Vriendschap met een eetstoornis

 

verhaal eetstoornis naoIk zeg altijd dat onze vriendschap pas is ontstaan zo'n anderhalf jaar geleden. Maar nu ik zo zat te graven kwam ik erachter dat we eigenlijk vriendinnen zijn zolang ik me kan heugen. Alleen in mijn jongere jaren waren we gewoon bevriend en sinds anderhalf jaar is dat gegroeid naar Best Friends. (maar ik ben er ook achter gekomen dat dat niet forever zal zijn!) Zij is de vriendin die er altijd voor je is. Je kan gewoon simpelweg niet (makkelijk) van haar loskomen, omdat je dan zelf de vriendschap zal moeten verbreken.

Zij zal je altijd willen blijven vasthouden. Nu heb ik al veel vriendinnen ‘verloren' door allemaal verschillende redenen en misschien dat ik daardoor de vriendschap met "de eetstoornis" ben aangegaan. Ik had immers iets nodig waarop ik kon bouwen, vertrouwen en rekenen. Maar goed, laat ik je eerst maar even uitleggen wie "de eetstoornis" precies is.

De eetstoornis is een vriendin die haar onderdak heeft gezocht in mijn hoofd. Een vriendin die het beste met mij voor heeft (toch?). De eetstoornis is eigenlijk de vriendin die ik mis. Iemand die zich om mij bekommert en meeleeft. De eetstoornis is er altijd voor mij en ze zal me nooit laten vallen. Ik kan altijd met haar praten, of eigenlijk, zij praat meer tegen mij dan ik tegen haar praat,. Maar ik ben ook meer een luisterpersoon, dus dat zit wel goed.

Ik wil perfectionisme in mijn leven dus ook voor mijn lichaam. En zij ook. Zij wil ook dat ik mooi en perfect wordt. Zij helpt mij bij wijze van met het fine-tunen van mijn lichaam. Want dat is echt hard nodig! Nu ben ik geen mollig meisje, ook nooit geweest, maar toch zijn er nog zat dingen die minder dik kunnen. Denk vooral aan mijn buik en benen. (nog veel meer, maar dit zijn de voornaamste dingen)

De eetstoornis zorgt ervoor dat ik motivatie vind om te gaan werken aan mijn lichaam. Om uiteindelijk mijzelf mooi te gaan vinden. Dit doet zij door mij te vertellen wat ik wel en wat ik niet mag eten/drinken. Dit gaat de hele dag door. De hele dag door praat zij tegen mij. Ze is geen moment uit mijn hoofd. Weinig kan mij afleiden van haar stem. Dit is best gezellig hoor, je hebt wat aanspraak, maar soms zou je haar toch ook even de mond willen snoeren. Want kijk, er zit nog iemand in mijn hoofd. Iemand die het vaak oneens is met "de eetstoornis". En daardoor ontstaat er nogal vaak ruzie. En die ruzies maken mij vaak moe en verward. Op een gegeven moment weet je gewoon niet meer naar welke stem je moet luisteren! Wie is nu de oprechte vriendin? Vaak wint De eetstoornis en volg ik toch weer gewillig haar weg.

Waar haar weg uit bestaat? Het komt hier op neer: zo weinig mogelijk eten, veel bewegen, veel water drinken, constant op je hoede zijn van wat je binnen krijgt, altijd calorieën tellen, vaak op de weegschaal gaan staan om toch even te checken of je goed bezig bent, in de hand houden hoe dingen gekookt/ gebakken worden, af en toe een snoepje maar dit moet je compenseren. Eigenlijk gaat het er gewoon om dat je altijd bezig bent met haar en het eten/drinken.

Om eerlijk te zijn, nu ik dit alles zo lees merk ik dat je eigenlijk niet zoveel tijd meer krijgt voor het leven buiten de eetstoornis. De eetstoornis wijkt namelijk geen moment van je zijde en als je gewoon even los wilt komen dan zorgt ze er wel weer voor dat je bij haar terug komt, soms met hangende pootjes.

Hoe is mijn vriendschap zo hecht geworden met "de eetstoornis"?

Zo'n anderhalf jaar geleden ging het ineens helemaal mis met me. Ik voelde me toen heel erg down en zag gewoon geen toekomst meer. Alles was donker om me heen en ik zag nergens de lol van in. Ik had gewoon niks meer om voor te vechten. Mijn toekomstdroom was namelijk in stukken geslagen en ik had geen doel meer voor ogen. En ineens was zij daar. Het stemmetje dat eigenlijk altijd al in mijn hoofd had gezeten. Het klonk alleen veel harder. Ze vroeg me om eens goed naar mijzelf te gaan kijken in de spiegel. En nee, ik was niet trots op wat ik zag. Zij beloofde mij dat zij mij mooi kon maken, maar dan moest ik me wel houden aan haar voorwaarden. Maar goed, wat had ik te verliezen? Vanaf die dag heb ik haar hand stevig gepakt en zijn wij 2 handen op 1 buik geworden.

Voor deze tijd was ze er ook altijd al, maar toen was ik er ongeveer 6 uur per dag mee bezig (wat uiteindelijk toch ook nog best veel is) en nu is dat 24/7 geworden.  Nu ben ik al van jongs af aan geobsedeerd geweest door uiterlijk. Vooral bekende sterren hadden mijn aandacht. Zij waren allemaal zo perfect en zo wilde ik ook zijn. Toen "de eetstoornis" mij beloofde dat ik ook zo kon worden toen had zij ook meteen mijn aandacht. Zij had daar de perfecte maniertjes voor.

In mijn middelbare school tijd heb ik wel eens pro-ana sites bezocht, dit wegens een school presentatie. Hier ben ik in deze tijd ook weer op gaan kijken, gewoon uit nieuwsgierigheid hield ik mezelf voor. Maar ik zoog de informatie op alsof ik een spons was. Ik vond hier zulke handige en bruikbare tips. Maar niet alles hoor! Sommige vond ik gewoon te heftig en ook nergens voor nodig. Ik wilde mezelf niet verhongeren of de dood in helpen, ik wilde gewoon mijn lichaam gaan fine-tunen. Maar als je eenmaal bezig bent kan niks je meer snel genoeg gaan. Ik wilde in korte tijd perfect worden en daar hielpen nou eenmaal de wat heftigere maniertjes beter bij. Pillen of wat ook heb ik echter nooit gebruikt. Ik wilde alles wel op eigen kracht blijven doen. Dat maakte mij namelijk sterker, vond ikzelf.

Pas nadat ik op Proud2BMe een artikel las over de eetstoornis NAO begon ik wat in te zien. Wat ik las was namelijk hoe ikzelf ook was. Ik las eigenlijk gewoon een artikel over mijn leven. Ik begon te beseffen dat de zogenaamde vriendin, een eetstoornis NAO was. Helemaal geen vriendin, maar een eetstoornis. (Ik noem haar hierboven telkens wel eetstoornis, maar dat dit het was besefte ik me in die tijd nog helemaal niet) Een stoornis die ikzelf notabene tot vriendin had gebombardeerd. Een vriendin die ik, volgens dat artikel, ineens moest gaan loslaten. Nu ben ik een persoon die vrienden niet gemakkelijk loslaat. Ik wil alles op alles zetten om vriendschappen te behouden en dat ik nu ineens mijn grootste steun en toeverlaat moest laten vallen, dat viel me zwaar.

Het feit dat ik over mijzelf zat te lezen vond ik zeer schokkend. Hoe de gedachtes je leven beheersen, hoe je je gewicht aan het controleren ben (moet tussen grenzen blijven), hoe je altijd maar bezig bent met die weegschaal, dat je dingen probeert om snel af te vallen, etc. Ik herkende me in bijna alles en hoe eng ik dat ook vond, ik ben toch naar mijn moeder gegaan met het artikel. Maar mijn moeder had het allang door en zei ‘Ik dacht dat je zelf al door had dat je een eetstoornis had' .... Later bleek dat de meeste mensen om mij heen het al door hadden, ze hadden het allemaal door behalve ikzelf. Zij zagen in dat "de eetstoornis" geen vriendin is, maar een ziekte.

Toen begon het hele proces. Ik bedoel, ik had nu erkent dat ik ‘ziek' was en dan moet je wel actie gaan ondernemen. Achteraf weet ik dat ik er nog helemaal niet klaar voor was. Ik deed alles maar half en zocht toch steeds weer contact met "de eetstoornis". Wilde helemaal niet dat zij uit mijn leven zou verdwijnen. Dat zou betekenen dat ik weer een vriendin zou verliezen, daar was ik gewoon niet klaar voor.

Uiteindelijk door een gesprek met mijn oma, ‘Als je iets echt, maar dan ook echt, wilt dan lukt dat je ook!' toen is er echt een belletje gaan rinkelen. (Ook heb ik altijd heel goed met mijn moeder erover kunnen praten trouwens!) Om van je eetstoornis af te komen moet je er voor 100% achter staan, 99% is gewoon niet genoeg! Toen ben ik het aan mensen gaan vertellen die mij verder zouden kunnen helpen met het vechten hiertegen.

eetstoornis naoTijdens dat jaar was ik namelijk bij een Maatschappelijk Werkster die mij hielp met mijn zelfbeeld. Ik vertelde haar over het artikel en de gelijkenis en dat ik er wat aan wilde gaan doen. Helaas bezat zij geen kennis over eetstoornissen en verwees mij door naar de huisarts, want alleen hij kon mij doorverwijzen naar de GGZ. De GGZ kon mij namelijk hiermee wel helpen, dat gaf ze duidelijk aan!

Afijn, ik ben naar de huisarts gegaan. Ik vertelde mijn verhaal en gaaf duidelijk aan dat ik echt geen anorexia/ boulimia had. Dat wist ik 100% zeker en dat is ook gewoon zo. Ik heb van beide wat, maar ook zeker van beide dingen niet. Ik schaarde mijzelf al onder het kopje NAO en dat had ik hem ook duidelijk verteld.

Nu stuurde hij mij door naar de GGZ met als beschrijving: meisje lijdt aan anorexia. Ik was verward. Ik had helemaal geen anorexia. Ik had zo duidelijk mijn verhaal gedaan en toch...bij de GGZ snapte ze gelukkig wel dat het NAO was, maar ook hier konden ze mij niet helpen. Nu sta ik in de wacht bij Ursula en ik hoop dat zij mij eindelijk wel de hulp kunnen bieden die ik zoek.

Weet je, ik heb nooit een te laag gewicht gehad, net iets onder de grens van gezond, geen haaruitval, altijd maandelijks ongesteld en zie er ook niet uitgemergeld uit. Dit is ook de reden geweest dat ik nooit heb gedacht dat ik een eetstoornis kon hebben. Ook had ik het idee dat ik normaal bezig was. Elke meisje van mijn leeftijd wil toch wat afvallen! En de een doet dat nu eenmaal op een iets extremere manier dan de ander. Daarnaast, zoals veel mensen, dacht ik bij het woord eetstoornis alleen aan anorexia of boulimia en super magere meisjes. Nu weet ik wel beter!

Helaas heel veel mensen nog niet en die mensen begrijpen mij, en eetstoornis NAO, ook niet. Ik ben niet te mager dus ook niet ziek. Ik moet niet zo zeuren en gewoon normaal gaan doen. Ik hoop echt dat de Ursula mij wel het begrip kan tonen waar ik naar zoek en mij kan helpen om weer op een gezonde manier tegen eten aan te gaan kijken.

Hoezeer ik ook van "de eetstoornis als vriendin" ben gaan houden, onze wegen moeten gaan scheiden. Of in ieder geval moet ik weer een eigen leven gaan leiden en het niet door haar laten leiden. Ik wil me gaan focussen op andere gedachtes en niet op die van haar. Ik wil weer kunnen genieten van alles wat bij het leven hoort: op visite zijn en kunnen eten van een stukje taart of een toastje zonder meteen die stem en dat schuldgevoel. Of tijdens de lunch een lekker belegd broodje eten in plaats van een klein bakje met alleen maar magere yoghurt. Ik wil een leven kunnen leven waarbij ikzelf de touwtjes in handen mag hebben en zelf de keuzes mag en kan maken.

Dat is nu mijn doel geworden en dat is waar ik ook voor ga vechten.

Gelukkig heb ik lieve mensen om mij heen waar ik heel veel steun aan heb. Zonder hen zal ik nooit zo snel de keuze voor herstel gekozen en had ik nooit zover geweest als dat ik nu al ben.

Oh, en Proud2BMe: Dankjewel voor ALLES!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

-angel - Dinsdag 26 juli 2011 13:39
wat een goed en duidelijk geschreven verhaal,
heel veel succes, en ik geloof dat jij er gaat komen
curedeva - Dinsdag 26 juli 2011 14:19
Succes bij de Ursula! Je laatste stukje is goede motivatie!

Xxx
Eva
Anke - Dinsdag 26 juli 2011 14:47
Wat een verhaal. Wat een ongelooflijke herkenning die ik hierin terugvind. Onthoudt goed, je staat er niet alleen voor! Ik wens je heel veel succes in de Ursula, en weet zeker dat als je deze mentaliteit aanhoudt je wel zal slagen in de genezing, absoluut!
Ray - Dinsdag 26 juli 2011 15:46
HEEL MOOI BESCHREVEN!!!
Vooral het begin, petje af en veel succes met je strijd tegen je ex-BFF to be...
lizzy - Dinsdag 26 juli 2011 17:16
mooi geschreven
en ook herkenbaar: maar je bent toch helemaal niet zo mager als meisjes met anorexia? ik hoor het ze nog zeggen...

geef niet op meid je bent sterk!
sharon - Dinsdag 26 juli 2011 19:06
Heel mooi geschreven. Ik herken heel veel. En meid ook jij komt er !
Mar - Dinsdag 26 juli 2011 20:21
Super bedankt voor jullie lieve reacties!
Doet me echt goed =)
meisje93 - Dinsdag 26 juli 2011 21:25
Super goed dat je doorbijt. Je bent een kanjer!
Ik hoop ook ooit nog zo ver te komen als jij..
Bij mij duurt het helaas ook erg lang met de hulp.
Ben ook niet mager en heb geen ondergewicht, zou het echt daaraan liggen?

Sterkte nog! Xxx
anoniem - Dinsdag 26 juli 2011 23:37
Ten eerste: Prachtig geschreven, de tranen rollen over mijn wangen :$...

Ten tweede: Als ik mezelf heel veel herken (en dan ook aardig wat) in van wat er in het bovenste stuk geschreven staat, moet ik me dan zorgen maken :$? Moet ik met de problemen die ik (al 3 jaar) met eten heb naar buiten treden :$?? Of stel ik me gewoon aan? En moet ik gewoon normaal doen?

- besluiteloos
Mar - Woensdag 27 juli 2011 09:17
Meisje 93:
Sommige dokters nemen het inderdaad niet serieus als je geen ondergewicht heb. (Dat maakt me zo boos!)

Anoniem:
Ik dacht dus ook dat het niet zo erg was allemaal.
Geen ondergewicht en iedereen wil afvallen op mijn leeftijd.
Maar als je er zo erg mee bezig ben, dat het gewoon een obsessie is, dan is het goed als je hulp gaat zoeken, denk ik.
Om van die obsessie af te komen en weer bezig te kunnen zijn met andere, leuke!, dingen.
Maar je moet er wel echt achter staan!
Hulp helpt alleen als jij het ook echt wil accepteren.
kim300808 - Woensdag 27 juli 2011 14:34
Wauw, wat een motivatie!
Zet 'm op!
ilse - Woensdag 27 juli 2011 20:25
ik lees met herkenning je verhaal & je laatste stukje is echt een goede motivatie. :)
ik begin zelf in september ook met therapie en ik vind het doodeng maar ik sta er wel helemaal achter!
ik weet zeker dat het bij jouw goed gaat komen!

Liefs
Eilish - Maandag 26 september 2011 15:09
Lieve meid, echt supergoed dat je je verhaal hier hebt verteld! Ik ben er voor je en veel succes! Je kan het meis! (K)
remco - Zaterdag 22 oktober 2011 23:21
wow meisje ik ben een jongen met een bijna het zelfde verhaal je komt er wel weet ik zekker xxx remco
cootje85 - Maandag 24 oktober 2011 01:32
lieve sgat,,

Weer gelovenWeer geloven in jezelf,
En niet in het lot.
Want jij bent een held,
Haal maar open dat slot.

Sla je vleugels wijd open,
En vlieg over de oceaan.
Geloof weer in jezelf,
En blijf recht op staan.

Jij bent een prachtig meid,
Het gebaar van een leven.
Want ook jij mag geloven,
Dat wij allemaal om je geven

xxx remco
Mar - Zondag 30 oktober 2011 19:50
Dankjewel Remco!
Heel lief van je.
En ik weet zeker dat jij er ook gaat komen.
Zolang we er maar in blijven gelove =)
Koffie - Zaterdag 21 januari 2012 16:31
Wat een knap verhaal
Erg dapper.
Het werkt erg motiverend! Sommige dokter.. ik word er ook mee geconfronteerd, dat is zo vervelend.. en zo nefast.
Blijven gaan! x
elies - Dinsdag 15 mei 2012 20:30
wauw ik herken mezelf hier echt in. precies alles gewoon!
vervelend dat de buiten wereld NAO niet kennen en denken dat alles goed gaat! heeel veel succes bij Ursula
Dorien - Woensdag 16 mei 2012 15:56
Wow super goed van je dat je door hebt gezet! Knap dat je de motivatie gevonden hebt, ik weet zeker dat het je gaat lukken! Heel veel sterkte (:
Graciee - Zondag 7 april 2013 21:39
Gelukkig kon je met iedereen om je heen goed praten! ik sla ten eerste al dicht als iemand er naar vraagt(bijna iedereen weet ervan) maar ik kan ten tweede niet alles zeggen tegen mijn ouders, want dan ben ik mijn paard(en dus mijn leven) kwijt! ik krijg dus niet de hulp die ik eigenlijk nodig heb... want als mijn ouders erachter komen dat ik nog steeds een eetstoornis heb(ze denken dat ik dus in een klap genees van een eetstoornis.. -.-) ben ik mijn grote liefde dus kwijt