Verloren jaren door anorexia

 

Gevoel van benauwdheid, alsof mijn keel wordt dichtgeknepen door alle paniek. Pupillen die heen en weer schieten, tintelingen door mijn handen. Zoveel spanningen die door mijn lichaam stromen, zoveel herinneringen die naar boven drijven. Zwetende handen, snelle ademhaling en het gevoel zo omgeduwd te kunnen worden als iemand me zacht aanraakt. Ik sluit mijn ogen en wacht tot het op houdt, maar wanneer ik ze open doe is er niks veranderd.

Angst, mijn hart die bonkt en mijn ogen die andere ogen vinden. Verbaasde blikken, verwijtende blikken en rare gezichten. Mensen die niks aan me zien, mensen die denken dat ik gewoon gek ben of mensen die er niet bij nadenken. Zo vaak per dag een moment dat het voelt alsof ik breek en alsof mijn hoofd dit allemaal niet meer aankan. Zoveel dagen, zoveel weken, maanden, jaren en elke dag word ik toch wakker en sta ik op. 

Gastblog Evi

Toen ik een jaar of 11 was ging het lastig met me. Ik was altijd al erg in mezelf gekeerd en een stil meisje. Ik zat vooral in mijn eigen wereldje en in dat wereldje besloot ik dat ik moest afvallen. Het ging daarna een tijd goed tot ik in de eerste klas kwam. Ik weet niet eens meer precies het moment dat het officieel gezegd werd, maar wel dat ik en mijn zus hoorden dat mijn moeder kanker had. Een schok, vooral omdat ik het nooit had zien aankomen in ons gezin.

Vanaf toen ging alles onwijs snel. Mijn moeder werd binnen een paar weken geopereerd en lag in het ziekenhuis. Het ging niet goed met mij, maar ik deelde het met niemand want ik wilde niet tussen de zorg voor mijn moeder komen. Kaartjes stroomden binnen, mensen die ons en mijn moeder sterkte wensten en dagelijkse bezoekjes aan het ziekenhuis. Ik stopte mijn emoties weg en zorgde in plaats daarvan voor mijn moeder. 

Na vele operaties was er een jaar overheen gegaan toen ze voor haar laatste operatie ging. Daarna zou hopelijk de kanker helemaal weg zijn. Met mij ging het ondertussen bergafwaarts. Ik had een soort deken over me heen getrokken en verschuilde me voor de buitenwereld. Mijn moeder nam me mee naar de huisarts toen ze dacht dat ik een eetstoornis had en ik kreeg een doorverwijzing naar het Triversum. Mij deed het niks, want er was toch niks aan de hand?

2014 was voor mij een groot dieptepunt door de vele bezoeken aan de kinderarts en de diëtiste.
Dagen lag ik in bed, maar zodra mijn moeder weg was ging ik sporten. Lichamelijk ging het ook erg slecht met me en mijn lichaam was aan het opgeven. Ik leefde op het randje van de dood, maar ik zag dat zelf niet. Dat is wat anorexia met je doet. Ik zag niet dat ik mager was en dat mijn huid geel was geworden. Het enige waar ik naar keek was het 'feit' dat mijn benen te dik waren…

Na een zoveelste dag in het ziekenhuis deelde de kinderarts mee dat ik zou worden opgenomen in een kliniek. Huilend zat ik in de auto terug. 'Ik ga wel weer eten' zei ik door mijn tranen heen. Zo makkelijk bleek het niet, maar vechtlust had ik wel. Een paar maanden ging het goed. Daarna ging het langzaam weer slechter. De ruzies waren heftiger en ik begon weer meer overgenomen te worden door mijn eetstoornis.

Uiteindelijk werd ik opgenomen op de acute afdeling, daarna op een eetstoornisafdeling van het Triversum en daarna door naar Curium in leiden. Het ergste was het onbegrip. Het onbegrip op de afdelingen waar ze niks wisten van eetstoornissen. De nare blikken als ik voor mijn bord zat maar niet at. Mensen die tegen me zeiden dat ze het wel echt heel erg onbeschoft vonden dat ik niet at als iemand speciaal gekookt had. Ik was jong en bang, ik was mezelf niet meer en eten was moeilijk geworden. Zo gemeen werd er gedaan en ik trok me dat heel erg aan. Ik was ook een mislukt kind…

gastblog Evi

Ik leek een soort bal, want ik werd overal heen gekaatst en geplaatst en ik had er geen zeggen over. 13 jaar was ik toen, jong en verdrietig. Zo overgenomen door de anorexia. Ik wilde niet opgeven aan de anorexia. Waarom ik zou stoppen vechten, want ik vecht toch niet?  De tweede dag op Curium werd ik al naar het ziekenhuis gestuurd voor onderzoeken, maar na lang wachten  mocht ik terug. 

Ik werd aangesproken door de kinderarts. Als ik zo door zou blijven gaan met niet eten en drinken, dan zou ik morgen bij wijze van weer naar de arts toe moeten voor controle. Ik was een klein vogeltje, jong en besefte me niet wat ik mijn lichaam aandeed. Verdriet, bewegingsdrang, blauwe vingers van het bloedsuiker prikken, duizelig. Ik besefte niet dat ik mezelf aan het verpesten was, maar aan de andere kant wist ik het maar al te goed. 'Wat heb ik nog te verliezen?'

De kinderarts bleek nog gelijk te hebben ook, want mijn bloedsuiker was te laag en ik moest naar het ziekenhuis. Hier bleef ik een paar nachten en kreeg ik een sonde. Het was verschrikkelijk. Uiteindelijk mocht ik terug naar de kliniek, maar met de sonde. Na een paar maanden begon ik met eten en een paar weken daarna mocht ik uit de rolstoel. Het eten was nog wel erg lastig. Hapje voor hapje, traan voor traan. Maar ik vocht zeker en het eten ging 'beter', maar mentaal ging ik eronderdoor. Mijn suïcidaliteit was nog nooit zo erg geweest. Ik had niks om voor te leven en daar was ik heel zeker van. Uiteindelijk mocht ik na 4 maanden Curium wel naar huis.

Het eten ging best goed, want ik volgde mijn eetlijst en ik begon met variëren. Met mijn stemming ging het minder. De diagnose dysthyme stoornis werd veranderd naar een zware depressie. De bezoekjes aan de kinderarts werden minder en stopten toen ik zei dat ik niet meer wilde wegen. Ik was bijna op een gezond gewicht en ik wilde niet meer constant bezig zijn met die nummertjes. Achteraf is dit de goede beslissing geweest voor mij, maar bij anderen ligt het anders denk ik. Ik was koppig maar ook zeker dat ik niet ging terugvallen. De afspraak werd gemaakt dat als ik minder ging eten ik wel zou gaan wegen. Ik voelde dat ik de controle verloor en dat ik weer meer suïcidaal werd. Ik zakte weg in mijn depressie terwijl het eten niet meer zo moeilijk was. Ik voelde me nog steeds het kleine meisje dat overgenomen was door haar eetstoornis, alleen nu door andere dingen. Avonden huilend op mijn bed, maanden gingen voorbij en ik werd weer opgenomen op de gesloten afdeling met een ibs. Was dit écht wat ik wilde? 

Ik wilde wel gaan vechten, maar hoe was dat mogelijk met alles dat aan mijn benen trok? Nadat ik weer naar huis ging werd ik op de wachtlijst gezet voor een vrijwillige langdurige opname. Het eten gaat goed, maar ik heb zoveel trauma's door alles wat er gebeurd is. Hetgeen wat me ter been hield toen ik in recovery was voor mijn eetstoornis was toch wel het besef dat dit niet een manier van leven was. Waar ik naar streefde heb ik nooit bereikt, want ik streefde naar een gelukkig gevoel als ik in de spiegel keek. Dat gelukkige gevoel kwam echter nooit. Hoe dun ik ook was, ik bleef naar mezelf kijken met tranen. Ik zocht met mijn ogen naar een plek waar nog 'vet' zat, waarna ik weer een reden had om verder af te vallen. Ik zag niet in dat zitten pijn deed, omdat ik op mijn botten zat. Afvallen heeft mij NERGENS gebracht. Ik zou vaak willen schreeuwen tegen meiden die aan het afvallen zijn ‘doe dat niet!’

Ik weet dat precies hetzelfde honderden keren tegen mij is gezegd en wat heeft geholpen? Iemand die me een knuffel gaf en over mijn rug streek, iemand die liet zien dat diegene om me gaf. Geen met ogen rollende mensen als ik niet at, geen geschreeuw en verwijten, beschuldigingen van de gezinssituatie verslechteren, maar begrip. Aankomen was het lastigste wat ik ooit heb moeten doen. Van mijn vermagerde kinderlichaampje moeten veranderen naar een tiener met vormen en al. Ik haatte het en ik heb zo vaak huilend voor de spiegel gestaan. Ik vind het ook lastig dat in plaats van mijn eetstoornis de andere dingen onwijs omhoog zijn gekomen, maar hé ik bekijk het positief: ik heb mijn eetstoornis overwonnen.

Gastblog Evi

Op dit moment ben ik opgenomen en ik hoop dat dit helpt. Ik hoop dat alle sporen die mijn eetstoornis en depressie hebben achtergelaten ooit zullen vervagen. Ik ben hard bezig met traumaverwerking en ik denk dat ik moet accepteren dat ik nooit die grote zon zal zien in de wereld zoals andere die zien. Er zal altijd een wolk voor zitten, maar ik probeer het te accepteren. Ik ga proberen school weer op te bouwen en ik heb zoveel stappen gemaakt in praten. Jarenlang de irritaties van mensen omdat ik niet praatte of alleen 'ik weet het niet' zei, ik heb het verwerkt. Ik kan nu beter erover praten en blokkeer niet meer volledig als iemand wat aan me vraagt. Ik heb nog een hele lange weg te gaan, maar ik ga hem wel aan.

Maar ik ben wel boos, zo ontzettend boos op de anorexia. Ik heb geen normale jeugd gehad. Een therapeut zei ooit tegen me 'het is een stukje rouwen'. En dat is zo. Rouwen om de jaren die zijn weggevaagd. Natuurlijk ben ik er wel sterker van geworden. Natuurlijk zijn die jaren niet weg. Maar het is dat besef toelaten dat die jaren niet verlopen zijn zoals alle vriendinnen om me heen. Ik heb niet langer dan een paar maanden achter elkaar op school gezeten elke keer, ik heb geen leuke feestjes en uitjes meegemaakt. Nee, ik was aan het verdrinken en aan het zwemmen tegelijk. Ik hoop dat ik ooit kan leven zoals anderen. Dat ik ooit liedjes uit die tijd kan luisteren zonder het uit te moeten zetten en in een herbeleving te raken. Dat ik écht blij kan zijn. Maar daar vecht ik voor.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

