Mijn naam is Sarah en ik heb een eetstoornis. Het heeft lang geduurd voordat ik dit toe durfde te geven! Na vele gesprekken en opdrachten kon ik er niet meer omheen. Ik kon het niet meer ontkennen, alles ging mis en ik deed geen leuke dingen meer zodra ze met eten te maken hadden. Voor iedereen werd dit duidelijk. Ik kon er niet meer omheen. Ik heb een eetstoornis. Ik heb anorexia.

Ik ben hier nu al een aantal jaar tegen aan het vechten en hoop dat ik op een dag kan zeggen: Ik ben Sarah en heb mijn eetstoornis overwonnen! Ik ben verslaafd aan de controle die ik denk dat de    eetstoornis mij geeft. Maar weet je, ik ben liever verslaafd aan mijn eigen leven dan dat ik verslaafd ben aan de controle van de eetstoornis.

Elke ochtend als ik opsta kan ik maar aan één ding denken: calorieën met de daarbij komende gedachtes. Wanneer ga ik eten? Wat ga ik eten? Met wie ga ik eten? kan ik het eten overslaan? Hoe kan ik het eten compenseren? Dit alles hield me de hele dag bezig. 

Dit kostte mij zoveel energie dat ik geen energie meer overhield voor het leven. Ik ging hard achteruit en dit resulteerde al gauw in dingen niet meer kunnen en mogen doen. Verplicht op bed liggen en geen leuke dingen meer doen was het enige wat ik nog mocht! Nee, tijd voor leven was er niet meer. Ik verwaarloosde mezelf, mijn vrienden en vriendinnen. Zonder dat ik het zelf doorhad, had ik iedereen al bij het grofvuil gezet, niks was belangrijker dan het afvallen en dat stemmetje in mijn hoofd. Dit had ikzelf helaas niet door, ik dacht dat ik goed bezig was. 

Doordat ik dit niet doorhad, ben ik vele mensen kwijtgeraakt. Mensen die het beste met mij voorhadden, maar niet konden aanzien hoe ik mijzelf langzaam kapot maakte. Totdat mijn beste vriendin heel bewust tegen mij zei:

"Saar luister, ik wil alles voor je doen! Ik zal alles doen om je te helpen, maar als je zo doorgaat maak je je zelf kapot en niet alleen jezelf, maar mij ook. Is dit wat je wilt laten gebeuren?"

Dit was absoluut niet wat ik wilde, ik wilde haar niet kwijt! Zij die mij van kleins af aan kende, die mij op mijn best heeft gezien en op mijn slechtst, maar die mij nooit haar rug heeft toegekeerd! Dat kan ik nu ook niet bij haar doen! Ik heb besloten dat ik weer de baas over mijzelf wil zijn! Het enige waar ik verslaafd aan wil zijn is mijn leven! Niet verslaafd aan de controle, die ik uiteindelijk juist niet heb. Ik wil weer kunnen doen wat ik leuk vind! Een toekomst opbouwen met de mensen om mij heen. Ja, daar ga ik voor strijden! 

Ik heb de unieke kans aangeboden gekregen om behandeling te krijgen voor mijn eetstoornis, een behandeling waarbij het niet alleen gaat om aankomen in gewicht, maar een behandeling waar ze kijken naar wie ik ben als persoon en hoe ik als persoon weer gelukkig kan zijn. Hoe ik weer een leuk en sociaal leven op kan bouwen. Ik grijp deze kans met beide armen aan. Voor deze kans zal ik eerst gewicht moeten winnen, vanwege de lange vliegreis en het traject waar ik in beland. Ik ben al hard op weg en merk nu al dat het leven zoveel mooier is als ik niet elke dag met mijn hoofd boven de wc hoef te hangen, te sporten tot ik echt niet meer kan of elke dag moeten bedenken wat ik ga eten. Nee, ik moet eten, wil ik mijn leven weer terug krijgen. Nee het is niet makkelijk en de gevechten in mijn hoofd zijn sterker dan ooit, maar ik weet waar ik het voor doe. Ik ga door tot ik mijn leven terug heb! 

Ik hoop dat als dit online komt ik ondertussen het gewicht heb gewonnen dat ik moet winnen! Dat is mogelijk, want ik ben er bijna. Ik ga ervoor! Strijden jullie met me mee naar een beter leven? Ik ben liever verslaafd aan mijn eigen leven, dan aan de schijncontrole die de eetstoornis mij biedt.

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl