Met Aafke blijft het beetje bij beetje beter gaan. Tegelijkertijd vindt Aafke het idee om beter te worden, ook wel eng. Haar grote angst is dat mensen haar los gaan laten als ze gaat eten. Het wordt mij ineens duidelijk dat het niet eten van Aafke voor haar ook een communicatiemiddel is om tegen de wereld te zeggen, dat het niet goed gaat met haar. Vanuit die optiek is de eetstoornis eigenlijk een manier van praten, zonder woorden te gebruiken.

Aafke kan niet de goede woorden vinden om aan anderen duidelijk te maken hoe zij zich echt voelt. De woorden die zij daarvoor nodig heeft, zijn in haar belevenis misschien wel dodelijker dan het gevaar van de eetstoornis. Misschien gaat een eetstoornis wel veel meer over "Je het niet op een andere manier kunnen uiten," dan over niet eten. Als Aafke niet weet hoe zij zich op een andere manier moet uiten, kan ik mij heel goed voorstellen dat zij doodsbang is om beter te worden.

Ook al gaat het iets beter in het hoofd van Aafke, dat betekent nog niet dat de chaos helemaal weg is. Aafke heeft het idee dat de die chaos niet opgemerkt wordt door de hulpverleners. Dat maakt haar angstig. Daar komt bij dat zij is ervan overtuigd is, dat de chaos in haar hoofd alleen maar toeneemt, bij gewichtstoename. Ook dat maakt haar angstig. En tenslotte geeft ze aan elke ochtend weer op te staan met een diep somber gevoel, dat ze verwoordt met de woorden: "Hoe kom ik deze dag weer door?"

We proberen met de behandelaars mee te denken wat nu de beste stappen voor Aafke zouden zijn. De zorgen in haar hoofd hebben o.a. te maken met de druk die zij voelt, de pijn van o.a. het aankomen. Ik denk dat het goed is om in deze fase te voorkomen dat Aafke die druk als ondraaglijk gaat ervaren. We vragen aan de behandelaars om tijdelijk het aankomen wel te laten stijgen, maar minder te laten stijgen. Het zou jammer zijn als we haar vanwege een te hoge druk en te hoge snelheid voor de zoveelste keer kwijtraken.

Ondertussen zien we gelukkig dat haar concentratievermogen iets toeneemt, en durven we langzamerhand weer te denken aan een leven op school. Ik realiseer mij dat het leven van Aafke in veel opzichten tot stilstand is gekomen. Als ze straks weer terugkomt in de "normale" maatschappij, dan zal ze heel veel in moeten halen.

De volgdende keer: De eetstoornis dicteert