Blijf erin geloven: dochter met eetstoornis

 

Iris was altijd een heel vrolijk, gezellig, spontaan meisje. Een actief baby'tje, een lekkere peuter en op de basisschool had ze veel vriendinnetjes en hield van gezelligheid. Ze was een gangmaker en altijd in voor iets nieuws, als er iets moest gebeuren stond ze vooraan om het mee te regelen.

Toen ze 6 jaar was, is ze op streetdance gegaan. Tijdens voorstellingen stond ze te stralen op het podium en ook playbackshows, zingen in de kerk met de klas etc. vond ze prachtig, het was een genot om naar te kijken.

Na de basisschool ging ze naar het voortgezet onderwijs. Het eerste jaar verliep goed, ze had het naar haar zin, maakte nieuwe vriendinnen en begon een echte meid te worden. Het ging zo goed op school dat de school haar adviseerde naar een hoger niveau te gaan. Dan moest ze ook naar een andere school. Ze wilde het wel, maar vond het ook spannend.

Na de zomer begon ze op haar andere school. Ze kende al een paar meiden uit haar klas en werd goed opgenomen in de klas. In de weekenden viel het mij na een tijdje op dat ze niet veel at en ik vond haar dunner worden. Ze zei dan dat ze geen honger had en dat ze ook nog niet zoveel gedaan had dus niet veel eten hoefde. Ze had ook een enorme bewegingsdrang. Na een aantal weken maakte ik me echt zorgen. Het woord "anorexia" is toen ook gevallen.

We hebben een lang gesprek met haar gehad en ze gaf na lang praten wel toe dat het niet helemaal goed ging met eten. Wat ben ik toen geschrokken. Mijn kind anorexia...Ik heb de volgende dag de huisarts gebeld en hij zei dat ik contact moest opnemen met de kinderarts waar Iris onder behandeling was voor haar schildklier.

Die stuurde ons door naar een andere kinderarts. Daar moest ze wekelijks naar toe en ook naar een diëtiste. Intussen struinde ik internet af om informatie in te winnen. Ik kwam op de site van Human Concern. Hun visie sprak me gelijk aan en ik heb gebeld. We hebben een afspraak gemaakt voor een kennismakingsgesprek. Het voelde goed voor mij maar, nog belangrijker, ook voor Iris. Daar gingen we toen elke week naar toe.

Na een tijdje vond de kinderarts dat ze moest worden opgenomen omdat ze was afgevallen. Op onze weegschaal niet, maar in het ziekenhuis wel. Ze zouden haar een week observeren en dan verder kijken. Ze werd, tegen de afspraak in, direct aan de sondevoeding gelegd. Ze heeft 10 dagen in het ziekenhuis gelegen en toen hebben we haar daar weggehaald. Het voelde totaal niet goed. De kinderarts was een vreselijke man en er was één en al miscommunicatie. Ze wilden ook dat Iris geen contact had met de therapeute van Human Concern. Terwijl dat degene was aan wie ze haar verhaal kwijt kon.

We zijn verder gegaan met de huisarts, een diëtiste en de therapeute van Human Concern. Na 5 maanden ging het mis. Het eten en drinken werd steeds minder en ze viel af. Ik kon haar niet bereiken, wat voelde ik me machteloos. Ik stond erbij en ik keek ernaar. Ik heb via de huisarts een afspraak gemaakt met een kinderarts die goed bekend stond. We konden een paar dagen later terecht. Een paar hele zware dagen, ze vloog achteruit.

Bij de kinderarts bleek dat bepaalde bloedwaardes laag waren, haar hartslag was veel te laag en haar nierfunctie ging ook achteruit. De kinderarts wilde haar op laten nemen in het AMC maar daar was geen plek, dus bleef ze in het ziekenhuis daar en werd aan de sondevoeding gelegd. Ze was zo bang en in paniek en smeekte me haar mee naar huis te nemen. De angst in haar ogen toen de sondevoeding heel langzaam door het slangetje naar beneden liep, zal ik nooit vergeten. Na een paar dagen is ze overgeplaatst naar het AMC en daar heeft ze 3 weken gelegen.

Ze is 3 weken thuis geweest en deed haar best, maar moest toch weer opgenomen worden. Deze opname duurde 2 weken en toen is ze in dagbehandeling gegaan bij de Bascule. 5 dagen van 11 tot 7 uur. Daar moest ze weer opnieuw leren eten. Ze vond het er vreselijk. Ze verzette zich enorm tegen de behandeling. Uiteindelijk is ze na 10 weken naar huis gekomen en het leek in eerste instantie goed te gaan. Ze at zelfs dingen die ze een jaar niet had gegeten! De therapie bij Human Concern hadden we ook weer opgepakt.

In de vakantie zouden we een weekje naar Turkije en ze had er enorm veel zin in. Ik heb ook aan haar gevraagd of ze opzag tegen het eten in Turkije. Dat gaf ze wel toe, maar ze zag het helemaal zitten zei ze. De week ervoor zag ik al dat het niet goed ging. Ze begon weer te minderen met eten en ik heb het ook steeds naar haar benoemd. Ze was ook afgevallen. Ik hoopte dat de vakantie haar goed zou doen, ander land, mooi weer en ja......ander eten... Het ging helemaal mis, ze at en dronk op het laatst bijna niet meer. En je kunt met z'n allen op je kop gaan staan, het helpt niks.

Ik heb de kinderarts gebeld en ze schrok heel erg en maakte zich ernstige zorgen. Ze zei dat we in Turkije naar een arts moesten om haar na te laten kijken. Dat hebben we gedaan en ze kreeg een infuus met vocht en vitamines, een soort shot om in ieder geval mee naar Nederland te kunnen.

Toen we thuis waren zijn we op controle bij de kinderarts gegaan. Het was heel kritiek en ze werd weer opgenomen. Qua gewicht lager dan ze ooit geweest was en lichamelijk heel slecht. Daar ligt ze nu alweer 3 weken.

We hebben besloten om haar nu op te laten nemen in een kliniek. Dit kan en mag niet meer zover komen, de volgende keer zijn we haar kwijt. Prioriteit nummer één is nu haar gewicht. Gewicht is bij deze ziekte niet het belangrijkste maar voor Iris op dit moment wel. Ze wil absoluut niet naar een kliniek en omdat ze ouder is dan 12 heeft ze ook inspraak in haar behandeling. Dus nu is er een rechterlijke machtiging aangevraagd. Dat is met haar besproken en ze wil er alles aan doen om niet opgenomen te hoeven worden. Het is vreselijk dat het zo moet, maar er MOET iets gebeuren.

Dit alles speelt nu 15 maanden. Het is een proces waar je doorheen gaat. Je moet het accepteren dat je kind anorexia heeft. Je wilt het niet geloven. Wat ik ook geleerd heb, is dat boos worden, gillen, schreeuwen, strijden niet helpt.

Je wilt alles doen om je kind te helpen, maar ze moet het zelf doen. De hele wereld kan het willen, maar als zij niet wil eten, gebeurt het ook niet. Je moet accepteren dat je aan de zijlijn staat en machteloos moet toekijken hoe je kind zichzelf uithongert. Ik heb altijd geprobeerd contact te houden met Iris. Door er voor haar te zijn, haar te steunen en met haar te praten.

En wat ik ook geleerd heb, is dat je duidelijk je grenzen aan moet geven. En dat is mij niet altijd meegevallen. Maar door je grenzen aan te geven ben je duidelijk en uiteindelijk help je haar daar alleen maar mee. Zelf hebben we ook hulp gezocht. Het is zo loodzwaar allemaal en je moet er zelf ook niet aan onderdoor gaan, daar heeft je kind ook niets aan. Ze hebben je zo nodig alhoewel ze dat niet altijd laten merken.

