Ik ben Eva, bijna 14 jaar. Ik ga sinds kort met een groep mensen langs middelbare scholen in Gelderland om mijn verhaal over anorexia te vertellen, iets meer begrip te creëren & jongeren te helpen die zelf ook met zulke problemen zitten. Ook heb ik een tijdje geleden in de hitkrant gestaan met mijn verhaal. Nu dacht ik misschien is het ook wel een goed idee om op Proud2Bme komen te staan, dan kan ik de jongeren die ik spreek misschien ook doorverwijzen naar Proud.

Waar moet ik beginnen? het begon in de zomervakantie waarin ik 11 was geworden. Ik was al een poosje heel erg ontevreden met mezelf. Dat kwam onder andere door de scheiding van mijn ouders een paar maanden geleden, en buitensluiting op school. Al snel begon ik mezelf te dik te vinden. Ik wilde er wat aan doen.

Ik begon met bewegen, maar nog niet veel. Toen kocht mijn moeder een hometrainer voor mijn broer die wel iets te dik was. Toen ging het helemaal mis. Langzaam begon ik ook nog minder te eten.

Dit ging een lange tijd door tot mijn ouders het doorkregen.

Ik gaf toen zelf aan dat ik hulp wilde, omdat ik doodongelukkig was doordat ik constant moest bewegen van de anorexia. We zijn toen naar de huisarts gegaan, die verwees me door naar een diëtiste in het ziekenhuis die me hielp met eten.

Ik wilde wel luisteren maar ik kon het niet. Een jaar nadat ik was begonnen gingen ik en mijn moeder naar de kinderarts, niets vermoedend. Zij kwam met een voorstel: of nog een week thuis blijven, goed eten en aankomen of naar het ziekenhuis.

Ik en mijn moeder hebben lang nagedacht maar ik wist dat ik thuis niet zelf kon eten en alleen maar zou lijden. ik vond het wel vreselijk want het was de week van de afscheidsmusical van groep 8 en alle afscheidsfeestjes. Ik heb gekozen voor het ziekenhuis. Daar moest ik weer eten en niet veel bewegen en aankomen natuurlijk. Ik heb daar best een rottijd gehad.

Maar goed, na 3 weken mocht ik weg en kreeg in een intake bij Rintveld. Ik kreeg ziekenhuis-thuis behandeling, maar dit hielp totaal niet. Die tijd is de ergste tijd van mijn leven geweest door mijn anorexia die ook nog eens voor woedeaanvallen zorgde. Ze besloten me naar de kliniek te sturen. Daar heb ik 3 maanden gezeten. Daar heb ik de knop omgezet en gezegd dat ik wilde eten.

Door steun van vriendinnen daar in de kliniek ben ik verder gekomen. Toen ik inmiddels anderhalf jaar geleden daar weg ging, begon ik met nog 1x in de week op Rintveld komen. Daarna ben ik een tijdje bezig geweest met mijn terugval-prefentieplan. Ik heb weer een gezond gewicht en ik ben (bijna) altijd tevreden met mijn eigen lichaam. Ik ga nu weer naar school en ben ondanks alles toch overgegaan naar de 2de en ga nu alweer naar de 3e. En natuurlijk het belangrijkst: ik kan weer genieten van het leven!

Ik heb alles weer opgepakt, mijn leven. Ik ben er later in de behandeling achter gekomen dat ik anorexia heb gekregen door mijn sterke onzekerheid en slechte zelfbeeld. Maar voornamelijk omdat ik serieus genomen wilde worden, dat ik niet gezien wilde worden als een dom niet nadenkend kind. Ik dacht dat mensen anders over me zouden gaan denken als ik zou gaan afvallen. Natuurlijk heb ik dit niet bereikt met de anorexia. Het enige wat ik eraan heb overgehouden zijn nare herinneringen.

Ik wil jullie allemaal meegeven: met (onnodig) afvallen bereik je niks. Het verpest je leven. Begin er niet aan.

En voor meiden die nu in een fase zitten waar ik al uit ben, geloof in jezelf! Als je nu doorzet wordt alles later weer veel fijner. Je zult het nu niet geloven, maar als je weer een normaal gewicht hebt zul je anders over jezelf en alles gaan denken. Je zult positiever tegenover jezelf en het leven staan, zodat je daarna ja anorexia achter je kunt laten. Zelf geloofde ik hier ook niet in, maar toen ik dit ben gaan geloven, is alles spoedig weer beter gegaan! Geloof me! Vrij van de anorexia!

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.

Eva