monica - Woensdag 14 juni 2017 13:32
Wow, dit verhaal raakt me echt diep. En ik vindt er ook wel wat herkenning in. Met mijn adem in gehouden gelezen.
Vlinder-S - Woensdag 14 juni 2017 13:43
Wat een krachtig stuk vol emotie! Ik kan de pijn en wanhoop door de woorden heen voelen. Heel mooi geschreven en ik hoop dat je behandeling je gaat brengen wat je nodig hebt.
Ps. Thx! Je hebt m'n ogen geopend met die laatste alinea. Hoe goed het nu ook met me gaat. Dat stukje dat een deel van m'n jeugd anders is geweest door psychische problemen blijft soms pijn doen. Ik heb het nooit als rouwen gezien en me er tegen proberen te verzetten, maar eigenlijk is het wel rouwen en dat biedt ruimte voor acceptatie.
J - Woensdag 14 juni 2017 13:44
Wat een ontzettend heftig verhaal :( deels een beetje herkenbaar, ik ben ook vaak verdrietig dat ik mijn tijd 'besteed' heb aan die rotziekte, maar probeer te accepteren dat het niet meer terug te draaien valt en het nu om te zetten in iets positiefs: je leert er ten slotte ook heel veel van. Ik hoop dat je huidige opname je zal helpen en dat je een hele mooie toekomst tegemoet gaat, dat is je gegund! Zet hem op, je kunt het!!
Myrthe - Woensdag 14 juni 2017 14:58
Wat een heftig verhaal maar heel herkenbaar. Blijf vechten meid, je bent zo ver gekomen al!
Demii - Woensdag 14 juni 2017 15:05
Ik ben onwijs trots op jou evi. Je bent me beste vriendin (zusje eigenlijk Haha) en ik sta achter je voor de volle 100% en dat blijf ik staan. Immens veel beteken je voor me en ik kan het niet vaak genoeg zeggen, onwijs trots.
Odette - Woensdag 14 juni 2017 15:10
Wat een heftig en krachtig verhaal. Dankjewel voor het delen. Ik hoop dat je steeds meer door de wolken heen kunt kijken. Je bent prachtig!!
Brechtje - Woensdag 14 juni 2017 17:14
Woooow dit lijkt zo erg op mijn verhaal
Hester - Woensdag 14 juni 2017 17:50
Ik ben ongelooflijk trots op je, Eef, echt waar. Sprakeloos door je verhaal, je ontzettend zware verhaal. Topper! 😘
Anoniem - Woensdag 14 juni 2017 18:13
Het lijkt wel of je een echt probleem hebt, woh.
Lost girl - Woensdag 14 juni 2017 22:37
@anoniem: het klinkt een beetje raar voor mij hoe je dat schrijft. Wat bedoel je ermee?
Anoniem - Donderdag 15 juni 2017 10:46
Nou, dat het bijna lijkt of er iets anders dan een tekort aan aandacht speelt
Nina - Woensdag 14 juni 2017 22:42
Je bent geweldig. Een paar jaar geleden werd mij verteld op deze website meer informatie en troost te verkrijgen. Om te leren omgaan met de eetstoornis die mijn zusje overgenomen had. Nu, lief zusje van mij, ben jij het meisje die diegenen met problemen, maar ook ouders en zussen en broers helpt door middel van een prachtige tekst! Altijd ben ik zo verschrikkelijk trots op je geweest, je hebt zo verschrikkelijk veel kracht in je en ik zal altijd in je blijven geloven! Ik hou van jou
An - Woensdag 14 juni 2017 22:45
Heftig! maar goed dat je dit deelt! Je mag trots op jezelf zijn! 😘
muus83 - Woensdag 14 juni 2017 22:58
Heel heftig, diep respect voor je! Hou vol❤️
muus83 - Woensdag 14 juni 2017 22:58
Heel heftig, diep respect voor je! Hou vol❤️
Anne - Donderdag 15 juni 2017 16:56
keep going girl!
Iedereen in de wereld zou een beetje meer liefde moeten geven
Anne - Donderdag 15 juni 2017 16:56
Voel me wel weer een aansteller. again.
A. - Donderdag 15 juni 2017 17:49
Wat een heftig verhaal. Je bent heel sterk en dapper, blijf vechten voor een gelukkig leven ❤️ Geloof in jezelf!!
Irma - Donderdag 15 juni 2017 20:58
Mooi geschreven, trots op je! Je bent een fantastische meid!
Annemoontje - Vrijdag 16 juni 2017 09:43
mooi blog Evi xx
Loïs - Zondag 18 juni 2017 22:03
Respect voor je Evi, zo sterk ben je
Tamara - Maandag 14 augustus 2017 18:53
Nu ik dit zo lees, besef ik dat ik nog verre van hersteld ben... Herken me zo in jouw verhaal, maar blokkeer nog altijd bij iedere vraag..