Ik denk ook dat het belangrijk is dat je je realiseert dat hier niemand schuld aan heeft. Je kind niet, jij niet, niemand niet, het is ze overkomen. Wij hebben nog 2 prachtige dochters en ook voor deze 2 meiden moeten we er zijn. Ook zij hebben hun zorgen voor hun zus.

Deze ziekte treft het hele gezin.

Ik heb er ook altijd in geloofd dat Iris hier uit gaat komen. En dat geloof ik nog steeds. Hoe diep ze nu ook zit, ik weet zeker dat ze deze ziekte gaat overwinnen. Ik zie bij haar ook veranderingen, hoe klein ze ook zijn. De gedachtes zijn op dit moment te sterk, ze is te zwak om er tegenin te gaan, maar als ze aansterkt, zal ze het beter kunnen. Iemand stuurde mij een mail met deze tekst:

Optimistisch zijn wil niet zeggen dat je jezelf voor de gek houdt, en de dingen ziet zoals jij wilt dat ze zouden zijn. Maar dat je de dingen ziet zoals ze zijn, en daarbij gelooft dat het goede uiteindelijk zal overwinnen.

Op dit moment heeft Iris intensievere hulp nodig en redt ze het niet met 2 uurtjes per week. Als ze klaar is bij de Bascule, kan ze bij HC de therapie weer oppakken.

Als laatste wil ik zeggen:

Blijf van je kind houden, ze hebben ons zo hard nodig!!

Zij kunnen er niks aan doen!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

curedeva - Dinsdag 30 november 2010 14:18
Mooi geschreven. Ik hoop dat het gauw beter gaat met Iris! Het raakt me...

Liefs
Marjolijn - Dinsdag 30 november 2010 15:59
Heleen.
Ben waanzinnig trots op jullie.

debbie - Dinsdag 30 november 2010 16:23
het is allemaal zo herkenbaar en voelbaar, de pijn, de onmacht, het verdriet, de angst. het voor je gevoel niets kunnen doen. heel veel sterkte en laten we hopen dat onze meiden gauw de goede weg opgaan en blijven gaan.
Amanda - Dinsdag 30 november 2010 17:49
volgens mij heeft iris een onwijs lieve moeder!
- Dinsdag 30 november 2010 17:56
Lieve ouders van Iris en Iris zelf,

Ik ken Iris nog van de dagbehandeling.
Ik wil jullie heel erg veel sterkte wensen en ik hoop dat Iris snel weer de kracht krijgt om door te gaan.
Ik heb gezien dat ze het in zich heeft en ik heb er ook alle vertrouwen in dat het goed gaat komen!
Heel erg veel sterkte!
Liefs, Mančl
Inger - Dinsdag 30 november 2010 18:13
Ik ken Iris ook, van de dagbehandeling.
En Iris blijft zo'n lieve * op het eerste gezicht vrolijke meid.
Ze straalt kracht uit & Iris: ik weet dat jij die kracht kan gebruiken om beter te worden.
Gisteren heb ik je/haar nog even bezocht en meis je komt er echt wel!
Doorzetten, vechten: dat zijn dingen die jij zo goed kunt.
Nu de goede kant op!

Hele dikke knuffel aan Iris & ouders veel sterkte.
Anouk - Dinsdag 30 november 2010 19:42
Heey Lieve zus!

Ik vind het heel erg voor je!!!!! En ik mis je thuis ook heeeeel erg!!!!! Ik heb het verhaal nog niet helemaal gelezen wand ik kan ook niet zo snel lezen haha! er staan ook dingen in die ik nog helemaal niet weet?! Ik hoop dat je snel weer thuis komt!!!!!! En dan kunnen we eindelijk naar walibie en weer gaan winkelen net als vroeger..! dat vond ik altijd heeel erg leuk!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx je kleine zus!!

Yara - Dinsdag 30 november 2010 19:48
Lieve ouders van Iris en Iris zelf,

Ik zit met tranen in m'n ogen, dit is zo herkenbaar. Heel goed geschreven en heel erg waar.
Het is verschrikkelijk moeilijk, voor het hele gezin. Maar zolang je erin blijft geloven komt het goed!
Ik heb er een hekel aan als mensen zeggen dat ze denken hun eetstoornis nooit helemaal te kunnen overwinnen, dan blokkeer je toch alle wegen?
Precies twee jaar geleden zat ik in dezelfde situatie. Toen ben ik ook opgenomen, maar dat heeft me alleen maar slechts gegeven (maar dit geldt lang niet voor iedereen in een kliniek!). Je zit in een eetgestoorde omgeving, zonder de mensen van wie je houdt. Maar voor het eten was het meestal wel 'makkelijker'. Na drie maanden ben ik toch met ontslag gegaan omdat ik achteruit ging... maar wat dan? Samen met m'n ouders ben ik aan de Meergezinsdagbehandeling begonnen. Dit heeft mij enorm geholpen. Misschien is het ook iets voor jullie hiernaar te informeren? Het is bij Accare in Almere of in Smilde.
Bij deze behandeling wordt het hele gezin erbij betrokken. Om de zoveel weken komen een paar dagen 7 paar ouders + dochter/zonen met eetstoornis bij elkaar, en daarna gaat iederene weer naar huis. Er worden afspraken gemaakt, therapieen voor iedereen, de ouders worden geholpen met hoe ze dingen moeten aanpakken en de jongeren kunnen stuen bij elkaar vinden. Qua intesiteit is deze behandeling hetzelfde als een klinische opname, maar dan in een gezonde omgeving en zodra het beter gaat kan je dingen gaan oppakken en langzaam weer in het echte leven stappen.
Dat heeft mij goed geholpen. Ik wist dat als ik nog X kilo aan zou komen, dat ik dan weer mocht fietsen bijvoorbeeld. Dat wilde ik zo graag, en dan doe je het ergens voor.

Misschien kende jullie het al, maar ik wilde het jullie alsnog graag laten weten. Misschien zou het jullie iets kunnen bieden...

Heel veel sterkte en kracht voor jullie allemaal en met elkaar.

Liefs Yara

PS. Met mij gaat het nu super goed. Woon in Zuid-Frankrijk en doe hier een geweldige opleiding!
Dus geef de hoop noooooit op! Het komt goed.
Ama, - Dinsdag 30 november 2010 20:19
Wat een verhaal, kan maar 1 ding zeggen meis,
Vecht ertegen, ik zelf heb ook anorexia gehad, en ben heel diep gegaan, Ik heb er voor gevochten en ben nu moeder van een heel lief meisje. Een bewuste keus, die mij enorm gelukkig maakt. Het gevecht in me hoofd is gestopt, dus wil je alleen mee geven hoe moeilijk het ook is.. er komen mooieren tijden aan als je de e.s los laat.
Hou je taai!
Anoniem - Dinsdag 30 november 2010 21:21
Lieve Iris,

Ik ken je ook een beetje en vind je een geweldige en lieve meid. Ook ik had een eetstoornis, was opgenomen en weet hoe machteloos het voelt. Weet alsjeblieft dat het 't waard is om te vechten. Wacht niet totdat het goed voelt, dat moment zal nooit komen. Dat komt pas als je gezonder bent, als je goed voor jezelf zorgt en lief bent voor je lichaam. Het is zwaar, maar het is mogelijk. Ik geloof in je, vecht...je bent het waard!
Voor de moeder van Iris ook veel kracht. Blijf haar steunen en zie vooral de Iris die ze werkelijk is, achter deze vreselijke ziekte. Succes!
lotte - Woensdag 1 december 2010 21:10
lieve iris en familie,

ik wens jullie heel veel sterkte in het gevecht.
zelf heb ik 2weken naast iris in het ziekehuis gelegen en met mij gaat het nu heel goed..
en ik ben ervan overtuigt dat iris het ook kan!!
ZET HEM OP IRIS, JE KAN HET!

