Angst, heel veel angst. Er wordt geklopt op de deur van mijn ziekenhuiskamertje. Papa en zijn vrouw stappen de kamer binnen. Ze geven me een kus en daarna pakken we de laatste spulletjes samen in. Ik voel me heel gespannen. Gespannen en bang. Bang voor wat komen gaat. Bang voor wat ik moet verwachten. Ik heb een heel dubbel gevoel. Blij dat ik EIN-DE-LIJK na 7 weken hier weg mag. Maar tegelijkertijd ben ik zo bang. Bang. Bang voor de kliniek.

En dan is het zover. De verpleegkundigen zeggen me nog gedag en daarna lopen we samen richting Amarum. Yes, ik mag lopen is de eerste gedachte die in mijn hoofd opkomt. Op een gegeven moment komt alles wel heel dichtbij en voel ik  een enorme brok in mijn keel. Ik wil hier niet heen, ik wil gewoon naar huis. Naar HUIS!

We worden ontvangen door een sociotherapeut. Ik ben vast de dikste en de lelijkste, is de volgende gedachte die maar niet weg wil gaan. Er loopt een ander meisje langs, mijn kamergenootje zei de therapeut. De therapeut neemt me mee naar mijn kamer waar ik mijn kamergenootje weer aantref. Ik probeer zo leuk mogelijk over te komen. Help, wat als ze me niet aardig vindt? Wat als ze me nu al een vervelend kind vindt? Ze zal me vast ook dik en lelijk vinden. En wat zou ze denken van het slangetje van de sondevoeding in mijn neus?

Om half 9 is het tijd voor het ontbijt. Ik stap heel gespannen in de lift, de lift.. we moeten met de lift.. Uh hallo ik kan best trap lopen hoor, maar goed. Eenmaal op de 2de verdieping geef ik papa en Marleen nog een dikke knuffel en kus en daarna is het voor hun tijd om weg te gaan. Moeilijk, heel erg moeilijk. Ik wil niet dat ze weggaan. Ik wil dat ze bij me blijven. Mijn hand vasthouden als ik in het diepe moet springen. Mijn hand vasthouden als alles tegenzit en ik het leven niet meer zie te zitten. Maar dat, dat kan en mag niet. Na het afscheid lopen mijn kamergenootje en ik samen naar de eetkamer.

Heel veel meiden en vrouwen zitten al aan tafel. De spanning loopt heel erg bij me op als ik de boterhammen en het beleg op tafel zie staan. DIT WIL IK NIET!!! Schreeuwen de gedachtes in mijn hoofd. Ik ben in een eetstoorniskliniek, maar iedereen moet hier 3 boterhammen eten. 3 boterhammen! Moet ik dat ook straks? Dat is veel te veel. Echt veel te veel. Weer dat angstgevoel. Ugh, waarom voel ik me zo angstig? Dit gaat zo’n zware strijd worden. Het is nu al zwaar en ik ben nog geen eens echt begonnen..

De eerste dagen gingen aan de ene kant best wel snel door de daginvulling van therapieën. Maar wat was het zwaar zeg... Een waterval, een waterval vol met tranen, want wat heb ik al veel tranen laten vallen deze eerste dagen. Ik probeer me sterk te houden de hele tijd maar ik hou het niet vol. Niet de hele dag. Er trekt de hele tijd iets aan me wat me enorme spanning geeft. Mister A...

Dinsdag was het eerste weegmoment hier. Ik kon bijna de hele nacht niet slapen omdat ik het zo eng en spannend vond. Bang om te moeten wegen op een weegschaal waar ik nog nooit eerder op ben geweest. Bang dat het wat heel anders aangeeft als dat de weegschaal bij het ziekenhuis deed. Bang, bang dat ik opeens heel veel zwaarder ben. Gespannen liep ik in mijn badjas naar de wachtruimte om gewogen te worden. Stipt 8 uur was ik er en tot mijn verbazing stond er al een hele rij. Een rij meiden en vrouwen in badjassen. Nog even plassen... allerlei rituelen voordat ik op die stomme weegschaal moet. Zoals make–up en nagellak af doen en mijn nagels vijlen want hee die 1 gram zou maar eens het verschil maken. Rare gedachtes zijn het, maar voor mij, voor mij klinkt het na zo’n lange tijd als normaal. 

Ik heb zelfs een speciale ‘’weegonderbroek’’. Na 5 minuten was ik aan de beurt. Op trillende benen liep ik naar de weegruimte. Langzaam opende ik de deur en liep ik onzeker de kamer binnen. Ik moest mijn badjas uit doen en even met mijn voet de weegschaal aantikken zodat er twee nulletjes zouden komen te staan. De spanning liep op. Het was tijd om er op te gaan staan want de nulletjes waren verschenen. Ik stapte erop en zag tot mijn grootste verbazing dat ik een halve kilo lichter was als mijn vorige weegmoment in het ziekenhuis. Een halve kilo… Ik heb mezelf zoals altijd weer voor helemaal niets zo gevoeld. Voor niets mezelf helemaal gek gemaakt.

Ik voel me zo rot. Bang en naar. Ik ben boos. Heel erg boos. Verdriet voel ik in overvloed maar het uitten lukt me niet. Waarom? Waarom voel ik me zo rot? Waarom? Alles voelt oneerlijk. Als de groep gaat wandelen moet ik in de rolstoel. Vet oneerlijk. Ik ben te zwak zeggen ze. Hoezo, te zwak?! Ik kan alles hoor. Alles. Tenminste dat denk ik. Wat een gezeik de hele tijd. Ik voel me echt heel boos. Boos en verdrietig. Ik wil met tafels en stoelen gooien. Heel erg hard. Ik wil ergens tegen aan slaan. Ugh…

Elke dag. Elke dag weer opnieuw die enorme strijd in mijn hoofd. Die enorme strijd die nooit lijkt te stoppen. Ik word gek. Ik word echt gek. Hoe hou ik dit in hemelsnaam nog vol? Ik voel me zo, zo alleen. Ik voel me zo bang. Bang en alleen. Bang en boos. Boos op mezelf. Boos op alles en iedereen.

Vrijdag, tweede weegmoment. Stress, want ik kan al de hele week niet naar het toilet. Ik ben vast heel veel aangekomen was de sterkste gedachte op dat moment in mijn hoofd. Weer van allerlei rituelen die ik moet uitvoeren voordat ik op de weegschaal moet. De speciale ‘’weegonderbroek” heb ik alweer uit de kast gehaald en aangetrokken. Zo’n tien keer naar het toilet gegaan om proberen te plassen, want stel je eens voor dat ik nog te veel vocht in me heb als ik gewogen word. En dan is het tijd om op de weegschaal te gaan staan. Met trillende benen van angst stap ik er langzaam op. X kilo geeft de weegschaal aan. 100 gram erbij, ER-BIJ! Ik wil niet erbij.

Paniek voel ik in overvloed, maar ik probeer zo rustig mogelijk uit het kamertje te lopen om de volgende te roepen. Meteen voel ik me een enorme vetzak. 100 gram erbij.. 100 gram. Iedereen ziet vast meteen heel veel verschil aan me nu. Iedereen vind me nu vast nog dikker dan dat ik al was. Iedereen is vast heel veel afgevallen behalve ik, want ik ben zwaarder geworden. 100 gram zwaarder. STOP! Faye stop. Denk eens goed na. 100 gram, wat is nou 100 gram? Je bent bijna de hele week nog niet naar het toilet geweest. Je hebt soep moeten eten waar zout in zat, misschien hou je daardoor nog wel vocht vast. En het belangrijkste om te weten, gewicht schommelt. Gewicht kan schommelen van de 100 tot ongeveer 500 gram per dag.

Nu, 11 weken verder en ongeveer 7/8 kilo zwaarder hoor ik nog steeds elke dag het zinnetje; Faye neem je nog een hap? omdat ik het zo eng vind om uit mezelf een hap te nemen. Ook voel ik me nog steeds bang, heel erg bang. Ik haat mijn lichaam zoals het nu is. Ik haat het, ik haat het, ik haat het! Ik voel weer meer, ben vaker verdrietig, maar ook kan ik soms weer blij zijn, eng, dat voelt eng. Mijn lichaam verandert, maar ook ik verander. Er komt weer meer Faye in plaats van Mister A die me overgenomen had en nog steeds heeft.

Ik vind deze veranderingen enorm lastig. Het maakt me bang en boos tegelijk. Boos omdat ik niet kan omgaan met hoe mijn lichaam nu is. Ik wil me mooi kunnen voelen maar dat lijkt al veelsteveel gevraagd. Als ik naar mezelf kijk in de spiegel steken mijn botten nog wel uit maar veel minder als eerst. Raar genoeg weet ik dat het niet mooi is als je ribben uitsteken, maar toch voelde dat als veilig voor mij. Veilig omdat het een lange tijd zo was. Mijn kleine kledingmaatjes pas ik nog wel, maar wat als ik die straks niet meer pas? Word ik dan helemaal gek of leer ik er mee omgaan? Omgaan met mijn angsten.

Mister A bedreigt me elke dag weer, bij elke hap begint de strijd weer opnieuw en vraag ik me af of ik deze eeuwige tornado van negatieve gedachtes in mijn hoofd ooit kan gaan stoppen. Doorgaan, je moet doorgaan Faye. Dat is wat ik constant hoor en tegen mezelf probeer te zeggen. Maar wat is het zwaar. Wat is het zwaar om elke dag te moeten vechten. Te moeten vechten tegen je eigen gedachtes. Geef niet op, ga zo door. Ik moet winnen van Mister A. Want ik, ik wil leven!

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl