Als ik heel eerlijk ben, kan ik me niet herinneren of ik in mijn jeugd ooit gelukkig ben geweest. Mijn leven bestond uit gepest worden, al sinds de kleuterschool. Dit ging door tot halverwege de middelbare school. In één jaar gebeurde er namelijk drie hele belangrijke dingen: ik viel af, een fysiek probleem waar ik mij vreselijk voor schaamde werd opgelost, en mijn moeder overleed. Plotseling was alles anders.

In de eerste van de middelbare school ben ik vreselijk aangekomen. Ik ging van een "relatief" slank meisje, naar een dikke tiener. Hiermee kreeg ik bijnamen zoals ''sumoworstelaar'' en ''zeekoe''. Ik was diep ongelukkig met mezelf, maar mijn vriendinnen beweerden altijd dat ik er geweldig uitzag. Dus ik veranderde niks aan mijn eetpatroon.

Thuis aten we altijd ongezond. Mijn vader is een volle man die zeker wat kilo's kwijt mag (vanwege hartproblemen en een te hoge bloeddruk). Maar daar zit hij zelf niet mee, zelfs niet terwijl de dokter hem erop wijst dat hij al drie keer is gedotterd. Vol zijn zit dus ook een beetje in mijn genen, en hij hield me altijd voor dat volle vrouwen mooi en vrouwelijk zijn.

Mijn moeder was het tegenovergestelde. Regelmatig hield zij extreme diëten en slikte zolang ik me kan herinneren al diëetpillen. Ze vond zichzelf altijd te dik, hoewel ze in mijn ogen de prachtigste moeder ter wereld was. Daar wilde ze niks van horen.

Op mijn 15e heeft ze tegen me gezegd dat ik te dik was en dat het tijd werd dat ik ging afvallen. Dat brak mijn hart. Tegelijkertijd gingen alle woorden van mijn klasgenoten en pestkoppen, mijn vriendinnen en mijn vader als een film door mijn hoofd. "ZIE JE WEL!!!" galmde het steeds weer, "die pestkoppen hadden gelijk en mijn vriendinnen liegen alleen maar!"

Toen mijn moeder overleed in maart van datzelfde jaar, veranderde alles. Mijn vader deed alles om mij zo gelukkig mogelijk te maken. Toen ik riep dat ik wilde afvallen, nam hij me mee naar een diëtiste. Hij veranderde zijn hele kookpatroon voor mij en steunde me overal in. Ik verloor x kg in één jaar tijd. Dat had me gelukkig moeten maken. Maar dat deed het niet.

Ik was al heel wat afgevallen maar nog steeds vond ik mezelf te dik. Als ik op het strand op mijn rug lag, staken mijn heupbotten zo uit dat iedereen bij mijn bikini broekje naar binnen kon gluren. Ik was te dun. Zelfs al mocht er volgens de cijfertjes van mijn bmi nog best wat af. Dit was een duidelijk signaal. Steeds kneep ik in de vetrand op mijn buik en op mijn heupen en zei ik: "Ik ben dik." Maar verder afvallen leek onmogelijk. In die tijd begonnen mensen zich ook zorgen over mij te maken, maar ik maakte mij nergens zorgen over. Ik was gewoon nog steeds te dik.

Toen ik mijn eerste vriendje kreeg was ik 18. Ik was eindelijk slank, zonder het gênante probleem waar ik me sinds het begin van mijn puberteit druk om maakte. Door de depressie waar ik toen in zat was ik een makkelijk slachtoffer voor die hufter, die hufter die anderhalf jaar gebruik van me heeft gemaakt. In die tijd ben ik weer kilo's aangekomen.

Toen ik eenmaal van die vriend af was begon mijn gevecht met het mijn gewicht opnieuw. Dit keer met 1 uitzondering: mijn vader wilde me niet meer helpen. Hij was geschrokken van mijn dunne lijf en was gelukkig met de "slanke" dochter die hij weer had. Hij saboteerde me, bewust of onbewust. Maar hij kon me niet tegenhouden. Ik viel weer af.

Toen kwam de volgende vriend. Hier had ik tijdens de relatie al problemen met mijn gewicht. Ik was ongelukkig over het gewicht voordat ik een relatie met hem kreeg en toen ik tijdens de relatie ook nog eens aankwam, nam de paniek het over. Ik moet hem krankzinnig hebben gemaakt met mijn geschreeuw dat ik te dik was. Als hij zei dat hij me mooi vond, geloofde ik hem niet. Wie kon zo'n zeekoe als ik nou mooi vinden? Na een aantal maanden ging ook die relatie weer uit. Ik nam me voor bij alles wat me lief was, dat ik zou afvallen. Snel, en veel. Ik ging weer naar de x kilo. Hoera.

Was het allemaal hoera geweest, dan had ik dit stuk niet hoeven schrijven. In de winter van dat jaar kwam ik door nieuwe medicijnen in snel tempo aan, zonder dat er ook maar iets veranderde in mijn eetpatroon. Ik was steeds moe en kon niet meer zoveel sporten als ik zou willen. Daarnaast had ik het altijd koud. Om die twee redenen ging ik meer eten. De weegschaal was harteloos en hield geen rekening met de oorzaken van mijn eten. Ik woog weer x. Uit wanhoop ben ik naar de dokter gegaan. Deze constateerde mijn traag werkende schildklier. Ik slik nu ruim een jaar Tyrax tabletten op recept van de huisarts en moet steeds weer opnieuw mijn bloed laten prikken om in de gaten te houden hoe het ermee gaat.

Opgelost? Nee. Sinds een paar maanden heeft mijn obsessie van meerdere malen per dag op de weegschaal staan, het eten om energie te krijgen en het obsessieve bewegen om de kcal te verbranden een naam gekregen. Ik heb boulimia.

Ik weet niet wat ik vind van deze term. Heb ik echt boulimia gekregen door mijn traag werkende schildklier? Of is mijn anorexia aan het licht gekomen door mijn eetbuien? Wat het ook is, ik leef nu vier maanden met de wetenschap van deze eetstoornis en sta nog steeds op een wachtlijst voor een intake-gesprek bij een kliniek.

Door alles wat er is gebeurd in mijn jeugd, heb ik het idee dat ik vriendinnen niet meer kan vertrouwen. Als zij tegen me zeggen dat ik niet te dik ben, dan zie ik mezelf weer als dat vijftienjarige meisje met overgewicht. Nee, ik moet geloven wat de spiegel mij vertelt. De weegschaal kan ik het niet meer vragen, want die hebben ze mij afgepakt.

Na jaren van dieetpillen, obsessief sporten, meerdere diëten en vast-periodes te hebben gehad, zit ik nu vast in een verslaving aan eten. Ik haat eten en ik haat het vet aan mijn lijf, maar van beiden kom ik niet af. In mijn hoofd is een laag gewicht een vereiste voor mij (alleen voor mij) om aan een vriend te komen.

Ik durf niet meer in mijn bikini, ik walg van mezelf op foto's en als ik teveel heb gegeten dan kan ik niet slapen. Vroeger zou ik zijn gaan rennen of lopen tot ik alle kcal had verbrand, maar nu moet ik het doen met steeds in mijn hoofd te herhalen: "Morgen ga ik diëten. Morgen ga ik afvallen. Morgen ga ik weer sporten. Morgen ga ik wat aan dit vieze lijf doen." En als ik weet dat ik dat de volgende dag niet kan vanwege bijvoorbeeld een feestje, dan kan ik vaak de hele nacht niet slapen.

Wat ik hoop, is dat er mensen zijn die zich erin herkennen, maar tegelijk daarmee ook de fouten zien in mijn denkpatroon. Want die fouten zijn er en ik weet dat ze er zijn. Ik heb ze alleen nog niet kunnen veranderen. De gedachten van vroeger meen ik niet of nauwelijks meer. Als een ander mij dit zou vertellen, deze aantallen kilogrammen en het schommelen van het gewicht, zou ik die persoon hebben geprobeerd wakker te schudden en in te laten zien dat een mooi laagje vet op de heupen en billen een vrouw juist vrouwlijk maakt. Maar als ik in mijn spiegel kijk, is die kei- en keihard voor me.

Ik wou dat ik mezelf kon zien, zoals ik anderen kan zien, en ik hoop dat anderen zichzelf leren zien zoals ik hen zie...

Door: Roos

Foto1, Foto2, Foto3