XXXXlotte
Lieke - Donderdag 2 december 2010 17:06
Wat een prachtmoeder! Sterkte voor jullie allemaal! Mijn moeder is ook altijd in me blijven geloven en TOEN had ik daar op momenten soms niks aan, maar als ik nu terugkijk zie ik dat het ZO belangrijk is om toch steeds te horen dat de strijd niet hopeloos is. Dat mensen je niet opgeven. Dat mensen voor je vechten. Met je meevechten.

Houd vol, die betekent denk ik veel voor Iris!
Lies - Donderdag 2 december 2010 22:53
Wauw!! Wat een fijne moeder/ ouders heeft Iris, als ik dit verhaal zo lees.
Maak uit dit verhaal ook op dat er echt een knop om moet gaan...Dat je echt zelf inziet dat het fout zit en dat je beterschap wilt! (Ik heb daar een hele tijd over gedaan)

@ Moeder van Iris: Wat een raak geschreven verhaal. Gelukkig kan ze terugvallen op jullie, iets wat ik mis.
Mooi dat je zo positief blijft! Probeer vooral de positieve dingen te benadrukken!

Wens jullie heel veel sterkte!
Esther - Vrijdag 3 december 2010 01:20
Wat een mooi geschreven verhaal en wat een geweldige moeder bent u voor Iris!! Met die steun en liefde moet ze er zeker gaan komen!

Momenteen is een gezinsbehandeling de meest effectieve behandeling voor adolescenten met anorexia. Dus misschien wel en goede tip die hierboven gegeven werd!

Heel veel succes en sterkte,
Liefs Esther
lois - Dinsdag 7 december 2010 11:39
Heel mooi geschreven,

ik wens jullie ontzettend veel sterkte en hoop dat het allemaal beter wordt!

Liefs
Margriet - Woensdag 8 december 2010 15:01
Ben ik de enige die niet positief is over dit verhaal? Ik heb zelf een jaar bij een therapeut gelopen die niets deed met de eetstoornis. Bij mij ging het kwa gezondheid niet zo slecht als dit meisje, maar die therapeut heeft me daar echt niet mee kunnen helpen.
Ondertussen ligt dit kind gewoon dood te gaan onder de handen van een therapeut van Human Concern. Ik snap niet dat u zo positief kunt zijn hierover. Alsof je van gesprekken alleen van een eetstoornis kunt genezen.
- - Woensdag 8 december 2010 18:34
@margriet ,wat denk jij dan dat beter voor haar is om te genezen?
Monique - Woensdag 8 december 2010 19:00
Ben het helemaal met je eens Margriet!! 3de keer dat ik hierover zoiets hoor/ lees.
Ik hoop dat Iris Na haar opname (?) gewoon bij de bascule deeltijd blijft doen en erna ook daar nog poliklinische gesprekken!
vriendinnetje van Iris - Woensdag 8 december 2010 19:51
Hee lieve Oompjes,

Ik hoop echt dat het zo snel mogelijk beter gaat met iris.
Dit is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan..
Maar lieve Iris, ik heb nu al bijna 5 jaar bij je in de klas gezeten en ik weet dat je het kunt! Jij bent een echte doorzetter! Je kunt het wel Ir! Het bezoekje bij jou was echt super gezellig! Ik hoop dat we dat nog veel vaker gaan doen want ik mis je echt ontzettend! Er komen tijden dat we weer samen gaan shoppen, dansen, zingen en springen. Het komt allemaal goed!

De rest van de oompjes: heel veel sterkte! Ik weet zeker, en heel veel meer mensen weten dit, dat Iris het kan!

