Hoe reageert de omgeving
Het rapport van de psycholoog kan niet voorkomen dat de gezondheid van Aafke dag na dag achteruit gaat. Ondertussen krijgen we steeds meer reacties van familie en vrienden. Het is voor ons ondoenlijk geworden om iedereen telefonisch te woord te staan. Daar komt bij dat we veel tijd kwijt zijn aan de eetstoornis, en de schaarse tijd die we over hebben "op een normale manier" aan het gezin willen besteden. Vandaar dat we onze familie en een vaste kring van vrienden via de mail op de hoogte houden van de situatie. Eigenlijk reageert iedereen erg begrip- en liefdevol. Vrijwel iedereen begrijpt dat we de telefoon niet constant op kunnen nemen.
Mensen zijn bezorgd en willen graag iets doen. Dat iets willen doen uit zich in allerlei verschillende vormen. Eén van die vormen, is het geven van tips. Zo vraagt iemand zich af of hypnose wellicht een middel is om Aafke weer aan het eten te krijgen. Direct na deze tip volgt er een verontschuldiging: "Je lost daar uiteraard niet het basisprobleem op, maar de lichamelijke situatie wellicht wel enigszins. Wij zijn natuurlijk ook maar simpele leken, maar het hele drama houdt ons natuurlijk wel erg bezig."
Het doet mij goed om deze zinnen te lezen. Er zijn ook vrienden die er iets positiefs uithalen: "We praten er veel over en realiseren ons dan, de onmacht die jullie moeten hebben; en het aardige is dan dat je eigen sores gelijk tot de categorie "minor problems" gaat rekenen."
Anderen krijgen kippenvel van het verhaal. Mensen verbazen zich erover dat wij het nog maar zo kort weten, terwijl het al heel lang aan de gang is, zonder dat wij het doorhadden. Ik schrijf terug dat wij er zelf soms ook kippenvel van krijgen. Meiden in haar omgeving hadden al een hele tijd eerder aan de mentor doorgegeven dat ze dachten dat het niet goed ging met Aafke, en dat ze alle boterhammen in de pauze weggooide. Dat signaal hebben we helaas nooit gekregen van school. Ik denk dat scholen nog wel een slag te maken hebben, als het gaat om kennis over Anorexia.
De vraag van vrienden - "Hoe Aafke er zelf onder is"- raakt mij. "Is ze diep ongelukkig?", vraagt een vriendin, "of is het besef er niet zo? Jullie hoeven niet te antwoorden hoor, maar die vragen komen dan zo bij me op." Ik realiseer mij dat de vraag hoe Aafke er zelf onder is, moeilijk te beantwoorden is. Het is een volstrekt irrationele ziekte. Om gek van te worden. Het ene moment zegt ze dat ze dit leven niet meer wil, en dat ze haar oude leven weer terug wil. En vijf minuten later kan ze met het grootste gemak zeggen dat ze geen gram wil aankomen. Ze vindt zich nu nog te dik. Van die redeneringen worden wij als ouders radeloos.
Opvallend is dat mensen gelukkig ook aan haar zusje denken: "Jongens, ik wens jullie en Aafke heel veel geduld, kracht en sterkte toe, ook voor haar zusje. Voor haar is het toch ook zo moeilijk te snappen allemaal!" Dat is het inderdaad. Het is voor haar zusje niet te snappen. En hoe goed wij ons ook erin verdiepen: Voor ons is het uiteindelijk ook niet goed te snappen!
Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen
Volgende keer: Opname ziekenhuis onvermijdelijk
Gerelateerde blogposts
19
Reacties
Elke week "kijk ik gespannen uit" naar deze blog.
Wat een strijd voor u en uw vrouw en andere dochter en natuurlijk ook voor Aafke zelf!
Ik realiseer me wat ik mijn ouders aandeed en aandoe (ook al woon ik niet thuis)
Ik wens u sterkte en kracht!
Ik hoop dat u als gezin van kleine dingen kan genieten! U bent een goede vader dat lees ik, mensen geven vaak goedbedoelde adviezen maar laat u daardoor niet verwarren!
Sterkte nogmaals
Dat is altijd zo'n vraag, precies dat he..
Ook herkenbaar hoeveel tijd het allemaal kost, het voortdurend samen eten, het in de gaten houden van de klok. Zelf heb ik een beetje het gevoel alsof ik weer een baby heb.
Sterkte en bedankt!
Dank weer voor al jullie mooie reacties. Wij zijn nu zeker in staat van kleine dingen te genieten. Dat was in de beginperiode, waar de blog nu over gaat, helemaal niet het geval.
Jill, in de volgende blogs zal je zien dat de boosheid en het onbegrip er wel degelijk zijn. Soms is het als ouder ook helemaal niet zo duidelijk wat je voelt. En je voelt vaak tegenstrijdige dingen. Maar de beginperiode ging vooral gepaard met bezorgdheid. Je wilt dat je kind goede hulp krijgt. Maar eerlijk is eerlijk: het geduld raakt ook soms op. Daarover lees je al in de volgende blog. En naarmate het langer duurt, wordt de omgeving die het begrijpt ook veel kleiner. Uiteindelijk kunnen veel mensen er niet mee dealen.
Christine, jouw verhaal is ook voor mij heel herkenbaar. Wij zagen dat het niet goed ging met Aafke; dachten ook aan een depressie en we zagen het te laat. Ook wij hebben ons daar schuldig over gevoeld. Maar te lang blijven hangen in dat schildgevoel levert niets op. Uiteindelijk moet je je energie zo goed mogelijk gebruiken. En het kost inderdaad ontzettend veel tijd en energie. Ik denk dat bijna niemand in de omgeving zich de impact daarvan kan voorstellen. Ook die vergelijking met een baby hebben we wel eens gemaakt, met dat verschil dat je van een baby energie krijgt. Een dochter die Anorexia zuigt je energie op, en een oplaadmoment is er niet. Dat maakt het zwaar.