Kun je ook zeggen 'niet tonen dat je es hebt'. Aafke moet haar emoties kunnen uiten. Anders kan er geen communicatie zijn en geen begrip van de ander (wat mij enorm geholpen heeft om erdoor te raken). Ik heb het gevoel dat de kliniek niet echt de juiste is voor Aafke.
Ik ben op. Ik weet er niet meer mee om te gaan. Het is gewoon teveel, de spanning van binnen. Het niet kunnen leven. Geen veiligheid, thuis of toekomst in mijzelf. Dromen zijn weg. Alles is leeg van binnen. Verliest zijn betekenis.
Ik begrijp Aafke wel. Wat zou ik graag ongegeneerd willen krijsen en gillen om maar uiting te kunnen geven aan de hel van binnen, aan alle volle emmers.
Ik heb wel gehoord dat er iets is als PMT, waar je onder begeleiding je bijvoorbeeld rot kan slaan op een stootkussen of boksbal. Misschien helpt dat om het eruit te krijgen? Of ga met Aafke naar het strand, zoek een afgelegen plek en laat haar er alles uitschreeuwen wat ze maar wil. Schelden, krijsen, huilen. Het moet eruit.
Laat haar alles wat ze wil op papier schrijven, alles waar ze vanaf wil, en verbrand het dan. Of maak er een symbolisch iets van; stop het in een ballon en laat hem samen op gaan. Of stop het in een fles en gooi het in zee. Het kan helpen om los te laten.
Ik hoop dat je er wat aan hebt. Het zijn in ieder geval dingen waar ik ook mee bezig ben en overweeg, omdat ik steeds meer het gevoel krijg gek te worden van de chaos, de paniek, de emoties van binnen.
Waren er maar meer vaders zoals jij met liefde en verantwoordelijkheid, betrokken bij het leven en het lijden, zorgzaam, en zoekend naar oplossingen. Wanneer je je zo machteloos voelt Simon, bedenk dan, dit is het allerbelangrijkste! Liefhebben. Vader zijn zoals jij. Ik hoop dat Aafke dat ook ziet, ook wanneer ze het niet kan tonen. Ze zal vast heel veel van je houden. Hou dat vast in de uitputtingsslag.
Lieve groet voor jou en je gezin,
en bedankt dat je blijft schrijven.
One Desire.
Dank voor al jullie warme reacties, en nieuwe inzichten. Het mooie van jullie reacties is dat het daadwerkelijk leidt tot nieuwe en andere inzichten.