Xje je vriendinnetje
Heleen - Woensdag 8 december 2010 20:35
@ Margriet Jij bent vast niet de enige die niet positief is over dit verhaal. Ik heb mijn verhaal niet opgeschreven om te kijken of het positief of negatief is. Het is mijn verhaal, hoe ik erin sta. Jij hebt een therapeut gehad die niks met de eetstoornis deed en deze therapeut heeft jou niet kunnen helpen. De therapeute van Iris deed wel degelijk iets met de eetstoornis. Ik weet niet of jij weet wat de visie van Human Concern is? Misschien heb je de site al eens bekeken, anders zou je dat eens kunnen doen. Iris heeft heel duidelijk aangegeven dat de gesprekken met de therapeute hielpen. Dit heeft wel een tijdje geduurd, er moest toch een vertrouwensband ontstaan. En die is er ook gekomen. Alleen op dit moment is de hulp niet voldoende, ze heeft intensievere hulp nodig, iets wat ook de therapeute van HC heeft aangegeven. En het is zeker niet zo dat Iris ligt dood te gaan onder de handen van de therapeute van HC. Iris is ook al die tijd onder behandeling geweest bij een (hele goede) kinderarts.
Wij hebben ook met de Bascule gesproken over de therapie van HC en gelukkig begrijpen zij heel goed dat Iris een vertrouwensband heeft met de therapeute van HC. Er is ook contact geweest met de therapeute en de Bascule. Ook bij de Bascule staan ze positief tegenover het feit dat wij (in de toekomst) de therapie weer op willen pakken.

@ Monique: Als Iris in de kliniek wordt opgenomen is het niet vanzelfsprekend dat ze van de kliniek naar de deeltijd gaat en dan poliklinisch. Dat gaat in overleg. Het kan maar zo zijn dat ze vanuit de kliniek gaat afbouwen en helemaal niet naar de dag- of deeltijdbehandeling gaat. Dat wordt per persoon bekeken en gaat in goed overleg.

Henriette - Woensdag 8 december 2010 21:42
Lieve zus & nichie, heel mooi opgeschreven!
En Ier, je bent een prachtmeid en ik ben heel erg trots op je hoe je het allemaal doet, je bent een kanjer! De komende tijd zal nog harstikke moeilijk voor je zijn, maar ik blijf in je geloven!
Ben blij dat jij mijn nichtje bent en jij Heleen, bent de liefste en beste zus van de wereld!!!
laura - Donderdag 9 december 2010 13:01
echt heel veel sterkte, wat een rotziekte. word weer jezelf! ;)
Door - Dinsdag 14 december 2010 21:27
Hallo,

Als je als ouder in je dochter blijft geloven, dan zal je dochter ook positiever blijven kijken naar genezing. Laat haar merken hoe mooi het leven voor haar kan zijn. Vertel met haar over vroeger, over nu en over de toekomst. kijk uit naar mooie momenten. Zo heb ik ook de moed gehouden toen de ziekte anorexia mij 8 jaren geleden trof.

Gewicht is inderdaad een bijzaak, maar nu even het allerbelangrijkste. Leg er niet teveel nadruk op.

Ik ben na mijn behandeling (opname van 4 maanden) het leven gaan oppakken en ben nooit meer teruggevallen. Ik ben helemaal vrij van anorexia. Ook omdat iedereen om me heen in me geloofde.

Blijf in je dochter geloven en luister goed naar haar. Ga ook leuke kleine dingen met haar ondernemen. Mooie muziek luisteren, ritjes in de auto maken, samen breien, etc.

Ik hoop met heel mijn hart dat je dochter beter wordt.

Liefs Door
eveline - Dinsdag 28 december 2010 23:39
wat een herkenbaar verhaal! de machteloosheid die je als ouder zijnde hebt, het is vreselijk!wij hebben het geluk dat onze dochter de positieve kanten van herstellen van deze slopende ziekte om kan zetten in motivatie om het gevecht aan te gaan. de lichamelijke klachten, het depressieve gevoel, haar doel is nu om eerst eens te proberen minder ongelukkig te worden.
Ze zit in de kliniek en hoe moeilijk ze het ook vindt, ze weet dat dit voor haar de juiste plaats is omdat er geen ruimte/kans is om te compenseren e.d.
Soms kan een therapeut op een bepaald punt niet voldoende doen en is een opname soms beter maar het idee dat er een vertrouwd iemand klaar staat om haar verder te helpen als ze klaar is in de kliniek is geweldig, waar dat dan ook mag zijn.

ik wens jullie als gezin veel kracht en liefde toe, blijf in herstel geloven, hoe moeilijk dat soms ook is.
Zoals ik elke avond aan mn dochter sms: IEDERE OCHTEND IS ER EEN NIEUWE DAG MET NIEUWE KANSEN!!!

liefs, Eef
Jeannette - Woensdag 5 januari 2011 10:22
Lieve Heleen, Iris en rest van het gezin,

Wat herkenbaar is jullie verhaal; de angst van een moeder, de pijn van een kind...maar blijf in jezelf en elkaar geloven en heb het vertrouwen dat het goed gaat komen. Heleen, iedere verandering IS een verandering, hoe klein ook. Iris, ieder klein stapje is voor jou een GROTE stap op weg naar je genezing. Uit het verhaal van je moeder haal ik dat je een "vechter" bent. Je mag trots op jezelf zijn dat je al zover gekomen bent en meis, haal daar steeds de kracht uit om weer een stapje verder te gaan. Er zijn zoveel mensen die van je houden omdat jij Iris bent; ik lees reacties van je zus, vriendin, tante en dan zie ik dat er met zoveel liefde aan je gedacht wordt en dat deze mensen oprecht met je mee leven; kom op meid, ga samen met deze mensen de strijd aan tegen het demon dat Annorexia heet; schop met twee voeten het duiveltje van je schouder af en geef het engeltje in je de kracht om te overwinnen.
Als moeder van...weet ik dat JIJ het kunt, dat JIJ die kracht in je hebt, gebruik die kracht dan ook, ok.
Heleen, weet dat je een bijzonder mens bent.....

jullie zijn alletwee TOPPERS en vanaf deze plek wil ik jullie laten weten dat ik het volste vertrouwen heb dat het jullie gaat lukken. Iris heeft niet de gemakkelijkste weg te gaan maar ze komt er aan uit, dat weet ik zeker.

Heel veel sterkte de komende tijd en Heleen en Iris, blijf in jezelf geloven!!!

Warme groetjes
Max - Zondag 9 januari 2011 20:39
Heee, familie Oomen

Heleen wat een mooi verhaal en veel sterkte...
Iris heel veel sterkte en ik hoop dat je snel beter wordt!!
De rest van de Familie ook heel veel sterkte en succes,

Gr. Max

P.S. Anouk mooie reactie "heb nog niet hele verhaal gelezen, kan niet zo snel lezen" hahahahaha :D
Noortje - Dinsdag 11 januari 2011 16:26
Heel mooi geschreven. Zelf heb ik ook Anorexia en het is bijzonder om het zo vanuit een moeder te horen hoe het is. Heel veel sterkte voor Iris en natuurlijk ook voor de rest van het gezin!
chimene en nienke(vrienden van anouk) - Vrijdag 4 februari 2011 20:45
heej
wij wensen je heel veel sterkte
en hopen dat je snel weer kan shoppen met anouk =)

doeggie
dan ga je veel snoep eten~!
marijke hollewand - Zondag 6 maart 2011 21:23
lieve mensen, we waren al onder de indruk van Michel zijn verhaal toen hij een keer bij ons was. En nu we ook het verhaal van Heleen hebben gelezen hebben we nog meer bewondering en respect voor jullie.